All Chapters of ภรรยาในนาม: Chapter 231 - Chapter 240

ถ้าเป็นผู้หญิงคนอื่นก็คงหอบเอกสารของตัวเองออกจากห้องประชุมไปแล้ว เพราะถูกท่านประธานพูดขัดขาได้ทุกเรื่อง แต่กับรักนรินทร์แล้วฝันไปเถอะ หญิงสาวมองซ้ายขวาเพื่อหาเก้าอี้ตัวใหม่ และเธอก็เห็นเก้าอี้เสริมที่วางอยู่ด้านข้าง รักนรินทร์ไม่รอช้าเดินไปลากเก้าอี้ตัวนั้นมานั่งลงข้างๆ ท่านประธานที่จริงมันไม่ใช่หน้าที่ของเธอหรอกที่ต้องหาเก้าอี้นั่งเอง ถ้าพวกเขาฉลาดพอ แต่พวกเขาคงเห็นแล้วว่าเจ้านายไม่ค่อยปลื้มดีไซเนอร์คนนี้ และนั่นมันหน้าที่ของเธอที่จะทำให้เขามองในแบบที่เธอเป็นให้ได้"ก่อนที่คุณจะตัดสินใจอะไร คุณอย่าลืมนะคะว่าเราเซ็นต์อะไรกันไว้แล้ว"ไอรยาตวัดสายตามองไปดูภูมิฐาน เพื่อที่จะถามว่าเขาเซ็นต์อะไรกับเธอคนนี้"หึ.." เป็นแบบที่คิดไว้จริงๆ ผู้หญิงคนนี้คงมีอิทธิพลกับเขามาก "ถ้าในระยะเวลาหนึ่งเดือนที่เราตกลงกันไว้ ฉันทำให้คุณไม่พอใจกับการดีไซน์ ..ฉันยอมถอยก็ได้ค่ะ" ที่จริงแล้วคนที่เซ็นต์เอกสารไม่ใช่ภูมิฐาน แต่เขาก็ต้องได้รับผิดชอบเรื่องนี้อยู่ดี"ก็ได้..ในระหว่างนี้ผมก็จะให้คุณไอ ทำในส่วนของคุณไอไปก่อน เผื่อว่าคนแถวนี้สู้ไม่ไหว เราจะได้ไม่ต้องรอ" "ตามนั้นค่ะ" แล้วเธอจะเลือกอะไรได้ล่ะ ในเมื่อมั

"ไปไหนแล้ว" รักนรินทร์เดินตามเข้ามาแต่ก็ไม่ทัน "หายตัวได้หรือไง" คนก็ไม่เยอะเท่าไรแต่ทำไมถึงหาไม่เจอ..หรือจงใจจะหลบเรา?อีกมุมหนึ่งของสถานบันเทิงแห่งนั้น.."มาแต่วันเลยหรือวะ" เขาชื่อทศพล เป็นเจ้าของสถานบันเทิง และเป็นเพื่อนรักของ.."เปล่าหรอก วันนี้ไม่ได้มาดื่ม""ไม่มาดื่มแล้วมาทำไมวะ""มาทำอะไรสนุกๆ สักหน่อย" ชายหนุ่มตอบเพื่อนออกไปแบบมีเลศนัย"ที่นี่มีอะไรสนุกให้มึงทำเหรอ" ทศพลแปลกใจรีบเดินเข้าไปนั่งข้างๆ เพื่อน"เอาโทรศัพท์มายืมหน่อยสิ""โทรศัพท์กูเนี่ยนะ""โทรศัพท์มึงนั่นแหละ"ทศพลก็เลยล้วงเอาโทรศัพท์ในกระเป๋าออกมาส่งให้กับเพื่อนที่ยืมโทรศัพท์ของเพื่อนเพราะอยากจะดูกล้องวงจรปิด"ใครวะ" ทศพลยื่นหน้าเข้ามาดูเช่นกัน"มึงอย่ารู้เลย""เอ้าไอ้นี่ มึงก็ให้กูสนุกด้วยหน่อยสิวะ""อะไร??" ภูมิฐานเห็นว่าเธอยื่นโทรศัพท์ ให้กับพนักงานได้ดู แล้วพนักงานก็ชี้มาห้องที่เขาอยู่ในเวลานี้"เหอะ" เห็นแค่นี้ทศพลก็รู้แล้ว เพราะพนักงานที่นี่รู้จักภูมิฐานเป็นอย่างดี และรู้ด้วยว่าถ้ามาแล้วเขาจะไปที่ห้องไหน"คืนนี้กูยืมห้องมึงหน่อยนะ" มีเหรอที่ภูมิฐานจะจนมุม"ห้องอะไรวะ""ก็ห้องนอนที่นี่ไง" ว่าแล้วชายหนุ่มก็ร

