บททั้งหมดของ ย้อนชะตาเพื่อรักนิรันดร์: บทที่ 21 - บทที่ 30

ตั้งแต่วัยเยาว์ผิงชิงเสียต้องใช้ชีวิตท่ามกลางความสูญเสียอันเจ็บปวด เนื่องจากบิดาของนางซึ่งเคยดำรงตำแหน่งแม่ทัพใหญ่ได้เสียชีวิตลงอย่างเป็นปริศนาในช่วงที่นางยังเด็ก ทิ้งไว้เพียงความทรงจำของวันวานที่ครอบครัวเคยรุ่งเรืองแม้จะได้รับความเมตตาจากองค์ชายหวังกู้หย่งดูแลนางเสมือนเป็นน้องสาว แต่ผิงชิงเสียรู้ดีว่าสิ่งที่เขามอบให้นั้นมิใช่ความรักหรือความเสน่หาแต่อย่างใด ทว่ามันคือความสงสารที่มีต่อชะตากรรมอันน่าเวทนาของหญิงสาวเพียงเท่านั้น...“เขาดูแลข้าเพราะความสงสาร...ไม่ใช่เพราะรัก ทำไมท่านถึงรักข้าในฐานะผู้หญิงคนหนึ่งไม่ได้ ข้าอยากรู้นักว่ามันเป็นเพราะเหตุใดกัน?” นางพึมพำด้วยน้ำเสียงสั่นไหวด้วยความเจ็บปวดผิงชิงเสียเคยคิดว่าความเมตตาที่องค์ชายสามมีให้สตรีเช่นนางผู้เดียวนั้นก็เพียงพอแล้ว แต่เมื่อหวังกู้หย่งถูกบังคับให้แต่งงานกับจางเหม่ยอิง นางก็ไม่อาจอดกลั้นความริษยาที่ก่อตัวในใจได้อีกต่อไป“หากข้าไม่ได้ครอบครององค์ชาย เจ้าก็อย่าหวังเลยว่าจะได้เช่นกัน จางเหม่ยอิง!” และแผนการที่จะทำลายจางเหม่ยอิงก็ผุดขึ้นมาอีกครั้งด้วยความเชื่อว่าหากจางเหม่ยอิงถูกทำให้หายไปจากโลกใบนี้ องค์ชายหวังกู้หย่งก็อาจจะห

ณ เรือนของพระชายา จางเหม่ยอิงกำลังนั่งเหม่อลอยทอดสายตามองไปยังมุมๆ หนึ่งที่ห่างไกล หัวใจเต้นแรงด้วยความสับสนที่ถาโถมเข้ามาไม่หยุดยั้งองค์ชายหวังกู้หย่ง… คนที่เคยเข้าข้างผิงชิงเสียเสมอ บัดนี้กลับปกป้องนางแทนที่จะเป็นหญิงผู้นั้นหญิงสาวไม่อาจเข้าใจความเปลี่ยนแปลงนี้ได้ ท่าทีที่อ่อนโยนและคำพูดที่แฝงความจริงใจของเขาในครั้งนี้ต่างจากความเย็นชาที่เคยเผชิญมาก่อน มันทำให้นางทั้งระแวดระวังและหวั่นไหวในเวลาเดียวกัน“เหตุใดเขาจึงทำเช่นนี้?” คำถามผุดขึ้นในใจซ้ำแล้วซ้ำเล่า จางเหม่ยอิงพยายามที่จะหาคำตอบแต่กลับรู้สึกเหมือนถูกคลื่นความรู้สึกถาโถมจนมึนงงแม้นางยังไม่อาจเชื่อใจเขาอย่างสนิทใจ แต่ความอบอุ่นเล็กๆ ที่เกิดขึ้นในใจของนางก็ไม่อาจปฏิเสธได้กลางดึกสงัดที่มีเพียงสายลมเย็นพัดผ่าน จันทร์เต็มดวงทอดเงาลงบนลานหินเล็กๆ ที่จางเหม่ยอิงนั่งนิ่ง สายตาของจางเหม่ยอิงจับจ้องไปยังสระน้ำสวยเบื้องหน้า แสงสะท้อนระยิบระยับราวกับดาวพราวบนผืนน้ำเมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าแผ่วเบาดังใกล้เข้ามาจึงอดไม่ได้ที่จะหันกลับไปมอง เป็นหวังกู้หย่งที่หยุดยืนอยู่เบื้องหลังนางนั่นเอง“หลังจากทุกสิ่งที่เกิดขึ้นในวันนี้ ข้ารู้ว่าเจ้าคง

