บททั้งหมดของ อย่าดื้อกับผมนะขอรับคุณสิงหล: บทที่ 41 - บทที่ 50

เด็กน้อยสิรินทร์ออกจากโรงพยาบาลได้เพียงไม่กี่อาทิตย์ ฤทธิ์ของโอเมก้าน้อยก็ทำให้ทั้งผู้เป็นพ่อและผู้เป็นแม่ต่างกุมขมับ กับการร้องไห้ไม่จบไม่สิ้น ไม่ว่าจะเป็นป้าประไพหรือกะหล่ำก็ไม่สามารถทำให้เสือน้อยหยุดร้องไห้ได้เลย สภาพของสิงหลและแสนดีจึงไม่ต่างอะไรจากซากศพที่เดินได้ เพราะทั้งคู่ต่างไม่ได้นอนมาหลายคืน ขอบตาดำคล้ำ นั่งมองหน้ากันอยู่ข้างเปลของลูกชายตัวน้อย"เฮีย ผมง่วงมากเลยขอผมนอนก่อนได้ไหม""ได้สิ เดี๋ยวเฮียดูลูกเองหนูนอนไปเถอะ"สิงหลที่สภาพแย่ไม่ต่างจากแสนดีแต่เขาก็ยังเสียสละให้แสนดีได้นอน แต่การเสียสละของเขาให้ได้ไม่กี่สิบนาทีเพราะลูกเสือตัวน้อยก็ร้องจ้าขึ้นจนทั้งพ่อและแม่ต่างไม่ได้นอนเหมือนดังเช่นเคยเช้าวันต่อมา สิงหลเดินอุ้มเจ้าตัวเล็กลงมาชั้นล่าง เพราะข้างล่างมีตำรวจมาขอพบ แสนดีกำลังนอนพักผ่อนเขาเลยเลือกที่จะอุ้มเจ้าเสือตัวน้อยลงมาพร้อมกันข้างล่าง"มีอะไรเหรอครับคุณตำรวจ""ผมจะมาแจ้งข่าวเรื่องเสี่ยฉัตรชัยกับคุณมานะนะครับ"คุณตำรวจถึงกับกั้นขำของสภาพคุณพ่อมือใหม่ที่ขอบตาดำคล้ำ หัวยุ่งเหยิง แถมยังปากซีดอีกต่างหาก หมดสภาพมาเฟียใหญ่ไปโดยปริยาย"เชิญนั่งครับคุณตำรวจ""ตอนนี้ทางเราได

หลังจากที่ไล่หมอพิพัฒน์ออกไปจากห้องได้แล้ว สิงหลก็กลายเป็นลูกแมวน้อยที่เจ็บโอดโอยทันที "เฮียเจ็บจังเลยหนู""แล้วไปทำยังไงถึงได้โดนไม้ทิ่มเอาขนาดนี้ ทำไมไม่ระวังเลย!!""ก็ไม้มันขวางทางเฮียนิ เฮียเจ็บอยู่นะ หนูจะดุเฮียไม่ได้นะ ไม่งั้นเฮียร้องจริงๆด้วย"ไมใช่แค่คำพูดแต่น้ำตาใสๆก็คลอเบ้าพร้อมแล้วด้วย แสนดีทำได้แค่ส่ายหน้าไปมา ก่อนที่จะยอมกอดคนโตๆเท่ายักษ์วัดแจ้งแล้วลูบหัวไปมา"แค่ไม้ทิ่มเองเดี๋ยวก็หายนะครับ อย่าร้องนะเด็กดี ถ้าร้องผมฟาดนะครับ"น้ำตาที่เตรียมจะไหลออกมาไหลกลับเข้าไปทันที สิงหลเข็ดขยาดกับไม้เรียวของแสนดี ตีจริงตีจัง เขาโดนไม้เรียวของแสนดีมาไม่รู้กี่ครั้งแล้ว เจ็บแสบกว่าโดนปืนยิงอีก เฮียสิงหลจำเป็นต้องนอนรักษาตัวที่โรงพยาบาลทำให้แสนดีต้องฝากลูกน้อยไว้กับป้าประไพและกะหล่ำ เพราะคุณเป็นพ่อได้แต่งอแงให้เมียเฝ้า แสนดีจึงต้องจำใจทิ้งลูกน้อยไว้ที่บ้าน เพื่อมาดูแลยักษ์วัดแจ้งแทน"หนูจะนอนที่โซฟาจริงๆเหรอครับ มานอนบนเตียงกับเฮียก็ได้นะที่นอนออกจากกว้าง""ผมนอนตรงนี้ก็ได้ อย่านอนไปเถอะจะได้หายไวๆ ลูกเสือรอเฮียกลับบ้านอยู่นะครับ"สิงหลรับบทเด็กน่าสงสารทันทีที่ภรรยาไม่ยอมมานอนบนเตียงด้

