บททั้งหมดของ พ่อสามีนางร้ายจะอุ้มท้องให้ลูกท่านเอง : บทที่ 21 - บทที่ 30

เรือนทานตะวัน ไป๋ลู่เถียนปรากฏตัวในยามค่ำอีกครั้ง นางปลอมตัวเป็นสาวใช้ หากไม่ได้ตรงไปพบปันเส้าเฟิง แม้ใจและร่างกายปรารถนารับความเร่าร้อนจากอีกฝ่าย ทว่ายามนี้มีสิ่งสำคัญต้องทำ เพราะอยากสืบเรื่องราวในเรือนฮูหยินหม้าย พร้อมใช้แผนสกปรกกลั่นแกล้งอีกฝ่าย ฮึ แน่นอนไป๋ลู่เถียนเป็นนางร้าย เหตุใดต้องมือขาวสะอาดด้วยเล่า ให้สองมืออาบด้วยเลือดเหม็นเน่าของผู้อื่นยิ่งดี แล้วสักวันเมื่อนางเป็นผู้ชนะ ยืนอยู่บนซากศพผู้อื่น นางจะใช้อ่างทองคำล้างสองมือและใช้เงินกับอำนาจลบความผิดที่เคยก่อไว้จนความสะอาด รับรองได้เลยว่าทั้งใต้หล้าจะมีแต่คนสรรเสริญไป๋ลู่เถียนผู้นี้ พรุ่งนี้มีงาน เซิงรื่อ[1] ของแมงป่องพิษ คนงานที่จ้างมาเพิ่ม กับสาวใช้ที่แบ่งมาจากเรือนอื่น ๆ จึงมากเป็นพิเศษ อีกทั้งสิงเฮ่อ ซึ่งปกติมักตรวจสอบผู้คนอย่างเคร่งครัดไม่ให้คนแปลกหน้าเข้าออกเรือนหลังนี้ หากนางกลับต้องตามติดฝงเสวียนแจด้วยฮูหยินหม้ายอารมณ์ไม่คงที่หลังจากถูกปันเส้าเฟิงหักหน้าชุดใหญ่ มิหนำซ้ำฝ่ายนั้นยังกล่าวอย่างชัดเจนว่า หากไม่มีธุระอันใดฝงเสวียนก็อย่าได้ก้าวออกจากเรือนทานตะวันจนกว่าถึงพรุ่งนี้เช้า!

“อดใจไว้สักหน่อย หากรีบเปลือยกายกันในห้องลับนี้ เกรงว่า ทั้งเจ้ากับข้าคงต้องเพลียกันจนถึงรุ่งสาง!” “เชี่ยงกง ท่านยั่วโมโหข้าอีกแล้ว” “ตรองดูให้ดี เป็นใครกันที่ก่อเรื่องไม่หยุด และเมื่อครู่เป่าเป้ยก็ปลุกอารมณ์ข้าขึ้นมาก่อน” เขาว่าจบก็จับมือข้างหนึ่งนางไปวางแปะบนเป้ากางเกง ไป๋ลู่เถียนทำตาโตใส่ปันเส้าเฟิง และบอกว่า “สักวันข้าจะวางยาท่าน ให้ไข่สองฟองนั้นหดลง และให้ขาที่สามอ่อนปวกเปียก” “สตรีใจร้ายและโหดเหี้ยมย่อมเป็นเช่นคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าข้า” หญิงสาวไม่อยากคุยเรื่องอย่างว่าอีก ยามนี้สนใจสตรีที่อยากสวมรอยเป็นนางมากกว่า “คนเหล่านั้นอยู่ข้างในนี้หรือ” “ใช่ ชีวิตพวกนางอยู่ในกำมือเจ้า ตัดสินใจดี ๆ ว่าจะให้รอด หรือตาย” เมื่อเขาเอ่ยจบ ก็จับจูงมือไป๋ลู่เถียนก้าวไปด้านใน กระทั่งเห็นว่ามีสตรีหลายชีวิต บ้างก็นั่งบ้างก็นอนอยู่ในห้องขังขนาดใหญ่ ไป๋ลู่เถียนคาดไม่ถึงว่าจะมีเรื่องเช่นนี้ และมองพวกนางอย่างพินิจ ซึ่งทั้งหมดต่างมีรูปโฉมงดงามทั้งสิ้น “ไม่มีใ

