All Chapters of ยาใจหยางอ๋อง: Chapter 21 - Chapter 30

บทที่ 20เนื่องจากทหารบาดเจ็บค่อนข้างเยอะ แม่ทัพอวี้หยงกวง จึงนำขบวนทหารรที่บาดเจ็บรักษาตัวที่ค่ายทหารเมืองต้าหลี่ เป็นเมืองท่าติดชายแดน ตอนที่ขบวนเคลื่อนเข้าสู่ตัวเมือง ชาวบ้านมากมายต่างพากันมายืนดู สีหน้าตื่นตระหนกบางคนร้องไห้ บางคนชะเง้อมองหาใครบางคนในกลุ่มทหารที่บาดเจ็บ อี้เฟยเปิดผ้าม่าน ทอดสายตามองสีหน้าพวกชาวบ้าน น้ำตาเหมือนจะไหลออกมา สงคราม การแย่งชิงอำนาจ แม้จะมีฝ่ายที่ได้รับชัยชนะ แต่ก็ไม่อาจปฏิเสธได้ว่ามันทำให้ผู้คนทั้งสองฝ่ายเจ็บปวด อาจมีหลายครอบครัวที่ต้องสูญเสียเสาหลักของบ้าน ลูกชาย ลุง น้า อา คนที่รัก"อี้เฟย อย่าร้องไห้เลย หากอีกฝ่ายไม่ตาย ก็คือพวกเราเองที่ต้องตาย" อ๋องชงอวี้นั่งกอดหญิงสาวที่เขารักไว้ พลางเอามือลูบศีรษะน้อยๆไปมาขบวนของอ๋องหยางชงอวี้ จอดหน้าจวนเจ้าเมืองตาหลี่"ท่านอ๋อง เสด็จมา ข้าน้อยอภัยที่ไม่ได้ออกไปต้อนรับที่หน้าเมือง" เจ้าเมืองรีบวิ่งหน้าตั้งออกมารับเสด็จ"เปิ่นหวาง ไม่ได้แจ้งล่วงหน้า รบกวนท่านเจ้าเมืองแล้ว" อ๋องหยางชงอวี้ลงจากรถม้า จูงพระชายาเดินลงมา "เปิ่นหวางเดินทางมาเหนื่อย อยากจะขอพักที่นี่ซักสอง-สามวัน จะได้หรือไม่" พูดเหมือนขออนุญาต แต่เสียงท

บทที่ 22"ข้าเกลียดมัน ข้าเกลียดมัน กรี๊ดดดดดดดดดดดดด"เสียงดังออกมาจากเรือนของอนุเหมยหลันหลัน"นายหญิง ได้โปรดลดเสียงลงหน่อยเจ้าค่ะ หน้าต่างมีหูประตูมีช่อง หากใครมาได้ยินเข้าจะแย่นะเจ้าค่ะ" สาวใช้คนสนิทรีบเข้ามาห้ามเจ้านาย"ข้า" เสียงสะอึกสะอื้น" ข้าอยากให้มันตาย " เหมยหลันหลันร่ำไห้ปานใจจะขาดลงซะเดี๋ยวนั้น แม้ว่านางอยากกำจัดอี้เฟยมากแค่ไหนก็ตาม นางไม่มีโอกาสได้เข้าใกล้เลยด้วยซ้ำ จางเลี่ยงอยู่ข้างกายอี้เฟยตลอดเวลา แค่เดินผ่านหน้าเรือนเหมยฮัว ไอ้หมาบ้าเจินเป่าก็ออกมายืนขู่ทำท่าจะกัดนางแล้ว"นายหญิง" สาวใช้อุทาน"มี่ฮวา กลับไปเยี่ยมพ่อนานแล้ว ข้าอุตส่าห์คิดว่าหอกข้างแคร่หมดไปแล้วหนึ่ง แต่เจ้าดูที่ท่านอ๋องทำกับข้าวันนี้สิ เจ้าเห็นใช่มั้ย ท่านอ๋องพลักข้าต่อหน้าทุกคน"ข้าเหมยหลันหลัน อุตวาห์ทนอยู่ทีนี่ หวังว่าซักวันท่านอ๋องคงจะโปรดปราน แต่แกนังหลิวอี้เฟย แกนังลูกกบฏ เหมยหลันหลันกำมัดแน่นเล็บจิกเข้าไปในเนื้อจนเลือดไหล แต่นางยิ่งกำแน่นขึ้นเรื่อย เนื้อตัวสั่นเทา"ท่านพ่อ น้องรอง" หลิวเหมยฮัวกับหลิวอี้ฟางนั่งเกาะลูกกรง ร้องไห้ปานจะขาดใจตายให้ได้เสียตรงนั้น ภายในลูกกรง มีหลิวอี้สงกับหลิวอี้ฝาน