แสงตะวันยามเช้าสาดส่องผ่านหน้าต่างและแยงเข้าสายตาของสตรีนางหนึ่งที่ยังคงนอนคุดคู้อยู่ใต้ผ้าห่ม ร่างอรชรกำลังแน่นิ่งอยู่บนเตียงแม้เวลาจะล่วงเลยถึงยามเหม่ามาเนิ่นนานมิใช่เพราะจางเหม่ยอิงเกียจคร้าน หากแต่เป็นเพราะอ้อมแขนอันอบอุ่นที่โอบรัดนางไว้อย่างแนบแน่นต่างหากที่กักขังนางไว้จนไม่อาจลุกขึ้นไปปฏิบัติหน้าที่ในฐานะพระชายาตามปกติได้“องค์ชาย...” จางเหม่ยอิงเอ่ยเรียกเสียงเบาขณะหันหน้ามองชายหนุ่มผู้ยังหลับใหลอยู่ข้างกาย มองเห็นเพียงเสี้ยวหน้าคมคายที่ซุกอยู่ในแพเส้นผมของนาง“ต้องเรียกข้าว่าอะไร” เสียงทุ้มต่ำดังขึ้นด้วยน้ำเสียงที่ฟังดูเจ้าเล่ห์ผิดกับทุกครั้งจางเหม่ยอิงชะงัก พยายามดิ้นเล็กน้อยเพื่อปลดปล่อยตัวเองออกจากอ้อมแขนนั้น แต่แรงที่กอดไว้กลับกระชับแน่นขึ้นจนทำให้นางขยับตัวหนีอย่างยากลำบาก“ปล่อยข้านะเพคะ” จางเหม่ยอิงพูดพลางพยายามเบี่ยงตัวหนีแต่เจ้าของ้ออมกอดนั้นกลับทำตรงกันข้ามพร้อมกับเปล่งเสียงหัวเราะแผ่วเบา พูดหยอกเย้าหมายอยากจะเห็นหน้าเห่อแดงของนางผู้เป็นที่รัก“เรียกข้าว่าสามีก่อน... แล้วข้าจะพิจารณาว่าควรจะปล่อยเจ้าไปดีหรือไม่” หวังกู้หย่งกระซิบข้างหูของจางเหม่ยอิงอย่างแผ่วเบาจางเ

“กระหม่อมมีเรื่องเร่งด่วนรายงานพ่ะย่ะค่ะ” ตวนเฟิงยอบกายคำนับก่อนจะเอ่ยด้วยน้ำเสียงจริงจัง“มีการวางแผนปลงพระชนม์พระชายา...”คำพูดนั้นทำให้บรรยากาศในห้องเงียบงันราวกับหยุดนิ่ง หวังกู้หย่งลุกขึ้นจากที่นั่งในทันที กำหมัดแน่นจนเส้นเลือดปูดขึ้นบนหลังมือ“เจ้าว่าอะไรนะ?” เสียงของเขาต่ำและเยือกเย็น ราวกับพายุที่กำลังจะปะทุอย่างไรอย่างนั้น“กระหม่อมพบหลักฐานเบื้องต้นที่บ่งชี้ว่ามีการลอบวางผ้าแพรอาบพิษในเกี้ยวของพระชายาเมื่อยามโหย่วของวันนี้พ่ะย่ะค่ะ” ตวนเฟิงรายงานด้วยน้ำเสียงเคร่งเครียด“แม้ยังไม่ทราบตัวผู้กระทำแน่ชัด แต่มีร่องรอยบางอย่างที่โยงไปถึงจวนแม่ทัพบูรพา... อย่างไรก็ตาม กระหม่อมเห็นว่าหลักฐานที่พบนี้โจ่งแจ้งจนดูผิดปกติราวกับต้องการป้ายความ ผิด ใครกันจะกล้าทิ้งร่องรอยชัดเจนเช่นนี้โดยไม่หวั่นเกรงว่าจะถูกจับได้?”“เตรียมรถม้า” เขากล่าวด้วยน้ำเสียงเด็ดขาด “ข้าจะไปตรวจสอบบางอย่างที่จวนแม่ทัพบูรพาเดี๋ยวนี้”ตวนเฟิงน้อมกายรับคำสั่งก่อนรีบออกไปจัดการตามคำสั่งขององค์ชายสามจางเหม่ยอิงนั่งอยู่ในห้องหนังสือส่วนตัว ดวงตาของนางมองกองเอกสารและหลักฐานต่างๆ ที่รวบรวมมาด้วยความเหน็ดเหนื่อยหลักฐานทั้

ผิงจื่อหลงก้าวเข้ามายังห้องโถงใหญ่ทันทีที่จางเหม่ยอิงเดินจากไป ดวงตาคมจับจ้องไปยังผิงชิงเสียที่ยังคงนั่งคุกเข่าอยู่บนพื้น ร่างบางของนางสั่นไหวเล็กน้อยด้วยความหวาดกลัวและละอายใจถึงสิ่งที่ตนนั้นได้ทำลงไป“พี่เคยเตือนเจ้าแล้ว แต่เจ้าไม่เคยฟังคำของพี่เลย” น้ำเสียงของผิงจื่อหลงนั้นแฝงไปด้วยความผิดหวังที่ยากจะปิดบัง ผิงชิงเสียเงยหน้าขึ้นมองพี่ชาย น้ำตาคลอเบ้า นางกัดริมฝีปากแน่นไม่กล้าเอื้อนเอ่ยสิ่งใดออกมาแม้แต่น้อย “เจ้ารู้หรือไม่ว่าสิ่งที่เจ้ากระทำลงไป มิได้เพียงทำร้ายพระชายาขององค์ชายเท่านั้น แต่ยังนำความอับอายและความเสื่อมเสียมาสู่ตระกูลผิงของเราอีกด้วย?” เสียงของเขาดังก้องกังวานสะท้อนไปทั่วทั้งโถง ราวกับตอกย้ำความผิดที่ยากจะให้อภัย...“ความรักที่เจ้ามีต่อองค์ชายสาม มันไม่ไม่ควรใช่เป็นข้ออ้างในการทำลายชีวิตของผู้อื่น!”ผิงชิงเสียสะอื้นเบาๆ ก่อนจะพึมพำด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ“ข้ารู้ว่าข้าทำผิด... ข้าผิดไปแล้วและไม่คิดว่ามันจะลงเอยเช่นนี้...” ผิงจื่อหลงถอนหายใจยาวก่อนจะหันไปมองหวังกู้หย่งซึ่งยืนอยู่ในความเงียบมาตลอด ดวงตาของเขาจับจ้ององค์ชายสามก่อนจะตัดสินใจเอ่ยบางอย่างออกมา“องค์ชาย กระห