บททั้งหมดของ เมื่อนางเอกพอแล้ว: บทที่ 21 - บทที่ 30

บทที่22“คุณหนู คุณหนูเจ้าค่ะ ท่านรองแม่ทัพมาขอพบเจ้าค่ะ” จางจิ้งวิ่งกระหืดกระหอบมายังเก๋งริมสระบัว“รองแม่ทัพ คนอย่างข้ารู้จักรองแม่ทัพด้วยเหรอจิ้งเอ๋อร์” ชิงชิงยื่นจอกน้ำชาให้น้ำดื่ม พร้อมส่ายหัว ทำไมต้องวิ่งมาขนาดนี้ มีอะไรน่าตื่นเต้นขนาดนั้นกัน“คุณหนูเจ้าคะ ท่านจำท่านรองแม่ทัพไม่ได้หรือเจ้าคะ”“รองแม่ทัพของเจ้าคือผู้ใดล่ะ”“คุณชายชานตง ไงเจ้าค่ะ” จางจิ้งฉีกยิ้มจนปากเกือบจะถึงหู“ชานตงผู้ช่วยตัวร้ายของรื่องอะนะ” ชิงชิงหลุดร้องจนเสียงหลง ทำไมตัวร้ายถึงมาปรากฏตัวที่จวนหลี่“ตัวร้ายอะไรกัน ถึงท่านจะไม่ค่อยชอบคุนชายแต่ยังไรก็ญาติพี่น้องกัน”ชานตง ญาติผู้พี่ที่เป็นผู้ช่วยตัวร้าย ตอนเด็กๆ ชอบแกล้งนางเอก ข้าลืมตัวร้ายไปได้ยังไง แล้วเขาแล้วในเรื่องเขาไม่ได้เป็นรองแม่ทัพนิ โอ้ยปวดหัว ทำไมตั้งแต่ข้าตัดด้ายแดงจากพระเอกแล้ว นิยายมันไม่เหมือนเดิมเลย“คุณหนูไปหาที่เรือนรับรอง หรือให้ท่านรองแม่ทัพมาที่เก๋งเจ้าค่ะ”“มาที่เก๋งแล้วกัน ให้คนยกน้ำชากับขนมมาให้ด้วย” เป็นญาติกันคงไม่จำเป็นต้องไปหา ระหว่างรอจะได้ค่อยๆ นึกถึงความสัมพันธ์ระหว่างนางกับรองแม่ทัพไปด้วย“เดี๋ยวข้าจัดการเองเจ้าค่ะ”“ทำไมข้ารู้

บทที่24-25จางหลันอันนั่งอยู่บนเตียงรอเจ้าบ่าว การแต่งงานเพราะความจำยอมของทั้งสองฝ่าย นางไม่มีทางเลือกใดเลย ไม่แต่งก็ไม่ได้ หลันอันจำเรื่องคืนนั้นไม่ได้แม้แต่นิดเดียว นางยืนอยู่ดับมารดาชาที่ดื่มนางก็รับจากมารดาทุกจอก เป็นไปไม่ได้ที่นางจะถูกวางยาประตูห้องหอเปิดออก หลันอันอยู่ภายใต้ผ้าคลุมเจ้าสาวสีแดงตัวเกร็งขึ้นมาทันตา ผ้าคลุมถูกกระชากออกโยนทิ้งอย่างไร้ค่า“เพราะเจ้า เพราะคนแบบเจ้าหวังสูง จนลืมนึกถึงความรู้สึกคนอื่น” เจ้าบ่าวยืนเซไปเซมา ชี้หน้าเจ้าสาวที่นั่งอยู่บนเตียง“หากเจ้าไม่ปีนเตียงข้า คนที่อยู่กับข้าคืนนี้ก็คือชิงเอ๋อร์ ข้ารักนาง ข้ารักนาง” เจี้ยวจิ้งเดินโซเซไปที่โต๊ะมงคล ยกกาเหล้ามงคลกรอกปากจางหลันอันสะอื้น “ข้าไม่ได้ทำ คืนนั้นข้าจำอะไรไม่ได้เลย”“เฮอะ ถ้าเจ้าไม่ได้ทำแล้วมานอนที่เตียงข้าได้อย่างไรกัน มีคนอุ้มเจ้ามาหรือไง” พูดจบเจี้ยนจิ้งถึงกับชะงัก กลิ่นกำยานเรียนวิถีบัณฑิตและสุภาพบุรุษมาตั้งแต่จำความได้ ต่อให้เมาแค่ไหนเขาก็ไม่ทำกับสตรีแบบนั้น“เจ้าไม่ได้โกหกข้าใช่ไหม รู้หรือไม่ว่าเข้าจวนมาแล้วชีวิตของเจ้าเป็นตายคือสิทธิ์ของข้า”“ข้าไม่ได้โกหกเจ้าค่ะ ข้าไม่เคยรู้จักท่าน ไม่เค

