All Chapters of สุดทางยื้อ ไปเถิดข้าปล่อยมือท่านแล้ว: Chapter 11 - Chapter 20

บทที่11หวงอิ่งจื่อพร้อมกับทุกคนในตระกูลฟ่านกำลังยืนส่งฟ่านเฉิงเฉิง แต่เพียงแค่ม้าของชายหนุ่มลับสายตาไปแม่สามีก็ไล่ส่งนางให้กลับไปทำงานและจัดการเรื่องต่าง ๆ ของตระกูลในทันทีหวงอิ่งจื่อไม่มีปัญหาอะไรกับเรื่องเหล่านั้นอยู่แล้ว เพราะอย่างไรก็เป็นหน้าที่ ที่จริงฟ่านเฉิงเฉิงก็พูดถูกอยู่อย่าง ถึงอย่างไรนางก็เป็นภรรยาของเขา และแม้ว่าการจัดการปัญหาของชายหนุ่มจะทื่อ ๆ ไปบ้าง แต่ก็เห็นได้ชัดว่าไม่ได้ทำให้นางต้องเสียหน้า เพียงแต่มารดาของอีกฝ่าย มองอย่างไรก็เกลียดขี้หน้านาง“ช่างเถอะ” คำที่หวงอิ่งจื่อบ่นออกมาทำให้สาวใช้ที่อยู่ข้างกายอย่างอู่เฟยมองอย่างสงสัย“พี่สาว ทำอะไรอยู่หรือเจ้าคะ ให้ข้าช่วยดีหรือไม่” หวงอิ่งจื่อมองคนที่เดินเข้ามาถึงเรือนของนางอย่างแปลกใจ“ตรงนี้ไม่มีอะไรที่เจ้าช่วยได้หรอก” หวงอิ่งจื่อบอกออกไปตรง ๆ นางก็เพิ่งรู้ว่าหลีซูเหยานั้นก็คล้าย ๆ กับมารดาของฟ่านเฉิงเฉิง แม้จะเกิดเป็นคุณหนู แต่กลับเป็นพวกที่ไม่ใส่ใจในการอ่านเขียน มิเหมือนท่านย่าที่แตกฉานเรื่องนี้ส่วนคนธรรมดาอย่างหวงอิ่งจื่อแล้วต้องลำบากมากมายกว่าจะมีความรู้เท่าตอนนี้ “พี่สาวท่านดูถูกข้าหรือ ถึงข้าจะทำบัญชีไม่ได้ แต่

บทที่12หลีซูเหยาพยายามคิดหาหนทาง จากสิ่งที่รับรู้และเห็นมา แม้ว่าคนที่นี่ร่วมถึงท่านแม่ของฟ่านเฉิงเฉิงดูจะไม่ค่อยพอใจหวงอิ่งจื่อ แต่ก็ไม่ได้ทำอะไรนางมากนัก เหมือนกับต่างคนต่างอยู่มากกว่าแน่นอนว่าคนเราหากไม่อยากยุ่งเกี่ยวกันก็คงจะต้องทำแบบนี้ แต่สำหรับนางแค่นั้นมันยังไม่พอ“คุณหนูข้าได้ยินว่ามีเรื่องที่เรือนของนายท่าน” สาวใช้คนสนิทเร่งเดินเข้ามา“ไม่มีอะไรหรอก ข้าคงเข้าไปยุ่งเรื่องที่ไม่ใช่เรื่องของตนเอง” คำพูดราวกับเรียกร้องความสนใจถูกส่งให้กับสาวใช้ทั้งสอง แน่นอนว่าหลีซูเหยารู้ว่าสาวใช้สองคนนี้ปากสว่าง เพราะนี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่นางจะให้หญิงสาวทั้งสองไปกระจายข่าวให้“เกิดอะไรขึ้นหรือเจ้าคะ” หลีซูเหยาแสร้งทำเป็นร้องไห้น้ำตาจวนเจียนจะไหลมิไหลแหล่ “ข้าก็แค่โดนพี่สาวตำหนิว่าไม่เกี่ยวข้องกับตระกูลฟ่านไม่จำเป็นต้องไปช่วยเหลือ ทั้ง ๆ ที่ข้าหวังดีแท้ ๆ ข้าเห็นพี่สาวต้องเหนื่อยจัดการเรื่องต่าง ๆ คนเดียว ยามนี้พี่เฉิงเฉิงก็ไม่อยู่แล้วจึงคิดว่านางอาจจะต้องการให้ช่วย ไม่นึกว่าจะไปรบกวนนางเข้า” ท่าทางที่แสดงออกไปดูเหมือนจะได้ผลเมื่อสาวใช้ทั้งสองเป็นเดือดเป็นร้อนแทน“ฮูหยินเล็กพูดเช่นนั้นหรือเจ