สิงหลกลับมาที่คฤหาสน์ เขาเดินวนไปวนมาเพราะสงสัยว่าภรรยาของเขาหายไปไหน สิ่งที่เขากลัวคืออาจจะมีพลังบางอย่างดึงภรรยาของเขากลับไปยังกาลเวลาของตัวเอง เขามองกะหล่ำที่อุ้มลูกชายของเขาอยู่ แสนดีจะทิ้งกะหล่ำไว้ที่นี่แล้วกลับบ้านไปคนเดียวอย่างนั้นเหรอ แสนดีไม่ทำแน่นอน สิงหลเดินไปเดินมาเขารู้สึกวิตกกังวลเป็นอย่างมาก เพราะข่าวคราวของแสนดีไม่มีเข้ามาเลย เกรียงไกรที่ออกไปสืบก็ไม่ติดต่อกลับมา จนเขารู้สึกว่า เขาเริ่มจะหายใจไม่ออก'ติ๊ด' เสียงโทรศัพท์ของเขาดังขึ้น เป็นเบอร์ที่เขาไม่คิดว่าจะโทรมา แต่เขาก็เลือกที่จะรับสาย"มีอะไรอีกเสี่ยฉัตรชัย ตำรวจตามหาคุณอยู่รู้หรือเปล่า ระวังตัวล่ะ เดี๋ยวจะหาว่าผมไม่เตือน"'มึงไม่ต้องเตือนกูหรอก กูได้ข่าวว่าเมียมึงหายไปไม่ใช่เหรอไอ้สิงหล มีเวลามาจิกกัดกูแบบนี้แสดงว่าไม่ห่วงเมียมึงสินะ'เสียงที่ดังมาตามสายทำให้สิงหลถึงกับคิ้วขมวด เขายังไม่ได้บอกใครเลยว่าภรรยาของเขาหายไป ถ้าไอ้เสี่ยฉัตรชัยมันรู้ว่าภรรยาของเขาหายก็แปลว่ามันเป็นคนจับไปแน่นอน"หึหึ..กูก็ห่วงภรรยาของกูแทบตาย ที่แท้มึงเองเหรอที่จับเมียกูไปไอ้เสี่ยฉัตรชัย"'ฉลาดขึ้นแล้วนี่ คงตกใจมากสินะที่กูจับเมียรักของม

