Lahat ng Kabanata ng My honey เธอคนนี้แม่ของลูก: Kabanata 11 - Kabanata 20

คนที่ชอบประหยัดถ้อยประหยัดคำพูด ไม่คิดตอบว่าตนส่งตัวอย่างผมและเล็บของลูกเขาให้เพื่อนที่เป็นหมอตรวจตั้งแต่ไม่กี่ชั่วโมงแรกที่อุ้มลูกเข้ามาในบ้านแล้ว ไม่ใช่ว่าไม่มั่นใจว่าเจ้าตัวกลมเป็นลูกของเขา แต่ต้องทำเพื่อมีหลักฐานในการทำเอกสารรับรองต่างๆ และเอาไว้ยืนยันกับครอบครัวที่ยังไม่รู้เรื่องที่เขามีลูกด้วย“จะตอบได้หรือยังคะ ว่าทำไมถึงอยากจดทะเบียนสมรสกับเพลิน” เพลินฝันถามคำถามกับชายหนุ่มอีกครั้ง ขณะนั่งรถกลับบ้านหลังจากเสร็จธุระที่เขต เห็นจะเป็นรอบที่สามแล้วที่เธอถามคำถามเดิมๆ กับเขา เพราะชายหนุ่มยังไม่ยอมให้คำตอบกับเธอเสียที“ผมกำลังขับรถอยู่ไม่เห็นหรือไง อีกอย่างยัยหนูก็กำลังหลับผมไม่อยากคุยส่งเสียงรบกวนการนอนของลูก”“ค่ะ” เพลินฝันยอมนั่งเงียบๆ แต่โดยดี ลงได้น่านฟ้าเริ่มหาเหตุผลประกอบไม่เว้นแม่กระทั่งลูกสาวตัวกลมที่หลับอยู่ในคาร์ซีท แสดงว่าเขาคงไม่สะดวกที่จะตอบคำถามเธอแน่นอน ให้เธอรู้ได้เลยว่าไม่ต้องถามคำถามนี้กับเขาอีกต่อไปเพราะยังไงก็จะไม่ได้คำตอบอยู่ดี แต่วันนี้เธอก็คลายกังวลไปได้หนึ่งเรื่องว่าเขาไม่ได้ต้องการจะพาใครเข้ามาในชีวิตนอกจากเธอ“สวัสดีค่ะ”ทั้งเพลินฝันและน่านฟ้าที่กำลังอุ้มเ

“อ่อ อีกไม่กี่วันคุณพ่อกับคุณแม่ผมจะมาที่นี่ พูดอะไรก็ได้ที่ไม่เกี่ยวกับเรื่องข้อตกลงที่ผมจ้างคุณ เข้าใจใช่ไหม”“เข้าใจค่ะ” ถึงแม้ตอนนี้จะไม่รู้ว่าเขามีความโกรธเคืองเธออยู่หรือไม่ แต่ก็โล่งใจไปหนึ่งเปราะแล้วที่เขาไม่คิดจะเอาเรื่องคนทำข่าว“เอ่อ...เพลินรู้จากคุณโมมาว่าคุณนานจะพาเพลินกับลูกบินไปหาคุณพ่อกับคุณแม่คุณน่านเองไม่ใช่เหรอคะ”“ตอนแรกผมก็คิดไว้แบบนั้น แต่มีคนทำให้เรื่องเรารู้ถึงหูถึงตาคุณพ่อคุณแม่ผมเร็วเอง พวกท่านก็เลยรีบโทรมาบอกว่ากำลังจะกลับมาคุยด้วย”เพลินฝันนั่งก้มหน้ามองแต่จานข้าว รู้ว่าที่เขาพูดเมื่อครู่คงหมายถึงเธอเต็มๆ เพราะฉะนั้นตอนนี้เธอก็รู้ตัวว่าจะต้องนั่งกินข้าวให้เงียบที่สุดเท่าที่จะเงียบได้“ป้าทำความสะอาดเปลเรียบร้อยแล้วนะคะ คืนนี้คุณหนูคงได้นอนเปลใหม่” เนื้อนวลหันมาเปรยยิ้มอ่อนให้กับเพลินฝันที่อุ้มเด็กหญิงตัวกลมที่เพิ่งอาบน้ำเสร็จออกมาจากห้องแต่งตัว“ขอบคุณค่ะป้านวล เปลนี้ใหญ่กว่าเปลเก่าตั้งสองเท่า นอนยาวได้ถึงสามขวบเลยมั้งคะ” เธอปล่อยลูกสาวให้ยืนเกาะอยู่ในเปลไม้ที่คลุมด้วยผ้านวมนุ่มสีหวานทั่วเปล“จ๋า...จะ” ยัยหนูพลอยชมพูลงเปลได้ก็หมุนกลิ้งเล่นอยู่บนที่นอนนุ่มส่

