All Chapters of เมื่อนางเอกพอแล้ว: Chapter 11 - Chapter 20

บทที่12หลงเจี้ยนกั๋ว เดินวนเวียนอยู่ด้านหน้าประตูทางเข้าจวนสกุลหลี่ หลังจากเดินทางไปถึงเมืองหลวง ไม่นานคนที่ใช้ให้ไปสืบข่าวคุณหนูหลิวก็ตามไป นางคือคุณหนูใหญ่สกุลหลิว นามว่าหลิวชิงชิง ช่างเหมาะกับนางเหลือเกิน ตาดวงจองนางเปล่งประกายระหยิบระยับดุจดาวบนฟากฟ้า คุณหลิวหลังจากแยกจากเขานางเดินทางมาฉางอันเพื่อนรักษาอาการป่วย รอแล้วรอเล่านางก็ไม่กลับเมืองหลวงซักที เขาทนไม่ไหวจึงควบม้าจากเมืองหลวงมายังเมืองฉางอัน อยากเพียงเห็นหน้านางอีกซักครั้งด้วยความร้อนใจจึงมาแบบไม่คิดหน้าคิดหลัง ไม่รู้ว่าจะขอพบนางด้วยเหตุผลอะไร จึงทำได้เพียงเดินวนเวียนอยู่หน้าจวน หวังว่านางจะออกไปข้างนอกแล้วบังเอิญได้พบกันอีกครั้ง“คุณหนูเจ้าค่ะ นายท่านให้มาเรียนเชิญไปเรือนหลักเจ้าค่ะ” สาวใช้จวนสกุลหลี่ที่คอยดูแลงานทั่วไปหยอบกายเล็กน้อย“ท่านลุงเรียกข้า เจ้ารู้หรือไม่ว่าเพราะอะไร” หรือเพราะเมื่อวาน ที่มีคนลอบมองนางที่เก๋ง เอาอะไรไปฟ้องท่านลุงกัน ข้าอยู่ของข้าเงียบๆชิงชิงไม่คิดนาน ในเมื่อเจ้าของจวนออกปากเชิญนางก็ต้องไปหลิวขิงชิงเดินเข้าไปในห้องโถ่ง แทบอยากจะหมุนตัววิ่งกลับเรือน แต่ก็ทำไม่ได้ กรีดร้องอยู่ภายในใจเป็นหมื่นล้

บทที่14คุณชายหลงยังคงแวะเวียนมาเยี่ยมหลิวชิงชิงที่จวนสกุลหลี่ ชิงชิงจะไม่อึดอัดเลยหากท่านลุงไม่แวะเวียนเข้ามาร่วมด้วย บางวันก็พาบุตรสาวคนโตมาร่วมวงสนทนาด้วย มองจากดาวเสาร์ยังดูออกว่าท่านลุงคิดการอันใด อย่างที่จางจิ้งบอก ตระกูลหลงมีอำนาจไม่น้อย เดิมที่นางอยากผูกวาสนาให้หลงเจี้ยวกั๋วกับบุตรสาวท่านลุง แต่ดูสีหน้าท่าทางของเขาแล้วคงไม่ได้มีใจออกจะติดลำคารด้วยซ้ำ ความรักมันบังคับกันไม่ได้ แล้วข้าเป็นใครจะไปยัดเยียดคนอื่นให้เขาเมื่อนางผู้นั้นปรากฏตัวเขาลืมเลือนข้าไปเอง“ ท่านไม่สนใจคุณหนูหลี่บ้างเลยเหรอ” ชิงชิงเท้าคางกับโต๊ะ“ข้าเมื่อปักใจรักผู้ใดแล้วก็รักมั่นแต่ผู้นั้น” เจี้ยนกั๋วมองตรงเข้าไปในแววตาของนาง อยากให้นางรับรู้ว่าเขารักนางเพียงใด“ท่านเป็นสหายข้า” ชิงชิงรีบหลบสายตา คนหล่อๆ มานั่งมองตาหวานแบบนี้ ใจบางหมด ใครไม่ใจเต้นให้ถีบเลย“แต่ข้าชอบเจ้า” นี่ก็ตรงเกินชิงชิงกลอกตาค้านจะพูด” แต่ข้าไม่ได้รู้สึกกับท่านแบบนั้นพี่เจี้ยนกั๋ว คบหากันเพราะรูปโฉม ความงามร่วงโรย ความรักก็สลาย ท่านชอบข้าเพราะรูปโฉมข้าต่างหาก วันหนึ่งท่านเจอสาวงามมากกว่าข้า หากท่านมั่นคงไม่พอย่อมไขว้เขวเป็นสหายย่อมยืนยาวก

