All Chapters of หวานใจนายสิงหราช: Chapter 11 - Chapter 20

ตอนที่ 11 จูบเด็กน้อยหลายวันมานี้ สิงหราชมักจะเอาผลไม้มาแขวนไว้ให้ที่ประตูหน้าบ้านพักของนิชนันท์ทุกวัน แต่วันนี้เธอกลับมาถึงบ้าน ประตูหน้าบ้านว่างเปล่า แอบสำรวจมองหารถยนต์ของเขากลัวว่าเขาอาจจะแอบเข้ามาในบ้านของเธอเหมือนวันนั้นอีก แต่มองไปรอบๆก็ไม่มี เธอจึงเปิดประตูเดินเข้าบ้านปรากฏว่าไม่มีใครอยู่ด้านใน เมื่อเวลาผ่านไปท้องฟ้ามืดสนิทแล้ว เตรียมหงายท้องนอนลงไปบนเตียงนุ่มๆ เธอก็ได้ยินเสียงรถเลี้ยวเข้ามาจอดที่หน้าบ้านพัก สักครู่เสียงเคาะประตูก็ดังตามมาติดๆ"ก๊อกๆๆ""เจ้ากรรมนายเวรของฉันมาและ" บ่นเสร็จก็เดินไปเปิดประตู"วันนี้ผมเพิ่งเสร็จธุระ ค่ำเลยไปทานข้าวที่บ้านผมกัน""ฉันไม่หิวค่ะ""ไปเถอะน่า คิดซะว่ากินเป็นเพื่อนผมก็ได้กว่าผมจะอาบน้ำกินข้าวเสร็จ วันนี้คงไม่ได้มานั่งคุยกับคุณแน่เลย""เว้นสักวันก็คงไม่เป็นอะไรหรอกมั้งคะ""ผมจะนอนไม่หลับน่ะสิ ไปนะเดี๋ยวผมมาส่ง""ฉันเป็นผู้หญิง ไม่ควรไปบ้านผู้ชายค่ะ""คุณไปบ้านผมกับผมมาบ้านคุณ มันจะแตกต่างกันตรงไหน ผมไม่ทำอะไรคุณหรอกน่า ถ้าทำผมทำไปนานแล้ว""แน่นะ...""ครับ ไปเถอะผมหิวข้าวแล้ว" พูดจบก็รีบคว้ามือเธอเดินแล้วพาขึ้นรถ ขับไปอีกหน่อยก็ถึงบ้านแล้

ตอนที่ 13 รู้ทันเมื่อเข้ามาถึงด้านในบ้านผมจึงปล่อยหนูนิดลงจากแขน แกรีบวิ่งเข้าไปในห้องนอนหาตุ๊กตาตัวนั้นทันที"แก้มเดี๋ยวก่อน..." เธอกำลังจะเดินตามหนูนิดเข้าไปด้านใน แต่ผมดึงแขนของเธอเอาไว้ซะก่อน เนื่องจากว่าผมกับเธอยังคุยเรื่องนั้นกันไม่จบ"คะ" เธอหันมามองทำหน้าไม่เข้าใจ"เรื่องที่เราคุยกันค้างไว้ คุณอยากรู้อะไรถามมาได้เลย ผมเต็มใจบอกคุณทุกเรื่อง" ผมพูดจบเธอก็ยกแขนขึ้นกอดอกแล้วมองมาที่ใบหน้าของผม...เดี๋ยวนะ ทำไมมองแบบนี้!"คุณเป็นผู้ชายแบบไหน คุณผ่านผู้หญิงมากี่คน เห็นผู้หญิงเป็นแค่ของเล่นแก้เหงาหรือเปล่า" เธอยิงคำถามใส่ผมด้วยสีหน้าจริงจัง จนผมนึกกลัวใจของเธอ"ผมเคยบอกคุณแล้วว่าผมเคยมีแฟน แฟนผมเสียชีวิตไปเมื่อสิบปีก่อน จากนั้นมาผมก็ไม่เคยมีแฟนอีกเลย และไม่คิดที่จะมีด้วยเพราะผมรู้สึกว่าผมไม่สามารถดูแลชีวิตใครได้ จนกระทั่งได้มาเจอคุณ ผมอยากดูแลคุณ ถุงยางที่คุณเห็นผมจะไม่ขอแก้ตัวอะไรทั้งนั้น ผมก็แค่ผู้ชายธรรมดาที่มีความต้องการเรื่องแบบนั้น ผมซื้อกินไม่เคยคิดที่จะผูกมัดกับใคร ยกเว้นคุณนะแก้ม..." ผมพูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบ ทุกคำพูดของผมเป็นความจริง ส่วนเธอจะคิดหรือรู้สึกยังไงก็สุดแล้วแต่เ

