All Chapters of ย้อนชะตาเพื่อรักนิรันดร์: Chapter 11 - Chapter 20

หวังกู้หย่งสบตานางด้วยแววตาที่นิ่งสงบและเย็นชาราวกับผืนน้ำที่ไร้คลื่นแต่ลึกลงไปในแววตานั้นกลับมีประกายแสงบางอย่างวาบผ่านชั่วครู่ ก่อนจะหายไปอย่างรวดเร็วเหมือนไม่เคยมีมันอยู่แต่อย่างใด“เหลวไหล! ใครบอกเจ้าว่าเป็นข้าที่เร่งพิธีแต่งงานให้เร็วขึ้น!”“ช่างเถิด ต่อให้เร่งวันวิวาห์ให้เร็วขึ้นจนแต่งกันพรุ่งนี้ข้าก็ไม่ได้รู้สึกยินดีอะไร ด้วยข้าเองก็ไม่อยากเป็นผู้ขัดขวางวาสนารักของใคร ป่านนี้ชิงเอ๋อร์คงกำลังเสียใจอยู่ไม่น้อย แทนที่จะเสียเวลามาอยู่กับข้าซึ่งเป็นเพียงพระชายาเอกในนาม เหตุใดท่านไม่ไปดูแลนางเสียเล่า ไม่จำเป็นต้องมามัวเสียเวลากับข้าเช่นนี้หรอก”“อย่าเอาชิงเอ๋อร์มาเกี่ยวข้องกับเรื่องระหว่างเราเลย ข้ายังไม่เคยพูดถึงเจ้าให้เสด็จพี่ฟังสักคำ แต่ดูเหมือนระยะนี้เจ้าจะสนิทสนมกันมากนักมิใช่หรือ?” “จะสนิทหรือไม่สนิทก็ไม่เกี่ยวอะไรกับพระองค์เลยแม้แต่น้อย” “เจ้า! ช่างกล้าดีเหลือเกิน!” “หากพระองค์ไม่มีธุระสำคัญอื่นใดแล้ว ก็เชิญเสด็จเถิดเพคะ หม่อมฉันไม่คิดจะเสียเวลาโต้เถียงกับพระองค์อีกต่อไป” หวังกู้หย่งขบกรามแน่น ความขุ่นเคืองฉายชัดในดวงตา ก่อนจะหันหลังเดินจากไปด้วยอารมณ์ที่ไม่อาจระงับได้ ทว่

เมื่อรู้อยู่แก่ใจว่าองค์ชายสามมีใจให้ผิงชิงเสีย สหายเก่าของเจ้าของร่างเดิม นางจะใช้ชีวิตในฐานะใดกันเล่า? พระชายาที่ปราศจากความรักจากสวามีเช่นนั้นหรือ?แม้ความรักจะไม่อาจเกิดขึ้นระหว่างทั้งสอง แต่การต้องใช้ชีวิตในรูปแบบนี้ช่างดูอาภัพเกินไปสำหรับนาง จางเหม่ยอิงได้แต่ทอดถอนใจเพราะร็สึกเศร้าเพราะสงสารในชะตากรรมของตนที่ดูเหมือนจะต้องเผชิญกับความโดดเดี่ยวและเปลี่ยวเหงาในชีวิตคู่ที่ไร้ซึ่งความรักเมื่อเข้ามาในห้องหอ จางเหม่ยอิงปลดผ้าคลุมหน้าออกอย่างแผ่วเบาก่อนจะหยิบเหล้ามงคลขึ้นมาดื่มเพียงลำพัง นางทอดสายตามองไปยังเปลวเทียนที่ส่องแสงริบหรี่ ในใจเต็มไปด้วยความคิดอันขมขื่นคืนนี้เจ้าบ่าวคงไม่มาเข้าหอแน่ ก็เขาเกลียดชังตระกูลจางของนางถึงเพียงนี้ จะคาดหวังสิ่งใดได้อีกเล่า?ทันใดนั้นเสียงฝีเท้าก็ดังขึ้นหน้าประตู หวังกู้หย่งเปิดประตูเข้ามา ความตั้งใจของเขาคือการมาพูดคุยข้อตกลงกับพระชายาเพื่อกำหนดเส้นแบ่งระหว่างกันทว่าทันทีที่สายตาเขาเหลือบมองไปยังเตียง ภาพของจางเหม่ยอิงที่เอนกายอยู่บนเตียงในท่วงท่าสง่างามแต่แฝงความเย้ายวนทำให้เขาต้องหยุดนิ่ง นางนอนเอกเขนก มือข้างหนึ่งถือจอกเหล้า ดวงตาสบกับเขาด้วยแ

