บททั้งหมดของ พ่อสามีนางร้ายจะอุ้มท้องให้ลูกท่านเอง : บทที่ 11 - บทที่ 20

การเดินทางเข้าเมืองหลวงเป็นไปได้ด้วยดี ไป๋ลู่เถียนนั่งในรถม้าคันใหญ่กับอี้ฟาน ฝ่ายนั้นไม่กล่าวสิ่งใด นิ่งเงียบจมอยู่ในความคิดตน ส่วนนางใช้เวลาดังกล่าวตรวจสอบหลายสิ่งที่เตรียมไว้ รวมถึงแผนรับมือคนในจวนปันและพวกที่จะมาในงานเซิงรื่อของตะขาบพิษฝงเสวียน ฮูหยินหม้ายที่เป็นตัวร้าย จอมวางแผนอีกคนในนิยายเรื่องนี้ เมื่อรถม้าจอดที่ประตูใหญ่ด้านหน้าจวนปัน หัวใจไป๋ลู่เถียนเต้นไหวรุนแรงเกินการควบคุม นางตื่นเต้น ดีใจระคนคาดหวังหลายสิ่ง ยิ่งกว่านั้นการทำเช่นนี้นับว่าเสี่ยงอันตราย ทว่านางเลือกมันแล้วและจะไม่มีวันหันกลับหลัง ทุกอย่างต้องเดินตามเส้นทางใหม่ โดยนางคือผู้เปลี่ยนบทบาทตน ส่วนผู้อื่นย่อมรับผลกรรมต่างกันไป ซึ่งไป๋ลู่เถียนจะเป็นคนพิพากษาเอง! เบื้องหน้าคือจวนปันที่ตั้งสง่าโดดเด่น อีกทั้งเงียบสงบไม่มีคนพลุกพล่าน อันเป็นเจตนารมณ์ของซือหม่าปันผู้ยิ่งใหญ่ ประตูบานคู่เปิดต้อนรับไป๋ลู่เถียน เมื่อนางก้าวลงจากรถม้าก็สูดอากาศสดชื่นเข้าปอด ทุกอย่างย่อมไม่เหมือนเดิม และมันจะไม่ย้อนกลับไปเป็นดั่งชาติที่แล้วแน่นอน ซึ่งนางจำได้ว่าเมื่อครั้งอดีต ตนเข้าประตูเล็ก ๆ

ตงเร่อไม่ยอมให้โอกาสนี้หลุดมือ นางเรียนรู้จากมามา (นางกำนัลดูแลเรื่องฝึกเหล่าสนมขององค์ชายและฮ่องเต้) และขันทีซึ่งอยู่ให้หอสังวาสมามิน้อย เมื่อเขาไม่ตอบรับนางด้วยปากอุ่น ๆ ก็คงเป็นนางที่ต้องใช้ปากของตนกับทวนทองแข็งแรงของปันเส้าเฟิง หญิงสาวขยับตัวด้วยท่าทางเย้ายวน แล้วลงไปนั่งคุกเข่า ยามนั้นหัวใจนางเต้นระรัวเร็ว มีเพียงความกล้าเท่านั้นที่จะทำให้ตงเร่อได้ครอบครองแก่นกายที่ผงาดล้ำในร่มผ้าของชายที่นางรักสุดหัวใจ แน่นอนว่าปันเส้าเฟิงมิใช่บุรุษตายด้าน แม้เป็นหนุ่มใหญ่ กระนั้นร่างกายยังแข็งแรงด้วยฝึกยุทธ์อยู่เป็นประจำ แม้ภารกิจยามนี้คือขุนนางฝ่ายบุ๋นวางกลศึก มีความสามารถเรื่องเจรจากับต่างแคว้น ทว่าเขาก็เคยออกรบเมื่อครั้งเป็นหนุ่ม ก่อนเข้ามาอยู่เมืองหลวงเพื่อรับตำแหน่งสำคัญของแคว้นต้าโจว ทั้งสกุลปันก็มีกองกำลังพยัคฆ์คำรามเป็นของตน ดังนั้นเมื่อเนื้อนุ่มนิ่ม กลิ่นกายหอม ๆ เย้ายั่ว เขาย่อมมีความรู้สึก เลือดลมสูบฉีด ส่วนที่แข็งขัน ก็ขยายเต็มกางเกง หน้าอกขนาดพอเหมาะไหวไปมา ยอดถันเป็นสีน้ำตาลเข้มน่ามอง และตงเร่อยังใช้กิริยายั่วยวนราวกับส

