All Chapters of ระบำดอกดิน: Chapter 71 - Chapter 80

รอยยิ้มและแววตาสองคู่ที่มองสบกันด้วยความสุขทำให้คนที่ยืนมองอยู่อีกฟากเริ่มจะทนไม่ได้ที่ต้องเห็นภาพบาดตาบาดใจอย่างนั้น ศิรชัชไม่รู้ว่าทั้งสองคนสนทนากันเรื่องใด แต่เสียงหัวเราะที่ดังแว่วมาเป็นระยะทำให้เขาเดือดดาลจนเกิดมโนภาพว่าตัวเองเดินตรงเข้าไปกระชากมัตติกาออกมาจากรัศมีที่สายตาโอ้โลมนั้นจะมองเห็นได้ แล้วกระหน่ำหมัดใส่ริมฝีปากบางเฉียบช่างเจรจาสักสองหมัดซ้อน จนไอ้พระเอกหน้าหล่อล้มลงไปนอนเกลือกกลิ้งอยู่บนพื้น ก่อนจะกระชากเรือนร่างที่ทำให้เขาเร่าร้อนทุกครั้งที่เข้าใกล้มากระหน่ำจูบจนหนำใจให้ใครๆ ได้รู้กันทั่วว่าหญิงสาวมีเจ้าของที่แท้จริงคือเขา ศิรชัช ศิวกร ไม่ใช่พระเอกหน้าใหม่ ภีม ภีรดล ที่นอนเมาหมัดของเขาอยู่กับพื้น แต่ก็ทำได้เพียง... ปัง! เสียงปิดประตูโครมใหญ่ทำให้คนที่นั่งชื่นชมตะกร้าดอกจำปีถึงกับสะดุ้งเฮือก มัตติกาละสายตาจากดอกไม้ช้อนขึ้นมองคนที่ก้าวเข้ามาหยุดยืนอยู่เบื้องหน้า แต่เมื่อเห็นใบหน้าบูดบึ้งเธอก็แค่ยิ้มน้อยๆ แล้วก้มลงแยกดอกไม้ใส่ลูกถ้วยใบเล็กต่อไป โดยไม่สนใจอีกว่าผู้ชายที่ยืนหน้าตูมจะอยู่ในอารมณ์ไหน และต้องการให้เธอถามไถ่อะไรบ้าง “ใจคอติ๊ก้าจะไม

รถบ้านค่อยๆ ขับเข้ามาจอดหน้าเรือน ก่อนคนขับที่ดูหนุ่มกว่าเดิมจะรีบวิ่งมาเปิดประตูและรอรับใครบางคนที่วันเวลาและโรคที่รุมเร้าทำให้ร่างกายอ่อนล้าไม่แข็งแรงเฉกเช่นเดิม ทว่าหน้าตาที่สดใสพร้อมรอยยิ้มทั้งริมฝีปากและดวงตาก็ทำให้คนที่เดินตามกันลงมาหันไปมองหน้ากันและยิ้มกับความสุขที่กำลังเริ่มต้นอีกครั้ง ณ บ้านหลังนี้ “น้าหมอก ขอต้อนรับกลับบ้าน บ้านของเราจ้ะ” “หล้า น้า...น้าไม่รู้จะพูดยังไง” รอยน้ำตารื้นขึ้นที่ดวงตาคมเข้มลึกโหล แต่มันก็ยังดีกว่าเมื่อหลายเดือนก่อนตั้งเยอะ ช่วงที่เขาใช้ยานรกเหล่านั้นทำให้ชีวิตได้เพ้อฝันล่องลอย ชีวิตที่อยู่ในวังวนของอบายมุขทั้งปวง ‘ชีวิตในบ่อน’ และใช้ยาเสพติดไม่ต่างจากอาหารมื้อหลัก แต่ตอนนี้หมอกเลิกหมดแล้ว ส่วนหนึ่งก็เพราะได้รับการบำบัดแต่อีกส่วนหนึ่งก็คือใจ ใจที่เข้มแข็ง ใจที่คิดถึงแต่แม่ที่กำลังป่วยหนัก ใจโทรมๆ ที่พยายามจะเปลี่ยนตัวเองให้เป็นคน “เข้าบ้านเถอะจ้ะ เดี๋ยวหล้าจะพาน้าหมอกไปดูบ้านหลังน้อย บ้านของน้าหมอก เรามาเริ่มต้นกันใหม่นะ” มัตติกาเข้าไปกอดแขนน้าชายคนเล็กของเธออย่างประจบประแจง แม้ไม่เคยทำสักครั้งตั้งแต่จำความไ

