All Chapters of เรื่องสั้นอีโรติก HOT NC 25+++: Chapter 21 - Chapter 30

พั่บ พั่บ พั่บ "อ๊ะ...คุณท่าน ยุพินเสียว อื้อ" "รัดฉันดีเหลือเกินยุพิน อาา รูของเธอวิเศษที่สุด รัดเอ็นฉันจะขาดแล้ว ซี๊ดด" คุณท่านกระซิบถ้อยคำลามกข้างใบหู ยุพินเขินจัดซบใบหน้าเข้ากับหมอน กี่ครั้งก็ไม่ชินที่คุณท่านที่แสนสุภาพในยามปกติจะหยาบโลนเวลาที่มีอะไรกันได้ขนาดนี้ ร่างกายยุพินสั่นสะเทือนเพราะคุณท่านกระแทกไอติมแท่งใหญ่ใส่ยุพินน้อยไม่หยุด ยุพินแอ่นก้นเข้าหาความเสียวแล้วครวญครางออกมาไม่ขาดสาย "คุณท่าน... คุณท่านขา ยุพินจะเสร็จอีกแล้ว" "ฉันไม่ให้เสร็จ" จู่ ๆ คุณท่านก็หยุดเอวที่กระแทกถี่รัว ยุพินร้องประท้วงงึมงำ ใบหน้างอง้ำแต่ไม่กล้าขัดใจคุณท่าน ชอบแกล้ง คุณท่านที่แสนใจดีหายไปไหนก็ไม่รู้ ขึ้นเตียงกันทีไรชอบแกล้งแบบนี้ทุกที ยุพินทั้งงอนทั้งชอบ ยอมรับว่ามันทำให้รสรักมีสีสันกว่าเดิม "คุณท่านขา ให้ยุพินเสร็จเถอะค่ะ" "เธอเสร็จไปสามรอบแล้วยุพิน แต่ฉันนี่สิยังไม่เสร็จเลยสักครั้ง มันจะไม่เอาเปรียบกันไปหน่อยหรือ" "ก็คุณท่านอึดนี่คะ" "เธอไม่อดทนมากกว่า" ไพศาลพูดเสียงดุแต่ใบหน้ากลับแต้มไปด้วยรอยยิ้ม นอกจากตอนที่เอ็นดูยุพินก็มีตอนที่แกล้งยุพินนี่แหละที่ไพศาลรู้สึกมีความสุขที่สุด ยุพินค

"หมายความว่าอย่างไรคะคุณพ่อ" ไพศาลไม่ตอบคำถามลูกสะใภ้ เขาเดินผ่านหน้าสองคนนั้นเหมือนไร้ตัวตนไปที่ยุพิน คุณท่านถอดสูทคลุมให้หญิงสาวที่ถูกตราหน้าว่าเป็นนางบำเรอแล้วโอบประคองอย่างทะนุถนอม "เจ็บมากไหมยุพิน" คุณท่านไล้ปลายนิ้วไปตามร่องรอยแดงและเลือดที่ไหลซิบด้วยความสะเทือนใจ เพิ่งมั่นใจในวันนี้ว่าความรู้สึกที่มีให้ผู้หญิงคนนี้ไม่ใช่แค่ผิวเผิน ในตอนที่เห็นยุพินถูกทำร้ายหัวใจของไพศาลเหมือนจะขาดรอน ๆ เขารักยุพิน รักแบบที่อยากปกป้องตลอดไป "คุณท่าน ฮึก" พอได้เจอหน้าชายที่รักและเคารพยุพินก็กลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่ หญิงสาวร้องไห้สะอื้น ซบใบหน้ากับอกกว้างอย่างต้องการที่พึ่งพิง "นังยุพิน! แกออเซาะคุณพ่อแบบนี้สินะคุณพ่อถึงได้หลงแก" "เงียบซะอนงค์" "คุณพ่อคะ!" "เงียบ!!" เสียงโกรธจัดปิดปากอนงค์ได้ทันที แม้แต่ไพฑูรย์เองก็ไม่กล้าเอ่ยปากออกมาแม้แต่คำเดียว "ออกไป" "คุณพ่อ" "ไม่ไปใช่ไหม ได้ งั้นพวกแกไม่ต้องไป ฉันกับยุพินจะไปเอง ไปยุพิน เก็บของซะ เราจะไม่อยู่ที่นี่แล้ว" "คุณพ่อ นี่มันอะไรกันครับ" "ฉันต้องถามแกมากกว่า" ไพศาลจ้องหน้าลูกชาย "แกมีสิทธิ์อะไรมาแตะต้องเมียฉัน" "ยุพินมันเป็นนางบำเรอ" "ยุ

