บททั้งหมดของ Imprisoned in love สั่งรัก: บทที่ 1 - บทที่ 10

สิ้นประโยคของหญิงสาว มาเทโอมองเธอตั้งแต่หัวจรดเท้าจนมินตรารู้สึกประหม่า และเดาสายตาของเขาไม่ออกเลยว่าตอนนี้กำลังคิดอะไรอยู่“ได้ ผมตกลง อีกสามวันเจอกัน”น้ำเสียงทุ้มราบเรียบที่เอ่ยตอบได้ตรงตามความต้องการของมินตราได้ สาวเจ้าก็เปรยยิ้มร่าโล่งใจที่การเจรจาผ่านไปได้โดยง่ายกว่าที่คิด“ค่ะ ขอบคุณนะคะ อย่างงั้นมะลิขอตัวกลับเลยนะคะ”สาวเจ้ารีบลุกขึ้นเปรยยิ้มให้เขาอีกครั้งก้มหัวให้เขาเล็กน้อยก่อนจะกลับ นึกในใจใครว่ามาเทโอโหด เขาออกจะใจดีกว่าที่เธอคิดตั้งเยอะ ท่าทีน่าเอ็นดูของหญิงสาวทำมาเทโอยิ้มอ่อนมองตามหลังจนเธอลับตาไป นึกพอใจที่บริษัทหาคู่ส่งคนมาแทนที่คนเดิมแบบนี้ค่อยน่าคุยด้วยหน่อย ความน่ารักของเธอลดอาการโทสะของเขาลงได้เยอะเลยทีเดียว“แกว่าฉันจะไปหาผู้หญิงจากไหนทันอะตุ๊ด”พอใจกุมขมับหนึบเธอเสยผมจนแทบจะหลุดหมดหัวแล้วยังคิดไม่ออกเลยจะหาทางออกเรื่องนี้ยังไง ลำพังผู้หญิงถ้าหาได้ก็ต้องมาเสนอข้อตกลงของมาเทโอให้พวกเธอฟังว่าจะรับได้หรือไม่อีก“ถ้าฉันรู้ฉันหาแล้วย่ะ ไม่รอให้ชะนีอย่างแกมานั่งบ่นฉันปาวปาวแบบนี้หรอก”สภาพสีหน้าของณัฐพลไม่ได้แตกต่างไปจากพอใจเลย จะไปหาผู้หญิงจากไหนที่ยอมเป็นเมียออกหน้าขอ

“ฉันแน่ใจว่าพรุ่งนี้เกรซจะไม่มาร่วมโต๊ะอาหาร เรื่องนั้นสบายใจได้”มาเทโอรู้จักนิสัยของกชกรดีว่าเป็นคนเย่อหยิ่งทระนงตนแค่ไหน และพอจะรู้ว่าเธอก็มีใจให้เขาถึงได้ตอบตกลงที่จะหมั้นตามคำขอของมเหศักดิ์โดยง่าย แต่เขาไม่ได้คิดอยากมีใครเป็นบ่วงผูกคอ เพราะชีวิตไม่คิดเรื่องการมีครอบครัวในหัวแม้แต่น้อย และรู้ดีว่ามเหศักดิ์ไม่เห็นด้วยกับแนวความคิดของเขาแน่นอน จึงจำเป็นต้องหาคนมาตบตาเป็นเมียออกหน้าแม้นจะรู้ว่าพ่อตนเกลียดความไม่ตรงไปตรงมาเป็นที่สุดก็เถอะ“อืม ฉันเตือนเพราะเป็นห่วงนายเท่านั้น พรุ่งนี้ไม่เจอ วันหน้าก็ต้องเจอกันอยู่ดี”“ขอบใจ”ไอเซย่า บราวน์ หรือ แอล หนุ่มหล่อร่างสูงกำยำสัญชาติอเมริกัน ตัดผมทรงวินเทจเซ็ตเนี้ยบ ดวงตาคมนัยน์ตาสีฟ้า คิ้วคมเข้มหางคิ้วมีรอยบาก มีลักยิ้มที่แก้มซ้ายแต่คนไม่ค่อยรู้เพราะเขาได้ฉายาว่าเสือยิ้มยาก เป็นคนมีฝีมือในการใช้มีดสั้นมาก ค่อนข้างสุขุม เงียบๆ ไม่ค่อยพูด คนนอกมองเขาเหมือนว่าเป็นคนหยิ่ง แต่แท้ที่จริงไม่รู้วิธีการที่จะเข้าหาคนมากกว่าว่าจะต้องทำยังไง เขาไม่ได้มองว่ามาเทโอเป็นเพื่อนหรือเป็นเจ้านายเท่านั้น แต่มองเหมือนพี่น้องแท้ๆ ด้วยครั้งที่เขาใช้ชีวิตอยู่ที่บ้าน

