All Chapters of My honey เธอคนนี้แม่ของลูก: Chapter 1 - Chapter 10

ณ ร้านดอกไม้ขนาดกลางแห่งหนึ่งย่านใจกลางเมืองกรุงเทพมหานคร ในเช้าของวันนี้ที่ร้านค่อนข้างวุ่นวายเพราะเป็นช่วงเข้าใกล้วันเทศกาลแห่งความรัก ผู้คนต่างก็รุมกันเข้ามาออเดอร์ช่อดอกไม้ล่วงหน้าที่หน้าร้าน บ้างก็โทรสั่ง บ้างก็สั่งทางออนไลน์ จนคนในร้านหัวหมุนเตรียมจัดดอกไม้กันมือเป็นระวิงเด็กหญิงผิวขาวตัวอ้วนกลมแขนขาเป็นปล้องในชุดเสื้อยืดสีขาวกระโปรงสวมกางเกงเลคกิ้งขายาวสีชมพูสวมทับด้วยกระโปรงชีฟองฟูฟ่องสีชมพู เด็กหญิงคลานตัวป้อมไวๆ เข้ามาหาคนเป็นแม่ที่กำลังจัดดอกไม้อยู่กับพนักงานในร้าน“แอ้..แอ้..มา..ม่ะ มาม่ะ” มาถึงตัวคนเป็นแม่ได้ก็นั่งเงยหน้ายิ้มโชว์ฟันสองซี่บน ส่งเสียงแหลมใสเรียกแม่คนเป็นแม่ไม่ยอมหยุด เรียกรอยยิ้มจากเหล่าสาวๆ ในร้านที่กำลังจัดดอกไม้กันง่วนได้เป็นอย่างดี“ว่ายังไงคะ หม่าม๊าก็อยู่นี่ไงคะลูก ไม่ได้หนีไปไหนเลย” เพลินฝันหยิบจับช่อดอกไม้มือเป็นระวิงพลางส่งเสียงตอบลูกสาววัยเก้าเดือนไปด้วย ลองเธอไม่ตอบเสียงของลูกเธอก็จะดังไม่เลิก ดีไม่ดีจากเสียงเรียกจะกลายเป็นเสียงขู่ภายในไม่กี่วินาที“จ๋า จะ จ๋า จะ” แปะๆ เด็กหญิงยกมือป้อมปรบมือดัง ทั้งเอียงคอส่งยิ้มกว้างส่งเสียงหยอกล้อกับคนเป็นแม่

ไม่ถึงครึ่งชั่วโมงรถซุปเปอร์คาร์คันหรูก็กลับมาจอดที่หน้าร้านดอกไม้ของเพลินฝัน น่านฟ้ารีบลากหญิงสาวออกจากรถเข้ามานั่งคุยกันในร้าน“เงินของผมคุณก็รับมาแล้ว ลูกผมคุณก็ท้องให้แล้ว หนีผม ... ทำไม!! รู้หรือเปล่าว่าผมต้องเสียอะไรไปบ้าง” ประโยคท้ายๆ น่านฟ้าเค้นเสียงฝาดจนคนตัวเล็กที่นั่งสะอึกสะอื้นสะดุ้งเฮือก“เพลินขอโทษนะคะคุณน่าน เพลินไม่มีเจตนาจงใจโกงคุณ แค่เพลินทำใจไม่ได้ที่จะต้องให้ลูกกับคุณ” เธอยกมือไหว้ชายหนุ่มประหงกๆ แต่คนที่นั่งจ้องหน้าเธอไม่วางดูจะไม่สนใจในคำของโทษของเธอแม้แต่น้อย“แล้วตกลงรับข้อเสนอตั้งแต่แรกทำไม นี่น่ะเหรอไม่มีเจตนาโกง”“เพลินยอมรับผิดก็ได้ แล้วเพลินจะรีบหาเงินมาคืนคุณ คืนลูกให้เพลินเถอะนะคะ คุณก็มีแฟนแล้วไม่ใช่เหรอ ไปมีลูกกับแฟนคุณใหม่ก็ได้นี่คะ”“หึ่...เห็นแก่ตัวจริงๆ ” น่านฟ้ามองจ้องเขม็งคนที่กำลังยกมือไหว้เขาไม่วาง คิ้วหนาย่นเข้าหากันเรื่อยๆ พร้อมส่ายหัวช้าๆ“คุณกำลังสั่งให้ผมเป็นคนใจดำที่รู้ว่าตัวเองมีลูกแล้วก็ตัดใจทิ้งไปได้ง่ายๆ งั้นเหรอ ผมยื่นคำขาดไว้ตรงนี้ว่าผมจะไม่ยอมปล่อยลูกผมไป แล้วถ้าคุณคิดจะพาลูกหนีไปจากผม ผมก็จะตามจนสุดหล้าฟ้าเขียว แล้วถ้าผมเจอลูกอีกค

