All Chapters of just a fiance ว่าที่คู่หมั้นตัวร้าย: Chapter 31 - Chapter 40

ซาดีนส์พาฉันมาที่หลังตึกคณะของเขา ตรงนี้ค่อนข้างเงียบสงบ เรียกว่าวังเวงอาจจะเหมาะสมกว่า เพราะมองไปรอบๆ มีแต่ต้นไม้แล้วก็ไร้ซึ่งผู้คน“นายพาฉันมาที่นี่ทำไม น่ากลัวออก” ฉันสอดส่ายสายตามองไปรอบๆ พื้นที่ที่ตอนนี้แทบไม่มีสิ่งมีชีวิตอื่นนอกเหนือจากพวกเราสองคน“ไม่พามาฆ่าข่มขืนแล้วกัน” ซาดีนส์ตอบกลับด้วยใบหน้าระอาอ...ไอ้ ฮึ้ย! เป็นครั้งแรกที่ฉันคิดคำด่าหมอนี่ไม่ทัน“แม่ให้มาชวนไปทานข้าวคืนนี้” ซาดีนส์โพล่งออกมาเสียงเรียบ“…” ฉันไม่ตอบเพราะไม่รู้ว่าใช่เรื่องจริงหรือเปล่า“ว่าไง เธอเลิกกี่โมงจะให้ไปรับหรือว่าจะให้แชร์โลเคชั่นให้”ซาดีนส์เร่งเร้าเอาคำตอบจากฉัน“แชร์โล...” ฉันรีบหุบปากลงทันทีเมื่อสมองคิดอะไรดีๆ ออกหึ! วันนี้เหมือนฉันจะแพ้หมอนี่ราบคาบมาหลายประโยคแล้วถึงเวลาเอาคืนแล้วล่ะ@16.00 น.ในที่สุดคลาสเรียนสุดท้ายของวันนี้ก็จบลง ไม่อยากจะบอกเลยว่า ฉันเข้าเรียนไม่ทันเกือบยี่สิบนาทีเพราะมัวแต่ตกลงเรื่องนัดทานข้าววันนี้กับไอ้บ้าซาดีนส์แต่พอคิดแล้วก็รู้สึกสนุกจนอดที่จะกลั้นหัวเราะไม่ไหว “คิกๆ”“เป็นบ้าเหรอเพลย์น้อย” ยีนส์ใช้ศอกกระทุ้งแขนฉันเบาๆตอนนี้เรากำลังเดินไปทางลานจอดรถที่ยีนส์จอดเจ้

ปัก!‘จุก’ เมื่อกี้โดนไปอีกหนึ่งที แต่เป็นศอกน้อยๆ กระทุ้งสีข้างแทน ทำไมยัยนี่ชอบเล่นทีเผลอจังวะ คิดว่าผมจะยอมให้ยัยตัวแสบนี่ทำผมเจ็บอยู่ฝ่ายเดียวเหรอครับ“นี่! ปล่อยเลยนะ อยากโดนดีอีกหรือไง” เพลย์กระซิบรอดไรฟันออกมาเบาๆ หลังจากที่ผมลงแรงกอดที่ไหล่เธอ พร้อมกับกระชับร่างบางเข้ามาเกือบจะกลายเป็นซบอกผมแทน“ก็ลองทำดูสิ สองครั้งก่อนหน้าฉันแค่เผลอ แต่ตอนนี้ฉัน ‘ตื่นตัว’ อยู่ตลอดเวลา พร้อม ‘รบ’ ตลอด”“ไอ้... ชิ!” ดูจากสีหน้าซีดเผือดแสดงว่าเพลย์เองก็คงเข้าใจสิ่งที่ผมเน้นย้ำสองคำก่อนหน้า ก็คำว่า ‘ตื่นตัว’ กับ ‘พร้อมรบ’ นั่นแหละครับ“ปล่อยได้แล้ว จะกอดอีกนานไหม ไหล่ฉันน่ะ!” เสียงใสๆ ดังออกมาเหมือนไม่พอใจ หลังจากที่ตอนนี้เราสองคนมาอยู่ที่สวนหน้าบ้าน“คิดว่าอยากกอดนักไง” ผมตอบกลับพร้อมกับรีบสะบัดมือที่เกาะไหล่เพลย์ออก แต่แม่งทำไมเหมือนคนโรคจิตเลยวะ อยู่ๆ ก็ยกมือขึ้นมาดมซะงั้น เป็นเอามาก แต่กลิ่นร่างกายของเพลย์ที่ติดมือผมมาไม่อยากจะบอกเลยว่า ‘หอมมาก’มันไม่ใช่กลิ่นเสื้อผ้า ไม่ใช่กลิ่นน้ำหอม มันเหมือนเป็นกลิ่นกายเฉพาะตัวของผู้หญิงคนนี้มากกว่า แม่ง ผิวกายเธอก็อย่างนุ่มลื่นอะ ใจเย็นลูก ใจเย็น อย่าเพ