“พี่แชมป์!” “ครับ ตัวเตี้ยนะเรา เอ้า! รับเร็ว อยากได้ดอกไหนอีกบอกพี่สิ” “อ้อ...ค่ะ” มัตติการีบรับดอกไม้พร้อมขยับกายออกห่างจากศิรชัชอย่างงงๆ ก่อนจะชี้ช่อจำปีกิ่งอื่นๆ ที่คิดว่าเขาเอื้อมถึง ทั้งที่อยากถามว่าเขามาได้อย่างไร แต่ท่าทีกระตือรือร้นและใบหน้าอมยิ้มล้อเลียนของเขาก็ทำให้ใบหน้าของเธอร้อนวูบวาบ ไม่กล้าพูดไม่กล้าถามอะไรทั้งนั้น ได้แต่กอบฝ่ามือรอรับดอกจำปีที่เขาบรรจงเด็ดออกมาวางไว้ในฝ่ามือของเธอ ชายหนุ่มค่อยๆ เด็ดจากกิ่งและทะนุถนอมเจ้าดอกสีนวล ทำให้เธออดอมยิ้มตามเขาไปด้วยไม่ได้ “นี่เห็นไหม เวลาจะเด็ดดอกเขาก็ต้องเด็ดเบาๆ อย่าทำให้เขาช้ำ อย่าทำให้เขาเจ็บ เดี๋ยวเขาโกรธแล้วจะไม่ออกดอกให้เราอีก ติ๊ก้ารู้ไหม ดอกไม้ต้นไม้นี่เขามีชีวิตจิตใจเหมือนเรานะ ถ้าเราพูดดีๆ กับเขา ทะนุถนอมเขา เขาก็จะดีใจแล้วออกดอกให้เราได้ชื่นชม” “พี่แชมป์กินอะไรผิดสำแดงมาหรือเปล่าคะ หรือว่าตัวร้อน” “อย่าดูถูกนะ พี่น่ะก็พอจะมีความรู้เรื่องนี้อยู่บ้าง แค่ไม่แสดงออกเท่านั้นแหละ” ศิรชัชพูดไปยิ้มไปเพราะเขินตัวเองอยู่เหมือนกันที่ต้องพูดอะไรแบบ

‘จะแน่ใจได้ยังไง ว่าไอ้หน้าหล่อๆ อย่างแกจะไม่...แล้วทิ้ง บอกซะก่อนว่าคุกน่ะข้าไม่กลัว หากไอ้หล้าต้องเจ็บปวดอีกครั้ง ข้ายอมเข้าคุก’ ‘ผมสัญญาว่าจะไม่ทำให้ติ๊ก้าเสียใจอีกครับ ต่อจากนี้เธอจะมีแต่ความสุข ผมจะแต่งงานกับติ๊ก้าทันทีที่เธอพร้อม คุณย่ากับคุณอาของผมก็รับทราบแล้ว และท่านยินดีที่สุดที่จะได้น้องหล้ามาเป็นหลานสะใภ้’ ‘คุณย่า...คุณอา...’ เมฆทวนคำก่อนจะหันมองแองจี้ที่พยักหน้ายืนยันคำพูดของพระเอกหนุ่มอีกแรง ‘อย่าทำให้ไอ้หล้าเสียใจ เด็กคนนั้นเจ็บช้ำมาทั้งชีวิต เด็กดีๆ อย่างหล้าควรจะมีความสุขเสียที สัญญาได้ไหม’ นั่นคือคำพูดของเมฆเมื่อรู้ว่าศิรชัชเป็นใคร แววตาเจ็บช้ำของน้าชายที่ไม่เคยทำอะไรดีๆ ให้หลานสาวเลยสักนิดมาตลอดทั้งชีวิตที่ผ่านมา ไม่เคยปกป้องคุ้มครองยามมีเหตุเภทภัย คงมีครั้งนี้เท่านั้นที่เขาจะอ้าปีกปกป้อง แม้ว่ามันจะดูสายเกินไป แต่ก็ยังดีกว่าไม่ทำอะไรเสียเลย ‘ด้วยชีวิตของผม ผมจะทำให้น้องหล้ามีความสุขที่สุด’ .. กลิ่นดอกแก้ว เล็บมือนาง และโมก ผสมปนเปกันไปหมด ยิ่งดึกน้ำค้างลงกลิ่นหอมเหล่านั้นก็ยิ่งรุนแรงมากขึ้น ทว่าคนชอบดอกไ

บริเวณหน้าโบสถ์หลวงพ่อพุทธโสธรในยามเช้าตรู่ หมอกรับหน้าที่ขับรถพาหนุ่มสาวมาไหว้พระในเช้าวันนี้เพราะว่าแองจี้ยังไม่ตื่น ส่วนเมฆต้องไปที่อู่แต่เช้าเพราะนัดลูกค้ามารับรถ เขาจอดรถข้างโบสถ์หลังเก่าเพราะยายเล็กบอกว่าโบสถ์เก่าเปิดก่อนโบสถ์ใหม่ คือเวลาประมาณเจ็ดโมงเช้าจะเปิดให้นักท่องเที่ยวเข้าไปกราบนมัสการองค์หลวงพ่อด้านใน หมอกกวาดตามองบริเวณหน้าโบสถ์ที่มีเพียงชาวบ้านมาดักรอใส่บาตรให้เณรน้อยที่ทยอยเดินออกรับบาตร‘เงินค่ารักษาแม่ทั้งหมดเป็นเงินของคุณแชมป์เขา และเขาก็กำลังจะแต่งงานกับหล้า แค่รอคุณยายพิศไปหาฤกษ์เท่านั้น’ “น้าหมอกลงมาเถอะ มาไหว้พระด้วยกัน” เสียงหวานใสของมัตติกาทำให้คนเป็นน้าตื่นจากภวังค์ เพราะตั้งแต่เมฆเล่าเรื่องทุกอย่างให้ฟังก็ทำให้ไม่สบายใจมาจนถึงตอนนี้ “ใช่ครับพี่ มาด้วยกันเถอะ รออยู่ในรถเมื่อยแย่เลย” ศิรชัชสนับสนุน “ไปกันเถอะ เร็วๆ เข้า ตอนนี้ยังไม่มีใครมา เดี๋ยวมีคนมาเห็นจะลำบากกันนะ ไปเถอะน้าอยู่ได้ เมื่อวานก็มาไหว้แล้ว หล้าพาคุณแชมป์เข้าไปเถอะ น้าน่ะลูกหลวงพ่ออยู่แล้วละ ไปเถอะน่า น้าจะหาอะไรกินแถวนี้แหละ เอ่อ...อย่าลืมเติม