All Chapters of คืนผูกรัก: Chapter 21 - Chapter 30

แสงแดดอ่อนๆ ยามเช้าเล็ดลอดผ่านผ้าม่านเข้ามาสาดส่องลงบนเรือนร่างบอบบางที่กำลังตกอยู่ในนิทรารมณ์ แต่แล้วจู่ๆ คิ้วคู่สวยเริ่มขมวดเข้าหากันเพราะเสียงดังรบกวนโสตประสาทลลิลค่อยๆ ปรือตาขึ้นมองหาคนข้างกายด้วยความง่วงงุน ทว่าเธอกลับพบเพียงความว่างเปล่า กระทั่งเสียงอาเจียนอันหนักหน่วงดังมาจากห้องน้ำจนต้องเบนสายตาไปมองไม่กี่วินาทีต่อมา หญิงสาวลุกจากเตียงแล้วเดินไปเคาะประตูพร้อมถามขึ้นด้วยความหวั่นวิตก“พี่ธีร์เป็นอะไรหรือเปล่าคะ”“ไม่ ไม่เป็นไร”น้ำเสียงที่ตอบกลับมาฟังดูแหบแห้งอย่างชัดเจนและหลังจากนั้นไม่นานเสียงอาเจียนก็ดังขึ้นอีกครั้ง“ขอเข้าไปนะคะ” ลลิลไม่รอฟังคำตอบรับจากเขาแล้วรีบผลักประตูเข้าไปร่างสูงนั่งแหมะอยู่บนพื้นโดยแผ่นหลังพิงผนังไว้เป็นที่ยึดในสภาพไร้เรี่ยวแรง ใบหน้าหล่อเหลาซีดเผือดและดูทรมานในเวลาเดียวกัน"พี่ธีร์เป็นอะไรไปเนี่ย" นัยน์ตาสีน้ำตาลเข้มฉายแววกังวลขณะมองสภาพของคนตรงหน้า“สงสัยจะกินของผิดสำแดงเข้าไป”“ไปนอนที่เตียงดีกว่าค่ะ ลุกไหวมั้ย” ทำท่าจะเข้าประคอง แต่เขากลับพยายามพยุงตัวลุกขึ้นด้วยตัวเอง“พี่เดินเองได้” ร่างสูงยืนโงนเงน เนื่องจากอาการวิงเวียนที่เข้ามาจู่โจมอีกครั

หลังจากเหตุการณ์ก่อนหน้าสิ้นสุดลง ชายหนุ่มบอกว่าจะขึ้นไปอาบน้ำแล้วปรี่ออกจากห้องนั่งเล่นทันที หญิงสาวจึงพาตัวเองมาขลุกอยู่ในห้องทำงานอันเงียบสงบของพี่ชายคนบนเก้าอี้บุนวมสีครีมเริ่มเปิดอัลบั้มเล่มใหญ่อย่างทะนุถนอม เธอพลิกดูแต่ละภาพช้าๆ ขณะที่ริมฝีปากปรากฏรอยยิ้มละไม ภาพแต่ละภาพล้วนบันทึกช่วงเวลาอันแสนมีค่าในชีวิตของเธอไว้แต่แล้วรอยยิ้มเหล่านั้นกลับค่อยๆ เจื่อนลง เมื่อหวนนึกถึงความผิดพลาดที่ตัวเองได้ก่อไว้ซึ่งอาจจะทำให้พี่ชายผิดหวังในตัวเธอเป็นอย่างมาก ถึงกระนั้นก็ต้องยอมรับผลการกระทำของตัวเองให้ได้ลลิลเปิดดูภาพถ่ายต่อไปเรื่อยๆ จนครบทุกหน้าแล้วเปลี่ยนมาอ่านนิยายรักของนักเขียนในดวงใจ แค่เพียงตัวอักษรที่นำมาร้อยเรียงกลับสามารถพาดำดิ่งลงสู่อีกโลกหนึ่งได้อย่างน่ามหัศจรรย์จนหลงลืมทุกสิ่งรอบกายรวมถึงชายหนุ่มที่ยืนมองเธออยู่สักพักแล้วก๊อกๆธีระเรียกสติอีกฝ่ายด้วยการเอื้อมมือไปเคาะบานประตูและดูเหมือนว่าเธอจะสะดุ้งเล็กน้อยจากการกระทำของเขา“พี่ธีร์จะไปข้างนอกเหรอคะ” ไล่สายตามองการแต่งตัวของชายหนุ่มที่บัดนี้อยู่ในชุดเสื้อเชิ้ตแขนยาวสีขาวกับกางเกงสแล็กสีดำ แต่ไม่ได้ดูเป็นทางการจนเกินไป“ใช่ เล

