บททั้งหมดของ คืนผูกรัก: บทที่ 11 - บทที่ 20

ดวงตะวันสีส้มสุกสว่างทอประกายอยู่เหนือเส้นขอบฟ้าของมหาสมุทรอันกว้างใหญ่ ชายหนุ่มในชุดกีฬาสีดำวิ่งไปตามแนวชายหาดที่ทอดยาวสุดลูกหูลูกตาเสียงคลื่นซัดสาดเข้าหาฝั่งเป็นจังหวะสม่ำเสมอ ขาที่ทรงพลังกระทบพื้นทรายอย่างหนักแน่น ขณะเดียวกันนัยน์ตาสีนิลก็จับจ้องไปยังเส้นทางข้างหน้าธีระวิ่งต่อไปเรื่อย ๆ ก่อนจะวนกลับมายังจุดเริ่มต้นด้วยอาการเหนื่อยหอบ หยาดเหงื่อชโลมไปทั่วทั้งร่างกาย แต่ถึงกระนั้นสมองกลับปลอดโปร่งโล่งสบายอย่างบอกไม่ถูกเขานอนหลับสนิทในรอบหลายปี...ถึงแม้จะจำไม่ได้ว่าตัวเองเผลอหลับไปตอนไหน ทว่าสิ่งที่เขาจดจำได้เป็นอย่างดีคือ ทันทีที่ลืมตาตื่นขึ้นมาในเช้าวันใหม่ ข้างกายของเขามีน้องสาวเพื่อนสนิทนอนเคียงข้างบนโซฟาตัวเดียวกัน เพราะแบบนั้นจึงรีบลุกขึ้นแล้วเตรียมตัวออกมาวิ่งอย่างบ้าคลั่งเสมือนคนกระทำความผิดRrrr~สมาร์ตโฟนในกระเป๋าคาดเอวส่งเสียงอย่างต่อเนื่อง แต่เมื่อเห็นหมายเลขที่ปรากฏอยู่บนหน้าจอทำเอาเขาถึงกับพ่นลมหายใจพรวด สีหน้าออกอาการเหนื่อยหน่ายชัดเจน“ครับ”คำพูดบางอย่างจากปลายสายส่งผลให้แววตาของเขาสั่นไหวเล็กน้อยก่อนจะเผลอกัดริมฝีปากล่างเบาๆ อย่างลืมตัว“ผมอยู่ต่างจังหวัด”“พ่อจั

โอ้ก อึก!เสียงอาเจียนหนักหน่วงดังสะท้อนไปทั่วบริเวณห้องน้ำต่อเนื่องเป็นเวลาหลายนาที กระทั่งสิ่งที่ถูกขย้อนออกมาเหลือเพียงน้ำย่อยขมๆ จากกระเพาะอาหารอันว่างเปล่าทำให้คนที่นั่งอยู่บนพื้นใช้มือปิดฝาชักโครกแล้วกดปุ่มก่อนจะฟุบใบหน้าลงอย่างไร้เรี่ยวแรงตลอดระยะเวลาหนึ่งสัปดาห์ที่ผ่านมาดูเหมือนว่าอาการแพ้ท้องจะยิ่งทวีความรุนแรงขึ้นสร้างความทรมานให้เธอในทุกเช้าตรู่จนยาที่หมอให้มายังเอาไม่อยู่กระทั่งเวลาผ่านไปสักพัก เธอค่อยๆ พยุงตัวลุกขึ้นเดินมุ่งหน้าไปยังเตียงนอนอย่างทุลักทุเลแล้วรีบซุกตัวลงใต้ผ้าห่มผืนหนา ทว่าอาการบ้านหมุนกลับเข้าจู่โจมจนรู้สึกพะอืดพะอมอยากจะอาเจียนอีกครั้ง หญิงสาวจึงทำได้เพียงสูดลมหายใจเข้าออกเป็นจังหวะพร้อมปิดเปลือกตาลง“อ้ะ!”มือของเธอรีบเลื่อนไปกุมท้องที่ปวดบิดจนเกร็งพร้อมนิ่วหน้าด้วยความเจ็บ บางส่วนในร่างกายประท้วงบอกถึงความผิดปกติบางอย่างลลิลเผลอกัดริมฝีปากจนห้อเลือดเพื่อข่มอาการปั่นป่วนเหล่านั้น เรือนร่างภายใต้ผ้าห่มเริ่มมีเหงื่อชุ่มไปทั่วทั้งตัว ในขณะเดียวกันความคิดบางอย่างก็แล่นปราดเข้าสู่สมองส่งผลให้จิตใจเกิดความกังวลไปด้วยหญิงสาวไม่รอช้าเอื้อมมือไปคว้าสมาร์ตโฟน

