All Chapters of เมื่อตัวประกอบเช่นข้าเปลี่ยนมารับบทนางรองผู้จืดจาง: Chapter 11 - Chapter 20

สวีอี้ฝานก้มหลบคมดาบที่ฟาดฟันมายังตนด้วยความว่องไว นางใช้วิทยายุทธจัดการกับอีกสามคนที่เหลือจนล้มไปกองกับพื้น ก่อนจะหันไปคว้ามือบางของหลิงหลิงให้วิ่งตามตนไปสองร่างวิ่งลัดเลาะเข้าไปในป่าไผ่ แม้นางจะมีฝีมือด้านการต่อสู้ แต่กลุ่มโจรชุดดำมีมากกว่านาง สิ่งที่ทำได้ในตอนนี้คือการหนีเท่านั้น แต่ทว่าพวกโจรชุดดำก็ไม่ยอมปล่อยนางไปง่ายๆ พวกมันวิ่งตามมาอย่างไม่ลดละเช่นกัน"หลิงหลิง ข้าจะนับหนึ่งถึงสาม หากข้านับถึงสามเมื่อไหร่เจ้าจงรีบก้มตัวลงทันทีเข้าใจหรือไม่""หะ ฮูหยินว่าอย่างไรนะเจ้าคะ""หนึ่ง""... ""สอง""ฮูหยิน บ่าวยังไม่พร้อมเจ้าค่ะ" "สาม""กรี๊ดดดด" หลิงหลิวกรีดร้องเสียงดังด้วยความหวาดกลัว แต่กระนั้นก็รีบก้มลงตามที่เจ้านายบอก นางสัมผัสได้ถึงอะไรบางอย่างที่แล่นผ่านศีรษะนางไปอย่างฉิวเฉียดฉั่บ! ฟิ้ว!สวีอี้ฝานดึงกริชเงินเล่มเล็กออกมาจากใต้แขนเสื้อตัวยาวพร้อมปาไปทางด้านหลังอย่างแม่นยำ กริชสีเงินกระทบกับลำต้นไม้ใหญ่ก่อนจะกระเด็นไปทางชายชุดดำทั้งสามคนจนพวกมันต้องรีบพากันหาทางหลบ บ้างก็โดนปลายกริชเงินเล่นงานจนได้เลือดตุ้บ! "โอ๊ย" หลิงหลิงร้องออกมาเสียงดังก่อนจะล้มก้นจ้ำเบ้าลงกับพื้นเพราะสะด

"ท่านพี่จะเขินไปไยเล่า มาเถิดเจ้าค่ะมาทำให้มันจบๆไปเถิด" สวีอี้ฝานกวักมือเรียก นางอยากทำเรื่องนี้ให้มันจบแต่โดยเร็วที่สุด ใช่ว่านางจะไม่อายที่ต้องมาเปลื้องผ้าต่อหน้าบุรุษเช่นนี้ เปาอี้ส่วงสูดลมหายใจเข้าปอดเฮือกใหญ่ก่อนจะหันหน้ากลับมา เอาเถิด... แม้จะไม่เคยลงมือปฏิบัติจริง แต่เขาก็เคยศึกษาตำรากามสูตรมาก่อนที่จะแต่งงาน อีกทั้งเรื่องแบบนี้เป็นไปตามสัญชาตญาณของการสืบพันธุ์อยู่แล้ว'คงไม่อยากเท่าใดกระมัง'ชายหนุ่มจัดการเปลื้องอาภรณ์ออกจากกาย แต่เขาก็ยังคงชักช้าไม่ทันใจของสวีอี้ฝานอยู่ดี ทันทีที่เสื้อตัวนอกหลุดออกไป หญิงสาวก็ช่วยปลดกางเกงของเขาออกจนเห็นบางอย่างดีดผึงออกมาทักทาย"หนอนน้อยของท่านพี่" สวีอี้ฝานเปล่งเสียงหัวเราะคิกคักพลางย่อกายนั่งลงจับจ้องความเป็นบุรุษเพศตาเป็นมันพร้อมใช้นิ้วจิ้มลงไปบริเวณส่วนลำใหญ่"หนอนน้อยที่ไหนกัน นี่คือมังกรยักษ์ต่างหาก" เปาอี้ส่วงกล่าวเสียงแหบห้าว คิ้วกระบี่ขมวดเข้าหากันเพราะความขัดใจเล็กน้อย หลังจากได้ยินสวีอี้ฝานเรียกอาวุธประจำกายว่าหนอนน้อย เขารู้สึกเสียเชิงชายอย่างมาก"จริงด้วยเจ้าค่ะ" สวีอี้ฝานเห็นด้วยกับวาจาของเขา หนอนน้อยอะไรจะใหญ่น่ากลัวถึงเพียง

