All Chapters of หักเหลี่ยมซาตานสีน้ำเงิน: Chapter 11 - Chapter 20

“จริงๆ ผมไม่ได้ตั้งใจเปิดหรอก เพียงแต่ตัดวงจรคู่แข่งที่เป็นเสือนอนกินดึงลูกค้าโรงแรมผมไป”… ธุรกิจบนความโลภของมนุษย์ให้ผลตอบแทนหอมหวาน ทว่าแลกมาด้วยอันตรายรอบด้าน คู่แข่งบางคนไม่อยากโค่นเฉพาะธุรกิจเท่านั้น แต่ยังหมายรวมถึงชีวิตเขาด้วย“ผมเข้าใจ ... คุณเกลียดสิ่งที่ผมทำ แต่ในคาสิโนนอกจากมีคนเสียพนันแล้ว ยังมีพนักงาน พวกเขามีครอบครัว มีลูกๆ ต้องดูแล คนเหล่านั้นต้องทำงานเลี้ยงชีพเหมือนกัน”“ฉันไม่ได้เกลียดคนทำงานพวกนั้น แต่เกลียดนายทุนอย่างคุณต่างหาก ธุรกิจมีตั้งมากมายทำไมมาเลือกธุรกิจทำลายคนอย่างนี้”เธอปิดตลับยาหม่อง วางลงบนโต๊ะ ความร้าวรานในอดีตฉายชัดในดวงตา“ผมต้องเลือกธุรกิจที่มีกำไรสิ คุณก็คงคิดเหมือนกันใช่ไหม”“คุณหน้าเลือด เอาเปรียบคนอื่น ฉันน่าจะปล่อยให้ตายข้างถังขยะไปซะ!”สโรชาสะบัดกายลุกขึ้น คนนั่งอยู่ไวกว่า คว้าตัวเธอไว้ในอ้อมกอด“เรื่องธรรมดานะบัว ... โลกเราก็เป็นอย่างนี้แหละ ทุกคนทำเพื่อผลประโยชน์ตัวเองทั้งนั้น”“แล้วคนเล่นการพนันจนหมดตัว ครอบครัวที่แตกแยกของพวกเขาล่ะ”“คนเล่นหมดตัวคือคนอ่อนแอ ให้ความโลภบังตา ผมเชื่อในทฤษฎีของชาร์ล ดาร์วินนะ การคัดเลือกโดยธรรมชาติ คัดสิ่งอ่

เซอร์เกเก็บมันเอาไว้ที่เดิม วางกระเป๋าสตางค์ใต้หมอน คิดถึงวันเวลาที่น้องสาวยังเป็นคนน่ารัก ไอหอมหอมจางกรุ่นจากชุดเครื่องนอน เซอร์เกจำได้ว่าเป็นกลิ่นของสโรชาเขาสูดลมหายใจเต็มปอด ... แล้วผ่อนออก รู้สึกถึงความสบายคลายกังวล การอยู่กับเธอเป็นข้อดีเรื่องเดียวในยามวิกฤติชีวิต สีสันแต่งแต้มไม่ให้เครียดจนเกินไปหนุ่มรัสเซียยิ้มเมื่อนึกถึงสัญญาที่เขาคิดว่าบ้า แต่ทั้งเขาและเธอต่างก็ยอมรับมัน คนเคยมีเซ็กส์กันแล้วจู่ๆ วันหนึ่งต้องถูกห้าม ทั้งๆ อยู่ในห้อง นอนเตียงเดียวกัน ... จะเป็นไปได้หรือ ในเมื่อกายเคยผูกพันแนบชิดถึงไหนต่อไหนเอาล่ะ ... ไม่เป็นไร ในเมื่อเธอขอและเขารับปากไปแล้ว ... มาดูกันสิว่าใครจะตบะแตกก่อน ชายหนุ่มยิ้มกริ่มท่ามกลางหอมไอสาว ที่นอนนุ่ม บรรยากาศเงียบ ชวนพักผ่อน ยาแก้ปวดที่ธนนท์สั่งให้เริ่มออกฤทธิ์ ดึงเขาจมสู่นิทรารมย์สโรชาเยี่ยมหน้าออกมาดูลาดเลาจากห้องน้ำ ตั้งใจถ่วงเวลาอยู่ก่อนแล้ว เธอกลั้นหายใจฟังสรรพเสียงในห้อง ก่อนโล่งอก เมื่อร่างบนเตียงผ่อนลมแสดงอาการหลับ เธอท้าวสะเอวมองคนนอนกินที่ แล้วก็เอาหมอนข้างมาทำเป็นกำแพงกั้นอาณาเขตอันน้อยนิดของตนไว้คืนนี้ปลอดภัย เธอป้องกันแน่นหนาขน