“เหมามาหมดร้านหรือยังคะ” หญิงสาวที่นั่งเอนกายพิงพนักเตียงหยุดมือซึ่งกำลังถักโครเชต์ฆ่าเวลาแล้วหันไปเอ่ยแซวชายหนุ่มที่เดินเข้ามาพร้อมหอบหิ้วของพะรุงพะรัง“นี่ให้พยาบาลข้างนอกไปบ้างแล้วนะ” ว่าพลางเลื่อนโต๊ะตัวเล็กไปข้างเตียงแล้ววางถุงขนมหลากหลายชนิดลงบนนั้นจนไม่เหลือพื้นที่ว่าง“ขอบคุณที่อุตส่าห์ไปซื้อให้นะคะ”“กินให้หมดก็แล้วกัน”“เยอะขนาดนี้ใครจะไปกินหมดเล่า” ถึงจะว่าอย่างนั้นแต่ใบหน้าหวานกลับอาบไปด้วยรอยยิ้มแห่งความสุข ดวงตาเปล่งประกายก่อนจะวางอุปกรณ์ในมือลงข้างกายแล้วเปิดกล่องขนมลลิลส่งขนมผูกรักไส้สับปะรดเข้าปาก พยายามเคี้ยวมันอย่างเชื่องช้าเพราะกลัวว่าอาจจะอาเจียนออกมาอีกครั้งหลังจากนั้น และถึงแม้เธอจะรู้สึกอยากขนมแต่กลับกินไปได้เพียงไม่กี่ชิ้นแล้วดื่มน้ำส้มคั้นที่ชายหนุ่มซื้อมาด้วยเป็นการล้างปาก“กินแค่นั้น?” คิ้วเข้มเริ่มขมวดเข้าหากัน“พอก่อนดีกว่าค่ะ เดี๋ยวกินเยอะแล้วจะอาเจียนอีก” เธออธิบายเพื่อไม่ให้อีกฝ่ายเสียน้ำใจครั้นได้ยินอย่างนั้นคิ้วของเขาก็เริ่มคลายแล้วเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงแฝงความเป็นห่วง“วันนี้เป็นยังไงบ้าง อาเจียนไปกี่รอบ”“สามรอบค่ะ”“ขนาดให้ยาแก้แพ้แล้วอะนะ”“ใช่ค่ะ