หลายวันผ่านไปความสัมพันธ์ระหว่างสามีภรรยาคู่นี้ก็ยังคงคลุมเครือจนสร้างความปวดหัวให้กับนางกำนัลในจวนอย่างมากทุกคนล้วนรู้ดีถึงความไม่ลงรอยระหว่างองค์ชายสามและพระชายา แต่บรรยากาศเงียบงันที่ปกคลุมตำหนักกลับทำให้สถานการณ์ภายในยิ่งอึดอัดมากขึ้นไปอีกในตำหนัก หากองค์ชายประทับอยู่ ณ ที่ใด สถานที่นั้นก็มักปราศจากเงาของพระชายา และหากพระชายาอยู่ ณ แห่งใดที่นั่นก็จะไร้ร่องรอยขององค์ชายสามเช่นกันนางกำนัลต่างพากันกระซิบกระซาบว่า "นี่เป็นตำหนักขององค์ชายที่ไม่มีพระชายา หรือเป็นตำหนักของพระชายาที่ไร้องค์ชายกันแน่?"วันหนึ่งขณะที่จางเหม่ยอิงกำลังนั่งอ่านตำราเกี่ยวกับพิษซึ่งนางได้มาจากร้านหนังสือในตลาด นางพลิกอ่านตำราพลางครุ่นคิดถึงผ้าแพรที่ได้รับจากผิงชิงเสีย พร้อมพิจารณาถึงความเป็นไปได้ว่า ผิงชิงเสียอาจไม่ใช่ฆาตกร “อย่าเพิ่งด่วนสรุป หากเรายังหาหลักฐานไม่ครบ”นี่เป็นสิ่งที่จางเหม่ยอิงถูกปลูกฝังมาตลอดเวลาที่เรียนกับอาจารย์หวัง หรือแม้แต่การทำงานในแต่ละเคสแต่ละวัน ตราบใดที่ยังหาพยานและหลักฐานไม่ครบ เรายังไม่ควรที่จะกล่าวหาใครระหว่างที่กำลังคิดอะไรเพลินๆ หงเอ๋อร์ก็เข้ามารายงานว่ามีของขวัญจากบุคคลณิรน

บรรยากาศในท้องพระโรงเต็มไปด้วยความตึงเครียด สายตาของขุนนางทั้งหลายต่างจับจ้องไปที่หวังกู้หย่งซึ่งยืนสง่างามตรงหน้าบัลลังก์ทองคำโดยมีฮ่องเต้ประทับอยู่บนที่นั่งสูงสุดในเวลานี้ “ผิงจื่อหลง” พี่ชายของผิงชิงเสียซึ่งดำรงตำแหน่งแม่ทัพบูรพา มีผลงานโดดเด่นด้านการศึกจนขุนนางหลายฝ่ายเห็นพ้องกันว่าสมควรให้ผิงชิงเสียสมรสกับองค์ชายสามในฐานะพระชายารอง เพื่อเสริมสร้างสายสัมพันธ์ระหว่างราชวงศ์และตระกูลที่ภักดีต่อแผ่นดิน"องค์ชายสาม หวังกู้หย่ง" ฮ่องเต้ตรัสเสียงเรียบ"ข้าได้พิจารณาแล้ว เห็นสมควรให้เจ้ารับผิงชิงเสีย บุตรีของอดีตแม่ทัพผิงจื่อหยวนเป็นพระชายารองเพื่อเชื่อมสัมพันธ์กับตระกูลผิงที่ภักดีต่อแผ่นดินมาตลอด ครานี้เจ้ามีความคิดเห็นอย่างไรบ้าง?"ฮ่องเต้ทรงตรัสถามบุตรชายก่อนเนื่องจากพระองค์เคยมอบสมรสพระราชทานให้เขาแต่งงานกับจางเหม่ยอิงแล้วครั้งหนึ่งจึงไม่อยากหักหาญน้ำใจของบุตรชายอีก แต่ถ้าหากหวังกู้หย่งพึงพอใจในตัวผิงชิงเสียและต้องการแต่งนางเข้ามาเป็นพระชายารองก็พร้อมจะออกพระราชโองการให้ทันทีขุนนางหลายคนต่างหันมองหน้ากัน บ้างก็ยิ้มยินดี ขณะที่บางคนกลับเงียบงัน สายตาของทุกคนจับจ้องไปที่หวังกู้หย่งเพ

หลังจากลงจากรถม้า หวังกู้หย่งและจางเหม่ยอิงเดินเคียงกันในตลาด ท่ามกลางความคึกคักของผู้คนที่เดินขวักไขว่ไปมา มีทั้งแผงขายอาหารร้อน แผงขายขนม ผลไม้อบแห้ง จนไปถึงแผงขายผ้าทอสีสันสดใสจางเหม่ยอิงมองไปยังร้านค้าที่เรียงรายไปด้วยของสวยงามหลากหลาย แต่สิ่งที่ดึงดูดความสนใจของนางมากที่สุดคือกลุ่มเด็กน้อยวิ่งเล่นอยู่ในตลาด ซึ่งเสียงหัวเราะดังก้องไปทั่วหญิงสาวได้หยิบตำลึงเงินจากถุงของตัวเองมอบให้แก่แม่ค้าซาลาเปา ก่อนจะซื้อซาลาเปาหลายลูกนั้นจะถูกแจกจ่ายให้กับเด็กน้อยทั้งหลายคนที่ยืนอยู่ในบริเวณนั้นหวังกู้หย่งยืนมองอยู่เงียบๆ รอยยิ้มบางเบาปรากฏขึ้นที่มุมปาก เขาสังเกตได้ว่าจางเหม่ยอิงจะดูเป็นตัวของตัวเองมากที่สุดเมื่ออยู่ท่ามกลางเด็กๆ“เจ้าชอบเด็กหรือ?” เขาถามขณะก้าวเข้ามายืนข้างนาง “เพคะ… ใช่เจ้าค่ะ ท่านพี่” คำเรียกที่เปลี่ยนไปทำให้หวังกู้หย่งพอใจ เขายกมือขึ้นลูบคางเบาๆ พลางพยักหน้า “ถ้าเช่นนั้น เจ้าจะไปที่ไหนหรืออยากทำอะไร บอกข้ามาเถิด วันนี้ข้าจะตามใจเจ้าหนึ่งวัน” “องค์ชาย… เอ่อ ท่านพี่… ขอบคุณเจ้าค่ะ” นางตอบด้วยน้ำเสียงตะกุกตะกัก ทั้งสองเดินเคียงข้างกันต่อไปในตลาด หวังกู้หย่งยังคงมองนางด