“ทำอะไรน่ะ”ฉันที่กำลังจะอ้าปากจัดอีกสักชุดให้ยัยหวาอะไรนั่น เสียงทุ้มติดแหบๆ ก็ดังขึ้นจากทางด้านหลัง เรียกให้ขนอ่อนลุกเกรียวเมื่อสัมผัสได้ว่าลมหายใจมันกำลังเป่ารดอยู่แถวๆ ท้ายทอยตัวเอง[ใบ้แดกไปแล้วหรือไง หรือว่าพอรู้ว่าฉันกับซาดีนส์ ... ติ๊ด]ฉันไม่ได้เป็นคนกดตัดสาย แต่เป็นไอ้บ้าที่เพิ่งออกมาจากห้องน้ำต่างหากที่แย่งโทรศัพท์จากมือฉันไปวางสายเอง“ไม่ยักจะรู้แค่ ‘ว่าที่’ คู่หมั้น ก็ยุ่งของส่วนตัวกันได้” เหมือนโดนย้อนคืนเบาๆน้ำเสียงซาดีนส์กดต่ำเหมือนกำลังประชดฉันด้วยการย้อนคำพูดของฉันเมื่อไม่กี่ชั่วโมงก่อนพลั่ก! ตุบ!ฉันตัดสินใจกลับหลังหันเพื่อจะเดินออกจากห้องซาดีนส์แต่แล้วก็ต้องชะงักเมื่อหมอนั่นผลักฉันลงบนเตียงหนานุ่ม“คิดจะหนี?” ซาดีนส์ไม่ได้ตามลงมาคร่อมอย่างที่ทุกคนคิด เขาเพียงแค่ยืนอวดซิกแพกที่มีเพียงผ้าขนหนูสีครีมอ่อนๆ พันช่วงสะโพกไว้อย่างหมิ่นเหม่“ทำไมต้องหนี” โต้ตอบเขาแต่ตากลับรีบเบือนไปทางอื่นไม่ไหว หุ่นหมอดีชะมัด ฉันก็ไม่ได้ไร้เดียงสาขนาดว่าไม่เคยส่องไอจีหนุ่มหล่อ โชว์กล้าม อวดซิกแพกมาก่อนนะ แต่แค่แบบว่า การได้มาเห็นของจริงใกล้ๆ มันทำให้เลือดมันสูบฉีดผิดปกติไปนิดหนึ่ง“เข้า

