ชายาคนเดียว

หลังจากลงจากรถม้า หวังกู้หย่งและจางเหม่ยอิงเดินเคียงกันในตลาด ท่ามกลางความคึกคักของผู้คนที่เดินขวักไขว่ไปมา มีทั้งแผงขายอาหารร้อน แผงขายขนม ผลไม้อบแห้ง จนไปถึงแผงขายผ้าทอสีสันสดใส

จางเหม่ยอิงมองไปยังร้านค้าที่เรียงรายไปด้วยของสวยงามหลากหลาย แต่สิ่งที่ดึงดูดความสนใจของนางมากที่สุดคือกลุ่มเด็กน้อยวิ่งเล่นอยู่ในตลาด ซึ่งเสียงหัวเราะดังก้องไปทั่ว

หญิงสาวได้หยิบตำลึงเงินจากถุงของตัวเองมอบให้แก่แม่ค้าซาลาเปา ก่อนจะซื้อซาลาเปาหลายลูกนั้นจะถูกแจกจ่ายให้กับเด็กน้อยทั้งหลายคนที่ยืนอยู่ในบริเวณนั้น

หวังกู้หย่งยืนมองอยู่เงียบๆ รอยยิ้มบางเบาปรากฏขึ้นที่มุมปาก เขาสังเกตได้ว่าจางเหม่ยอิงจะดูเป็นตัวของตัวเองมากที่สุดเมื่ออยู่ท่ามกลางเด็กๆ

“เจ้าชอบเด็กหรือ?” เขาถามขณะก้าวเข้ามายืนข้างนาง

“เพคะ… ใช่เจ้าค่ะ ท่านพี่”

คำเรียกที่เปลี่ยนไปทำให้หวังกู้หย่งพอใจ เขายกมือขึ้นลูบคางเบาๆ พลางพยักหน้า

“ถ้าเช่นนั้น เจ้าจะไปที่ไหนหรืออยากทำอะไร บอกข้ามาเถิด วันนี้ข้าจะตามใจเจ้าหนึ่งวัน”

“องค์ชาย… เอ่อ ท่านพี่… ขอบคุณเจ้าค่ะ” นางตอบด้วยน้ำเสียงตะกุกตะกัก

ทั้งสองเดินเคียงข้างกันต่อไปในตลาด หวังกู้หย่งยังคงมองนางด