เซอร์เกลืมตาตื่นขึ้นมาตอนเช้า แสงแดดลอดผ่านม่านหน้าต่างที่แย้มไว้นิดๆ ... เจ็ดนาฬิกา เจ้าของห้องยังไม่กลับ เป็นครั้งแรกที่เขาอยู่กับผู้หญิง แต่ตื่นมาเจอความว่างเปล่าปรกติยามเช้าเขาและเธอเหล่านั้นมักจะมีการต่อเติมอารมณ์ใคร่ที่เหลือค้างจากเมื่อคืน ... กับสโรชานี่แหละที่แปลกสุด เขาต้องเป็นฝ่ายรอชายหนุ่มเข้าห้องน้ำ ล้างหน้าแล้วเปิดเสื้อยืดดูแผล มันดีขึ้นมาก เขาไม่พร้อมออกไปไหน คิริลล์ยังไม่ติดต่อมา เขากับหมอนั่นไม่ชอบหน้า แข่งกันมาตลอด ทั้งธุรกิจและผู้หญิงคิริลล์ก็คล้ายเซอร์เก เป็นทหารมาก่อน รักศักดิ์ศรีและเกียรติของตัวเองพอๆ กับเขา เป็นศัตรูแต่ไม่ถึงขนาดอยากฆ่าหรือใช้วิธีสกปรกเอาชนะอีกฝ่ายเหตุที่ไม่ถูกกันก็แค่ ... เขาเคยกีดกันตอนที่หมอนั่นมาจีบญามิลลา จนน้องสาวไปเลือกบอริส ... คิริลล์จึงโกรธเขาไม่หาย ตั้งตัวเป็นศัตรูเกทับบลัฟแหลกตั้งแต่นั้นเป็นต้นมาใครกันนะที่บอก ศัตรูร้ายกาจคือมิตรที่ดีที่สุด ... ในยามไว้ใจใครไม่ได้เลย เขาจะลองยืมมือศัตรูและเตรียมใจจ่ายหนี้ชีวิตครั้งนี้ด้วยราคาอันแสนแพงประตูหน้าห้องดังแกรกกราก ... มีเสียงไขกุญแจ เซอร์เกหยิบปืนพกซึ่งซ่อนไว้ในชั้นเสื้อผ้าตน หลบหลังป

