บททั้งหมดของ สุดทางยื้อ ไปเถิดข้าปล่อยมือท่านแล้ว: บทที่ 21 - บทที่ 30

บทที่21“ท่านย่าข้าคงไม่พัก หมึกที่ฝนไม่ได้ทำความสะอาดและยังไม่แห้งแสดงว่านางยังออกไปไม่ไกลนัก แต่ที่ต้องมาคุยกับพวกท่านก่อนแค่เพราะอยากรู้เรื่องที่เกิดขึ้น” ฟ่านเฉิงเฉิงพูดอย่างใจเย็นทั้งที่ภายในอกร้อนรนจนไหม้ แต่ถึงกระนั่นก็ยังแสดงสีหน้าเหมือนปกติที่เขาเป็น เย็นชาและนิ่งขรึมจนคนที่มองไม่รู้ว่าชายหนุ่มคิดอะไร“ท่านแม่อีกเรื่องช่วยเก็บของให้หลีซูเหยาด้วย ตระกูลของนางยังอยู่ครบ แม้จะไม่ได้มีกินมีอยู่แบบเมื่อก่อน แต่ไม่ได้มีใครตาย ทั้งบิดามารดาล้วนยังมีชีวิต”คำของบุตรชายทำให้ผู้เป็นแม่อ้าปากค้าง “ให้คนอื่นไปช่วยนางเถอะ อย่าให้แม่เจ้าต้องไปเสี่ยงเลย เรื่องวางยาย่าก็คงเป็นนางนั่นแหละที่ทำ สาวใช้ที่ดูแลนางอยู่ตอนนี้ก็ส่งไปกับนางด้วย เก็บไว้ก็ไม่น่าเชื่อใจอีกแล้ว” เสียงของผู้ที่มีอาวุโสที่สุดในตระกูลเอ่ย และครั้งนี้ก็ไม่มีใครกล้าค้าน คนหนึ่งไม่ต้องการจะค้านอยู่แล้ว อีกคนไม่คิดว่านางจะมองคนผิด“ท่านแม่ ในห้องของลูกมีบัญชีวางอยู่ ช่วงนี้ต้องรบกวนท่านแม่ให้ท่านย่าสอนแล้ว ท่านย่ารบกวนด้วย ท่านทั้งสองข้าลา” ม้าที่ยังพักได้ไม่นานนักถูกขี่ออกไปอีกครั้ง “ไปถึงโรงเตี๊ยมนอกเมืองแล้วข้าจะให้เจ้าพั

บทที่23ดวงตาของหวงอิ่งจื่อที่มองเลยมาเห็นเข้ากับชายหนุ่มที่คุ้นเคยก็เบิกตาโต “วางเอาไว้ตรงนั้นได้เลยเจ้าค่ะ” นางทำเป็นไม่สนใจสายตาอาวรที่มองมาทุกอย่างในร้านยังคงเป็นไปแบบเดิม ฟ่านเฉิงเฉิงเดินไปหยิบของเหมือนกับคนอื่นตามคำแนะนำของชายกลางคนที่เขาเพิ่งรู้ว่าชื่อลุงเฉิน ชายหนุ่มเลี้ยงจนลุงเฉินบอกว่าตนเองกินไม่ได้อีกต่อไป และเมื่อเขาเห็นว่าเหล่าทหารที่มีคำนินทาถึงแม่ทัพที่กำลังจะเดินทางมาเดินไปล้างจานช่วยหญิงสาวเก็บโต๊ะเขาก็ทำตาม จนเมื่อทุกคนเดินออกไปแล้วนั่นแหละเขาถึงได้หยิบเอาปิ่นที่พกติดตัวตลอดออกมา“อิ่งจื่อ” ชายหนุ่มเอ่ยทักอย่างไม่ปิดบัง เพราะเขาแน่ใจว่าอีกฝ่ายจำได้ว่าเขาเป็นใคร “ไม่ได้พบกันนานเลยนะเจ้าคะ” ใบหน้าที่เอ่ยคำเหล่านั้นออกมาโดยไม่เปลี่ยนสีหน้าไปแม้แต่น้อยทำให้ชายหนุ่มที่มองกังวล“ข้าเอาของมาคืน” ฟ่านเฉิงเฉิงไม่รู้จะพูดอะไร มีหลายอย่างที่เขาอยากเอ่ยกับหญิงสาว แต่พอเจอเข้าจริง ๆ กลับนึกไม่ออกเสียอย่างนั้น“ข้าคงรับคืนไม่ได้หรอกเจ้าค่ะ นี่คงถือได้ว่าเป็นสินสอดของหมั้น ข้าน้อยเป็นฝ่ายเดินออกมาจากตระกูลฟ่าน ของที่ตระกูลฟ่านมอบให้คงไม่กล้าเก็บเอาไว้” ฟ่านเฉิงเฉิงกำมือแน่น“นี