บทที่15“พอ พอได้แล้ว” เสียงของคนมีอายุที่พูดไปก็ไอไปดังขึ้น “ทะเลาะกันดังลั่นไม่อายบ่าวรับใช้หรืออย่างไร” เหล่าฮูหยินมองไปที่ลูกสะใภ้และหลานสะใภ้ตน สายตาตำหนิทั้งสองพอ ๆ กัน และก็ไม่วายส่งสายตาเหยียดหยามที่นางไม่เคยทำเลยก่อนหน้านี้ให้คนที่มาอยู่อาศัยอย่างหลีซูเหยาด้วย“ข้าได้ยินตั้งแต่ต้น เจ้า!” คนชราชี้มาที่หลีซูเหยา “เจ้าเองก็ไม่ควรพูดจาเช่นนั้น อย่าให้ข้าเอ่ยเลยมันฟังดูไม่ค่อยดีนัก ส่วนเรื่องของเจ้ากับเฉิงเฉิง เจ้าคงรู้ดีว่าเพราะอะไรเจ้าทั้งสองถึงไม่ได้ครองคู่กัน” แม้จะแก่แล้ว แต่เพราะฟ่านเฉิงเฉิงรักและเคารพนางมาก ก่อนที่จะขอแต่งกับหลีซูเหยาเขาก็เคยนำเรื่องนี้มาปรึกษาย่าของตน แต่ไม่นึกว่าหญิงสาวจะปฏิเสธชัดเจน แม้จะไม่บอกเหตุผลแต่คนที่มีอายุแล้วย่อมมองออกแต่ก็ไม่อยากพูดอะไรออกไปให้ใครดูไม่ดี“และยามนี้ แค่ก ๆ อิ่งจื่อเป็นภรรยาของเฉิงเฉิง เจ้าทั้งสองคนก็ควรจะยอมรับในการเลือกของบุตรชาย และคนเคยรู้จัก” แม้แต่เรื่องของหวงอิ่งจื่อหญิงชราก็รู้ นางยังจำวันที่หลานคนเดียวนำเรื่องมาบอกได้เลย นางยังจำคำพูดตัวเองได้ดี คำสัญญามีค่ากว่าทุกสิ่ง และการที่อีกฝ่ายช่วยชีวิตฟ่านเฉิงเฉิงเอาไว้ก็ถือเป็