บทที่16หลงเจี้ยนกั๋วเดินกลับรถม้าด้วยความกระวนกระวายใจ เขาพลัดหลงกับชิงชิง เดินตามหามา ครึ่งชั่วยามแล้วก็ยังหาไม่เจอ เกรงว่าอาจจะเกิดเรื่องร้ายขึ้นกับนาง“คุณชายเจ้าค่ะ ข้าเดินไม่ไหวแล้ว”หลงเจี้ยนกั๋วใบหน้าแดงก่ำ มองคุณหนูหลี่ตาแข็ง หากนางไม่ชวนเขาคุย เขาคงไม่คลาดกับชิงชิง ที่ทำดีด้วยเพราะเขาไม่ได้อยู่ฉางอันตลอด อย่างไรชิงชิงก็ยังอาศัยจวนสกุลหลี่ หากเขาทำการได้ไม่ไว้หน้าคนสกุลหลี่ตัวเขานัเนหาใส่ใจไม่ ห่วงก็แต่ชิงชิงย่อมไม่อาจอยู่อย่างสงบสุข“ข้าจะจ้างรถม้าให้ไปส่งคุณหนูที่จวน”“คุณชายจะให้ข้านั่งงรถรับจ้างกลับคนเดียวได้อย่างไร”หลงเจี้ยนกำมัดแน่นพยายามความคุมน้ำเสียงไม่ให้แข็งกร้าวจนเกินไป “คุณหนูหลี่ ชิงชิงนางไม่ใช่คนฉางอันโดยกำเนิดคงไม่รู้ทางเท่าไร อีกทั้งสาวใช้ข้างกายอายุเพียง 13 หนาว นางทั้งสองคนยังเด็กทั้งคู่ หากท่านเหนื่อยท่านนั่งรถรับจ้างกลับก่อนเถิด ข้าเป็นคนพานางมาหากเกิดอะไรขึ้น ข้ากลับเมืองหลวงจะไปแก้ตัวกับท่านหลิวอย่างไร”เมื่อฟังและคิดตาม คุณหนูหลี่จึงยอมกลับก่อนอย่างไรชิงชิง ถึงแม้จะอิจฉานางที่คุณชายหลงสนใจนาง แต่ก็ไม่ได้เกลียดหลังจากลอยโคมเรียบร้อย แม่จะติดใจสงสัย ค