ตอนที่ 15 เข้าใจผิดช่วงเย็นๆของวันเดียวกันนี้ พวกที่อยู่กรุงเทพฯก็ทยอยกันกลับ เพราะพรุ่งนี้ต้องทำงานกันแล้ว ส่วนมังกรก็ขอตัวกลับฟาร์มเช่นกัน เห็นว่าอาทิตย์หน้านัดกันไปที่ฟาร์มโคนมของเฮียมังกร เพราะหนูนิดอยากไปดูลูกวัวตัวเล็กที่คุณอาคุยอวดหลานสาวเอาไว้สิงหราชขับรถมาส่งนิชนันท์ที่บ้านพักก็เป็นเวลาโพล้เพล้แล้ว ทานอาหารเย็นกันอิ่มก็ทยอยกันกลับ นิชนันท์เองก็เช่นกัน“เฮ่อ...กลับกันไปหมดแล้ว” ไม่ได้พูดเปล่า แขนใหญ่คว้าเอวของคุณหมอสาวให้เธอหย่อนก้นลงมานั่งอยู่บนหน้าขาแข็งแรงของเขาเหมือนที่เคยทำแล้วกอดเธอเอาไว้หลวมๆ“ครอบครัวคุณดูอบอุ่นดีจังเลยนะคะ” นิสัยของเขาก็ดูอบอุ่นเช่นกัน อุ่นซะจนบางครั้งฉันแอบร้อนเลย โดยเฉพาะใบหน้าของฉันเวลาเขินจัด“ทำไมล่ะ แล้วครอบครัวของแก้มล่ะ ไม่ได้เป็นแบบนี้เหรอ” ฉันส่ายหน้าให้เป็นคำตอบ“ฉันเคยคุยให้คุณฟังแล้วไม่ใช่เหรอคะ ว่าที่บ้านฉันทุกคนทำแต่งาน”“วันหยุดไง ไม่มีวันหยุดเหรอ นี่พวกเขาก็ทำงานกันทุกคนเลยนะ”“เป็นคุณหมออยู่โรงพยาบาลใหญ่ๆ...วันหยุดหายากค่ะ ทุกคนมีวันหยุดก็จริงแต่วันหยุดของแต่ละคนก็ไม่ตรงกันหรอกค่ะ" ไม่เหมือนกับโรงพยาบาลต่างจังหวัด คนน้อยทำงานก็พลอย