โป๊ก!“เฮ้ย! ยัยตัวแสบ ปามาได้”สมน้ำหน้า แค่ขวดโรลออนมาทำเป็นโวยวาย ยังไม่โดนสักหน่อย“หยุดคิดลามกกับฉันเลยนะ ไอ้เกย์โรคจิต”ด่าเสร็จฉันก็รีบวิ่งเข้าห้องน้ำล็อคประตูอย่างรวดเร็วตึกตัก... บ้าไปแล้ว เผลอคิดอะไรลามกไปแล้วแน่เลย ดูสิหน้าเห่อร้อนจนแดงไปหมดแล้วเนี่ย แค่นอนร่วมห้องเหอะเพลย์เยอร์ ยังไม่ได้ถึงขั้น... สักหน่อยไม่รู้ว่าฉันใช้เวลาอาบน้ำไปนานแค่ไหน แต่ที่แน่ๆ คือฉันกลับออกมาด้วยชุดเดิมที่ใส่เข้าไป โชคดีแค่ไหนที่ในห้องน้ำมีตู้ลอยเล็กๆ ติดผนังไว้ใส่ผ้าขนหนูผืนใหม่อยู่ ฉันเลยไม่จำเป็นต้องขอร้องให้ซาดีนส์เอาผ้าเข้ามาให้“ไปไหนแล้วอะ” ฉันพึมพำกับตัวเอง เพราะไม่เห็นเจ้าของห้องอยู่แกร๊ก~ ไม่นานเสียงเปิดประตูห้องก็ดังขึ้นพรึ่บ ศีรษะฉันรับรู้ถึงบางสิ่งบางอย่างที่มันตกลงมาคลุมพอดิบพอดี“ชุดนอน?” ฉันคว้าวัตถุที่เพิ่งหลุ่นจากแรงเหวี่ยงของคนที่เพิ่งถามหาเมื่อกี้อะไรกัน ชุดนอนลายดอกไม้สีชมพูหวานแวว“ก็รู้นี่ ถามเพื่อ?” ยังจะมากวนประสาท“เอามาทำไม ฉันไม่ชอบใส่อะไรตอนนอ...” เกือบพลั้งปากบอกความลับเรื่องไม่ชอบใส่อะไรนอนกับคนแปลกหน้าซะแล้วยัยเพลย์ซื่อบื้อเอ๊ย!“พูดต่อสิ” แล้วทำไมต้องทำหน้าตาข

เมี๊ยว~เสียงร้องอะไรสักอย่างดังขึ้น ฉันได้สติกลับคืนรีบใช้มือทั้งสองข้างยันอกแกร่งเพื่อดันตัวเองให้หลุดพ้นจากอ้อมกอดที่ชวนสยิว“เสียงอะไร” ไม่ได้ถามใคร แต่พูดกับตัวเองลองเงี่ยหูฟังและยังคงได้ยินเสียงร้องเหมือนเจ็บปวดของสัตว์สักชนิดแง๊ววว แง้วววแมว? นั่นเสียงแมวใช่ไหม หนึ่งตัว? สองตัว?พรึ่บ!สวบ สวบ..“ทำอะไร” ซาดีนส์เรียกฉัน แต่ฉันไม่สนใจ “เฮ้! เพลย์เยอร์ ทำบ้าอะไรของเธอ จะมุดพุ่มไม้หาแมลงกินไง”เสียงกวนเบื้องล่างยังคงถูกส่งออกมาจากปากสุนัขๆ ของคนด้านหลังฉันหยุดมือที่กำลังแหวกพุ่มไม้ให้เป็นโพรงเพื่อจะมุดไปตามเสียงร้องที่ได้ยิน หันหน้ากลับไปมองเขม่นคนที่นั่งกางขากับสนามหญ้า มือยาวๆ วางค้ำไปด้านหลังฉันเกือบหลุดขำ เมื่อเห็นสภาพเปียกปอนของซาดีนส์ แต่หยุดทันเพราะคิดได้ฉันเองก็คงไม่ต่างอะไรกับเขานักหรอก“ยุ่ง!” ฉันเบะปากตอบหันหน้ากลับไปเริ่มมุดพุ่มไม้อย่างที่ซาดีนส์คิดไว้ตอนแรกหมับ! แรงดึงต้นแขนถูกส่งมาจากฝ่ามือหนาเพื่อหยุดรั้งการกระทำของฉัน“จะเข้าไปทำไม” ฝ่ามือหนาคว้าต้นแขนฉันไว้หลวมๆ“หูหนวกหรือไง นายไม่ได้ยินเสียงร้องเหรอ?” ฉันถามกลับ“เสียงร้อง?” ซาดีนส์ทำคิ้วผูกโบว์ใส่ฉันแง