“คุณน่านไม่ยอมคืนลูกให้เพลิน เพลินก็จะมาอยู่กับลูกที่นี่ค่ะ คุณน่านไม่ได้ห้ามให้เพลินมาที่นี่นี่คะ” เสียงของหญิงสาวยังมีปนสะอื้นอยู่บ้าง แต่เธอก็พูดด้วยความฉะฉาน ด้วยตั้งใจแน่วแน่ว่ายังไงก็จะไม่ปล่อยให้ลูกห่างอกเธอเด็ดขาดน่านฟ้ายังคงเอาแต่เงียบมองจ้องใบหน้าจิ้มลิ้ม ตอนนี้เพลินฝันเริ่มเดาอารมณ์ของเขาไม่ออก ว่าเขาจะยอมให้เธออยู่หรือจะไล่กลับไปกันแน่“ถ้าคิดจะอยู่บ้านของผม คุณต้องเชื่อฟังแล้วก็ตามใจผมทุกอย่าง อ่อ...ถ้าคุณจะเจอแฟนคุณ กรุณาไปเจอกันข้างนอกไม่ต้องมาที่นี่”หลังสิ้นเสียงทุ้มนุ่มลึกอนุญาตให้เธออยู่ที่นี่ เพลินฝันก็เริ่มใจชื้นหายประหม่าไปได้บ้าง“เพลินไม่เคยมีใครค่ะ ตอนนี้ขอแค่เพลินได้อยู่กับลูก คุณน่านจะให้เพลินทำอะไรก็ได้ค่ะ ยัยหนูอยู่ไหนคะ เพลินต้องเช็ดตัวเปลี่ยนเสื้อผ้าให้แก แล้วก็ต้องปลุกมากินนมด้วยค่ะ ไม่อย่างนั้นแกจะงอแงตอนกลางดึก” ว่าจบก็ชะเง้อพลางมองซ้ายมองขวาหาลูกสาวตัวกลมน่านฟ้าดึงเป้ใบใหญ่จากหลังของหญิงสาวมาสะพายไว้ที่ไหล่ซ้าย ก่อนจะเดินก้าวเท้ายาวๆ นำหน้าหญิงสาวขึ้นบันไดโดยที่ไม่ได้ตอบอะไร ภาพนั้นทำเพลินฝันบุ้ยปากตามหลังคนตัวโต รู้สึกไม่ชอบนิสัยที่เขานั้นประหยัดถ