ใบหน้าสวยหวานส่ายไปมาเพื่อขอให้เขาหยุด แต่ก็ดูจะไม่เป็นผลมือหนาลูบคลำความโหนกนูนได้สักครู่ ก็เริ่มรูดซิปกางเกงของตัวเองลงมา ..ดวงตากลมเปิดกว้างขึ้นเมื่อเขาควักเอาความเป็นชายออกมาโดยที่ไม่ได้ถอดกางเกง"อื้อ!!!" ขาเรียวพยายามหนีบเข้าหากันแต่ก็ไร้ผล "อื๊ดดด" พอร่างหนาคืบคลานขึ้นมาบนเตียง รักนรินทร์ก็รู้แล้วว่าตัวเองคงจะไม่รอด ..ไม่น่าเล่นกับไฟเลย คิดว่าเขาจะไม่ใช่คนแบบนี้"เรามาเล่นของจริงกันดีกว่า" คนตัวโตโน้มลงไปทับร่างบาง พร้อมกับจับความเป็นชายถูไถขึ้นลงตรงรอยแยก แต่มันก็แนบชิดกันมากจนเขาต้องได้ใช้สองนิ้วเพื่อที่จะคลี่มันออกจากกัน"อี๊ดดด" หญิงสาวพยายามกรีดร้อง แต่ยิ่งร้องก็ยิ่งเหมือนเสียงคราง เพราะสิ่งที่ปิดปากเธออยู่"อ้าาา" ความใหญ่โตที่เขาใช้มันถูอยู่เมื่อสักครู่ก็ค่อยๆ ถูกส่งเข้าไปในร่างกายของอีกฝ่าย "ซี๊ดดด ทำไมฟิตจัง?" ผิดจากที่คิดไว้มาก เขาก็เลยต้องได้ใช้แรงดันมันเข้าไปอีก"งื้อออ!!" หญิงสาวพยายามส่งเสียงให้เขาหยุด แต่ภูมิฐานก็ยังดันทุรังดันมันเข้าไปอีกจนเข้าได้เกินครึ่งลำ"อ๊าาา??" ยิ่งดันเข้าไปก็ยิ่งรัดแน่น "นี่มันอะไรกัน" ดวงตาคมกรอกมองใบหน้าเจ้าของเรือนร่างระหงแบบแปลกใจ "

