บททั้งหมดของ ก็แค่เจ้าสาวที่คุณไม่เคยรัก: บทที่ 51 - บทที่ 60

เป็นภาพที่ปกติมาก ปกติที่สุด ไม่มีใครคิดอะไรเกินเลยไปมากกว่า ลูกค้าไปขอเพลง...ให้ทิปนักร้อง...และขอจับมือ ทว่าคนที่นิ่งและสุขุมที่สุดในกลุ่มเพื่อนที่นั่งอยู่โต๊ะไกลจากเวทีกลับรู้สึกหัวร้อน ยิ่งพอเห็นคนที่เพิ่งเดินไปขอเพลงกับนักร้องหน้าหล่อแถมยังเด็กกว่าเขาด้วยยกแก้วค็อกเทลแก้วใหญ่ขึ้นดูดอึกใหญ่ เขาก็ทนไม่ไหวอีกต่อไป “ไอ้อชิ มันจะไปไหนวะ” ธันวามองตามเพื่อนอย่างไม่เข้าใจ ภากรส่ายหน้า เขาก็ไม่รู้เหมือนกันว่าอชิระจะไปไหน คนตัวสูง หน้าเคร่ง ตาดุ เดินตรงไปยังโต๊ะที่ยัยตัวแสบนั่งอยู่กับเพื่อน ๆ พอเดินไปถึงตัวเธอ อชิระก็ก้มลง โอบกอดเอวบาง ยกคนตัวเล็กขึ้นพาดบ่า แล้วเดินออกไปทางลานจอดรถทันที “กรี๊ด !!!” พลอยขวัญกรีดร้องเสียงหลง หญิงสาวทุบตีคนที่บังอาจมาจับตัวเธอต่อหน้าต่อหน้าเพื่อน ๆ และคนอื่น ตอนที่เขาอุ้มเธอขึ้น เธอเห็นหน้าเขาแวบหนึ่ง และพอรู้ว่าเป็นใคร เธอก็พยายามจะดิ้

เมื่อก่อนเธออาจจะรักเขาหมดใจ เข้าขั้นคลั่งไคล้เลยด้วยซ้ำ แต่วันนี้ เธอรักตัวเองมากกว่า ทว่าเธอก็ไม่อาจปฏิเสธได้ว่าอีกส่วนของหัวใจก็ยังคงไม่ลืมเขา แต่ถ้าให้กลับไปคืนดี ไปอยู่ในสถานะเดิม ในตอนนี้...เธอคงไม่ไป “มุก...” เหมือนมีความหวัง แต่ก็ราวกับสิ้นหวัง เพราะพ่อกวีคงไม่ยอมง่าย ๆ “มุกอยากกลับบ้านแล้วค่ะ” ไข่มุกดึงมือกลับมา เธอขยับนั่งตัวตรงมองไปข้างหน้า เธอยังรักเขา แต่เธอรักตัวเองมากกว่า แต่คนที่รักเธอมากกว่าที่เธอรักตัวเองคือคุณพ่อคุณแม่ ดังนั้น ถ้าเขาคิดจะขอโอกาสจากเธอ เขาก็ควรเริ่มที่การขอโอกาสจากคุณพ่อคุณแม่ของเธอ “ได้ครับ พี่จะทำตามที่น้องมุกบอกทุกอย่าง พรุ่งนี้พี่จะเข้าไปคุยกับคุณพ่อของน้องมุกเอง” “ดีค่ะ” ไข่มุกยิ้มอ่อนบาง “แต่มีเรื่องหนึ่งที่พี่อยากขอน้องมุก เรื่องนี้คงไม่จำเป็นต้องขออนุญาตคุณพ่อของน้องมุกก่อนมั้งครับ” “