“วันนี้ไม่ไปทำงานเหรอคะ” เพลินฝันว่าจะเอ่ยถามน่านฟ้าตั้งแต่ตอนตื่นมาแล้ว แต่ก็เพิ่งจะได้มีโอกาส“ผมจะอยู่สร้างความคุ้นเคยกับลูกก่อน เรื่องข้าวของเครื่องใช้ของคุณกับลูกขาดเหลืออะไรก็รีบบอก ผมจะให้คนจัดการให้” เขามองไปยังเจ้าก้อนกลมที่กำลังคลานเล่นอยู่ตรงหน้าด้วยสายตาที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความสุข“ขอบคุณค่ะ”“ตกลงยัยหนูอายุกี่เดือนแล้ว แกเกิดวันอะไรเกิดที่ไหนเล่ารายละเอียดมาให้ผมฟังให้หมดเลย”“ยัยหนูเกิดวันเสาร์ที่...” เพลินฝันเล่าทุกอย่างที่น่านฟ้าอยากรู้เกี่ยวกับลูกพักใหญ่ ทั้งเปิดรูปของยัยหนูพลอยชมพูตั้งแต่แรกเกิดจนถึงปัจจุบันให้ชายหนุ่มได้ดู คนเป็นพ่อเห็นแล้วก็รู้สึกตื้นตันจนน้ำตารื้น จะดีไม่น้อยหากเขาได้อยู่กับลูกทุกเวลาที่ลูกน้อยมีการเจริญเติบโต“ถ้าผมได้อยู่กับยัยหนูตั้งแต่แรกเกิดก็คงจะดีสินะ”“เพลินขอโทษจริงๆ ค่ะ”“อืม ตอนนี้มันก็ย้อนเวลากลับไปไม่ได้แล้วนี่” เขาเปรยน้ำเสียงขุ่น ส่วนเพลินขวัญก็ได้แต่ก้มหน้างุดเพราะรู้อยู่ตลอดเวลาว่าตัวเองมีความผิด“คุณไม่มีพ่อแม่ แล้วตอนที่ท้องอยู่ยังไง”“เพลินโชคดีที่มีเพื่อนๆ ดีค่ะ ทั้งข้าวหอมแล้วก็ทอฝ้ายแวะเวียนมาดูแลเพลินตลอด อีกอย่างเพลินก็มีเง

“ดึกแล้ว ทำไมยัยหนูยังไม่นอน”เพลินฝันถูกตั้งคำถามเช่นนี้เธอก็ต้องถอนหายใจอ่อน มองไปยังคนตัวโตในชุดเสื้อยืดสีขาวกางเกงยีนส์ขายาวสีดำสวมแจ็คเก็ตหนังสีดำทับด้วยสายตาเหนื่อยล้า“เพลินกล่อมแล้วแต่ยัยหนูไม่ยอมนอนค่ะ” เธอเองก็ยังไม่เข้าใจพฤติกรรมของลูกเธอเหมือนกัน ไม่งอแงเมื่อผิดเวลานอน แต่ยังคงเล่นได้ตาแป๋วไม่มีท่าทีว่าจะง่วง“ป่ะ... ป้ะ” เด็กหญิงเห็นหน้าคนเป็นพ่อได้ก็ส่งเสียงเรียกพร้อมยิ้มหวานโชว์ฟันซี่น้อยๆ ทั้งชูแขนเป็นปล้องหมายจะให้คนเป็นพ่อได้อุ้ม“ว่าไงคะ ปะป๊าไปอาบน้ำก่อน เดี๋ยวจะมาเล่นด้วยนะคะ” น่านฟ้าอยากจะเข้าไปอุ้มลูกในตอนนี้แต่ก็ต้องชั่งใจเพราะเขาเพิ่งกลับมาจากข้างนอก“แอ้...” เสียงใสคราแรกเริ่มส่งเสียงแข็งขึ้น รอยยิ้มกว้างที่มีให้คนเป็นพ่อคราแรกก็เริ่มจางหาย เปลี่ยนเป็นมองด้วยสายตาแกมดุแทน “คุณน่านถอดเสื้อคลุมออกแล้วอุ้มยัยหนูสักเดี๋ยวก็ได้ค่ะ”“อืม”เพลินฝันอุ้มลูกส่งให้น่านฟ้าหลังจากที่เขาถอดเสื้อคลุมพาดไว้กับพนักพิงเก้าอี้ พอจะรู้แล้วว่าเจ้าตัวกลมทำไมไม่ยอมนอน หากเดาไม่ผิดคงจะรอคนเป็นพ่อมานอนพร้อมกันแน่“เพลินว่ายัยหนูน่าจะรอคุณน่านกลับมานะคะ” เพลินฝันยกมือลูบหัวลูกน้อยที่