บทที่27แลนมาคแรกคงไม่พ้นเหลาอาหาร ก็สาวใช้ตัวน้อยของนางรักการกินเป็นชีวิตจิตใจ ที่แรกที่ต้องมาก็ต้องมาชิมอาหารเมืองหลวงทั้งสองเดินขึ้นขั้นบันไดเพื่อไปชั้นบน เพื่อดูวิวเมืองหลวง“โอ้ย ” ร่างบางหงายหลังมือหนาคว้าเอวบางเอาไว้ โอบกอดนางไว้แนบกายชิงชิงมัวแต่เดินชวนจางจิ้งคุยจนไม่ได้ดูว่ามีคนเดินสวนลงบันไดมา นางหงายหลังเกือบตกลงไปนอนนับดาวเดือนที่พื้นด้านล่างโชคดีที่มีคนช่วยไว้ ใบหน้าของนางเห็นเพียงคางของเขาเท่านั้น“ขออภัยเจ้าค่ะ ขอบคุณคุณชายที่ช่วยเหลือ แต่ท่านปล่อยข้าก่อนเถอะ” เมื่อเห็นนานแล้วเขายังไม่ปล่อยมือจากเอว จึงท้วงติง“ขออภัยที่เสียมารยาท หากข้าปล่อยแม่นางตรงจุดเมื่อกี้แม่นางคงได้ตกลงไปเป็นแน่”นอกจากจะไม่ปล่อย เขารวบเอวนางขึ้นไปชั้นบน พอถึงเรียบร้อยจึงปล่อยนางลงยืนกับพื้นพอสองขาแตะพื้นชิงชิงเห็นหน้าเขาเต็มสองตา “ท่าน”“แม่นางรู้จักข้า” ชายหนุ่มแววตาสั่นระริกอย่างมีความหวัง นางจำเขาได้“อ่อ ข้าไม่รู้จักท่านเจ้าค่ะ ข้าขอเลี้ยงอาหารท่านที่ช่วยเอาไว้เมื่อกี้ได้หรือไม่”“คุณหนู” เพิ่งเคยเจอกัน มาชวนกินข้าว เดี๋ยวเป็นแบบคุณชายหลงทำไงเหล่า“ข้ายินดี”“คุณชายจะรังเกียจหรือไม่หากคน

