All Chapters of เมื่อตัวประกอบเช่นข้าเปลี่ยนมารับบทนางรองผู้จืดจาง: Chapter 21 - Chapter 30

สองร่างกำยำในชุดสีดำเคลื่อนไหวไปมาท่ามกลางความมืดอย่างรวดเร็ว โดยที่ทหารยามที่พากันเดินกันขวักไขว่อยู่เบื้องล่างไม่ทันได้สังเกตเห็น เปาอี้ส่วงและหลูเผิงพุ่งไปยังสวนอุทยานลัดเลาะไปตามต้นใหญ่ไม้ อาศัยความมืดในยามค่ำคืนช่วยพลางสายตา จนกระทั่งมองเห็นประตูลับทางออกหลังจวนสกุลสวี ทว่ายังไม่ทันที่คนทั้งสองจะวิ่งไปถึงประตูกลับมีใครบางคนพุ่งเข้ามาขวางหน้าของพวกเขาเอาไว้เสียก่อน"เจ้าเป็นใคร" เปาอี้ส่วงถามเสียงเข้ม จดจ้องคนตรงหน้าอย่างไม่วางตา คนผู้นี้สูงเพียงแค่อกเขา ร่างบางเล็กราวกับสตรี ทว่าแต่งกายเยี่ยงบุรุษสวมผ้าโพกศีรษะปิดบังใบหน้าเอาไว้"แล้วท่านล่ะเป็นใคร" เสียงของนางเล็กกระจิ๋วราวกับเสียงเด็ก แต่ดวงตากลมโตที่ลอดผ่านผ้าโพกศีรษะออกมาทำให้เขารู้สึกคุ้นเคยนางมากเหลือเกินเปาอี้ส่วงหรี่ตาลงเล็กน้อย ในใจรู้สึกเป็นห่วงคนสกุลสวีที่มีคนแปลกหน้าบุกเข้ามาถึงในจวน"ออกไปจากที่นี่ หาไม่จะหาว่าข้าไม่เตือน"สตรีชุดดำแค่นยิ้มหยัน ก่อนจะเอ่ยว่า "ท่านต่างหากที่ต้องออกไปจากที่นี่"เปาอี้ส่วงขบกรามแน่นด้วยความโมโห สตรีผู้นี้พูดไม่รู้ความ แต่หากจะให้เขาโจมตีนางก็ดูจะใจร้ายไปหน่อย เขาไม่นิยมชมชอบการทำร้ายสต

จางเข่อซินพาสวีอี้ฝานนั่งรถม้าเข้ามาที่ท่าเรืออันเป็นสถานที่สำคัญในการซื้อขายสินค้าที่มาจากต่างถิ่น ฮูหยินผู้เฒ่าตั้งใจมาที่นี่เพราะต้องการของขวัญที่แปลกใหม่ หากไปซื้อที่ตลาดส่วนมากจะเป็นสินค้าดาษดื่นที่พบเห็นได้ทั่วไป ทว่าอันที่จริงแล้วฮูหยินผู้เฒ่าได้หาของขวัญไว้ถวายซือฮองเฮาเป็นที่เรียบร้อยแล้ว แต่ที่บอกให้บุตรสาวสกุลสวีพามาซื้อของเพราะต้องการหาเรื่องกลั่นแกล้งนางเท่านั้นสวีอี้ฝานเห็นว่าตลอดทางมาถึงท่าเรือ ฮูหยินผู้เฒ่าไม่ได้พูดจาอะไรกับนางเลยสักคำ นางเอาแต่นั่งเชิดหน้าหันออกไปมองนอกหน้าต่างราวกับชังน้ำหน้านางเสียเต็มประดา สวีอี้ฝานเห็นเช่นนั้นก็ไม่คิดที่จะเซ้าซี้อะไร เพียงแต่อดเป็นห่วงไม่ได้กว่าจะมาถึงท่าเรือเกรงว่านางจะปวดคอเสียก่อนรถม้าของจวนสกุลเปาวิ่งเข้ามาจอดอยู่ที่ท่าเรือขนสินค้า สวีอี้ฝานรอจนกระทั่งฮูหยินผู้เฒ่าก้าวลงจากรถม้า จากนั้นนางจึงเดินตามไป ทว่าเพียงแค่เท้าแตะพื้นก็ได้ยินเสียงใครบางคนดังขึ้นมาเสียก่อน เมื่อหันไปมองทางต้นเสียงแลเห็นร่างบอบบางในชุดสีม่วงอ่อนตัวยาวกรอมเท้ากำลังเดินเข้ามาหา"ท่านย่าเจ้าขา" หยวนเสี่ยวหงกล่าวทักทายหญิงชราด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม ก่อนจะมองเล