บทที่17“ท่านแม่ วันนี้เราไปเยี่ยมท่านย่ากันดีไหมเจ้าคะ” หลีซูเหยาเอ่ยชวนอีกฝ่าย เพราะหากท่านแม่และนางไม่ได้อยู่ที่นั่นด้วย ก็จะไม่สามารถทำให้แผนของนางประสบความสำเร็จได้“ก็ดีแม่เองก็ไม่ได้ไปเยี่ยมท่านแม่นานแล้ว แต่เป็นช่วงเย็นได้ไหม” หลีซูเหยาอยากจะบอกออกไปว่าไม่ แต่นางก็ต้องรีบหยุดปากตัวเองเอาไว้ก่อน เพราะการแสดงออกชัดไปหากเกิดเรื่องอะไรขึ้นก็ยิ่งจะทำให้เรื่องมันวนกลับมาหาตัวนางเอง“ได้เจ้าค่ะท่านแม่ วันนี้ข้าว่าง ๆ มีอะไรให้ช่วยไหมเจ้าคะ”“ไม่มีอะไรหรอก ที่จริงแม่ก็ไม่ค่อยได้ทำอะไรมากนัก นี่ก็แค่ปักผ้าเอาไว้ให้เฉิงเฉิง ไม่รู้ว่าเมื่อไรเขาจะได้กลับมา” ท่าทางเหม่อลอยของคนตรงหน้ายิ่งทำให้หลีซูเหยาคิดว่านางก็เป็นเพียงสตรีชราที่โดดเดียวเพียงคนเดียวเท่านั้นนางคิดถูกแล้วที่จัดการเช่นนี้เพราะท่านแม่ไม่มีวันจัดการหวงอิ่งจื่อได้ ข้าอภัยด้วยนะท่านย่าหากข้าช่วยท่านทันก็ถือว่าสวรรค์ยังเมตตาแต่ถ้าไม่ทัน...“จะว่าไปแม่ก็ไม่มีอะไรทำจะไปหาท่านย่าเลยก็ได้ แม่ขอไปหยิบกำยานให้ท่านแม่ก่อน ท่านแม่จะได้หลับได้ง่ายขึ้นอีกนิด คนมีอายุเวลาจะกินจะนอนก็ยากไปหมด” พอพูดคำนั้นออกมาจากปากก็ทำให้คิดถึงความดีของ

บทที่19“คงตกใจมากสินะ” หวงอิ่งจื่อปล่อยโฮร้องไห้ออกมาทันที “ท่านย่านี่มันเกิดอะไรขึ้น” คนอายุมากกว่าอ้าแขนราวกับเรียกให้คนตรงหน้าเข้ามาหา และหวงอิ่งจื่อก็ไม่ปฏิเสธมันนางเดินเข้าสู่อ้อมกอดนั้นในทันที“โชคดีที่คนทำไม่ได้ตั้งใจจะเอาชีวิต หรือตั้งใจแต่ไม่รู้จักยาพิษชนิดนี้ดีพอก็ไม่รู้” คำของท่านย่าทำให้หวงอิ่งจื่อที่กำลังซบอยู่ที่ตักของหญิงชราเงยหน้าขึ้นมองคนพูด“แต่ข้าไม่ได้ทำ ข้าจะทำไปทำไม” คนมีอายุถอนหายใจยาว “ย่ารู้ และย่าก็พอจะเดาได้ด้วยว่าใครทำ อย่างไงวันนี้ก็กลับไปนอนพักก่อนนะ”หญิงชราไม่คิดเลยว่าตระกูลฟ่านจะเกิดเรื่องเช่นนี้ขึ้นได้ นางคิดว่าเรื่องในวันนี้อันตรายที่สุดแล้วกับคนในครอบครัวของนาง แต่มันก็ยังมีเรื่องอื่นมาให้ต้องตกใจเช้าวัดถัดมาสาวใช้ของหลีซูเหยาคนที่มือเปื้อนยาพิษตายด้วยยาพิษของตนเอง ไม่มีแม้แต่จดหมายลาตายแม้ว่าทุกคนในตระกูลจะเริ่มสงสัยว่าใครกันที่สร้างเรื่องวุ่นวายนี้ แต่คนที่กังวลมากที่สุดคือหวงอิ่งจื่อนางไม่คิดว่าเรื่องมันจะจบเพียงแค่นี้หลังจากวันนั้นนางก็ไม่ต้องจัดการเรื่องอาหารอีกต่อไป แม่สามีไม่พอใจและเป็นกังวล แต่ไม่ใช่แค่แม่สามีที่กังวล นางเองก็กังวลชีว