ตอนที่ 17 บริสุทธิ์ ความเร่าร้อนของเธอปลุกความเป็นชายของผมให้ตื่นขึ้นมาได้อย่างง่ายดาย ตอนนี้มันกำลังแข็งขืนพองตัวจนผมรู้สึกอึดอัดไปหมดริมฝีปากบดเบียดแนบแน่น คล้ายกับต้องการปลดปล่อยอารมณ์ แววตาหวานเยิ้มเผลอสบตากัน ซึ่งตัวผมเองก็ไม่ได้แตกต่างไปจากเธอเลยวงแขนใหญ่กอดรัดเอวคอด ฝ่ามือยกขึ้นลูบไล้แผ่นหลังเนียนนุ่มอย่างแนบแน่น พาเธอเดินเข้าห้องนอนแต่มันก็ไม่ยอมถึงสักที ทั้งๆที่บ้านหลังนี้ก็ไม่ได้กว้างมากนักผมเอื้อมมือไปที่ด้านหลังของเธอปลดตะขอบราเซียออก จนมันหลุดลงไปกองอยู่ที่พื้นได้อย่างง่ายดาย เธอชำเลืองสายตามองมาที่ผมเล็กน้อย ก่อนที่เธอจะผลักให้ผมนั่งลงที่เก้าอี้ แล้วเข้ามาประชิดตัวผมอีกครั้งขาทั้งสองข้างของเธอคร่อมอยู่ที่ขาข้างหนึ่งของผม มือเรียวเล็กประคองศีรษะของผมให้กดริมฝีปากลงไปเชยชิมเต้าเต่งตึงอวบอิ่มขนาดกำลังดี“อ้า...” เธอครางเบาๆออกมา เมื่อถูกขย้ำด้วยริมฝีปากและฝ่ามือใหญ่ของผม มืออีกข้างที่ยังว่างลูบไล้ขาเรียวสัมผัสขึ้นมาเรื่อยๆ ถลกกระโปรงทรงเอขึ้นมาอยู่ที่เอวคอดกิ่วของเธอ แล้วจัดการดึงแพนตี้สีหวานของเธอลง ทุกการกระทำมีเธอให้ความร่วมมือเป็นอย่างดี“ผมอุ้มเข้าห้อง” เธอพยักหน้า

ตอนที่ 19 เกิดเรื่องในขณะนั่งรับประทานอาหารอยู่ที่โต๊ะเล็กๆในบ้าน ผมก็นึกขึ้นมาได้ว่าเมื่อคืนผมไม่ได้ป้องกันเลยสักครั้งเมื่อกี้ก็ด้วย ซึ่งถุงยางอนามัยมันก็อยู่แค่เอื้อม“แก้ม...เมื่อคืนผมไม่ได้ป้องกัน”“ช่างมันเถอะ” เธอตอบด้วยสีหน้าเฉยๆ“ฮึ! ช่างมัน...หมายความว่ายังไง”“ฉันอยากมีลูก...อายุจะเข้าเลขสามอยู่แล้ว มีลูกน่ารักๆแบบหนูนิดสักคนก็คงดีเหมือนกัน”“คุณมั่นใจในตัวผมแล้วเหรอ”“เปล่าค่ะ ผัวก็ส่วนผัว ลูกก็ส่วนลูกค่ะ ถ้าหากวันหนึ่งคุณเกิดเบื่อฉันขึ้นมา ฉันก็จะได้อยู่กับลูกของฉันค่ะ”“พูดแบบนี้ผมน้อยใจนะ”“ไม่ต้องน้อยใจค่ะ เพราะฉันจะทำให้คุณตกหลุมรักฉันซ้ำๆ จนไปไหนไม่รอดเลยคอยดู” เธอพูดยิ้มๆ แต่ทำไมผมถึงรู้สึกตื่นเต้นนะ เธอพูดถึงเรื่องอะไรกันแน่ฉันเชื่อว่าความรักมันมีระดับของมัน ระดับแรกมันก็แค่ความหลงรักที่เกิดจากฮอร์โมนที่หลั่งออกมาจากใต้สมอง แต่ถ้าฮอร์โมนตัวนี้หยุดหลั่งหรือหมดไปล่ะฉะนั้นสิ่งสำคัญถ้าเราอยากให้คนที่เรารักอยู่กับเราตลอดไป เราจะต้องให้เขารู้สึกสบายใจเมื่ออยู่กับเรา รู้สึกมีความสุขเมื่ออยู่ด้วยกันผู้ชายเป็นเพศที่ไม่คิดเยอะเท่ากับผู้หญิง ถ้ามันมีความสุข มันไม่ไปไหนหรอก