All Chapters of หวนคืนอีกครา ไม่ขอเป็นพระชายาที่โง่เขลา Ver.02: Chapter 21 - Chapter 30

“กระหม่อมทราบแล้ว วันหลังจะระวังมากกว่านี้พ่ะย่ะค่ะ”“อ้อ รวมถึงข่าวลือแปลก ๆ ด้วยหากว่าเห็นท่าไม่ดีเจ้าก็อธิบายให้นางฟังอย่าได้ปล่อยให้นางคิดมากจนเป็นเช่นนี้”“พ่ะย่ะค่ะ”ท่านอ๋องเดินกลับไปยังห้องบรรทมแล้วเมื่อเขาเห็นสาวใช้เดินนำอ่างทองเหลืองเดินออกมา เสิ่นกงกับเสิ่นปารีบหันไปมองหน้ากันทันที“พี่ใหญ่ท่านว่าท่านอ๋องแปลกไปหรือไม่”“อืม เปลี่ยนไปมากจริง ๆ มิใช่แค่ท่านอ๋อง”“พี่ใหญ่ท่านกำลังหมายถึง…”“ใช่ พระชายาแต่เดิมนางชื่นชมท่านอ๋อง ในเมืองเหลียงโจวจะมีผู้ใดมิรู้บ้างว่านางอยากเป็นพระชายาเพียงใดแต่ว่าบัดนี้เอาแต่หนีท่านอ๋อง”“ส่วนท่านอ๋องก่อนหน้านี้ไม่สนใจนางเลยแม่แต่น้อย แต่จู่ ๆ ก็ลุกขึ้นมาสนใจและใส่ใจทุกรายละเอียดของพระชายาราวกับคนละคน เดิมทีก่อนหน้านี้เกลียดพระชายาหนักหนาเพราะคิดว่านางหวังจะรักษาตำแหน่งเสนาบดีของบิดาเอาไว้เพื่ออำนาจของตัวเอง”“แต่เท่าที่ข้าอยู่กับนางมาสองวันนี้ นางไม่แม้แต่จะสนใจเรื่องอำนาจ ตำแหน่งเหล่านั้นเลยด้วยซ้ำไป”“พี่ใหญ่ พระชายาเป็นคนที่คู่ควรกับท่านอ๋องเช่นนั้นจริงน่ะหรือ แต่ชื่อเสียงของนางในเหลียงโจว…”“ข้าไม่สนใจข่าวลือ ข้าสนแต่สิ่งที่ข้าเห็นแล้วคิดวิเค

เมื่อใต้เท้าตู้ทูลท่านอ๋องเสร็จ เสียงงึมงำก็เกิดขึ้นเล็กน้อย ลี่จางหย่งจึงเดินออกมาเพื่อทำลายความเงียบนั้น“ทูลท่านอ๋องการที่พระชายาทำเช่นนี้ ใช้เงินไม่ประมาณตนเป็นตัวอย่างของการใช้จ่ายอย่างฟุ่มเฟือย ทั้งแคว้นในยามนี้ล้วนทราบดีว่าหลังภัยสงครามจะต้องมัธยัสถ์แต่พระชายากลับไม่สนใจ อีกทั้งออกจากตำหนักเพื่อไปจับจ่ายซื้อของในเมืองทุกวันจนชาวเมืองเห็นและเริ่มนินทา พระชายาเป็นสตรีอันดับหนึ่งของเหลียงโจวและเป็นพระชายาของพระองค์ เรื่องเช่นนี้…กระหม่อมเห็นว่า ไม่ควรปล่อยเอาไว้ หากว่าพระนางไม่สามารถเป็นแบบอย่างที่ดีได้ พระองค์ควรจะ…. ปลด..”“ใต้เท้าลี่!! เพียงแค่ฎีกาและคำพูดไม่กี่คำ ท่านก็จะกดดันให้ท่านอ๋องทรงปลดพระชายา หากว่าข้าไม่เคยได้ยินเรื่องเช่นนี้มาก่อน ข้าคงคิดว่าท่าน…กำลังคิดการณ์บางอย่างอยู่ในใจ”“ท่านเสนาบดีเล่อพูดเช่นนี้หมายความว่าเช่นไร ท่านจะบอกว่าก่อนหน้านี้ที่ยังมิได้อภิเษกเข้ามาท่านก็เลี้ยงดูนางเช่นนี้ ใช้เงินสุรุ่ยสุร่ายฟุ่มเฟือยเรื่อยเปื่อยหาแก่นสารไม่ได้เช่นนั้นน่ะหรือ ข้าชักสงสัยแล้วสิว่าตำแหน่งหญิงงามอันดับหนึ่งของนางได้มาจากที่ใดแน่ หรือว่าใช้เงินซื้อมากันแน่”“ใต้เท้าลี่ข้