“ผมไม่อยากรบกวนคุณพ่อครับ แล้วทางครอบครัวมะลิก็ไม่ได้คิดมากอะไรด้วยครับ”“คุณมะลิคบกับเรียวตั้งแต่เมื่อไรครับ ก่อนหน้านี้ผมไม่เห็นเรียวจะพูดถึงคุณเลย”หลังจากการันต์นั่งฟังมาเทโอและพ่อตนคุยกันมาสักพัก เขาก็เริ่มหันมาคุยกับมินตราด้วยความอยากรู้ เพราะก่อนหน้าเขาคิดมาตลอดว่ามาเทโอไม่คิดคบใครจริงจัง ด้วยพอจะรู้ข่าวมาบ้างว่าชายหนุ่มเลือกที่จะใช้เงินซื้อนางแบบพริตตี้มานอนด้วยไม่ซ้ำหน้า ไม่รู้เหมือนกันว่ามินตรารู้เรื่องนี้หรือเปล่า“เอ่อ”มือเรียวรีบหันไปแตะหน้าขาของมาเทโอ ชายหนุ่มเห็นเช่นนั้นจึงกุมมือหญิงสาวเอาไว้หลวมๆ ก่อนจะเอ่ยปากตอบแทน“เป็นปีแล้ว ที่ยังไม่บอกใครเพราะอยากให้แน่ใจก่อนว่าจะใช้ชีวิตอยู่กับผู้หญิงคนนี้จริงๆ”มาเทโอว่าจบก็หันมาทำท่ายิ้มหวานกับมินตรา หญิงสาวที่จำได้ว่าถูกกำชับให้ทำตัวเป็นคนที่รักกันมากกับชายหนุ่ม จึงใช้มืออีกข้างที่ยังว่าง ยกมือขึ้นมาหยิกแก้มของมาเทโอเล่นเบาๆ“พี่เรียวเป็นคนน่ารักกับมะลิมากๆ เลยค่ะ”“เหรอครับ ผมเคยเห็นแต่เรียวในบทโหด อยากรู้เหมือนกันนะครับว่าถ้าเรียวอยู่ในโหมดน่ารักเป็นยังไง”ภาพความน่ารักของทั้งคู่ทำการันต์และมเหศักดิ์ไม่อยากจะเชื่อสายตา แต่ก