"หิว" ดวงตาคมทอประกายวิบวับยามที่ตอบ กลับจากงานมาเหนื่อยๆ ได้เห็นหน้าของนางทำให้ความเหนื่อยล้าที่มีอยู่ในตอนแรกสลายหายไปเป็นปลิดทิ้ง"ข้าจะให้บ่าวเตรียมของว่างให้นะเจ้าคะ""ข้าไม่ได้หมายความถึงอาหาร แต่ข้าหมายความถึงเจ้า" จบประโยคเขาจัดการรวบเอวบางมาไว้ในอ้อมแขน ผลักคนตัวเล็กเบาๆให้นางเอนหลังลงบนเตียง โดยมีเขาคร่อมทับอยู่ทางด้านบนดวงตาสองคู่มองประสานกันอย่างลึกซึ้ง สวีอี้ฝานไล้มือไปตามกรอบหน้าคม หลับตาพริ้มรอรับจุมพิตแสนหวานที่เขามอบให้ หญิงสาวเผยอปากออกจากกันเล็กน้อย ลิ้นเล็กของนางดูดดึงลิ้นร้อนของเขาตอบ เปาอี้ส่วงถึงกับครางฮือในลำคอ จากจุมพิตที่ไม่ประสาในวันนั้นกลายเป็นจุมพิตอันร้อนแรงในวันนี้มือหนาลูบไล้ไปทั่วกายสาว จัดการเปลื้องอาภรณ์ของนางออกเผยให้เห็นเรือนกายเย้ายวนราวกับประติมากรรมชั้นเลิศ "คนลามก คิดถึงแต่เรื่องใต้สะดือ""อยากให้ข้าลามกกับเจ้าเพียงคนเดียวหรือให้ข้าลามกกับผู้อื่น"สวีอี้ฝานชะงักไปเล็กน้อย มุมปากบางแค่นยิ้มหยัน นางผลักคนตัวโตออกเดินไปหยิบกริชเงินขึ้นมาพลางมองไปยังส่วนแข็งขืนกลางกายของเขา"แล้วแต่ท่านพี่สิเจ้าคะ ท่านพี่จะลามกกับคนอื่นก็ได้ แต่ข้าไม่รับประกันคว

