All Chapters of ย้อนชะตาวิวาห์รัก ชาตินี้ข้าขอเป็นฮองเฮา: Chapter 171 - Chapter 180

สองเดือนผ่านไป เจียงจิ่นเหยียนกลับมาแล้ว และยังมีซางอวี๋เพียนเพียนกลับมากับเขาด้วย เจียงเฟิ่งหัวได้เห็นนางอีกครั้งก็ตะลึงงันทันที นางมิใช่องค์หญิงแคว้นเจาซีหรอกหรือ?ราชทูตแคว้นเจาซีกลับแคว้นไปหมดแล้ว เหตุใดนางจึงยังอยู่ที่นี่ กลับมากับพี่ใหญ่ได้อย่างไรนางจำได้ว่าชาติที่แล้วซางอวี๋เพียนเพียนกับพี่ใหญ่ไม่มีความเกี่ยวข้องใด ๆ กันเลย นางจะได้สืบทอดตำแหน่งจักรพรรดินีแห่งแคว้นเจาซี สิบกว่าปีหลังจากนั้นอาณาจักรต้าโจวกับแคว้นเจาซียังถึงขั้นกระทบกระทั่งกันบ้างเล็ก ๆ น้อย ๆ ซางอวี๋เพียนเพียนไม่ได้เจรจาได้ด้วยง่าย ๆ แบบจักรพรรดินีองค์ปัจจุบันเลย นางบอกว่าจะรบ นั่นก็คือจะรบหรือว่านางถูกตาต้องใจพี่ใหญ่ อยากพาพี่ใหญ่ไปเป็นพระราชสวามีที่แคว้นเจาซี หากเป็นเช่นนี้ จางอวี่มั่วรักเขามาตั้งหลายปีขนาดนี้ รอเขามานานขนาดนี้ จะทำอย่างไรกันเล่า หรือว่าจางอวี่มั่วจะยังคงได้แต่รักแต่ไม่ได้ครอบครอง ถึงกับไปสู่ชะตากรรมที่กระโดดลงแม่น้ำเพื่อจบชีวิตตัวเองเหมือนว่าอีกไม่กี่เดือนก็จะถึงเวลาที่จางอวี่มั่วจะกระโดดแม่น้ำฆ่าตัวตายแล้ว นางจำได้ว่าตอนที่นางจากไป หิมะและน้ำแข็งปกคลุมพื้นผิวทะเลสาบทั้งหมด ร่างของนางจม

วันนี้จางอวี่มั่วก็มาที่จวนอ๋องสี่นางมองไปแวบแรกก็เห็นเจียงเฟิ่งหัว จึงรีบไปต้อนรับ “คารวะพระชายาเหิงอ๋องเพคะ” “พี่หญิงจางมากพิธีอีกแล้ว” วันนี้นางมาก็เพราะอยากพบจางอวี่มั่วสักหน่อย เดิมทีพี่ใหญ่ของนางกลับมาเมืองหลวงพักใหญ่แล้ว และยังได้รับแต่งตั้งจากฮ่องเต้ให้เป็นขุนนางอีก ก็เริ่มยุ่งกับงานขึ้นมาที่ยิ่งประหลาดกว่านั้นคือซางอวี๋เพียนเพียนไม่ได้พักอยู่ที่ที่พักแรมด้วยสถานะองค์หญิง แต่กลับเข้ามาอยู่ที่จวนสกุลเจียงเลย ทั้งสกุลเจียงกลัวจนตัวสั่นงันงก ไม่มีใครไม่รอบคอบระมัดระวังเรื่องนี้แพร่ไปสู่ด้านนอกไม่มากก็น้อย แต่ว่าทุกคนรู้เพียงว่ามีหญิงนางหนึ่งเข้ามาอยู่จวนสกุลเจียง แต่ไม่รู้ว่านางคือองค์หญิงแห่งแคว้นเจาซี ยังมีคนหยอกเย้าเจียงฮูหยินอีกด้วยว่าสกุลเจียงกำลังจะมีข่าวดีใช่หรือไม่ เนื่องจากลูกชายไม่ได้ตอบรับ มารดาเจียงจึงไม่สะดวกที่จะตอบ ได้แต่บอกอย่างขอไปทีว่าเป็นญาติห่าง ๆ ที่มาขออาศัยอยู่ชั่วคราวเจียงเฟิ่งหัวก็กำลังยุ่งกับเรื่องศาลาการกุศล จึงไม่ได้ส่งจดหมายเชิญไปยังจวนสกุลจางเพื่อนัดพบนางเจียงเฟิ่งหัวกล่าว “พวกเราไปดูท่านหญิงน้อยกันก่อนเถอะ”จางอวี่มั่วกล่าว “ได้ ข้านำทาง