พ่อกวีวางเสียมในมือลง ท่านยกมือขึ้นวางบนศีรษะเล็กของลูกสาว ถอนหายใจแรง ก่อนจะระบายยิ้มอบอุ่นอ่อนโยน รักสุดหัวใจ ห่วงใยสุดชีวิต แต่เพราะพ่อไม่สามารถอยู่กับลูกได้ตลอดไป และไม่อาจปกป้องลูกได้ตลอดเวลา พ่อกวีจึงไม่ตัดสินใจแทนลูก ท่านเปิดโอกาสให้ลูกเลือกทางเดินชีวิตด้วยตนเอง ระหว่างลูกสาวของท่านกับภากร เป็นการเริ่มต้นที่ไม่ดีนัก ต่างคนต่างมีข้อผิดพลาด มีข้อที่ต้องตำหนิติเตียน ทว่าเมื่อคนสองคนได้พูดคุยตกลงกันแล้ว แม้จะยังไม่ได้รับปากกันเป็นมั่นเป็นเหมาะว่าจะให้โอกาสกัน แต่เท่าที่ดู เท่าที่สังเกต ไข่มุกยังคงมีความรู้สึกดี ๆ ให้ภากร พ่อกวีตัดสินใจให้โอกาสอดีตลูกเขยในตอนที่ท่านยังมีลมหายใจอยู่ อย่างน้อยหากการกลับไปสานสัมพันธ์กันต่อในครั้งนี้ ไม่เป็นไปด้วยดี ท่านก็ยังสามารถยื่นมือเข้าไปช่วยเหลือลูกได้ และอีกอย่าง บ้านก็อยู่ใกล้กันแค่นี้ ถ้าเกิดภากรทำนิสัยไม่ดีกับลูกของท่านอีก ท่านจะตามทวงคืนทันที และจะไม่หยิ

16 ผูกพันห่วงใย   “ทายาหรือยังครับ” ภากรถามทันที ที่ไข่มุกรับสายวิดีโอคอลจากเขา พอเห็นน้องสวมชุดนอนอยู่บนเตียง ภาพความนวลเนียนตรงนั้น ที่เขาจำได้ติดตาก็ผุดขึ้นมา แต่เขาก็รีบตัดมันออกจากความคิดไปก่อน เพราะตอนนี้สิ่งที่เขาเป็นห่วงที่สุดก็คือรอยแดงจากน้ำร้อนลวกบนตัวน้อง “ทาแล้วค่ะ” “ยังแสบอยู่หรือเปล่า” “ค่ะ แต่ทายา กินยาแล้ว พรุ่งนี้ก็น่าจะดีขึ้น” “ไม่ต้องไปทำงานที่ร้านพี่ดาอีกแล้วนะ” ไข่มุกหน้าเศร้า พยักหน้า “ไม่ไปแล้วค่ะ มุกนี่ซุ่มซ่ามจริง ๆ เลยนะคะ นอกจากจะทำให้ตัวเองเจ็บตัวแล้ว ยังทำให้พี่ดาถูกลูกค้าต่อว่าด้วย” “มันเป็นอุบัติเหตุ ไม่มีใครอยากให้เกิดขึ้นหรอก แล้วลูกค้าเขาก็เข้าใจ เขาไม่ได้ต่อว่าอะไรพี่ดาหรอกน่า อย่าไปคิดมาก ดูแลตัวเองให้ดี”

ภากรสูดลมหายใจ แล้วระบายออกยืดยาว สะกดกลั้นอารมณ์เปลี่ยวที่กำลังลุกโชน เขากระชับอ้อมแขนแน่นขึ้น จูบหมอนข้างหนัก ๆ ไปสองที “มุกจ๋า…เมื่อไรจะใจอ่อนสักที พี่จะขาดใจตายอยู่แล้วนะ” ภากรรำพึงรำพันกับหมอนข้าง คร่ำครวญโหยหวน พยายามสะกดจิตสะกดใจให้อยู่กับร่องกับรอย แต่สุดท้ายแล้ว เขาก็ทำในสิ่งที่น้องห้ามไม่ได้ คนห่างเมียได้แต่นึกขอโทษของโพยน้องในใจ น้องมุก…พี่ขอโทษ พี่อดใจไม่ไหวจริงๆครับ ภากรไปทำงานต่างจังหวัดหนึ่งสัปดาห์ ระหว่างที่เขาไม่อยู่บ้าน ต้องอยู่ห่างจากน้อง เขามีโอกาสได้โทรหาน้องเฉพาะช่วงหลังเลิกงาน เพราะงานมีปัญหา เขาจึงยุ่งทั้งวัน แล้วกว่าจะเลิกงานก็ดึกเต็มที บางครั้งเขาไม่ได้โทรหาเธอ เพราะเกรงว่าน้องจะนอนแล้ว กลัวว่าจะรบกวนเธอ แต่ทุกครั้งที่เขาเลิกงานดึกและไม่ได้โทรหาเธอ น้องมุกจะเป็นฝ่ายโทรหาเขาเอง มันทำให้คนที่ไปทำงานไกล ยิ้มได้และมีกำลังใจ มีแรงสู้กับงาน ยิ่งพอน้องบอกว่าตรงที่โดนน้ำร