"ท่านแม่ทัพเปาเหตุใดถึงพูดกับข้าเช่นนี้ล่ะเจ้าคะ ที่ข้าทำไปทั้งหมดก็เพราะข้ารักท่านนะเจ้าคะ ข้าไม่ได้ต้องการแทนที่ของบุตรสาวสกุลสวี ข้าแค่ต้องการได้อยู่เคียงข้างท่าน ถึงแม้จะเป็นเพียงฮูหยินรองข้าก็ยินยอมเจ้าค่ะ" หยวนเสี่ยวหงถลาเข้ามาใกล้ จับมือของเขาขึ้นมาแนบแก้ม ส่งสายตาวิงวอนขอความรักเปาอี้ส่วงรีบดึงมือกลับมองคนตรงหน้าด้วยแววตารังเกียจ เดิมทีเขาคิดกับนางเพียงแค่น้องสาว แต่เมื่อเห็นเช่นนี้แล้ว เขาไม่อยากรู้จักนางอีกต่อไป"ไม่ว่าจะเป็นฮูหยินรอง อนุภรรยาหรือบ่าวบำเรอข้าก็ไม่รับทั้งนั้นแหละ ไม่ว่าจะเป็นเจ้าหรือผู้ใดก็ตามเพราะชีวิตนี้ของข้าขอมีฝานฝานคนเดียวเท่านั้น" กล่าวจบก็ก้าวอาดๆเดินจากไปด้วยความหงุดหงิด เขาเสียเวลากับนางมากพอแล้ว ป่านนี้สวีอี้ฝานคงรู้ว่าเขาหายไปเป็นแน่หยวนเสี่ยวหงน้ำตาไหลพราก ท่านแม่ทัพเปาปฏิเสธความรักของนางไม่พอ อีกทั้งยังด่านางจนไม่เหลือชิ้นดี นางไม่เคยรู้สึกไร้ค่าถึงเพียงนี้มาก่อน หญิงสาวคิดพลางอ้าปากกรีดร้องออกมาอย่างอดไม่ได้"กรี๊ดดดดดดด!""คุณหนูเจ้าขา เงียบก่อนเจ้าค่ะเดี๋ยวมีใครมาได้ยินเข้าจะไม่งามนะเจ้าคะ" เจียถงรีบวิ่งออกมาเอ่ยปากเตือนเจ้านายสาว ทว่าหยวนเ

สวีอี้ฝานน้ำตารื้นรู้สึกน้อยใจยิ่งนัก อีกทั้งยังรู้สึกโมโหตนเองอยู่หลายส่วน ก่อนที่จะแต่งงานกับเขานางเตรียมใจเอาไว้อยู่แล้วแท้ๆ ว่าจะไม่มีวันปันใจให้กับเขาอย่างแน่นอน หรือนี่จะเป็นเหตุการณ์ที่ท่านเทพเคยบอกว่า ระหว่างนางรองกับพระเอกจะมีเรื่องให้บาดหมางกันจนถึงขั้นลงชื่อหย่า และพระเอกก็ได้แต่งงานกับนางเอกสุดท้ายพระเอกก็ต้องคู่กับนางเอกสินะ คนที่เป็นเพียงแค่นางรองอย่างนางจะไปฝืนชะตาได้อย่างไรกัน"อุ๊บ" จู่ๆสวีอี้ฝานก็รู้สึกคลื่นเหียนขึ้นมา หญิงสาวรีบคว้ากระโถนก่อนจะอาเจียนออกจนหมดไส้หมดพุง"หลิงหลิงทำอะไรอยู่ เห็นหรือไม่ว่าลูกข้าไม่สบาย รีบไปตามหมอเร็วเข้า" หลี่อ้ายซีรู้สึกตกใจไม่น้อย รีบปรี่เข้าไปลูบแผ่นหลังบางของบุตรสาวไปมาพลางหันมาเอ่ยกับหลิงหลิง"เอ่อ... เจ้าค่ะ" หลิงหลิงตอบรับพร้อมทำท่าจะวิ่งออกไป แต่สวีอี้ฝานกลับขัดขึ้นมาเสียก่อน"ไม่ต้องให้หลิงหลิงไปหรอกเจ้าค่ะ ข้าไม่เป็นอะไรแค่รู้สึกเหม็นอาหารเท่านั้น"หลี่อ้ายซีเงียบไปเล็กน้อย พลันไม่นานก็เบิกตากว้างกล่าวละล่ำละลักด้วยความตกใจปนตื่นเต้น"นี่ลูกกำลังตั้งครรภ์งั้นหรือ""ใช่เจ้าค่ะท่านแม่" สวีอี้ฝานแย้มยิ้มออกมาบางๆ ยกมือขึ้นวางทา