“พี่ธีร์โกรธลิลเหรอคะ” ปริปากทำลายความเงียบชวนอึดอัด หลังจากไฮเปอร์คาร์คันหรูเคลื่อนตัวออกมาจากคฤหาสน์หลังนั้นสักพักแล้ว“ทำไมพี่ต้องโกรธด้วยล่ะ” ย้อนถามขณะที่สายตายังคงมุ่งมองตรงไปบนถนนเบื้องหน้า“ถ้าไม่โกรธก็แสดงว่าหึง?” ชำเลืองมองปฏิกิริยาคนข้างกาย“ไม่มีทาง” ปฏิเสธเสียงห้วน“โอเค ไม่หึงก็ไม่หึง” ลอบมองใบหน้าด้านข้างของคนปากแข็งแวบหนึ่งพลางอมยิ้ม จากนั้นจึงกลับไปให้ความสนใจทิวทัศน์นอกหน้าต่าง“พี่ธีร์ชะลอรถหน่อย” จู่ๆ ก็โพล่งขึ้น“ทำไม”“ตรงนั้นน่าจะเป็นร้านขายของกิน” แล้วชี้ไปยังจุดที่มีแสงไฟอ่อนละมุนตัดกับแม่น้ำอันมืดมิดยามราตรี“ไปที่อื่นดีกว่ามั้ย”“แต่ลิลอยากไปดูตรงนั้นก่อน”ธีระได้ยินอย่างนั้นจึงเบี่ยงรถไปทางซ้ายแล้วขับเลียบแม่น้ำประมาณหนึ่งร้อยเมตร กระทั่งเห็นรถตู้สีแดงสำหรับขายอาหารแบบเคลื่อนที่ ด้านบนมีป้ายไฟเขียนไว้ว่าหม่าล่า&ยาดองหน้าร้านมีโต๊ะและเก้าอี้เข้าชุดวางไว้เพียงสองชุด พื้นที่ภายในรถถูกแบ่งออกเป็นสองฝั่ง ด้านซ้ายมือมีวัตถุดิบเสียบไม้ไว้หลากหลายชนิดให้เลือกสรร ไม่ว่าจะเป็นเนื้อไก่ เนื้อปลา ลูกชิ้นและผักนานาชนิดส่วนด้านขวามือเต็มไปด้วยขวดโหลขนาดกลางที่บรรจุน้ำส

เช้าวันต่อมาปึง!ร่างบางที่นอนหลับตาพริ้มในอ้อมกอดอันแสนอบอุ่นสะดุ้งเล็กน้อยเพราะเสียงบางอย่างดังรบกวนโสตประสาท เธอจึงค่อยๆ ปรือตาขึ้นด้วยอาการสะลึมสะลือทว่าหลังจากนั้นไม่กี่วินาที ดวงตาของเธอกลับเบิกกว้าง ความง่วงงุนก่อนหน้าหายเป็นปลิดทิ้งแล้วรีบยันกายขึ้นนั่งพลางกระชับผ้าห่มผืนหนาปกปิดเรือนร่างเปลือยเปล่าเอาไว้“พี่คิน” แววตาสั่นระริกเช่นเดียวกับริมฝีปากที่พยายามเปล่งเสียงออกมาชายหนุ่มที่ยืนอยู่ปลายเตียงจับจ้องน้องสาวของตัวเองด้วยแววตาวาวโรจน์ กรามของเขาขบเข้าหากันจนเป็นสันนูน อีกทั้งเส้นเลือดตรงขมับยังปูดโปนจากการพยายามสะกดกลั้นอารมณ์ที่กำลังเดือดดาลสุดกำลังอนาคินแทบไม่อยากเชื่อสายตาว่าสิ่งที่เห็นอยู่ตรงหน้าคือความจริง หลังจากไม่ได้กลับมาบ้านเป็นระยะเวลาเกือบหนึ่งเดือน คนที่เขาไว้ใจมากสองคนกำลังนอนเคียงข้างกันบนเตียงในสภาพเปลือยเปล่ามือทั้งสองข้างกำเข้าหากันแน่นพร้อมพ่นลมหายใจพรวดออกทางปากก่อนจะตะคอกถามเสียงดังลั่นอย่างหมดความอดทน“นี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน!”ผู้เป็นน้องสาวถึงกับสะดุ้งสุดตัวแล้วลอบกลืนน้ำลายเหนียวหนืดลงคออึกใหญ่ก่อนจะมองพี่ชายด้วยสีหน้าหวาดกลัวสุดขีด“เสียงอาราย”

“ลลิล!”“คะ?” เงยใบหน้ามองพี่ชายด้วยความงุนงง“เป็นอะไรไปนะ”“ปะ เปล่านี่คะ”อนาคินเบนสายตามองเอกสารบนโต๊ะที่ให้เธอตรวจสอบความเรียบร้อยแวบหนึ่งแล้วจับจ้องไปยังใบหน้าหวานอีกครั้ง"แล้วร้องไห้ทำไม"หญิงสาวรีบงุดหน้าและเห็นว่าบนแผ่นกระดาษมีหยดน้ำตาร่วงโรยลงมาจนเกิดรอยด่างดวงโดยที่เธอแทบไม่รู้ตัว“อ้ะ! ขอโทษค่ะ ลิลทำเอกสารเลอะหมดเลย” รีบขอโทษขอโพยอย่างรู้สึกผิดก่อนจะเงยหน้าขึ้นเพื่อกลั้นหยาดน้ำตาเอาไว้“จะกลับบ้านก่อนมั้ย เดี๋ยวพี่ไปส่ง” เบือนหน้าหนีทันทีที่เห็นสภาพน้องสาวของตัวเอง ความสดใสหายไป จิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว เหมือนชีวิตอีกครึ่งหนึ่งหลุดลอยเสียแล้ว“ลิลไม่ได้เป็นอะไรแล้วค่ะ” น้ำเสียงยังคงขึ้นจมูกขณะยิ้มฝืดเฝื่อนเต็มกลืน“งั้นคืนนี้เราพักกันที่นี่เป็นไง พี่จะได้อยู่เคลียร์งานยาวๆ ”“ดีเหมือนกันค่ะ” อันที่จริงเธอเองก็ไม่อยากกลับบ้าน อีกทั้งยังคิดว่าหากได้อยู่ในสถานที่ใหม่ๆ อาจจะทำให้สภาพจิตใจดีขึ้นบ้าง“ไว้เดี๋ยวพี่จัดการเรื่องห้องให้”หลังจากนั้นสองพี่น้องจึงนั่งทำงานของตัวเองไปอย่างเงียบๆ ไม่มีใครพูดอะไรออกมาอีกจนเวลาล่วงเลยถึงช่วงเย็นตึง!"โอ๊ะโอ~ ทำไมห้องนี้บรรยากาศดูอึมคร