บทที่ 24หมอหลวงถูกเรียกตัวมาในทันที "พระชายาถูกพิษน้ำทิพย์ พิษนี้ไร้สี ไร้กลิ่น แม้แต่เข็มเงินก็ไม่สามารถตรวจพบ ผู้ที่พิษนี้ไม่เคยมีใครรอดชีวิต"อ๋องสามนั่งกุมมือนางไว้ สายตาเหี้ยม มองไปยังหมอหลวง "ไปหายาถอดพิษมาให้เปิ่นหวางเดี๋ยวนี้""คนที่วางยาพิษนี้เท่านั้นถึงจะมียาถอน พะยะค่ะ" หมอหลวงคุกเข่า ชีวิตของข้าคงจบลงวันนี้เป็นแน่"ต่อให้ต้องพลิกวังหลวง เปิ่นหวางก็จะหาคนๆ นั้นให้พบ เสด็จพ่อประทานโปรดอนุญาตลูกด้วย"ที่นี่ที่ไหน ข้าจำได้ว่านั่งทานขนมอยู่กับองค์หญิงเจียวเหมย อี้เฟยพยายามนั่งนึกทบทวน เอ๊ะ!! ขนมนั้น ข้า จำได้แล้วหลังจากกินขนมชิ้นนั้น รู้สึกปวดท้องอย่างรุนแรง ปวดไปทั้งตัวเหมือนร่างจะแตกออกเป็นเสี่ยงๆมีเลือด!! เลือดไหลออกจากปากข้า พอคิดถึงตรงนี้อี้เฟยใจเต้นแรง หายใจเข้าออกถี่ๆ " พี่ชงวี้ ท่านอยู่แถวนี้มั้ย" นางพยายมยามเรียกอยู่อีกหลายครั้ง แต่ไม่มีเสียงใดๆ ตอบกลับมา น้ำตาไหลพราก "ข้าตายแล้ว ข้าตายแล้วใช่มั้ยแต่..... ข้ายังไม่ได้บอกความรู้สึกของข้ากับพี่ชงอวี้เลย ฮือๆ ฮือๆ" ข้าต้องเดินไปตามแสงสว่างนั้นสินะ ลุกขึ้นปาดน้ำตาแล้วเดินตามแสงออกไป ยิ่งเดินเข้าใกล้มากเท่าไรแสงนั้นยิ่งจ้

