All Chapters of เมื่อนางเอกพอแล้ว: Chapter 31 - Chapter 40

บทที่32“เฮ้อออออ” เจี่ยหลี่แต่งออกไป ชิงชิงดีใจได้ไม่กี่วันก็มีปัญหาให้กลุ้มใจอีกละ“หรือว่าคุณหนูจะบอกนายท่านดีเจ้าคะ”หลิวชิงชิง มองถุงตำลึงเบี้ยหวัดที่ให้จางจิ้งไปรับมาจากหลิวฮูหยิน 10 ตำลึงเงิน ไม่ต้องใส่ถุงมาให้ก็ได้ป่ะ กำมือเดียวก็มิดแล้ว“หากไม่มีหลักฐานแน่นหนา ระหว่างคนยืนคุยกับคนนอนคุยเจ้าจะเชื่อใคร” พอเห็นจางจิ้งคิ้วหมุน ชิงชิงก็หลุดขำออกมา จิ้งเอ๋อร์จะไปเข้าใจประโยคแบบนี้ได้ยังไงกัน“ก็ ระว่างข้ากับพ่อบ้านซ่ง หากไม่มีหลักฐานอะไรเลย เจ้าจะเชื่อใคร”“ข้าก็ต้องเชื่อคุณหนูสิเจ้าค่ะ” จางจิ้งตอบด้วยน้ำเสียงหนักแน่น“ของมันแน่อยู่แล้ว เพราะข้ากับเจ้าใกล้ชิดกันย่อมรู้ดีนิสัยกันดี เหมือนท่านพ่ออยู่กับฮูหยินมากว่า ในสายตาท่านพ่อนางรักข้า เลี้ยงดูข้าตั้งแต่วัยทารก นางดีต่อข้าเวลาอยู่ต่อหน้าท่านพ่อเสมอ บัญชีจวนอยู่ในมือนาง นางจะเขียนว่ามอบข้า 10 100 1000 ตำลึงก็ย่อมได้ คนในจวนก็คนของนางทั้งหมด เจ้าอย่าลืมว่าเจ้าเป็นคนรับเงินมา หากข้าไม่มีหลักฐานแล้วไปฟ้องท่านพ่อ นางอาจใส่ความว่าเจ้ายักยอกเงินเบี้ยหวัดของข้า”“ไม่น่ะเจ้าค่ะ ข้าไม่เคยทำแบบนั้น ฮูหยินมอบถุงเงินให้ข้าก็รับเอามาให้คุณหนูไม

บทที่34หลิวอี้สงตามสมาชิกทุกคนในจวนมารอที่เรือนรับรอง วันนี้คือวันที่หลิวเจียลี่จะกลับบ้านเดิมหลังจากแน่งงานครบ 3 วัน หลิวฮูหยินชะเง้อคอรอบุตรสาวด้วยความดีใจ ในที่สุดก็จะได้พบหน้า ไม่เคยจากกันนานไม่เคยคิดจะให้เจี่ยหลี่แต่งออกไปไวขนาดนี้ แต่ในเมื่ออีกฝ่ายแสงออกว่ารัก เจี่ยลี่มาก นางจึงยอมหางตาปรายมองหลิวชิงชิงเป็นระยะ นางคับแค้นใจที่ถูกยึดบัญชีจวนไป แต่ก็ต้องยอมให้ หาหลิวอี้สงสืบสาวหาความจริงทั้งหมด นางคงไม่อาจอยู่ในจวนได้ เพราะนางทำมานาน ไม่แน่ใจด้วยว่าปล่อยปะละเลยจุดไหนให้หลุดลอดสายตาไปบ้าง เพราะไม่คิดว่าหลิวชิงชิงจะลุกขึ้นมาแข็งข้อบ่าวหน้าประตูจวนวิ่งมาบอกว่า คุณหนูกลับมาแล้ว เท่านั้นแหละ หลิวฮูหยินก็รีบเดินออกไปหน้ารับรองเพือต้อนรับบุตรสาวกับบุตรเขย แต่เห็นเพียงเจี่ยลี่เดินมากับสาวใช้เพียงลำพัง“ลี่เอ๋อร์ แล้วลูกเขยของข้า” หลิวฮูหยิน ชะเง้อคอผ่านแผนหลังสาวใช้ไป หวังว่าจะได้เห็น ลูกเขยเดินตามมา“เออ เข้าไปข้างในก่อนดีกว่าเจ้าค่ะท่านแม่ ข้างนอกคนรับใช้ยืนอยู่เยอะ” เจี่ยลี่ อับอายที่ท่านแม่ถามนางเสียดังต่อหน้าบ่าวไพร่หลิวฮูหยินจึงรับจับจูงเจี่ยลี่เข้าไปด้านใน หลิวอี้สงก็เอ่ยถามประ