ราเมศ หนุ่มโสดอายุสามสิบหกปี ใบหน้าคมเข้ม เรือนกายกำยำ สีผิวแทนแดดเพราะทำงานในไร่ในสวน เขาเป็นผู้ชายที่มีสเน่ห์สูงแม้ไม่ได้หล่อพิมพ์นิยมตามยุคสมัย แต่สาวน้อยสาวใหญ่ก็ส่งสายตาให้แทบไม่เว้นวัน แค่เข้าเมืองไปซื้อของก็ได้เบอร์สาวสวยกลับมาทุกครั้ง ราเมศรับน้ำใจสาว ๆ ไว้บ้าง แต่บางครั้งถ้างานยุ่งมากก็หลงลืมไป นอกจากรูปร่างหน้าตาดีแล้วราเมศยังเป็นเจ้าของไร่ราเมศพื้นที่กว่าร้อยไร่ที่บุกเบิกสร้างขึ้นมาด้วยสองมือตัวเอง ใคร ๆ ก็รู้ว่าราเมศขยันแค่ไหน จากคนธรรมดาที่มีที่ดินแค่ไร่เดียว ปลูกต้นกล้วยที่ทำประโยชน์ได้ทั้งต้นเพื่อเบิกทาง เพียงแค่ห้าปีหนึ่งไร่ก็ขยายเป็นสิบไร่ จากที่มีแค่กล้วยก็ขยับขยายเป็นผลไม้หลายชนิด บางชนิดปลูกในดินนี้ไม่ได้ราเมศก็ศึกษาปรับแต่งมันจนปลูกได้ อีกห้าปีต่อมาราเมศก็ขยายไร่เป็นร้อยไร่และส่งออกผลไม้สดไปต่างประเทศเพิ่มช่องทางการตลาด สร้างโรงงานทำผลไม้แปรรูปส่งขายทั้งต่างประเทศและในประเทศ ระยะเวลาแค่สิบปีนับว่าเร็วมากกับความสำเร็จมหาศาลนี้ สาวน้อยสาวใหญ่จ้องจะเข้ามาเป็นคุณนายไร่ราเมศทั้งนั้น แต่ชายหนุ่มเจ้าของไร่กลับไม่คิดสละโสด อย่างมากก็รับน้ำใจสาว ๆ ด้วยการแลกเปลี่ยนรสสวาท