กระทั่งไป๋ลู่เถียนหลับตาลง เสียงปันเส้าเฟิงก็เอ่ยถาม “เป่าเป้ย เพราะเชี่ยงกงไม่ใช่หนุ่มน้อย หรือชายในดวงใจสินะ เจ้าถึงไม่อยากมอง” โอ้ ฟังดูเอาเถิด คนแก่ไม่ใช่แค่หึงเก่งและขี้น้อยใจ หากยังพยายามหาเรื่องนางด้วย “เชี่ยงกง ผมท่านยังไม่มีสีขาว ตีนกายังไม่ขึ้น ร่างกายดูแข็งแรง ไฉนถึงต้องกลัวจะเอาชนะคนหนุ่มมิได้” “ฮ่า ๆ ๆ แน่นอน ตาเฒ่าของเจ้าย่อมอายุยืนไปอีกเป็นร้อยปี ผิดแต่เป่าเป้ย จะรับศึกไหวหรือไม่” ไป๋ลู่เถียนหมั่นไส้เขาเหลือเกิน นางไม่รอช้าอีก สืบเท้ายาว ๆ ไปหาอีกฝ่ายแล้วทุบหน้าอกแน่น ๆ ไปสองสามที เมื่อร่างกายสัมผัสกัน ใบหน้างามล้ำจึงแดงระเรื่อ “ทุบดี ๆ นะ อย่าเผลอเอามือมากระตุกผ้าของข้าล่ะ หากหลุดลง เจ้าคงต้องเมื่อยปาก เมื่อยมือ และเมื่อย...” เขาไม่กล่าวต่อ หากใช้สายตาบุ้ยใบ้ไปยังกลางกายที่ผงกหัวทักทายนางในร่มผ้า “เชี่ยงกง ท่านเห็นว่า ข้าเป็นคนเช่นไร” นางส่งเสียงสูงใส่เขา และอีกฝ่ายตอบว่า “เป็นเด็กน้อยที่กล้าทำผิด หากขี้ขลาด ไม่กล้ารับโทษ!” ไป๋ลู่เถียน

ช่วงเช้าในจวนปัน งานจัดขึ้นอย่างเรียบง่าย มิได้ต้อนรับแขกข้างนอก ส่วนตั้งแต่บ่าย ยามเซิน (15.00 – 16.59 น.) ก็เปิดรับการลงทะเบียน ทั้งของขวัญและเทียบเชิญ มีแขกสำคัญทยอยเข้ามาในงาน อันที่จริง ตงเร่อไม่ได้ต้องการมางานเลี้ยงยามค่ำคืนนี้ที่จวนปัน แต่จดหมายบอกกล่าวของฮูหยินหม้ายปัน รวมถึงคำพูดเกิงรั่วทำให้นางร้อนใจ แม้คิดจะตัดขาดปันเส้าเฟิงหลายหน แต่หัวใจนางเป็นเพียงก้อนเนื้อนิ่ม ๆ ไฉนจะลืมเลือนเขาได้ ตงเร่อรักอีกฝ่ายมาเป็นสิบปี อย่างไรนางก็ไม่อาจหันใจไปทางอื่นได้แล้ว! กระทั่งนางนั่งรถม้ามาถึงหน้าประตูจวนปัน ก็ได้รับการต้อนรับอย่างดี ตงเร่อก้าวไปจนถึงพื้นที่จัดงานเซิงรื่อของฝงเสวียน มีสิ่งที่ชวนให้ตื่นตระหนกอยู่สักหน่อย ยามนี้อีกฝ่ายไม่ใช่แค่มีสีหน้าซีด หากเส้นผมหญิงสูงวัยเปลี่ยนไปเป็นสีขาวทั้งศีรษะ ‘โอ้ เกิดเรื่องร้ายแรงใดขึ้น!’ ตงเร่อคิดในใจ และไม่ทันได้ขยับตัวไปทางไหน สิงเฮ่อก็ยอบตัวเข้ามาหาและบีบน้ำตาอย่างน่าสงสาร “ท่านหญิงตง ได้โปรดช่วยนายหญิงของข้าด้วย” สิ่งที่สิงเฮ่อกล่าวหลังจากนั้น ตรงตามจดหมายท

ฝ่ายเหอชิงเห็นท่าไม่ดี นางปราดเข้ามาและขวางทุกคนที่หมายจะเข้าใกล้ไป๋ลู่เถียน... “ห้ามเข้าใกล้นาง สตรีผู้นี้ คนเดียวที่สัมผัสนางได้คือซือหม่าปัน!” “เฮอะ นางเป็นเทพเซียนหรืออย่างไร บ่าวเช่นพวกข้าถึงแตะตัวไม่ได้!” สิงเฮ่อกล่าวรุนแรง ทั้งเสียงดังน่ารำคาญ เหอชิงจึงเดือดขึ้นมาทันควัน หากไม่ทันที่นางจะได้ผลักอีกฝ่ายที่เสนอหน้าเข้ามาใกล้ ๆ ก็เป็นจังหวะนั้นที่ฝ่ามือเรียวตบใบหน้าสิงเฮ่อไปหนึ่งฉาดใหญ่ ทั้งรวดเร็ว เต็มแรงจนใบหน้าอีกฝ่ายสั่นกระตุกก่อนเกิดรอยฝ่ามือซึ่งดูน่ากลัว “พวกชั้นต่ำ... กล้าดีอย่างไร ตบตีคนของข้า” ฝงเสวียนอึ้งอยู่เกือบหนึ่งอึดใจ พอคลำหาเสียงตนพบนางก็โพล่งเสียงดัง ไป๋ลู่เถียนยิ้มอีกหน รอยยิ้มนางช่างชวนขนหัวลุก “ฮึ บังเอิญข้าตกใจง่าย เลยพลั้งมือ ดีนะที่ไม่ขวัญอ่อนไปกว่านี้ มิเช่นนั้นคงได้ออกแรงหนักแน่ ๆ” สิ้นคำพูดไป๋ลู่เถียน พวกที่อยู่ตรงข้ามนางซึ่งตั้งใจกลั่นแกล้งก็ครั่นคร้ามใจ คิดดูเอาเถิด นางเดินเข้าเรือนผู้อื่นพร้อมสาวใช้หนึ่งคน แต่กลับสู้อย่างหมาบ้าพร้อมกัดผู