“อย่านะเพคะ เมื่อครู่พระองค์พึ่งบอกหม่อมฉันว่าจะเล่าให้หม่อมฉันฟังนี่เพคะ”“กินข้าวก่อน มีแรงแล้วค่อยคุยกันต่อ”นางไม่เถียงเขาอีก ในตอนนี้มีหลายเรื่องที่นางกำลังนึกสงสัยอยู่เพราะนางเองก็จำได้คร่าว ๆ ว่าพูดอะไรออกไปบ้างเช่นกันแต่จับใจความไม่ได้และลืมไปจนหมดสิ้น นางกินข้าวมากกว่าที่คิดเพราะว่าไม่ได้กินอะไรมาเลยตั้งแต่ตอนเย็นของเมื่อวาน กว่าจะกินเสร็จก็เกือบหนึ่งก้านธูป“พระองค์ทรงเล่ามาเถิดเพคะ หม่อมฉันอยากไปเยี่ยมจินถิง”“อย่าพึ่งไปเลยนางยังต้องพักฟื้น ในอาวุธนั้นมีพิษหมอหลวงพึ่งขับพิษออกให้นาง ข้าให้เสิ่นกงไปดูแลอยู่หากว่ามีสิ่งใดเขาคงจะมารายงาน”“เป็นเพราะข้าแท้ ๆ เลยจินถึงถึงได้บาดเจ็บ”“ตอนนี้นางปลอดภัยแล้วเจ้าก็อย่าเอาแต่โทษตัวเอง ข้าจะเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นให้ฟัง”เขาไม่คิดจะบอกนางว่าจินถิงถูกอาวุธตอนที่เสิ่นกงพาออกมาและไม่ได้เกี่ยวอะไรกับนางทั้งสิ้น แม้จะรู้สึกผิดที่ต้องโกหกแต่เขาอยากจะใช้เรื่องนี้พูดเพื่อให้นางไม่กล้าทำเรื่องเสี่ยงภัยเช่นนี้อีก แม้ว่าสองสามครั้งที่นางรอดมาได้จากที่ประชุมแต่เขาก็ไม่รู้ว่าวันใดที่จะหาข้อแก้ต่างให้นางไม่ได้อีก“ดังนั้นพระองค์จึงใช้ข้ออ้างนี้ช่วยแก้
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-12-05
เข้าสู่ระบบ