"คนบ้า! ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ!!" หญิงสาวรีบยันตัวลุกขึ้นนั่ง และกำลังจะกระโดดลงจากโต๊ะ แต่ถูกร่างหนายืนเบียดเพื่อกันไว้ก่อน"ถ้าคุณไม่คุยด้วยเหตุผล ผมจะไม่ปล่อย" มือของเขายังคงพยายามรูดซิปลง เพื่อที่จะจับเจ้าสิ่งนั้นออกมาขู่"คุณต่างหากที่ไม่คุยด้วยเหตุผล" รักนรินทร์คิดว่าคนบ้าๆ แบบเขาต้องทำได้แน่"ผมรับช่วงต่อจากพ่อมารู้ดีว่างานสไตล์ไหนที่ท้องตลาดต้องการ""ฉันก็เป็นดีไซเนอร์ รู้เหมือนกันว่าท้องตลาดต้องการแบบไหน""ก็ได้ ถ้างั้นผมจะให้คุณเย็บตัวอย่างขึ้นมาทั้งสองแบบ แล้วจะให้คนพิเศษของผมเป็นคนเลือก" เถียงกับเธอไปคงไม่จบง่ายๆ แน่"คนพิเศษของคุณ?" หญิงสาวเริ่มไม่พอใจตั้งแต่บอกว่าจะให้คนพิเศษเลือกแล้ว เพราะถ้าเป็นคนพิเศษของเขาจริง ก็ต้องเลือกแบบที่เขาเสนอมาอยู่แล้ว ..แต่เธอก็เลยมีข้อตกลงไปว่า ห้ามบอกคนพิเศษคนนั้น ว่าชุดไหนที่เขาเป็นคนขอแก้พอทั้งสองตกลงกันได้ ภูมิฐานก็เก็บเจ้าสิ่งนั้นเข้าไว้ที่เดิมรักนรินทร์โล่งใจขึ้นมา คิดว่าจะเสียตัวในห้องประชุมแล้วไหมล่ะ หญิงสาวรีบออกมาจากห้องนั้น เพื่อที่จะเริ่มลงมือทำเสื้อตัวอย่างออกมาและเธอก็ต้องได้ไปทำที่แผนกตัวอย่าง ..นั่นก็คือไลน์ของพิมพาหญิงสาว

"คุณจะทำอะไร อือ!" ใบหน้างามพยายามเบือนออกห่าง แต่ก็ถูกเขาพันธนาการไว้ทั้งร่างจะขยับหนีไปไหนก็ไม่ได้ "ฉันว่าคุณเมามากแล้วนะ""ดูเธอจะสนิทสนมไปกับผู้ชายง่ายจังเลยนะ" เสียงทุ้มเปล่งออกมาเบาๆ แต่ใบหน้าก็ยังคงซุกอยู่ที่ซอกคอระหง"ฉันจะสนิทกับใครมันก็เรื่องของฉัน คุณเป็นอะไรมากหรือเปล่าเนี่ยปล่อยเดี๋ยวนี้นะ" รักนรินทร์เริ่มจะหนัก เพราะรถก็ไม่ได้กว้างขวางอะไรแต่ดูเหมือนภูมิฐานจะควบคุมสติตัวเองไม่ได้ ใบหน้าคมยังคงซุกต่ำลงมาจนถึงเนินหน้าอก มือเรียวผลักดันออกก็ไม่ถนัดริมฝีปากหนาแนบจูบลงตรงร่อง แต่เขาก็ไม่ได้จูบเฉยๆ เพราะสองมือยังคงบีบเคล้นมันไปด้วย"อือ!!" หญิงสาวตกใจเมื่อริมฝีปากนั้นขบลงที่ยอดเม็ดปทุม "เราไม่ได้เป็นอะไรกันคุณจะทำแบบนี้กับฉันไม่ได้นะ!"แต่เขาก็ยังคงไม่ฟัง ชายหนุ่มดูดกินยอดดอกบัวตูมที่ได้โผล่พ้นออกมา"อือ" มือข้างหนึ่งเขาลูบคลำลงไปที่เนินน้องสาวแล้วพยายามยกชายกระโปรงของเธอให้ขึ้นมา ส่วนปากก็ยังคงดูดกินยอดปทุมที่ตอนนี้เริ่มแข็งขึ้นมาจนสัมผัสได้"กรี๊ด!" หญิงสาวไม่รู้ว่าเขาชักอาวุธลับออกมาเมื่อไร แต่มารู้ตัวอีกทีก็ตอนที่เขากำลังสอดใส่มันเข้ามาในร่างกายเธอ โดยที่ยังไม่ได้ถอดเสื้