บทที่25ไม่นึกเลยว่าเรื่องจะกลายเป็นเช่นนี้ได้ ทั้ง ๆ ที่ควรเป็นนางไม่ใช่หรืออย่างไรที่ร้องไห้คร่ำครวญที่ต้องตกระกำลำบากนานนับปี แต่ทำไมคนที่มีท่าทางเช่นนั้นกลับเป็นฟ่านเฉิงเฉิงไปได้“ฟ่านเฉิงเฉิง” หวงอิ่งจื่อเอ่ยชื่ออีกฝ่ายด้วยน้ำเสียหนักใจ “ฟังข้าหน่อยเถอะ ถึงจะไม่อยากฟัง หากได้ฟังทั้งหมดแล้วยังไม่ยกโทษให้ก็บอกข้าหน่อยว่าข้าควรทำเช่นไร” เพราะสายตาที่เว้าวอนหวงอิ่งจื่อที่อุ้มลูกอยู่จึงพยักหน้าเบา ๆ“ข้าอาจจะไม่ใช่คนที่พูดจาชัดเจนนัก แต่ก่อนที่จะออกจากบ้านมาข้าได้คุยกับท่านแม่แล้ว ที่จริงข้าเองก็ไม่ได้กลับที่ตระกูลฟ่านเท่า ๆ กับเจ้า” คำนั้นทำให้หวงอิ่งจื่อตกใจ แต่เมื่อนึกว่าอีกฝ่ายอาจจะให้หลีซูเหยาจัดการเรื่องในจวนใบหน้าของหญิงสาวก็แอบบึ้งตึง“แล้วท่านย่าใครจะดูแล”“ท่านแม่เป็นสะใภ้หน้าที่ดูแลท่านย่าก็ควรเป็นของท่านแม่ตั้งแต่ตน ก่อนออกจากบ้านมาข้าคุยกับท่านแม่แล้ว นางเข้าใจผิดหลาย ๆ เรื่องแต่...”“บางเรื่องท่านแม่ก็เลือกที่จะเชื่อเช่นนั้นใช่หรือไม่” หวงอิ่งจื่อถามออกไปตรง ๆ บ้าง เพราะนางรู้ดีว่าที่จากมาส่วนหนึ่งก็เป็นเพราะแม่ของสามี“อิ่งจื่อ ข้ายอมใช้แซ่เจ้า เป็นหวงก็ได้ หากจะได้อ