บทที่36หลิวชิงชิงได้รับจดหมายจากชานตงให้มาพบที่เหลาอ่านหาร หลังจากเขามาส่งที่เมืองหลวงก็ไม่ได้พบกันเลยเสี่ยวเอ้อจึงพานางมายังห้องที่จองเอาไว้ เมื่อเปิด ชิงชิงแทบอยากจะร้องออกมาดังๆข้าลืมไปว่าพี่ชานตงเป็นผู้ช่วยตัวเอ้ของตัวร้าย“องค์ชาย ท่านรองแม่ทัพ “ ชิงชิงกัดฟันพูดแล้วเดินเข้าไปนั่ง ค่อยดูข้าจะถล่มให้หยับ บังอาจหลอกข้ามา“เจ้ามองข้าตาเขียวขนาดนั้น เดินมาฟาดข้าเลยเถอะ” ชานตงที่ร่วมเดินทางมาจากฉางอัน พอจะรู้นิสัยนางพอสมควร“ข้าจะทำแบบนั้นต่อหน้าองค์ชายสามได้อย่างไร” นางอุตส่าห์ไม่ออกจากจวนจะได้กลบข่าวลือหนก่อน“หากองค์ชายไม่อยู่เจ้าจะตีข้า เจ้าช่างใจคอโหดเหี้ยม ข้าเห็นเหลาเปิดใหม่เลยอยากพาเจ้ามากิน แต่มีเจ้ามือเสนอเลี้ยง ข้ามิอาจขัดศัทธา” รองแม่ทัพ เอาเท้าเตะขาองค์ชายอยู่ภายใต้โต๊ะ จะนั่งเป็นใบ้อีกนานมั้ย ข้าเปิดให้ขนาดนี้แล้ว“วันนี้เจ้าสวยกว่าทุกวัน” องค์ชายสามเอ่ยชมชุดที่นางสวมใส่วันนี้ สีเขียวรับกับผิวหน้ากระจ่างใส่ของนางเหลือเกินที่เงียบคือมองตาค้างอยู่สิน่ะ เฮอะ !ไอ้ข้าก็หลงเป็นห่วงพอถูกชมซึ่งหน้า ใครไหนเลยจะปั้นหน้าบึ้งอยู่ได้ แม้จะหวั่นๆ ใจในตัวอองค์ชาย แต่นางก็แอบอมยิ้ม