“ถ้าจะมองขนาดนั้น ถ่ายรูปไว้เลยดีมั้ย” ริมฝีปากหยักลึกค่อยๆ ขยับเปล่งเสียงออกมาขณะที่เปลือกตายังคงปิดสนิท“ตื่นนานแล้วเหรอคะ”“ก็นานพอที่จะเห็นว่ามีคนแอบมอง”“ไม่ได้ทำอย่างนั้นซะหน่อย”“หลักฐานคาตายังมาปฏิเสธอีก” ลืมตาขึ้นแล้วจับจ้องใบหน้าหวานของคนข้างกายพลางกระตุกยิ้มมุมปาก“ถ้างั้นก็ลุกขึ้นไปเลยค่ะ” งุดหน้าอย่างเขินอายแล้วเอ่ยปากไล่ แต่ดูเหมือนว่าอีกฝ่ายจะทำทีเป็นไม่ได้ยินก่อนจะพึมพำกับตัวเอง“หลับต่ออีกหน่อยดีกว่า”“ไม่ได้นะ เดี๋ยวพยาบาลก็เข้ามาเห็นหรอก” น้ำเสียงเริ่มจริงจังเมื่อหันไปมองนาฬิกาแขวนบนผนังซึ่งบ่งบอกเวลาแปดโมงครึ่ง“พยาบาลเข้ามาช่วงเก้าโมงไม่ใช่เหรอ” เขาทวนถามพลางเหลือบมองเวลาไปด้วยโดยไม่ลืมออกคำสั่งเป็นการทิ้งท้าย“อีกยี่สิบนาทีปลุกพี่ด้วย” เปลือกตาปิดสนิทอีกครั้งซึ่งเป็นจังหวะเดียวกับที่เลื่อนแขนไปวางลงบนเอวคอดเธอถอนหายใจเบาๆ ให้กับความเอาแต่ใจของเขา แต่ถึงอย่างนั้นกลับไล่สายตามองไปทั่วใบหน้าหล่อเหลาราวกับถูกสะกดอย่างไม่รู้สึกเบื่อจนอยากหยุดเวลาเอาไว้ตรงนี้ตราบนานเท่านานครึ่งวันเช้าผ่านพ้นไปอย่างรวดเร็ว ทว่าช่วงบ่ายกลับมีเรื่องราววุ่นวายอันก่อให้เกิดสถานการณ์เคร่งเ

ตึกตัก ตึกตัก~“พี่ธีร์""หืม?""เป็นอะไรหรือเปล่าคะ”“ปะ…เปล่า” เอ่ยปฏิเสธแต่กลับเงยใบหน้าพลางกะพริบตาปริบๆ ไล่หยาดน้ำใสที่รื้นขึ้นบริเวณขอบตา เมื่อได้ยินเสียงจังหวะการเต้นของหัวใจดวงน้อยซึ่งเปรียบเสมือนของขวัญอันล้ำค่าจนไม่สามารถบรรยายออกมาเป็นคำพูดได้ชายหนุ่มกล้ายอมรับอย่างลูกผู้ชายว่า หลังจากชีวิตต้องเจอกับความผิดหวังและจมอยู่กับความเศร้าเป็นเวลานานส่งผลให้เขาเลิกคิดเรื่องการสร้างครอบครัวหรือมีทายาทสืบสกุลไปโดยปริยายแต่ตอนนี้ชีวิตของเขากำลังจะเปลี่ยนแปลงไปตลอดกาลจากความเมามายจนขาดสติเพียงครั้งเดียว“หัวใจของเขาเต้นปกติแล้วใช่มั้ยครับหมอ” สีหน้ายังคงเต็มไปด้วยความกังวลขณะปริปากถาม“กลับมาเต้นปกติแล้วค่ะ ส่วนอย่างอื่นก็ไม่มีอะไรน่าเป็นห่วง” แพทย์หญิงพูดด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลครั้นได้ยินอย่างนั้น ชายหนุ่มก็ลอบถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอกโดยไม่ทันสังเกตว่าอากัปกิริยาเหล่านั้นตกอยู่ในสายตาของคนบนเตียงตลอดเวลานัยน์ตาสีน้ำตาลเข้มเหลือบมองมือใหญ่ที่กอบกุมมือเธอไว้แน่นพลางคลี่ยิ้มด้วยความรู้สึกอิ่มเอมใจ ก่อนจะหันไปจับจ้องยังจุดเดียวกันนั่นคือหน้าจอมอนิเตอร์ซึ่งปรากฏสิ่งมีชีวิตขนาดจิ๋วกำลังเ