รอยยิ้มแห้ง ๆ บนใบหน้าของลี่จางหย่งเป็นสิ่งที่ท่านอ๋องหยางอี้เหรินพอใจที่สุดแล้วในวันนี้ เขาเบื่อกับความวุ่นวายและละโมบของขุนนางเก่าแก่ผู้นี้ของเสด็จพ่อเต็มที่แล้ว “เฉินกงกง อ่านให้จบเถอะนี่ก็เลยเวลามามากแล้วข้ายังมีเรื่องอื่นต้องพูดอีก”“พ่ะย่ะค่ะ”“พระชายามีคำสั่งให้กระหม่อมนำผ้าชั้นดี นุ่นและเครื่องมือตัดเย็บไปที่ตำหนักด้านหลังและแวะเยี่ยมเยือนเหล่านู่กวนที่มีความรู้จากเมืองหลวงให้ช่วยสอนตัดเย็บที่นอนและผ้าห่มสำหรับหน้าหนาวส่วนหนึ่งเก็บเอาไว้ใช้กันเองในตำหนักและอีกส่วนหากทำออกมาได้มากก็นำออกไปขายเพื่อสร้างรายได้ให้กับพวกนาง อีกทั้งหางานให้พวกนางทำแก้เบื่อ สิ่งนี้ถูกใจเหล่านู่กวนและนางกำนัลเก่าแก่ยิ่งนัก”“ที่แท้ก็เป็นเช่นนี้ พระชายาคิดไปถึงพวกนางที่ว่างงานและกินเบี้ยหวัดของท่านอ๋องมาหลายปี นึกไม่ถึงว่าในตอนนี้จะสามารถดึงความสามารถของพวกนางออกมาใช้ได้อย่างเต็มที่อีกทั้งพวกนางยังยินดีที่จะทำอีกด้วย”“ยอดเยี่ยม!! ยอดเยี่ยม กงกง แล้ว…ไอ้ที่ว่า…กระดิ่งลม เชือก…”“ใต้เท้าหลงข้ากำลังจะอ่านเลย สุดท้ายพระชายาสั่งให้กระหม่อมและทหารยามบริเวณทะเลสาบ นำไม้ไผ่มัดเชือกเป็นระยะพร้อมกับลากไปบริเว