บทที่38จ้าวเย่ชิงเข้าวังหลวงในยามวิกาล มาทวงสัญญาหลังจากที่กลับมาจากชายแดน สัญญาที่เขาขอไว้ ไม่ให้บังคับเขาแต่งพระชายา“เจ้าเข้ามายามวิกาล เจ้าอยากหัวขาดหรือเย่ชิง” ฮองเต้ลุกขึ้นจากเตียงบรรทม หลังจากกงกงมากระซิบปลุกที่ข้างหู“ลูกมาทวงสัญญา”“แล้วถ้าเจิ้นบอกว่าลืมไปแล้วล่ะ” ฮองเต้แกล้งยียวน พระองค์พอจะทราบข่าวเรื่ององค์ชายสาม ประกาศบอกรักคุณหนูหลิวกลางเหลาอาหาร อยากเห็นคุณหนูคนนั้นจริง เอาอะไรมาหลอมหัวใจน้ำแข็งเจ้าลูกคนนี้“ลูกหยิบม้วนราชโองการมาด้วย เสร็จพ่อเพียงเติมชื่อนางลงไป เป็นอันเสร็จสิ้น”“เจ้ารีบ?”“ไม่เลยข้าไม่รีบ ข้าขอราชโองการจากท่านพ่อมาถือไว้ถึง 5 ปี ข้าไม่รีบเลยพ่ะย่ะค่ะ”“เอ้าๆ นางมีชื่อเสียงเรียงนามว่าอะไร ข้าจะได้นอนต่อ”“หลิวชิงชิง บุตรคหบดีขายผ้าไหม หลิวอี้สง” เย่ชิงรีบปรี่เข้าไป ฝนหมึกให้อย่างเอาใจ พอฮองเต้จดปลายพู่กันลงบนราชโองการ เย่ชิงก็เข้าไปบีบนวดแขนแกร่งของบิดา“เห้ยๆ อย่าบีบแขนแรง หากข้าขีดเส้นผิด ข้าไม่แก้ให้ ไม่ออกราชโองการให้เจ้าใหม่ด้วย”“เสด็จพ่อ”“เสร็จแล้วไสหัวไปได้แล้ว ข้าจะนอน วันๆ ราชสำนักไม่เคยเข้า ไปซุ่มฝึกกองกำลังลับอยู่ได้”“ข้าก็ทำเพื่อพี่ใหญ

บทที่40ทำตามหัวใจตัวเอง คำพูดที่ผู้เฒ่าใบ้เอาไว้ ครั้งที่ข้าใจสั่นกับเจี้ยนกั๋วมันเป็นแค่อาการเวลามองไอดอลยิ้มให้ แต่ตอนที่ใจสั่นตอนสบตากับเย่ชิงมันกลับรู้สึกอีกอย่างที่แตกต่างออกไป เย่ชิง ชิงชิง ดาว ชื่อทำไม่ความหมายแฝงคล้ายกันปิ่นหงส์หลิวชิงชิงยกมือขึ้นจับปิ่นหงส์ที่อยู่บนศีรษะ ชื่อนิยายเรื่องนั้น ปิ่นหงส์ แต่รูปภาพบนปกนิยายไม่ได้ปักปิ่นอันนี้ หรือข้าคือแสงสว่างจากดวงจันทร์ส่องลงมายังสระบัวทั้งที่ตะวันเพิ่งลับขอบฟ้าไป กลับมีแสงจันทร์สว่าง เสียงแว่วมาตามสายลม‘ชิงเอ๋อร์ ข้ารักเจ้า เจ้าคือดวงดาวที่ค่อยส่องแสงอยู่เคียงข้างข้าเสมอ ข้าเยว่ชิงจะเป็นดวงจันทร์ที่ส่องแสงโอบกอดเจ้าไว้ข้างกายไม่ห่าง ข้าสาบานจะรักเจ้าทุกภพทุกชาติไป’‘พี่เยว่ชิง ท่านพูดแล้วห้ามคืนคำ’‘ข้าพูดที่ไหน ข้าสาบานต่างหาก ฟ้าดินเป็นพยาน ข้าจะรักเจ้าเพียงคนเดียว หากชาตินั้นหาเจ้าไม่พบข้าก็จะไม่รักใคร’ร่างบางยืนขาสั่น จนไม่อาจทรงได้ได้ ทรุดลงกับพื้น ก่อนที่ตัวจะถึงพื้น มีมือหนาเข้ามาประคองเอาไว้นางเงยหน้าสบตาคนที่ตะกองกองนางเอาไว้ทั้งน้ำตา“ข้า…ขอโทษที่ลืมเลือนท่าน”เย่ชิงประคองร่างบางไว้ด้วยฝ่ามือเดียว หัวแม่มืออีกข้