“ลูกพี่ลูกน้องผม เค้าจะมาที่นี่กับภรรยาแล้วก็ลูกแฝด”“มีอะไรที่ต้องห้ามพูดไหมคะ”“เรื่องข้อตกลงที่เราเคยทำด้วยกันห้ามให้ครอบครัวของผมรู้ แล้วก็ทำตัวให้เหมือนว่าเราเป็นสามีภรรยาที่เคยรักกันแล้วก็กลับมาดีกันด้วย”“ค่ะ ไม่ได้ยากเลยค่ะ” พูดพร้อมเปรยยิ้มร่า เรื่องที่เขากำชับประโยคท้ายๆ เธอทำได้โดยไม่ต้องฝืนใจเลยพูดธุระจบน่านฟ้าก็ชะเง้อหน้ามองเจ้าตัวกลมในเปลครู่หนึ่งก่อนจะเดินวางมาดเข้มออกไป“นี่น่ะเหรอไม่ได้วางมาด” หญิงสาวพึมพำตามหลังคนตัวโตเสียงอ่อน นึกถึงคำพูดของเนื้อนวลที่บอกว่า ‘อย่างน่านฟ้าไม่ได้เรียกว่าวางมาด’ เธอล่ะอยากให้เนื้อนวลเห็นทุกการกระทำของเขาที่ทำกับเธอจริงๆ แล้วจะรู้ว่าที่เธอเห็นว่าน่านฟ้าชอบวางมาดมันไม่ผิดไปอย่างที่เธอพูดเลยเหนือตะวันพาเพลงขวัญและเจ้าแฝดวัยห้าขวบกว่ามารู้จักกับเพลินฝันและยัยหนูพลอยชมพูตั้งแต่ก่อนเที่ยง ดูท่าเด็กชายทั้งสองท่าจะปลื้มน้องสาวแก้มย้วยกันน่าดูเพราะตั้งแต่รับประทานอาหารเที่ยงกันเรียบร้อยเจ้าสองแสบก็นั่งเฝ้าน้องสาวแก้มย้วยไม่ห่าง“น้องพลอย” ฟอด ปุริมภัทรไม่ค่อยจะยอมปล่อยเจ้าก้อนกลมง่ายๆ มีจังหวะไหนน้องหยุดคลานแล้วนั่งเล่นของเล่นเมื่อไหร่เป็นอัน