“ได้ยินว่าเกิดเรื่องกับท่านหญิงน้อย ตอนนี้กำลังตามหมอหลวงให้มารักษาน่ะ”“เป็นเช่นนี้ได้อย่างไรกัน แม่นมกับสาวใช้ล้วนเฝ้าอยู่ข้าง ๆ มิใช่หรือ”“ไม่รู้เหมือนกัน เพียงชั่วขณะ ท่านหญิงน้อยเพิ่งอายุเดือนกว่า ใบหน้านั่นก็เป็นแผลแบบนี้ได้อย่างไร ช่างน่าสงสารจริง ๆ”เซี่ยซางกับเจียงเฟิ่งหัวมาที่เรือนด้านหน้าพอดี ก็เห็นเหล่าสาวใช้สีหน้าตื่นตระหนก เดินด้วยท่าทางร้อนรน ถามดูจึงได้รู้ว่า ที่แท้เป็นเพราะท่านหญิงน้อยถูกคนทำให้ใบหน้าเป็นแผล ทารกอายุแค่หนึ่งเดือนก็ถูกทำให้เสียโฉมเช่นนี้ ใครกันหนอใจไม้ไส้ระกำขนาดนี้เจียงเฟิ่งหัวกับเซี่ยซางล้วนเคยเห็นเด็กคนนั้น ใบหน้าน้อย ๆ เนียนนุ่มเหมือนเต้าหู้ หน้าเล็กยิ่งกว่าฝ่ามือของผู้ชาย คนแบบใดกันใจร้ายขนาดนี้ ไปทำร้ายเด็กเล็กเช่นนี้ได้สองสามีภรรยาก็รีบไปทางเรือนด้านหลังอย่างรีบเร่ง ก็ได้ยินพระชายาอ๋องสี่ร้องห่มร้องไห้จนฟ้าถล่มดินทลาย ส่วนคนที่นางก่นด่ายิ่งเป็นคนที่ทุกคนต่างคาดไม่ถึง ซึ่งก็คือหลัวจื่อฉยง พระชายาอวี้อ๋อง หรือว่าเป็นพระชายาอวี้อ๋องที่ทำร้ายท่านหญิงน้อย?คนที่อยู่รอบ ๆ ก็วิพากษ์วิจารณ์กล่าวโทษ “ตัวเองมีลูกไม่ได้ นางจึงได้ลงมืออย่างอำมหิตเ