บทที่27ฟ่านเฉิงเฉิงคิดว่าตนเองได้พูดสิ่งที่อยากพูดไปหมดแล้วจริง ๆ เป็นอิ่งจื่อต่างหากที่ยังคงไม่ไว้ใจเขาที่เหลือก็คงรอแค่เวลาเท่านั้นแล้ว“อิ่งจื่อ ข้ารู้ว่าทำให้เจ้าเจ็บปวดแต่เจ้าคิดบ้างไหมว่านี่เราก็เจ็บปวดกันทั้งคู่ หากเจ้าบอกว่าไม่คิดอะไรกับข้าเลยข้าไม่เชื่อหรอก” ชายหนุ่มเอ่ยสิ่งที่คิด แต่ก็ใช่มันตรงกับความรู้สึกในใจของหญิงสาว“ข้ากลัว ข้าไม่อยากรู้สึกเช่นนั้นอีกแล้ว” ฟ่านเฉิงเฉิงเข้าใจแต่เขาไม่คิดว่าการทำเช่นนี้หญิงสาวทำอยู่ถูกต้อง “แม้ว่าก่อนหน้านี้ข้าและครอบครัวจะเป็นคนทำผิดกับเจ้าก็จริง แต่เจ้าเคยนึกบ้างไหมว่าเฉิงหย่งเขาไม่ผิด ทำไมถึงต้องรับผลกระทำของเรา ข้ายินดีจะแก้ไขทุกอย่างที่ทำให้เจ้ากังวล เช่นนั้นแล้วไม่ลองคิดดูหน่อยหรือ” และคำตอบของหวงอิ่งจื่อคือการเดินจากไปฟ่านเฉิงเฉิงส่ายหน้าให้กับตนเอง เสื้อที่อีกฝ่ายยัดใส่มือเขาทำให้จิตใจชุ่มชื้นขึ้น แต่มันก็เป็นเพียงแค่นั้นไม่มีอะไรเลย“ข้าไม่รบกวนเจ้าแล้ว” ฟ่านเฉิงเฉิงเข้าไปลาอีกฝ่ายเขาคิดว่าตอนนี้เขาไม่พร้อมจะเผชิญหน้ากับหญิงสาวจริง ๆหวงอิ่งจื่อมองคนที่เดินจากไปด้วยจิตใจที่สั่นไหว นางเดินกลับไปดูลูกชาย ที่จริงนางเข้าใจทุกอย่

บทที่29หลังจากวันนั้นกลายเป็นหวงอิ่งจื่อที่ยังทำหน้าหนาอยู่ที่บ้านของแม่ทัพต่อไป คำนั้นเป็นเพียงคำที่นางตำหนิตนเองในใจ นางไม่ได้พูดอะไรให้ชัดกับฟ่านเฉิงเฉิงนัก และอีกฝ่ายก็ไม่ได้พูดอะไรกับนางทั้งนางและเขาทำเหมือนกับว่านางและเขาอาศัยอยู่เช่นนี้ด้วยกันมานานแแล้ว หวงอิ่งจื่อเข้ามาช่วยดูเรื่องอาหารและค่าใช้จ่ายในบ้าน เพราะเขาส่งสมุดให้นางจัดการ นางก็ไม่ปฏิเสธบอกให้หาแม่นมมาเลี้ยงดูลูกนางก็ไม่ปฏิเสธ หรือแม้แต่นอนที่ห้องนอนเดียวกับเขา หวงอิ่งจื่อก็ไม่ปฏิเสธ ทั้ง ๆ ที่มันคือทุกอย่างที่ฟ่านเฉิงเฉิงหวังแต่เขากลับรู้สึกไม่ถูกต้องอย่างไรก็ไม่รู้ยามนี้เฉิงหย่งอยู่ในความดูแลของแม่นมถึงสองสามคน เพราะนี่คือสิ่งที่อยู่ในใจของฟ่านเฉิงเฉิงมาโดยตลอด เขาอยากเลี้ยงดูลูกชายให้ดีที่สุด แต่ก่อนหน้านี้กลับทำอะไรไม่ได้สักอย่างและเพราะอย่างนั้นจึงทำให้ฟ่านเฉิงเฉิงและหวงอิ่งจื่อได้มีเวลาของตน พวกเขากลับมานอนร่วมเตียงกันอย่างเงียบ ๆ แม้จะไม่ได้ทำอะไรไปมากกว่าเอื้อมมือกอดและโอบเอวเอาไว้หลวม ๆ แต่มันก็เกินฝันสำหรับเขาจริง ๆร้านอาหารของแม่นางหวงที่ปิดลงสร้างความวุ่นวายไม่น้อย แต่อาหารที่นางทำเลี้ยงเหล่าทหารหรื