สวีอี้ฝานรู้สึกไม่พอใจวาจาของฮูหยินผู้เฒ่าเท่าใดนัก แม้จะอยากสวนกลับแต่ก็ต้องพยายามเก็บอารมณ์นั้นไว้ในใจ เมื่อประเมินสถานการณ์คร่าวๆนางย่อมรู้ว่าตอนนี้ควรแสดงออกอย่างไร"ท่านย่า สวีอี้ฝานเป็นฮูหยินของข้า..." เปาอี้ส่วงเปิดปากหมายจะพูดบางคำ ทว่ามือหนาของเขากลับโดนมือเล็กของนางจับเอาไว้ก่อน ชายหนุ่มหันมามองคนตัวเล็กที่เดินเข้ามายืนเคียงข้าง นางส่งยิ้มให้เขาบางๆพลางส่ายหน้าไปมาเบาๆ เขาจึงเงียบเสียงลง"เดิมทีข้าตั้งใจจะให้ท่านพี่มาพบท่านย่ากับแขกคนพิเศษตามลำพัง หากแต่ว่าท่านพี่เป็นคนบอกให้ข้ามาด้วย หากข้าทำให้ท่านย่าไม่พอใจ ข้าต้องขออภัยด้วยเจ้าค่ะ" สวีอี้ฝานกล่าวเสียงเครือ สีหน้าเศร้าสร้อยจนน่าสงสาร มือเล็กปล่อยมือหนาออกก่อนจะหมุนกายหันหลังทำท่าจะเดินจากไป ทว่ามือหนาของเปาอี้ส่วงกลับคว้าต้นแขนของนางเอาไว้เสียก่อน"สวีอี้ฝานเป็นฮูหยินของข้า นางอยู่ที่นี่ในฐานะเปาฮูหยิน เป็นเรื่องที่สมควรแล้วที่นางจะต้องออกมาต้อนรับแขกเหรื่อ" ชายหนุ่มกล่าวเสียงราบเรียบ คำพูดของเขาถือเป็นคำประกาศิต ไม่มีผู้ใดกล้าคัดค้านแต่อย่างใดหยวนเสี่ยวหงเงยหน้าขึ้นมองไปยังเปาอี้ส่วงอย่างปวดใจ ท่าทางของเขาดูห่วงใยสวีอี้

"จะไปไหนหรือ" ชายหนุ่มถามพลางมองไปยังม้วนผ้าในมือของนางด้วยความสงสัย"ไปข้างนอกเจ้าค่ะ" สวีอี้ฝานตอบเสียงห้วน ทว่าไม่ได้หันมามองเขาแต่อย่างใด ท่าทางหมางเมินของนางทำให้เขารู้สึกไม่ชอบใจเท่าใดนัก หากแต่ว่าเรื่องที่ทะเลาะกันวันนั้นยังคงติดอยู่ในใจ เขาจึงไม่ได้แสดงท่าทีอะไรไปมากกว่านี้"พาองครักษ์ไปด้วย" เขานึกถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อหลายวันก่อน เกรงว่านางจะเป็นอันตรายอีก"ไม่จำเป็นหรอกเจ้าค่ะ" นางกล่าวคำปฏิเสธ นางดูแลตัวเองได้ ไม่จำเป็นต้องพึ่งพาผู้ใด"อวดดี" "ท่านพี่ว่าใครอวดดี" วาจานั้นทำให้สวีอี้ฝานหันขวับกลับมามองเขาในทันที เขาจะหาเรื่องทะเลาะกับนางอีกแล้วหรือ"ข้าพูดกับเจ้าก็ต้องว่าเจ้าน่ะสิ หรือเจ้าคิดว่าข้าว่าผู้ใดกัน" เปาอี้ส่วงยกยิ้มอย่างกวนๆ ยิ่งเห็นดวงหน้างามบูดบึ้งก็ยิ่งชอบใจ"นิสัยไม่ดี หากข้าอวดดี ท่านก็เป็นพวกคนพาล"เปาอี้ส่วงส่ายศีรษะไปมา จากนั้นจึงก้าวยาวๆเข้ามาหยุดอยู่ตรงหน้าของนาง ก้มหน้าลงมาใกล้ สวีอี้ฝานเห็นเช่นนั้นจึงผงะก้าวถอยหลังหนี ทว่าคนตัวโตกลับคว้าเอวบางของนางเอาไว้และดึงเข้ามาหาตัว"จะให้องครักษ์ติดตามไปด้วยหรือจะให้ข้าตามไปเฝ้าเจ้า เลือกเอาเถิด""ก็ได้ๆ

เปาอี้ส่วงกลับมาถึงจวนสกุลเปาในยามซวี (19.00 - 20.59 น.) เมื่อมาถึงพบว่าที่จวนเงียบผิดปกติที่หอนอนส่วนตัวของสวีอี้ฝานมืดสนิทไร้แสงตะเกียงจึงสอบถามกับพ่อบ้านหลิวได้ความว่าฮูหยินออกไปข้างนอกยังไม่กลับ คิ้วกระบี่ขมวดเข้าหากันด้วยความเป็นห่วงคนตัวเล็ก เกรงว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับนาง เขาจึงเดินกลับออกไปหน้าประตูจวนสั่งให้บ่าวเตรียมม้าเพื่อที่จะออกไปตามหาสวีอี้ฝาน ทว่ายังไม่ทันจะได้เอ่ยปากก็เห็นอาชาตัวใหญ่กำลังตรงลิ่วมาทางนี้ ไม่นานทหารรักษาประตูต่างพากันวิ่งเข้ามารายงานว่าสวีชางหมิงมาขอพบเขา"สวีชางหมิงงั้นหรือ" ชายหนุ่มทวนคำเบาๆ นึกแปลกใจไม่น้อยที่น้องชายของสวีอี้ฝานต้องการพบเขา ทั้งๆที่เมื่อก่อนไม่เคยมายุ่งเกี่ยวกับเขาเลยสักหนหนึ่ง"ให้เขาเข้ามา" หลังจากกล่าวคำอนุญาตไม่นานก็เห็นร่างสูงของสวีชางหมิงก้าวอาดๆเข้ามาหยุดอยู่ตรงหน้า "ท่านแม่ทัพเปา" เขาขานเรียกคนตรงหน้าด้วยวาจาห่างเหิน ทว่ายังคงรักษามารยาทโดยการคารวะผู้อาวุโสกว่า "นั่นอะไรหรือ" เปาอี้ส่วงมองของในมือของสวีชางหมิง ทว่าเขาไม่พูดอะไรนอกจากยื่นมันมาให้เปาอี้ส่วง"หนังสือหย่า?""ท่านแม่ทัพทำความคุ้นเคยกับมันเสียสิ อีกไม่นานท่านคงได้ใช