บทที่29หลิวชิงชิงเดินกลับจวนด้วยสภาพหมดแรง เจอผู้ชายสายรุกฆาต ดวงข้าจะถึงฆาตแล้วใช่ไหม ร่างบางทิ้งตัวลงบนเตียงใบหน้าชุกหมอน กรีดร้องออกมา สองขายกสลับตีไปมา มืออีกสองข้างก็กระหน่ำทุบหมอน“ข้าจะเผานิยายเล่มนั้นทิ้ง ข้าจะเผาแล้วเอาขี้เถ้าไปโรยหน้าบ้านคนเขียน ข้าจะโพสวิจารณ์ให้ขายไม่ได้” เออ ข้าไม่ได้อยู่ยุคโซเชี่ยลนี่หว่า“คุณหนู องค์ชายกับคุณหลง ฐานะต่างกันท่านปฏิเสธไม่ใช่เรื่องง่าย”“ข้ายังไม่ทันปฏิเสธ เขาก็ขู่ข้าแล้วเจ้าก็ได้ยิน”“ถ้าปฏิเสธไม่ได้ คุณหนูจะหนีไปเมืองไหนเจ้าค่ะ ฉางอันคงไม่ได้แล้ว คนจวนนั้นคงไม่ต้อนรับคุณหนูแล้ว”คนไม่มีประโยชน์ไม่ นายท่านหลี่คงจะไม่ต้อนรับจ้าวเย่ชิงกอดอกยืนพิงต้นไม้ ฟังนายบ่าวปรึกษากัน หากสวรรค์ไม่มาขว้างข้า เจ้าคิดว่าหนีข้าได้พ้นเหรอชิงเอ๋อร์ หากเจ้าบินหนีข้าจะใช้สวิงจับเจ้ากลับมา หากเจ้ามุดดินข้าจะดำดินตาม หากเจ้าวิ่งหนีขาสั้นๆ แบบนั้นขาต่อให้ก่อนเลย 10 หลี่ร่างหนาค่อยๆ ปิดเปลือกตาลง ฟังเสียงจ้อแจ้วของคนที่อยู่ภายในเรือน แค่ได้ยินเสียงของนางจิตใจก็พลันสงบ หวนนึงถึงสัญญาเมื่อภพแรก‘ชิงเอ๋อร์ ข้ารักเจ้า เจ้าคือดวงดาวที่ค่อยส่องแสงอยู่เคียงข้างข้าเสมอ

บทที่31จวนสกุลหลิวถูกประดับประดาไปด้วยของแดงมงคล เจ้าบ่าวลงจากหลังม้า อุ้มเจ้าสาวขึ้นเกี้ยวแดง หลิวฮุหยินมองตามเกี้ยวแดงด้วยความปราบปลื้ม เจ้าบ่าวมอบสินสอดให้ถึง 30 หีบ ทำให้นางเตรียมสินเดิมไว้ให้บุตรสาวถึง 15 หีบ เป็นสินเดิมของนางและสมบัติที่นางเก็บสะสมมาทั้งชีวิต ล้วนเป็นเงินที่ยักยอกมาจากเบี้ยหวัดของหลิวชิงชิงนั้นเองหลิวอี้สงให้เบี้ยหวัดบุตรสาว 10ตำลึงทอง บุตรชาย 15 ตำลึงทองต่อเดือน หลิวชิงชิงอยู่ในเรือนกับสาวใช้แค่สองคนกินอยู่กับข้าวในจวนเสื้อผ้าก็มีคนตัดอยู่ให้อยู่แล้ว ไม่จำเป็นต้องใช้จ่ายอะไร มิสู้เอามาสมทบเป็นสินเดิมให้เจี่ยหลี่นั้นถูกแล้ว เสียดายที่หลิวอี้สงคืนสินเดิมมารดาให้นางไป ไม่อย่างนั้น บุตรสาวของนางคงมีสินเดิมแต่งออกไปมากกว่านี้หลิวชิงชิง ยืนส่งเกี้ยวเจ้าสาวด้วยความยินดี แม้น้องสาวคนนี้จะมีนิสัยเกเร แต่ก็ดีใจที่นางได้แต่งกับตระกูลดีๆ อีกทั้งยังได้แต่งกับคนที่รัก ไม่ได้แต่งเพราะความเหมาะสมหรือผลประโยชน์ของสกุล ติดตรงที่นางอายุแค่ 16 หนาวนี้ล่ะที่ทำให้หลิวชิงชิงไม่สบายใจ แต่งงานอายุเท่านี้ สำหรับคนโบราณคงเป็นเรื่องปกติ แต่เธอสิมาจากอีกยุคมองว่ามันพรากผู้เยาว์ชัดๆ แต่พอ