“นี่...นึกไงไปเอาพนักงานบริษัทเป็นแฟน ดูเค้าสิ ท่าจะบริการคนอื่นจนเคยชิน ทำตัวเป็นเด็กเสริฟแทบจะตลอดทั้งงานแล้วมั้ง” เอเลน่าสาวไฮโซลูกครึ่งเข้ามาพูดกับโมนาด้วยน้ำเสียงและท่าทีที่ไม่คิดเกรงใจเจ้าของวันเกิด เพราะหมั่นไส้ตั้งแต่โมนาเลือกที่จะคบแค่พนักงานบริษัทและปฏิเสธที่จะเดทกับพี่ชายของเธอ“เค้าจะทำงานอะไรก็เป็นคนเหมือนกับเรานั่นแหละ คบกับคุณกายสบายใจกว่าคบพวกนักธุรกิจลูกไฮโซเยอะเลย”“ฉันคิดแบบแกไม่ได้หรอก ถ้าเป็นฉันก็จะคบแต่คนระดับเดียวกันเท่านั้น” หญิงสาวคิดว่าโมนาจะคล้อยตามบ้าง แต่เปล่าเลยเธอกลับปกป้องแฟนหนุ่มสุดชีวิต เอเลน่าจึงรีบเดินออกไปเพราะสามารถเข้าถึงความรู้สึกของโมนาได้จริงๆ“เพื่อนเหรอคะ” เพลินฝันกระซิบถามโมนาหลังจากสาวสวยหน้าลูกครึ่งเดินออกไปจากตรงนี้แล้ว“ในวงสังคมน่ะค่ะ จะไม่เชิญก็ไม่ได้เป็นลูกสาวเพื่อนคุณแม่”“คุณกาย” เพลินฝันหน้าชาวาบเพราะสายตาพลันไปเห็นว่าอินทัชยืนอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลและสายตายังคงจับจ้องมายังเธอและโมนาไม่วาง เดาได้เลยว่าเมื่อครู่เขาคงได้ยนคำพูดของสาวสวยหน้าลูกครึ่งคนเมื่อครู่แน่อินทัชได้ยินทุกประโยคที่เอเลน่าพูดกับโมนา อินทัชรีบฉีกยิ้มแสดงท่าทางร่าเริ่ง

“ผมยังไม่ได้บอกรักคุณสักคำเลยเพลิน ทำไมไม่อยู่รอคำว่ารักจากผมก่อนครับ” เป็นอีกวันที่น่านฟ้าเอาแต่นอนกอดขวดน้ำเมาทิ้งตัวอยู่ที่โซฟาห้องนั่งเล่น ไม่สนใจการงาน แม้กระทั่งข้าวปลาก็ไม่คิดอยากจะลุกขึ้นมาแตะ จนหน้าตาโทรมดำคล้ำตัวมีแต่กลิ่นแอลกอฮอล“ท่าทางคุณน่านจะไม่อยากรับรู้อะไรเลยนะคะ คงจะรักคุณเพลินมากๆ” โมนาที่ยืนมองสภาพของน่านฟ้าอยู่ห่างๆ กับอินทัชเธออดที่จะหดหู่ใจกับภาพที่เห็นไม่ได้“ครับ” อินทัชมีสีหน้าหดหู่ไม่ต่างจากโมนา เห็นทีเอกสารที่แบกเอามาให้น่านฟ้าดูวันนี้คงจะต้องเลื่อนระยะเวลาออกไปก่อนวันเวลาพ้นผ่านนานร่วมครึ่งเดือนที่น่านฟ้าไม่เป็นอันกินอันนอนทุกวินาทีของหัวใจที่เต้นมีแต่เสียงร้องเรียกหาหญิงสาวที่เคยเอ่ยบอกว่ารักเขาไม่เว้นวัน หากย้อนเวลากลับไปได้เขาจะบอกรักเธอตอบโดยที่ไม่คิดถึงเรื่องใดในอดีตทั้งนั้น“กลับมาให้ผมบอกรักคุณได้ไหมเพลิน” เสียงทุ้มสั่นเครือเอ่ยกับคนที่ยืนยิ้มอยู่หน้าจอมือถือ เขาคิดถึงเธอเหลือเกิน ที่เสียใจไปกว่านั้นคือตลอดเวลาที่ผ่านมาเขาไม่ค่อยจะได้พูดคุยดีๆ กับเธอเท่าไหร่นัก“ปะ...ป้ะ”น่านฟ้าวางมือถือที่กำลังที่หน้าจอกำลังโชว์หลารูปภรรยาตัวเล็ก ก่อนจะลุกจากโซฟ