เจ้าของไร่ราเมศสมกับเป็นนักล่าผู้หญิง เพราะทันทีที่เหยื่อโปรยทางมาให้เขาก็รีบพุ่งเข้าตะครุบทันที มือใหญ่และหยาบกร้านเพราะทำงานในไร่มาครึ่งชีวิตกระชากเสื้อสีขาวออกจากร่างกายนวลเนียน "อ๊ะ! อย่าทำเสื้อผ้าฉันขาดนะคะ" "ไม่ทันแล้ว" เสียงทุ้มกระซิบบอก เพราะกระดุมที่น่าสงสารถูกดึงกระเด็นปลิวหายไปไหนแล้วก็ไม่รู้สองเม็ด... "แล้วฉันจะใส่ชุดอะไรกลับที่พักล่ะคะ" "ช่างชุดมันก่อนเถอะ ตอนนี้มาให้ฉันรดน้ำเธอให้ชุ่มก่อนดีกว่า" ทอปัดประเมินความหื่นกระหายของราเมศต่ำเกินไป เจ้าของไร่ร่างกำยำใช้เวลาเพียงพริบตาเดียวในการกำจัดเสื้อผ้าที่รกตาทั้งของตัวเองและของทอปัดออกไป หญิงสาวรีบยกมือทั้งสองข้างขึ้นปิดส่วนสำคัญของร่างกาย เอียงใบหน้าแดง ๆ หนีสายตาหื่นกระหายของนักล่าที่ชื่อว่าราเมศ "ปิดไม่มิดเลยนะ" ราเมศเสียงกระเส่า เขาเจอของดีเข้าแล้ว "เธอซ่อนรูปมาก นมก็ใหญ่ โหนกก็ใหญ่ มือปิดไม่มิดเลย" "คุณ!" "โคตรน่าเอาเลย" ราเมศถูท่อนเอ็นเข้ากับต้นขาขาวนวล สัมผัสร้อนผ่าวเสียดสีกับต้นขาเป็นจังหวะทำให้ทอปัดอับอายจนตัวแดงระเรื่อ "ซี๊ดดด แค่นี้ก็เสียวแล้ว" ราเมศกลัดมันเต็มที่ เขาไม่เคยปล่อยอารมณ์ของตัวเองกับคู่นอน

จริงอย่างที่ราเมศว่า ป่วยก็ต้องฉีดยา และพอโดนฉีดยาทอปัดก็หายเป็นปลิดทิ้ง วันต่อมาเธอสามารถมาทำงานได้เป็นปกติและรู้สึกสดชื่นว่าทุกวันด้วยซ้ำ "เป็นไงบ้างทอปัด ดีขึ้นไหม" พี่ ๆ ในออฟฟิศเข้ามาถามด้วยความเป็นห่วงทันทีที่เจอหน้า ทอปัดอึกอักเล็กน้อยเพราะไม่เคยถูกรุมล้อมมาก่อน เธอจืดจางมาแต่ไหนแต่ไร ผู้คนส่วนมากเห็นเธอเป็นแค่อากาศธาตุไร้ตัวตน น้อยครั้งจริง ๆ ที่จะมีคนเข้ามาพูดด้วย "หายแล้วค่ะ" ทอปัดดันกรอบแว่นด้วยความประหม่า ไม่กล้าสบตาใคร ได้แต่ก้มหัวให้น้อย ๆ แล้วรีบเดินกลับไปยังที่ ๆ ของตัวเอง แต่ยังไม่ทันได้หย่อนก้นนั่งประตูออฟฟิศก็เปิดออกโดยเจ้าของไร่ราเมศตัวใหญ่ "เอกสารอันนี้ แค่ก! ฮะ...ฮัดชิ้ว!" พร้อมกับเสียงแหบพร่าและตบท้ายด้วยเสียงไอและจาม "พี่เมศ ป่วยเหรอพี่ ร้อยวันพันปีไม่เคยป่วย ไปทำอีท่าไหนมา" ทอปัดสะดุ้งเพราะมีชนักติดหลัง ราเมศติดไข้จากเธอแน่นอนไม่ต้องเดาเลย เธอค่อย ๆ ทิ้งตัวนั่งด้วยเสียงที่เงียบกริบ ทำตัวเป็นอากาศธาตุตามเคย "ก็หลายท่าอยู่นะ จำไม่ได้แล้วล่ะ" "แค่ก!" ทอปัดสำลักน้ำดื่มออกมาทันทีที่ราเมศตอบคนอื่นไปแบบนั้น เธอลุกขึ้นยืน เสื้อสีขาวเปียกเป็นวงกว้าง เธอรีบขอ