ชีวิตครอบครัวของสิงหลและแสนดี อยู่ในขั้นที่มีความสุขที่สุด แสนดีให้กำเนิดลูกชายคนที่ 2 เป็นอัลฟ่าอย่างที่หวังไว้ โดยสิงหลตั้งชื่อให้ลูกคนที่ 2 ว่า สีหราช เลิศรัตนวรชัย หรือน้องสิงโต ครอบครัวของสิงหลสมบูรณ์แบบ มีลูกทั้งสองสายพันธุ์ สิงหลยังคงบริหารโรงแรมซึ่งตอนนี้ขยายออกไปอีกหลายสาขา ถึงแม้จะเหนื่อยแต่เขาก็ยังสู้เพื่อครอบครัว เขาต้องการเก็บเงินเพื่อให้ลูกเมียได้ใช้อย่างสุขสบาย สีหราช เลิศรัตนวรชัย ผู้มีสายพันธุ์อัลฟ่าอายุ 21 ปี และพี่ชายของเขา สิรินทร์ เลิศรัตนวรชัย มีสายพันธุ์โอเมก้า อายุ 22 ปี ทั้งสองคนมีนิสัยที่แตกต่างกันมาก สีหราชเป็นคนที่มีหน้าตาหล่อเหลาเขาชอบการแข่งรถมากเป็นพิเศษ เป็นนักแข่งระดับมือพระกาฬ หาตัวจับได้ยาก วันนี้เขาได้เข้าแข่งขันฟอร์มูล่าวันเพื่อชิงแชมป์ โดยมีพี่ชายยืนเกาะขอบสนามเป็นแรงเชียร์"มึงจะมาทำไมอ่ะเสือ กูบอกให้อยู่บ้านไง มึงมาสนามทีไรคนที่สนามก็มองมึงทุกที เดี๋ยวแม่ก็โกรธอีก ถ้ากลิ่นอัลฟ่าไปติดมึงเข้า!!""ก็พี่อยากมานี่นาสิงโต พี่อยากมาเชียร์สิงโต ทำไมต้องดุด้วยล่ะ"สิงโตถึงกลับกลอกตาขึ้นบน เสือเป็นโอเมก้าที่มีกลิ่นดอกลาเวนเดอร์ ซึ่งเป็นกลิ่นที่หายาก อัลฟ

หลังจากจัดการธุระของเด็กกลิ่นหอมเสร็จเรียบร้อยแล้วแสนดีจึงเดินขึ้นมาชั้นบน เขาเองก็ถูกชะตากับโอเมก้ากลิ่นหอม เขารู้สึกว่ากลิ่นหอมเป็นเด็กที่เรียบร้อยอ่อนหวาน แถมยังเรียนรู้ได้เร็ว เขาเลยให้กลิ่นหอมนอนห้องข้างๆกับกะหล่ำ"จัดการเรื่องเด็กคนนั้นเสร็จแล้วเหรอจ๊ะ""ครับเฮีย เด็กคนนั้นน่ารักดีนะครับ ผมชอบเลย เขาดูเรียบร้อยและเจียมตัวมากเลย"สิงหลยิ้มให้กับภรรยา พร้อมกับดึงภรรยาลงมานั่งที่ตักของตน "เด็กคนนั้นน่าสงสารมากเลยนะ พ่อก็ตาย แม่ก็หนีไปมีผัวใหม่ บ้านก็ถูกยึด ก่อนที่พ่อของเขาจะตายก็อยู่กันลำบากมาก พ่อของเด็กคนนั้นเป็นเพื่อนสมัยเด็กของเฮีย เคยโทรมาขอความช่วยเหลือจากเฮียไปครั้งหนึ่ง ตอนนั้นเฮียก็ช่วยไป แล้วมันก็ไม่ติดต่อกลับมาอีกเลย มารู้อีกทีก็มันตายไปแล้ว ตอนที่เฮียไปเผาศพมัน เฮียเห็นเด็กคนนี้ยืนร้องไห้อยู่หน้าเมรุเผาศพ พอเฮียได้คุยกับเด็กคนนี้ เฮียก็เลยเกิดความสงสาร แล้วก็รับอุปการะนี่แหละ""ผมยินดีครับเฮีย ผมเองก็รู้สึกเอ็นดูเด็กคนนี้เหมือนกัน"ในระหว่างที่พูดมือของสิงหลก็ไม่ได้อยู่กับที่ มือของเฮียลูบไปตามหลังของแสนดี แม้เวลาจะผ่านกันมา 20 กว่าปีแล้วแต่กลิ่นลีลาวดียังไม่จางหาย เขา