ฟู่หยุนชิงข้ามภพมารักเธอ의 모든 챕터: 챕터 111 - 챕터 120

       ฟู่หยุนชิงรอลูกชายเข้าไปอาบน้ำไม่นานเขาก็ออกมาพร้อมกับชุดใหม่ที่เธอเลือกให้ ตอนนี้ฟู่หยุนชิงเชื่อแล้วว่าลูกชายของเธอดูแลตัวเองได้จริง ๆ เมื่อเห็นว่าลูกชายพร้อมแล้ว ฟู่หยุนชิงก็จับมือพาเขาเดินออกจากห้องนอนเพื่อไปดูเหอจิ้งเกาที่กำลังทำอาหารอยู่ว่ามีอะไรให้พวกเธอช่วยหรือไม่       เหอจิ้งเกาได้ยินเสียงลูกชายเอ่ยเรียกก็หันศรีษะไปมองแล้วได้แต่เลิกคิ้วอย่างแปลกใจที่วันนี้ทั้งสองคนตื่นแต่เช้า แถมยังคิดจะมาช่วยเขาทำอาหารอีก แต่เหอจิ้งเกากลัวว่าครัวของเขาจะวุ่นวายมากกว่าเขาจึงบอกให้ทั้งคู่ไปนั่งดูทีวีรอก่อน ฟู่หยุนชิงกับเสี่ยวหมิงได้แต่พากันหน้างอที่เหอจิ้งเกาไม่ให้พวกเขาช่วย เหอจิ้งเกาหัวเราะเบา ๆ กับสีหน้าของสองแม่ลูก เขาให้เหตุผลว่าทั้งสองคนทำอาหารไม่เป็น แถมอีกคนหนึ่งกำลังท้อง ส่วนเสี่ยวหมิงก็ตัวเล็กเกินไปที่จะช่วยเขาหยิบจับอะไรได้        ฟู่หยุนชิงกับเสี่ยวหมิงพอได้ฟังเหตุผลของเหอจิ้งเกาก็ได้แต่หันมองหน้ากันแล้วเดินช้า ๆ ไปที่โซฟาเพื่อดูทีวีรออย

       หลังจากเล่นไวกิ้งแล้ว เหอจิ้งเกาก็พาพวกเขาไปยังร้านอาหารเพราะตอนนี้ถึงเวลาอาหารเที่ยงแล้ว เหอจิ้งเกาสอบถามฟู่หยุนชิงว่าอยากกินอะไร เขากลัวว่าเธอจะแพ้ท้องอีก ฟู่หยุนชิงที่เห็นอาหารหลายอย่างก็ตอบว่าเธอกินได้ทุกอย่างที่เขาเลือกให้ เหอจิ้งเกาถึงกับยิ้มกว้างออกมาที่ฟู่หยุนชิงบอกเขาแบบนี้ นี่แสดงว่าตอนนี้อาการแพ้ท้องของเธอน่าจะไม่เป็นอะไรแล้ว ส่วนเสี่ยวหมิงนั้นบอกพ่อว่าอยากกินไก่ทอด บอดี้การ์ดที่ได้ยินนายน้อยจึงแยกตัวออกไปซื้อมาให้พวกเขาทันที เหอจิ้งเกาให้เงินสดบอดี้การ์ดไปอีกหนึ่งพันเหรียญเพื่อซื้ออาหารมาให้พวกเขาที่โต๊ะ แทนการเดินไปเลือกเอง ไม่นานนักทุกคนก็นั่งล้อมรอบโต๊ะของเหอจิ้งเกาเหมือนทุกครั้งเพื่อป้องกันคนเข้าใกล้เจ้านายและครอบครัว       หลังทานอาหารเที่ยงเสร็จ เหอจิ้งเกาก็พาฟู่หยุนชิงกับเสี่ยวหมิงไปเล่นเครื่องเล่นต่ออีกหลายอย่าง กระทั่งเกือบจะเย็นแล้ว เขาก็พาลูกและภรรยาไปหาอะไรกินบริเวณใกล้ ๆ กับเครื่องเล่นทันที เขากลัวว่าฟู่หยุนชิงจะหิวเพราะกำลังท้องอยู่ และอีกสองชั่วโมงจะมีขบวนพาเหรด

