บทที่24

บทที่ 24

หมอหลวงถูกเรียกตัวมาในทันที "พระชายาถูกพิษน้ำทิพย์ พิษนี้ไร้สี ไร้กลิ่น แม้แต่เข็มเงินก็ไม่สามารถตรวจพบ ผู้ที่พิษนี้ไม่เคยมีใครรอดชีวิต"

อ๋องสามนั่งกุมมือนางไว้ สายตาเหี้ยม มองไปยังหมอหลวง "ไปหายาถอดพิษมาให้เปิ่นหวางเดี๋ยวนี้"

"คนที่วางยาพิษนี้เท่านั้นถึงจะมียาถอน พะยะค่ะ" หมอหลวงคุกเข่า ชีวิตของข้าคงจบลงวันนี้เป็นแน่

"ต่อให้ต้องพลิกวังหลวง เปิ่นหวางก็จะหาคนๆ นั้นให้พบ เสด็จพ่อประทานโปรดอนุญาตลูกด้วย"

ที่นี่ที่ไหน ข้าจำได้ว่านั่งทานขนมอยู่กับองค์หญิงเจียวเหมย อี้เฟยพยายามนั่งนึกทบทวน เอ๊ะ!! ขนมนั้น ข้า จำได้แล้วหลังจากกินขนมชิ้นนั้น รู้สึกปวดท้องอย่างรุนแรง ปวดไปทั้งตัวเหมือนร่างจะแตกออกเป็นเสี่ยงๆ

มีเลือด!! เลือดไหลออกจากปากข้า พอคิดถึงตรงนี้อี้เฟยใจเต้นแรง หายใจเข้าออกถี่ๆ " พี่ชงวี้ ท่านอยู่แถวนี้มั้ย" นางพยายมยามเรียกอยู่อีกหลายครั้ง แต่ไม่มีเสียงใดๆ ตอบกลับมา น้ำตาไหลพราก "ข้าตายแล้ว ข้าตายแล้วใช่มั้ยแต่..... ข้ายังไม่ได้บอกความรู้สึกของข้ากับพี่ชงอวี้เลย ฮือๆ ฮือๆ" ข้าต้องเดินไปตามแสงสว่างนั้นสินะ ลุกขึ้นปาดน้ำตาแล้วเดินตามแสงออกไป ยิ่งเดินเข้าใกล้มากเท่าไรแสงนั้นยิ่งจ้