บทที่18เพี้ยะ!มือหนาฟาดลงบนใบหน้าหยก เลือดสีแดงสดไหลหยดออกจากมุมปาก“ข้าไม่คิดว่าเจ้าจะกลายเป็นแบบนี้”ราชครูหลง ทิ้งตัวลงกับเก้าอี้ตัวใหญ่ เขาส่งลูกชายไปร่ำเรียนวิชาที่เขาคุณหลุน เจี้ยนกั๋วตั้งแต่เลูจนโตก็ไม่เคยทำให้ผิดหวัง อายุเพียง 3 หนาวก็คันอักษรได้ครบทุกตัว 5 หนาวอ่านหนังสือปรัชญาจนแตกฉาน ไม่มีใครไม่รู้จักบัณฑิตหนุ่มอนาคตไกล บุตรชายคนโตของสกุลหลง ตำแหน่งจองหงวนปีนี้ยังไงก็ต้องเป็นของเจี้ยนกั๋วไม่ผิดเพี้ยนไปแน่นอนเขาคาดหวังให้บุตรชายยืนในตำแหน่งที่สูงที่สุด ไปได้ไกลกว่าที่เขายืน นำพาตระกูลให้ยิ่งใหญ่กว่านี้ เขามองหาคุณหนูตะกูลดีๆ เอาไว้รอ ตระกูลที่จะเกื้อหนุนและบุตรชายเขาให้เจริญก้าวหน้า ไม่คิดว่าหลังจากกลับมาจากเขาคุณหลุนเจี้ยนกั๋วก็ขอควบม้าเร็วออกจากจวน ทิ้งจดหมายไว้ว่าจะไปศึกษาตำราเพิ่มเติม จะหลับมากาอนสอบแน่นอน เขาส่งคนตามไปจึงพบว่าบุตรชายมิได้ไปศึกษาตำราอย่างที่บอก กลับเที่ยวแวะเวียนไปที่จวนสกุลหลี่ จนมีข่าวลือว่าบุตรชายคบหากับคุณหนูหลิวซึ่งรักษาตัวอยู่ภายในจวนสกุลหลี่ เขาพอจะเขาใจอารมณ์ของชายหนุ่ม บุตรชายเขาอยู่ในวัยกำหนัดจึงยังควบคุมอารมณ์ลุ่มหลงในอิสตรีไม่ได้ หากจะรับคุ

บทที่20จองหงวนคนใหม่ ถูกบรรดาขุนงานที่มาร่วมงานยกจอกร่วมยินดีตลอดทั้งคืนกว่างานจะเลิกลาก็เข้ายามโฉ่ว (01.00 – 02.59 น.) บางคนกลับไม่ไหวก็พักที่เรือนรับรอง เจี้ยนกั๋วรู้สึกเมามากเมื่องานเลี้ยงจบส่งแขกเรียบร้อยแล้วก็กลับเรือนนอนเจี้ยนกั๋วเดินเข้ามาในห้องนอนมืดสลัวมีเพียงแสงไฟจากตะเกียงข้างหัวเตียง กลิ่นกำยานหอมกรุ่น ทำเอาเคลิบเคลิ้มร่างกายเริ่มร้อนรุ่มหลังม่านบังตามีเงาร่างขาวนวลละออนอนหลับไหลอยู่บนเตียง นางมิได้สวมเสื้อผ้าแม้แต่ชิ้นเดียว ร่างหนาสาวเท้าเข้าหาเตียงนอนแวกม่านบังตาออก ก้าวขาขึ้นเตียงนอนด้วยอารมณ์ปรารถนายามเฉิน (07.00 – 08.59 น.) เสียงกรีดร้องของหญิงสาวดังออกมาจากเรือนคุณชายใหญ่ บ่าวไพร่รีบรุดเข้าไปดู เกรงจะเกิดเรื่องร้ายแรงกับคุณชายสาวใช้ประจำเรือนเคาะประตูห้อง“คุณชายเจ้าคะ เกิดอะไรขึ้น คุณชายเป็นอะไรไหมเจ้าค่ะ” เป็นห่วงคนที่อยู่ภายในแต่ก็ไม่กล้าถือวิสาสะเปิดเข้าห้องเจ้านายโดยไม่ได้รับอนุญาติ“ข้าไม่เป็นไร พวกเจ้ามีอะไรก็ไปทำเถอะ ข้าไม่เรียกไม่ต้องเข้ามา”“เจ้าค่ะ”เมื่อเจี้ยนกั๋วแน่ใจว่าสาวใช้ออก จึงหันมากระซิบกันคนตรงหน้า “ข้าจะเอามืออก เจ้าห้ามส่งเสียง เข้าใจไหม”