All Chapters of หวนคืนอีกครา ไม่ขอเป็นพระชายาที่โง่เขลา Ver.02: Chapter 41 - Chapter 50

“อย่าพึ่งประมาทจะดีกว่าเพคะ แม้ว่าตอนนี้เราจะเจอท่านหมอหวังแล้วแต่เรื่องการศึกที่เมืองชุ่นยังไม่เกิดขึ้น”“ข้ารู้ว่าเจ้าคิดอะไรอยู่แต่ข้าเองก็มิได้ประมาทถึงขนาดนั้น ที่กองทัพบูรพาของเราก็มีขุนพลกล้าที่คอยเฝ้าดูอยู่หากว่ามีเรื่องที่เริ่มร้ายแรงพวกเขาจะส่งข่าวมาให้ข้าทันที”“เช่นนั้นแล้วพิษที่ยังอยู่กับพวกเขา…”“หากข้าถูกพิษอีกครั้ง หวังว่าเจ้าจะไม่หนีข้าไปอีกนะชุนหลัน”“หม่อมฉันมิได้คิดเช่นนั้นแล้วเพคะ ในเมื่อทราบความจริงทุกอย่างเช่นนี้ ชาตินี้ก็ไม่มีทางหนีพระองค์ไปไหนหรอกเพคะ”“เช่นนั้นยังมีสิ่งใดจะถามอีกหรือไม่เพราะว่าข้าจะเริ่มทนไม่ไหวแล้ว”“ท่านพี่!!”เขาดึงตัวนางขึ้นมาและรวบกายอุ้มพร้อมกับพาเดินไปที่เตียงด้านหลังห้องทรงงานในทันที ตอนนี้ทั้งตำหนักเหลือเพียงพวกเขาทั้งคู่และทหารองครักษ์ที่เฝ้ารักษาการณ์ด้านนอกเท่านั้น “อี้เหริน…อ๊ะ”“ชุนหลันคนดีของข้า เจ้าช่างยั่วยวนใจนักเห็นเจ้าครั้งใดก็มิอาจห้ามใจมิให้สัมผัสได้เลย”“อื้อ… เดี๋ยวก่อนช้าลงหน่อย อ๊าา”เพียงเวลาไม่นานท่านอ๋องก็ปลดเปลื้องอาภรณ์ของนางออกไปจนหมดสิ้น เสื้อคลุมของพระองค์ถูกวางพาดไว้ที่เตียงก่อนชิ้นที่เหลือจะตามไปพร้อมกัน

เขามองใบหน้านางและพยักหน้าเบา ๆ ก่อนจะหันไปมองหมอหวังที่กำลังเตรียมผ้าเพื่อให้เล่อจื่อหลงใช้ดึงลูกธนูออกมา“ท่านพร้อมนะ”“อืมพร้อม ท่านอ๋องพระองค์พร้อมหรือไม่”“ข้าพร้อมแล้ว”“ข้าจะกอดท่านเอาไว้อี้เหริน ท่านต้องไม่เป็นอะไรนะ”เขาซบไปที่ไหล่ของนางและกัดผ้าเอาไว้ หวังเจียวเมิ่งนับสามเพื่อให้เล่อจื่อหลงดึงลูกธนูออกมาจากไหล่ของท่านอ๋อง เลือดพุ่งออกมาราวสายน้ำเมื่อธนูถูกดึงออก ไม่นานท่านอ๋องก็หมดสติไปอีกครั้ง“แย่แล้วธนูนี่มีพิษ”“อะไรนะ!! พิษงั้นหรือเจียวเมิ่งเป็นพิษอะไรกัน”หวังเจียวเมิ่งไม่กล้าตอบเพราะนางรู้จักพิษชนิดนี้ดี พิษที่ทำจากแมลงร้ายกาจเจ็ดชนิดของอานฉวน พิษที่นางถูกบังคับให้ทำตอนที่ถูกจับตัวไว้เมื่อหลายเดือนก่อนไม่คิดว่าสุดท้ายจะมาพบที่นี่และคนที่โดนพิษก็ยังเป็นผู้มีพระคุณของนางอีกด้วย“พิษเจ็ดไฟกัลป์”“พิษเจ็ดไฟกัลป์ มันคืออะไรกันแล้วมัน… เลวร้ายแค่ไหน”เล่อชุนหลันเอ่ยถามแต่ตอนนี้หวังเจียวเมิ่งเริ่มทายาและทำแผลให้กับท่านอ๋องอีกครั้งอย่างรวดเร็ว เล่อชุนหลันเหมือนว่าจะรู้ดีว่ามันคือพิษที่ต้องใช้วิธีกรีดเลือดเอาพิษออก พิษร้ายแรงที่ท่านอ๋องถูกยิงในสนามรบเมื่อชาติก่อนแต่ครั้งนี้กลั