ไป๋ลู่เถียนรู้สึกซาบซ่านยิ่งนัก ขณะเดียวกันก็กลัวว่าแผลเหนือหน้าอกข้างขวาเขาจะได้รับการกระทบกระเทือนและฉีกขาดกว่าเดิม ซึ่งนางเพิ่งทราบว่าสิ่งที่เกิดขึ้นเป็นเพราะถูกมีดสั้นทำร้าย ซึ่งเป็นนางที่หลอกล่อถาม ฝ่ายเขาไม่ได้อธิบายละเอียดชัดเจน หากเรื่องนี้เคยปรากฏอยู่ในนิยายเมื่อชาติภพก่อน อันเป็นชนวนเหตุให้ตงเร่อจากที่รักปันเส้าเฟิงหัวปักหัวปำ ก็กลายเป็นยิ่งรักมากกว่าเดิม และยังมันผสมด้วยไฟความแค้นกับแรงหึงหวง จนภายหลังนางได้ทำเรื่องที่ชายหนุ่มไม่อาจให้อภัย จากนั้นตงเร่อจึงหายไปจากแคว้นต้าโจว โดยไม่มีผู้ใดพบนางอีก! “ผู้น้อยอยากรู้เหลือเกิน คืนนี้สิ่งที่ท่านอยากป้อนใส่ปากบนและปากล่างของข้าจะหวานล้ำสักเพียงใด...” นางถามอย่างยั่วยวน และเขาก็สนองตอบด้วยภาษาของร่างกาย มือใหญ่ ๆ ส่งสัมผัสของบุรุษอย่างเต็มที่ต่อเรือนกายไป๋ลู่เถียน มันสาก หยาบกร้าน มากด้วยน้ำหนักเมื่อเขาออกแรงนวดเฟ้น และบีบตามส่วนเว้าส่วนโค้ง เหนืออื่นใด มันกระตุ้นให้ไป๋ลู่เถียนรับรู้ได้ว่านางสนุกกับการได้มีช่วงเวลาแสนพิเศษกับปันเส้าเฟิง ซึ่งไม่ใช่แค่สนุก นางปรารถนาจะรุกเขากลับด้วยเช่นกัน!

ไม่มีความรู้สึกใดจะซ่านใจเท่านี้ เมื่ออีกฝ่ายส่งความรักที่อัดแน่นเข้าสู่ร่างกายของไป๋ลู่เถียน คราแรกคิดว่าเขาเป็นฝ่ายคลั่งรักตน แต่ความจริงช่างเป็นเรื่องตลก ไป๋ลู่เถียนต่างหากที่ขาดบุรุษผู้นี้ไม่ได้อีกต่อไป และนางยกให้เขาเป็นพระเอกในนิยายเรื่องใหม่ ที่มีนางร้ายเป็นตัวนำ “หากเชี่ยงกงออกแรงช้ากว่านี้ คงเป็นข้าที่ขาดใจตาย เพราะความโอ้เอ้ของท่าน” ดวงตาคมมองยังไป๋ลู่เถียน และมุมปากเขายกยิ้มให้นาง “ขออภัยเด็กน้อยด้วย ตาเฒ่านั้นอยากถนอมเจ้า กลัวเนื้ออุ่น ๆ จะบอบช้ำ!” “เหลวไหล ข้ายังเป็นเด็กน้อย ท่านจงอย่ากังวลจนเกินเหตุ” นางบอกเขาแล้วก็ยิ้มหวาน ก่อนที่มือหนึ่งเอื้อมไปบีบยอดหน้าอกเขา อีกมือเขี่ยริมฝีปากล่างปันเส้าเฟิง ส่วนเขาก็ทำท่ากัดนิ้วนางอย่างสนุก “รู้หรือไม่ ข้าขี่ม้าเป็นตั้งแต่ห้าขวบ” “เอ กล่าวเช่นนี้ เจ้ากำลังจะบอกว่า อยากปราบพยศม้าศึกของชายแซ่ปันสินะ” “อืม ม้าชราของเชี่ยงกง แน่นอนว่าใหญ่โต แต่เวลาถูกที่ข้าควบขี่ มันจะพุ่งทะยานไปได้ไกลสักแค่ไหน” นางว่าจบก็เริ่มขยับบั้นท้า

แล้วเหตุใดไป๋ลู่เถียนถึงไม่ตอบโต้หรือขัดขืนอี้ฟาน ทั้งหมดเป็นเพราะวิญญาณที่สวมร่างนี้คล้ายกำลังจะล่องลอยไป ฝ่ายนางก็พยายามเต็มที่เพื่อไม่ให้ตนพลัดหาย หรือกลับคืนโลกในยุค ค.ศ. 20XX เพราะต้องการใช้เวลาอยู่ที่นี่ สะสางความแค้นให้กับนางร้ายของเรื่องเสียก่อน กระทั่งดวงตากลมโตเห็นสิ่งที่เกิดขึ้นเบื้องหน้า นางจึงตกตะลึงเป็นอย่างมาก นั่นเพราะภาพของคนตัวโตที่ก้าวเข้ามาตบอี้ฟาน ก่อนเขาจะยื่นมือเข้าช่วยเหลือไป๋ลู่เถียน มือฝ่ายนั้นเต็มไปด้วยความอบอุ่น และห่วงใย ซึ่งเขาคนนั้นจะเป็นใครได้ หากไม่ใช่ ปันเส้าเฟิง หัวใจของเจ้าของร่างและวิญญาณกลับมาผสานกันอีกหน แล้วภาพในอดีตยามที่ถูกจำกัดบริเวณในเรือนหวนหลินก็ย้อนคืนมาให้เห็นอีกครา การเป็นนางร้ายของเรื่องนี้ไม่ง่ายสักนิด นางคือตัวตลก ต้องกรีดร้อง แสดงท่าทางโกรธแค้นคนทั้งโลก และมีหัวใจเพื่อรักพระเอกเพียงผู้เดียว! บัดซบ...เหตุใดนางร้ายต้องมีชะตากรรมเช่นนั้น! หลังจากไป๋ลู่เถียนบอกเรื่องบิดาที่แท้จริงของเจิ้งเสี่ยวหยวนต่ออี้ฟานว่าเป็นผู้อื่นแล้ว อี้ฟานก็สาแก่ใจยิ่งนัก เ