บทที่ 26"ท่านอ๋องเคลื่อนย้ายร่างพระชายาไม่ได้นะพะยะคะ" หมอหลวง ร้องห้ามอ๋องหยางชงวี้ ที่กำลังอุ้มร่างพระชายาออกจากตำหนัก"เปิ่นหวางจะพานางกลับจวน" กลับเรือนเหมยฮัวกันเถอะอี้เฟย ข้ารู้ว่าเจ้าต้องอยากไปนอนที่ห้องของเรามากกว่าที่นี่ก้มลงจุมพิตที่หน้าผากขาวซีดหิมะปกคลุมหนาไปทั้งจวนอ๋องหยางชงอวี้ ความหนาวเหน็บนั้นไม่อาจเทียบเทียมกับความรู้สึกในใจของเจ้าของจวนได้เลย มีเพียงแต่แววตาของของนางเท่านั้นที่จะทำให้หัวใจของเขากลับมาอบอุ่นอีกครั้ง"อี้เฟย ตื่นเถอะน่ะ''''น้องหญิง ได้โปรดลืมตาเถิด''นานเท่าใดแล้วที่เจ้าหลับไหล มิอาจรู้ได้เลยเพราะเวลาของข้าได้หยุดลงไปแล้วตั้งแต่วินาทีที่เจ้าหลับ หากมีสิ่งใดต้องแลกเพื่อให้เจ้าลืมตาอีกครั้งข้ายอม ข้ายอมแลกทุกอย่างแม้กระทั่งลมหายใจของข้า"วันนี้กับข้าวมีอะไรบ้างลูก" นิภาถามลูกสาวที่กำลังทำอาหารเย็นอยู่ในครัว"ของโปรดพ่อค่ะ ต้มยำไก่บ้าน กับผัดผัก อีก2อย่าง" นิดาหันมาตอบผู้เป็นแม่วันนี้ทานข้าวพร้อมหน้าพร้อมตาอีกเช่นเคย3คนพ่อ แม่ ลูก นั่งทานข้างเย็นด้วยกันอย่างมีความสุข คุยถึงเรื่องที่ผ่านมาวันนี้เกิดอะไรขึ้นบ้าง โดยไม่รู้สึกตัวเลยว่ามีวิญญาณของสาวน้อยน

บทที่ 28"ไม่นึกเลย ฮ่องเต้จะประทานยาพิษให้พระสนมหลิว ได้ยินว่ายาพิษนั้นเป็นพิษน้ำทิพย์" บ่าวไพร่ในตระกูลหลิว กำลังนั่งนินทาเจ้านายอยู่ในโรงครัว"เฮ้อ นายท่านกับนายน้อยก็ถูกประหาร ไม่ทันไรคุณหนูใหญ่ก็มาถูกประทานยาพิษ นี้หาก.."ปัง!!!! เสียงประตูโรงครัวเปิดออก "พวกเจ้าไม่มีงานทำกันหรือไง ถึงได้มานั่งนินทาเจ้านาย หรือต้องถูกโบยถึงจะหลาบจำ" เสียงแม่นม คนสนิทของฮูหยินใจจริงอยากสั่งโบยพวกปากหอยปากปูพวกนี้ให้หมด แต่ตอนนี้ต้องอาศัยพวกเขา หลังจากนายท่านถูกประหาร บ่าวไพร่ลาออกเกือบหมด ใครจะอยากอยู่รับใช้พวกกบฏ ตอนนี้เหลือแค่ข้าเก่าเต่าเลี้ยงกับพวกที่ไม่มีที่จะไปเท่านั้นกระมัง"ท่านแม่ เราจะทำอย่างไรต่อไปดี" หลิวอี้ฟางนั่งกอดฮูหยินเอาไว้ หลังจาก พี่ใหญ่ถูกจับขังคุกหลวง ฮ่องเต้รับสั่งห้ามใครเยี่ยมเด็ดขาด ใครฝ่าฝืนคำสั่งต้องรับโทษสถานเดียวกับพระสนม คือประหารชีวิต"ฮ่องเต้ช่างลำเอียง ถ้าพูดให้ถูกพี่ใหญ่เป็นถึงพระสนมของฮ่องเต้เคยเป็นคนโปรด แล้วทำไมถึงได้ไปเข้าข้างนังอี้เฟย"" จุ๊ๆ อี้ฟาง อย่าพูดเสียงดังไปหากใครได้ยินเข้ามีกี่หัวก็คงไม่พอ แม่ไม่อยากได้ยินเรื่องพวกนี้อีก แม่เหลือแค่เจ้าแล้ว ฮือๆ" ข้