“อะไรนะ นี่เจ้ากล้า…”“อะแฮ่ม!! จินเซียน..”ลี่จางหย่งหันไปปรามบุตรสาวก่อนที่นางจะควบคุมอารมณ์ไม่อยู่เพราะในวันนี้มีแขกเหรื่อมากมายอยู่ในงานเลี้ยง ลี่จางหย่งจะไม่มีวันลืมความอับอายในครั้งนี้ไปได้โดยเด็ดขาดเสียงหัวเราะเยาะเย้ยหยันเริ่มดังขึ้นรอบด้าน เพราะความทะเยอทะยานของตัวเขาเองที่คาดหวังว่าบุตรีจะได้เข้าวังถึงกับเข้าหาพระสนมลี่จนได้ราชโองการมา คิดไม่ถึงว่าฝ่าบาทจะออกพระราชโองการมาแต่ท่านอ๋องก็ทรงรับช่วงต่อและตลบหลังกลับทำให้เขาอับอายโดยที่แต่งตั้งเพียงตำแหน่งสนมที่ต่ำที่สุดให้ นี่ถือเป็นการตบหน้าที่แรงที่สุด วันนี้ยิ่งงานที่จวนสกุลลี่ยิ่งใหญ่และมีแขกมาร่วมงานมากเพียงใด ก็ทำให้ลี่จางหย่งอับอายมากเท่านั้น“เจ้าสาวไปขึ้นเกี้ยวเถอะเลยฤกษ์มงคลแล้วจะไม่ดี”“ท่านพ่อ!!”“ไปก่อนแล้วค่อยว่ากัน”“ท่านอ๋องเล่าเจ้าคะ เหตุใดพระองค์จึงไม่มารับข้า”“ท่านอ๋องไม่มีความจำเป็นจะต้องมารับสนม ตกลงจะขึ้นเกี้ยวหรือไม่ข้าไม่มีเวลารอท่านทั้งวันหรอกนะ”ลี่จินเซียนมองหน้าหลี่กงกงด้วยความโมโหแต่ก็ไม่โวยวายเพราะเกรงจะทำให้บิดาเสียหน้ามากไปกว่านี้ นางยอมเดินตามหลี่กงกงไปขึ้นเกี้ยวที่มีขบวนสั้นที่สุดไม่ต่างกับคน