       ขบวนของเหอจิ้งเกาที่กำลังเดินเข้าไปยังเวทีที่มีโต๊ะแถลงข่าวตั้งอยู่นั้น ต่างได้รับความสนใจจากผู้คนที่มารวมตัวดูเรื่องสนุก รวมทั้งเหล่านักข่าวที่ต่างพากันถ่ายรูปพวกเขาเอาไว้ แม้ว่าจะเห็นแต่บอดี้การ์ดเป็นส่วนใหญ่ก็เถอะ อย่างน้อย ๆ พวกเขาก็สามารถเก็บภาพเอาไว้ได้ก่อนที่เหอจิ้งเกา ฟู่หยุนชิงและเหอเสี่ยวหมิงจะขึ้นไปนั่งบนโต๊ะแถลงข่าว โดยเหอจิ้งเกาวางเหอเสี่ยวหมิงเอาไว้ตรงกลาง ส่วนเขากับฟู่หยุนชิงก็นั่งประกบลูกชายพร้อมทั้งบอกให้เหอเสี่ยวหมิงอย่ามองแฟลชกล้องที่กำลังถ่ายพวกเขาอยู่เพื่อป้องกันดวงตาน้อย ๆ ของลูกพวกเขา       เลขาของเหอจิ้งเกานำไมค์จากทีมงานมากล่าวทักทายเหล่านักข่าว ก่อนที่เหอจิ้งเกาจะเริ่มทำการแถลงข่าวพร้อมกับฟู่หยุนชิง“สวัสดีนักข่าวทุกสำนักที่สนใจเรื่องราวของท่านประธานของเรา วันนี้ท่านประธานและครอบครัวจึงถือโอกาสมาแถลงข่าวให้กับสื่อมวลชนทุกท่าน พร้อมทั้งแขกที่มารอฟังอยู่รอบ ๆ เกี่ยวกับเรื่องความสัมพันธ์ระหว่างท่านประธานกับนายหญิง เชิญท่านประธานกล่า

       หลังจากทานอาหารกันเสร็จแล้ว ช่วงบ่าย เหอจิ้งเกาก็พาลูกกับภรรยาไปซื้อเสื้อผ้าครอบครัวต่อทันที แน่นอนว่าผู้จัดการแนะนำร้านที่ชั้นสองให้กับเหอจิ้งเกา ซึ่งมีเสื้อผ้าแบรนด์ชั้นนำมากมายจัดจำหน่ายอยู่ เหอจิ้งเอาจึงพาทุกคนเดินลงบันไดเลื่อนไปยังชั้นดังกล่าว เสียงเล็ก ๆ ของเหอเสี่ยวหมิงแสดงออกว่าดีใจที่จะได้เลือกเสื้อผ้าเองสักที หลังจากที่เขาจะต้องสวมเสื้อผ้าที่พ่อเลือกให้เท่านั้น“นี่ลูกไม่ชอบชุดที่พ่อเลือกให้หรือยังไง หืม?”“ก็ผมโตแล้วนี่ครับ พ่อยังจะให้ผมใส่ชุดนอนพวกหมี หมู วัว กระต่าย พวกนั้นอีกเหรอครับ ขอชุดนอนแบบธรรมดาเหมือนที่พ่อใส่บ้างสิครับ”       ฟู่หยุนชิงพอฟังลูกชายบอกว่าตัวเองโตแล้วก็ถึงกับหัวเราะเบา ๆ เจ้าตัวเล็กนี่นะที่โตแล้วยังให้พ่ออุ้มอยู่เลย“ถ้าลูกโตแล้วก็ต้องนอนคนเดียวได้แล้วนะเสี่ยวหมิง ลูกยังอยากโตแล้วอยู่หรือเปล่าล่ะ? อีกอย่างแม่ก็เห็นว่าชุดนอนที่พ่อเลือกให้ก็น่ารักสมวัยกับลูกแล้วนะ”“โธ่ แ

       เลขารีบลงจากรถมาแนะนำชื่อของพ่อบ้าน แม่บ้านทั้งสองคนและคนสวนให้กับเหอจิ้งเกา ฟู่หยุนชิงและเหอเสี่ยวหมิงรู้จัก เหอจิ้งเกาทำเพียงพยักหน้าให้กับทั้งสี่คน ส่วนฟู่หยุนชิงเองก็ทำเพียงแค่มองพวกเขาด้วยสายตานิ่งเรียบเท่านั้น เหอเสี่ยวหมิงที่อยู่ในอ้อมแขนของเหอจิ้งเกาได้แต่กระซิบถามพ่อของเขาว่าเขาจะต้องเรียกคนเหล่านี้ว่าอย่างไร“ลูกก็เรียกคุณลุงพ่อบ้าน คุณป้าแม่บ้านกับคุณอาคนสวนสิครับ ตกลงไหม?”“ตกลงครับพ่อ สวัสดีครับลุงพ่อบ้าน ป้าแม่บ้านกับอาคนสวน ผมชื่อเหอเสี่ยวหมิงเป็นลูกชายของคุณพ่อกับคุณแม่ครับ”       เหอเสี่ยวหมิงแนะนำตัวเองอย่างน่ารักให้กับผู้อาวุโสกว่าที่ถึงแม้พวกเขาจะเป็นเพียงลูกจ้างของเหอจิ้งเกา แต่เขาก็สอนลูกให้รู้จักเคารพผู้ที่มีอายุมากกว่า ฟู่หยุนชิงได้แต่ลูบหัวของลูกด้วยความรัก เธอดีใจที่เหอจิ้งเกาไม่สอนให้ลูกถือตัวว่าร่ำรวยจนไม่เห็นหัวใคร ยิ่งอยู่กับเหอจิ้งเกานานเข้า ฟู่หยุนชิงก็พบแต่ข้อดีของเขามากขึ้นทุก