บทที่ 19 ห้ามรู้สึก

บทที่ 19 ห้ามรู้สึก

แสงอรุณรุ่งส่องสว่างเข้ามาในห้องสองร่างกายบึกบึนนอนโอบกอดกันอยู่บนเตียงด้วยความเหน็ดเหนื่อย

จิ้นหยางได้ยินเสียงเจี้ยวจ้าวของสาวใช้เขาสะลึมสะลือลืมตาขึ้นมองเห็นท่านเจ้าเมืองที่นอนกอดตนอยู่ในอ้อมแขน

กวาดสายตาจ้องมองคนตรงหน้าอย่างตั้งใจไม่ว่าจะเป็นคิ้วที่คมเข้มดวงตาที่เหมาะเจาะเข้ากับใบหน้าจมูกโด่งเป็นคมสัน ปากอวบอิ่มที่ชวนให้หลงไหลชวนทำให้หัวใจของจิ้นหยางสั่นไหว

'ไม่ได้นะ! ห้ามรู้สึกสิตอนนี้้ฉันเป็นแค่คนขายตัวไม่มีสิทธิ์มารู้สึกดี ๆ ต่อคนตรงหน้าอย่างนี้เมื่อไหร่ที่หมดหนี้ฉันเองก็คงหมดความหมาย ตอนนี้ท้องฟ้าก็สว่างแล้วรีบลุกดีกว่า ' จิ้นหยางส่ายหน้าไปมาพลางครุ่นคิดหักห้ามใจไม่ให้หวั่นไหวกับคนตรงหน้า แต่เมื่อเขากำลังจะยกแขนของอวิ้นหลี่ว์ออกจากอ้อมแขนกลับถูกเขากอดรัดแน่นมากกว่าเดิม

"เจ้าจะรีบไปที่ใดนอนกับข้าอยู่ที่นี่ก่อนมิได้หรือไง! "เสียงงัวเงียแหบพร่าเอ่ยขึ้นมาพร้อมทั้งโอบกอดจิ้นหยางให้นอนอยู่ท่าเดิม

"เมื่อคืนทั้งคืนท่านใช้เวลาอยู่กับข้ายังไม่เพียงพอหรือ ปล่อยข้าเถอะขอรับอีกไม่นานสาวใช้คงเข้ามาทำความสะอาดและรับใช้ท่านเจ้าเมือง จริงสิอีกอย่างท่านเจ้าเมืองหลี่ว์อย่าลืมส