"พี่ชุนหลันนี่ท่าน… สงสัยท่านอ๋องงั้นหรือเจ้าคะ"“ข้าขอโทษนะเพียงแต่ว่าข้าเคยรู้มาว่าพิษนี้ร้ายแรงมากจึงได้กลัวน่ะ ข้าไม่ได้จะถามเพราะระแวงเจ้าเพียงแต่ว่าข้ากลัวว่าท่านอ๋องจะไม่กล้าบอกอาการที่แท้จริงกับข้าเท่านั้น”“เป็นเช่นนี้นี่เอง เช่นนั้นข้าจะบอกท่านว่าท่านอ๋องแม้ว่าจะถูกพิษร้ายแรงนั่นเล่นงานจริง ๆ แต่ว่าไม่เกินหนึ่งชั่วยามก็ได้ยาถอนพิษและขับพิษจากบาดแผลออกมาได้จนหมด ดังนั้นในตอนนี้พระองค์จึงได้ปลอดภัยจากพิษและไม่ได้ปิดบังอาการ หากจะปิดบังท่านก็มีเพียงแค่เรื่องเดียวเจ้าค่ะ”“เรื่องใดหรือ”“คือว่า… พระองค์มาถามข้าว่าพอจะมียาบำรุงใดที่จะทำให้ท่านตั้งครรภ์ได้บ้าง ท่านอ๋องถามข้าเช่นนี้ทุกครั้งจนข้าต้องจัดยามาให้ท่าน แต่ที่จริงแล้วยาที่ทำให้ตั้งครรภ์ได้ทั้งท่านและข้าต่างก็รู้ว่ามันไม่มีอยู่จริงแต่ดูเหมือนว่าท่านอ๋องจะมั่นใจว่ายาชนิดนี้จะทำให้ท่านแข็งแรงจนตั้งครรภ์ได้จริง ๆ”“เฮ้อ..หยางอี้เหริน เรื่องอื่นฉลาดเสียหมดมาซื่อบื้อเอาเรื่องนี้ เช่นนั้นเจ้าก็กำลังจะจัดยาที่ว่านั่นให้เขานำมาให้ข้ากินสินะ”“เจ้าค่ะ แต่เป็นแค่ยาบำรุงภายในเท่านั้น ไม่ได้มีผลอะไรกับครรภ์ เพียงแค่จะช่วยให้ท่านเลือดล

ท่านอ๋องหันมาพร้อมกับรอยยิ้มเย็นเยือกที่ชวนขนลุกนั่นแม้แต่เล่อชุนหลันก็คิดไม่ถึงว่าเขาจะโหดเหี้ยมจนถึงขั้นสั่งให้ลี่จินเซียนไปอยู่ที่ไกลผู้คนเช่นนั้น แต่วันนี้ลี่จินเซียนทำเกินไปจนทำให้ท่านอ๋องโกรธมากจริง ๆ“เจ้าอยากได้ตำหนักที่โอ่อ่า กว้างขวางสมฐานะมิใช่หรือ ที่นั่นเป็นตำหนักที่เจ้าต้องการอีกอย่างก็เป็นตำหนักที่แยกจากสาวใช้ แล้วเจ้ายังไม่พอใจสิ่งใดอีก”“ท่านอ๋องเพคะ หากว่าพระองค์มิได้ทรงรักหม่อมฉันเหตุใดจึงต้องฝืนรับหม่อมฉันเข้าวังมาทรมานเช่นนี้เพคะ”ชุนหลันค่อย ๆ นั่งลงไปที่เก้าอี้ตัวเดิม คำถามนี้ทำให้นางรู้สึกจุกในอกขึ้นมาเพราะว่าครั้งหนึ่งนางเคยเอ่ยถามเขาเมื่อชาติก่อนด้วยสีหน้าและแววตาที่เจ็บปวดไม่แพ้ลี่จินเซียนในตอนนี้“เจ้าถามข้างั้นหรือ เรื่องนี้เจ้าควรกลับไปถามบิดาของเจ้าต่างหากว่าเพราะเหตุใดจึงได้กล้าทำเรื่องเช่นนั้นลับหลังข้า เดิมทีข้าก็เคยพูดไปแล้วว่าจะไม่รับสตรีอื่นเข้ามาที่นี่แต่ดูที่พวกเจ้าสองพ่อลูกทำสิ มาในตอนนี้ยังกล้ามาถามข้าอีกงั้นหรือ”“ท่านอ๋อง!! พระองค์ทรงเป็นคนไร้หัวใจเช่นนี้ได้เช่นไร หากว่ารู้ว่าพระองค์มิทรงยินยอมหม่อมฉันคงไม่ฝืนพระทัย..”“ไม่ฝืนใจงั้นหรือ ข้าแส