“ดูเธอสิ ฮ่าๆๆ”มเหศักดิ์โบกไม้โบกมือกลับไปยังมินตรา ขณะที่หญิงสาวหันมาโบกมือให้พวกเขาหน้าระรื่นหลังจากหันมาเห็นกัน ท่าทางของเธอสดใสน่าเอ็นดูไม่น้อย ท่าทีเช่นนี้ของเธอยิ่งทำให้เขานั้นเห็นภาพความสดใสของลูกสาวในวันเก่าๆ มากขึ้น“ครับ”มาเทโอยิ้มแห้งจำต้องยกมือโบกไปมาตอบกลับมินตรา ก่อนจะส่งสายตาคาดโทษให้เธอนั้นหยุดการกระทำ สาวเจ้าจึงยอมยืนนิ่งโพสท่าสง่าเช่นเดิมได้“ต้องการคนไหนคะวันนี้”ตุ๊กตาเห็นอัศวินเดินเข้ามาหาได้ เธอก็ทักทายด้วยใบหน้ายิ้มแย้มอย่างรู้งาน“คนนั้น ชุดขาว”ตุ๊กตามองไปยังคนบนเวทีที่อัศวินสนใจ เธอเริ่มหน้าเสีย เพราะนั่นมินตราเด็กเด็กของลูกพีช และเธอคงจะพามาให้อัศวินไม่ได้“เอ่อ คนนั้นไม่ใช่เด็กตุ๊กตาค่ะ น้องคนนั้นได้ไหมคะพึ่งมาเป็นนางแบบครั้งแรกเหมือนกัน”ตุ๊กตาชี้ไปทางนางแบบหน้าสวยชุดสีชมพู“ไม่ ผมต้องการคนนั้น 3เท่าจากเดิมตกลงไหม ไม่ว่าจะเป็นเด็กของใครคุณต้องดิวมาให้ได้”อัศวินส่ายหัวช้าๆ จ้องมองตุ๊กตาด้วยสายตาและท่าทีว่าเขาพอใจนางแบบชุดขาวมาก และไม่ว่ายังไงเขาก็จะต้องได้เธอคนนี้มาเป็นคู่นอนในคืนนี้“เอ่อ ไม่ได้จริงๆ ค่ะ”“ผมให้คุณต่างหาก5แสน”เมื่อถูกคะนั้นคะยอด้วยเม็ด

มินตราค่อยๆ ขยับเปลือกตาขึ้น เธอรู้สึกว่ามีอะไรบางอย่างเขี่ยอยู่ที่หน้าผากของเธอ เปลือกตาเริ่มลืมได้ไม่เต็มตานักก็เริ่มหรี่ลงมุดหน้ากับอะไรบางอย่างที่ไม่ได้นุ่มนิ่มมากนัก หลบแสงอาทิตย์ที่ลอดผ่านม่านเข้ามาส่องตา“จะลุกจากตัวผมได้หรือยัง”“ขอโทษค่ะ”สาวเจ้ารีบผุดลุกดีดตัวผึง เมื่อรู้ตัวว่าสิ่งที่ตัวเองกำลังนอนกอดไม่ใช่ตุ๊กตา ถึงว่าหาความนิ่มไม่เจอเลย ไม่รู้ว่าตัวเองเผลอหันไปนอนกอดมาเทโอตั้งแต่ตอนไหน“สายแล้วเหรอคะเนี่ย”มินตราไม่ได้มีเวลาตกใจมาก เธอรีบหยิบมือถือดูเวลาได้ก็หน้าตาตื่น รีบลุกลี้ลุกลนออกจากเตียงจนมาเทโอมองท่าที่ของหญิงสาวด้วยความแปลกใจไม่รู้ว่าเธอจะรีบไปไหน“รีบอะไรขนาดนั้น”“จะรีบออกไปตลาดเช้าค่ะ”ว่าจบก็รีบปรี่ไปค้นเสื้อผ้าในกระเป๋าเข้าห้องน้ำไปอาบน้ำล้างหน้าล้างตา เตรียมตัวไปตลาดเช้า เพราะหากช้ากว่านี้จะไปไม่ทัน แล้วจะไม่ได้ของอร่อยมาไว้ต้อนรับมเหศักดิ์ตามที่ตั้งใจเอาไว้ตั้งแต่เมื่อวานที่รู้ว่าพ่อของมาเทโอจะมา“คุณมะลิซื้อของที่นี่เป็นประจำเหรอคะ”พรนับพันมาช่วยมินตราจ่ายตลาด เธอเห็นว่าหญิงสาวเดินตามตรอกซอกซอยได้อย่างคล่องแคล่ว ไม่คิดว่าผู้หญิงของมาเทโอจะเดินตลาดธรรมดาๆ