เพียงคำสั่งเดียว ไฟในหอคณิกาชื่อดังก็ดับลงจนหมดสิ้น มือหนาของใครบางคนคว้าเอวนางเอาไว้และพานางวิ่งออกไปได้อย่างรวดเร็ว เสียงที่ดังหลังจากนางออกมานั้นไม่บอกก็รู้ว่าเป็นเสียงใด อย่างน้อยคงต้องมีคนตายไม่ต่ำกว่าสิบคน“เจ้ากล้านักนะที่ออกมาที่นี่ในเวลาเช่นนี้ เจ้าไม่รู้หรือว่าที่นี่มันอันตรายเพียงใดชุนหลัน”“ท่านอ๋อง!!”“นี่เจ้าดื่มสุรามาด้วยงั้นหรือ!!”แม้ว่าเขาจะสวมชุดดำพรางกายและใช้ผ้าปกปิดใบหน้าแต่เพียงแค่สายตาดุ ๆ ที่มองนางอย่างนึกตำหนิและเสียงที่เล็ดลอดออกมานางก็จำได้ว่าเป็นผู้ใด ท่านอ๋องพานางกลับไปที่ตำหนักก่อน หลังจากนั้นไม่นานเสิ่นกงก็อุ้มร่างของจินถิงกลับมา นางถูกอาวุธลับของอีกฝ่ายพุ่งมาโดนที่ไหล่ซ้ายและหมดสติ เสิ่นกงต้องรีบพานางไปสำนักหมอหลวงและทำแผล ส่วนชุนหลันถูกพามาที่ตำหนัก“ตูม!!”“กรี๊ด!! นี่เจ้าทำบ้าอะไร….เอาเหล้ามาให้ข้า!!”“ยังไม่หายบ้าอีกงั้นหรือ”“บ้าอะไรเจ้าคนชั่วนั่นมันจะฆ่าข้า ข้าจะเอาไหสุรานี่ชื่ออะไรนะ ดรุณอะไรนะ”“เล่อชุนหลัน!!”เมื่อถูกเขาตะคอกใส่ เล่อชุนหลันก็เริ่มได้สติขึ้นมาอีกนิดและมองไปที่พระพักตร์ท่านอ๋องที่โกรธจัด ตอนนี้เขาถอดผ้าคลุมหน้าออกแล้วและถอดชุดดำ

“อะไรนะ!! นั่นมันพวกนักฆ่าที่คอยตามฆ่าขุนนางตามใบสั่งมิใช่หรือ เป็นไปได้หรือนี่”“ไม่เพียงเท่านั้นใต้เท้าจาง หากเมื่อวานนี้ไม่ได้พระชายาล่อพวกมันออกมาได้ทั้งหมด พวกข้าก็คงตามกวาดล้างหอไท่ฝูไม่ได้ ตอนนี้หอไท่ฝูที่ว่านั่น…จะไม่มีอีกแล้วบนแผ่นดินเหลียงโจว”“ยอดเยี่ยมไปเลย!!”ขุนนางหลายคนให้ความสนใจกับเรื่องนี้มากขึ้นกว่าเดิมเพราะเดิมทีพวกเขาก็เคยทราบว่ามีกลุ่มนักฆ่าต่างแคว้นที่แฝงตัวอยู่ในเหลียงโจวแต่ก็ไม่เคยรู้ว่าพวกมันอยู่ที่ใด นึกไม่ถึงว่าเพียงคืนเดียวท่านอ๋องและพระชายาจะสามารถกำจัดภัยร้ายของเหลียงโจวนี้ไปได้“เช่นนั้นพระองค์ทรงหมายความว่า…”“ท่านราชครู พระชายาของข้าเสี่ยงเอาชีวิตตัวเองเข้าล่อพวกนักฆ่า ท่านว่าในยามนี้ผู้ใดในเหลียงโจวจะจำใบหน้าของพระชายาข้าไม่ได้ เมื่อนางก้าวเท้าเข้าไปในหอนางโลมนั่น พวกมันก็เรียกรวมตัวกันหมายจะล้อมจับนางเพื่อเป็นตัวประกันและให้ข้ามอบตัวเพื่อสังหารตามคำสั่งของคนต่างแคว้น แต่ว่าพระชายาไหวตัวทันและข้าก็ซ้อนแผนพวกมัน ส่งแม่ทัพหลงเข้าโอบล้อมด้านหน้าจนจับพวกมันและกวาดล้างได้ทั้งหมด”ใต้เท้าซ่งผู้ร้องเรียนพระชายาถึงกับทรุดเข่าลงกับพื้นอีกครั้ง เขาไม่น่าพลาดที