นางแอบเหลือบมององค์ชายสี่กับพระชายาคราหนึ่ง ชาติก่อน องค์ชายสี่ผู้อ่อนแอไร้ความสามารถก่อกบฏล้มเหลว เซี่ยซางเห็นแก่ความสัมพันธ์พี่น้อง จวนขององค์ชายสี่ทั้งสายจึงถูกเนรเทศไปยังพื้นที่เหน็บหนาวทุรกันดารส่วนอวี้อ๋องที่เป็นปรปักษ์อย่างรุนแรงกับเซี่ยซาง เนื่องจากมัวเมาในนารีจึงใช้ชีวิตอย่างล่องลอยไร้สติไปชั่วชีวิต เขาก็ไม่ได้รับงานสำคัญจากเซี่ยซางเช่นกัน สุดท้ายจวนของอวี้อ๋องก็ตกต่ำ ช่วงชีวิตครึ่งหลังอยู่อย่างน่าเวทนา ได้ยินว่าพระชายาคนใหม่ที่เขาแต่งด้วยไม่ใช่คนว่าง่าย ร้ายกว่าหลัวจื่อฉยงมากนัก นางได้แต่ถอนใจ คนชั่วก็ต้องใช้คนชั่วมาปราบจริงๆ!องค์ชายสามเซี่ยเซวียนเพราะพิการแต่กำเนิด เขาเลือกรักษาตัวรอดอย่างชาญฉลาด ครองคู่กับพระชายาของเขาอย่างอิสรเสรีดุจดั่งนกเป็นน้ำนางก็มิได้รู้สึกเห็นใจพระชายาองค์ชายสี่ที่อยู่เบื้องหน้าเช่นกัน สำหรับผู้ที่กล้าก่อกบฏ นางจะน่าสงสารได้สักเท่าใดพระชายาอวี้อ๋องไม่มีทางเขลาถึงขนาดเลือกวันนี้มาวางแผนทำร้ายทารกที่อายุเพียงเดือนเดียว นอกจากนี้ยังมีข้ารับใช้คอยดูแลอยู่จำนวนมากขนาดนี้อีก นางเพิ่งออกมาท่านหญิงน้อยก็เสียโฉมแล้ว จะบังเอิญถึงเพียงนั้นได้อย่างไร นี่

พระชายาองค์ชายสี่ก็อดหวาดกลัวต่อคำขู่ขึ้นมาไม่ได้ ยามนี้นางก็บังเกิดความสงสัยขึ้นมาเช่นกัน จึงพึมพำออกมาอย่างปากไวว่า “จะใช่นังสารเลวเหลียนเอ๋อร์นั่นหรือเปล่านะ แต่นางจะกล้าทำร้ายลูกสาวของข้าได้อย่างไร”เจียงเฟิ่งหัวสบตายิ้มกับเซี่ยซาง “เหลียนเอ๋อร์คือผู้ใดหรือ?” บางทีอาจเป็นสาวใช้ที่แอบร้องไห้ที่พวกเขาเจอพระชายาองค์ชายสี่ปิดปากแน่น ไม่เต็มใจจะพูดถึง“ในเมื่อพระชายาองค์ชายสี่ไม่เต็มใจจะพูดสิ่งใดทั้งนั้น เช่นนั้นข้ากับพระชายาก็ไม่อาจจะช่วยท่านได้แล้ว” เซี่ยซางจงใจกล่าวด้วยเหตุนี้ องค์ชายสี่จึงได้เล่าเรื่องราวออกมาสุดท้าย นางยังด่าออกมาอีกประโยคว่า “นังสารเลวเหลียนเอ๋อร์นั่น นางถือโอกาสที่ข้าตั้งครรภ์ ปีนขึ้นเตียงของเซี่ยหยาง มั่วกับเขาจนท้องลูกนอกคอกขึ้นมา แล้วยังคิดจะใฝ่สูงอีก”หลังเซี่ยซางได้ยินก็เข้าใจทันที เขาก็มิได้รู้สึกเห็นใจพระชายาองค์ชายสี่เช่นกัน ทำเรื่องเลวร้ายเองก็ย่อมต้องรับผลกรรมนั้น เขาจึงกล่าวว่า “ไปเรียกตัวคนมาเถอะ”เมื่อออกจากห้องชั้นใน เซี่ยอวี้ก็พาตัวเซี่ยหยางกับสาวใช้นางหนึ่งชื่อเหลียนเอ๋อร์มาแล้วเมื่อชายาองค์ชายสี่ออกมาจากห้องชั้นในแล้วเห็นคนทั้งสองกลับ