“ท่านจากไปแล้วเหรอคะ เสียใจด้วยนะ”ร่างที่หันหลังให้เธอยืนนิ่ง ก่อนจะเริ่มเปิดน้ำทำความสะอาด“ท่านเสียนานแล้วล่ะ ถ้าผมไม่ทำอาหารให้คุณกินก็ไม่นึกถึงท่านหรอก”แล้วความคิดก็ไพล่ไปถึงความฝันเกี่ยวกับแมวขาวมอซอ เหลียวหลังกลับไป ร่างสโรชานอนบนโซฟาหน้าโทรทัศน์แล้ว เซอร์เกตามไปนั่งที่ปลายเท้าเธอ นิ้วไล้หน้าผากบนดวงตาหลับใหลอย่างทะนุถนอม“บัว ... คุณเลิกอาชีพนี้เถอะ ไปกับผม”เธอไม่ต่างกับแมวตัวนั้น ... หลงทาง ต้องลำบากดิ้นรนในโลกใบใหญ่ ใช้ร่างกายตรากตรำ ดื่มสุราเอาใจแขกแลกกับเงิน“ผมจะดูแลคุณเอง” สโรชาลืมตามองชายหนุ่มนิ่ง“แล้วหลังจากนั้นล่ะ ... ถ้าคุณเบื่อหรือมีผู้หญิงคนใหม่ ชีวิตฉันก็ต้องตกอยู่ในความเสี่ยง การไปกับคุณไม่ต่างกับแขกคนอื่นที่เลี้ยงดูฉันยาวๆ หรอก”“แล้วผมต้องทำยังไงล่ะ ถึงจะแตกต่างจากคนก่อนๆ ของคุณ”เธอเม้มริมฝีปาก ในใจกำลังคิดถึงคำๆ หนึ่ง ... ซึ่งเป็นไม่ได้อยู่แล้วสำหรับเธอ“คนอย่างฉันเป็นได้แค่ผู้หญิงบนเตียง ใครรู้ประวัติมีแต่จะดูถูก”“ไม่มีใครดูถูกผู้หญิงของเซอร์เก อิคนาเซวิช หรอก”... เพราะมันจะได้รับผลที่ตามมาเกินกว่าคาดคิด“แต่ยังไงฉันไม่อยากไปกับคุณอยู่ดี”“หรือว่าคุณคิด

“แล้วเจ้าหญิงก็อยู่กับเจ้าชายอย่างมีความสุข”มัณฑลีเล่านิทานใส่ไอพ็อดเครื่องน้อยในมือแล้วขมวดคิ้ว“บัวคิดว่าเสียงตอนจบฉันรื่นเริงพอหรือยัง”เพื่อนกำลังทำโครงการอ่านหนังสือเสียงเพื่อผู้พิการทางสายตาของบริษัทสามี เรื่องที่เล่าเป็นนิทานประเภทเจ้าหญิงเจ้าชาย“จ้า... ได้อยู่แล้ว ให้คู่ข้าวใหม่ปลามันมาเล่านิทานรัก จะไม่หวานชื่นรื่นเริงได้ยังไง”เซอร์เกจากไปเมื่อคืน มัณฑลีโทร.หาเมื่อเช้า สโรชาที่ใจยังไม่เป็นปรกติเพราะเขาจึงตกปากรับคำมาช่วยอัดเสียงนิทานทันที... หาอะไรทำ ออกจากคอนโดเสียบ้าง เปลี่ยนบรรยากาศเผื่อจะเลิกคิดเรื่องเขาได้เร็วๆ สองสาวนั่งอยู่ริมสวนดอกไม้ มุมโปรดที่เจตวัฒน์ปรับปรุงเพื่อภรรยาโดยเฉพาะ“บัวอย่าล้อฉันสิ ชีวิตคู่ไม่ได้เหมือนในนิทานที่ตอนจบบอกว่า... แล้วเจ้าหญิงกับเจ้าชายก็อยู่ด้วยกันอย่างมีความสุข เรื่องจริงมีอะไรมากกว่านั้น”คนเคยเศร้าซึมจนต้องหนีมาอาศัยคอนโดเธอให้ความเห็น“แต่คุณหนึ่งก็เป็นเจ้าชายตัวจริงของลีใช่ไหมล่ะ”สโรชาพาดพิงสามีด็อกเตอร์หนุ่มรูปงาม รวยทรัพย์... ผู้ทำให้มัณฑลีมีชีวิตเหมือนเจ้าหญิง“ผู้ชายทุกคนเป็นเจ้าชายของคนรักทั้งนั้นแหละ”แม่บ้านนำผลไม้และเครื่อง