All Chapters of หักเหลี่ยมซาตานสีน้ำเงิน: Chapter 21 - Chapter 30

“บัวว่างจนถึงเย็นค่ะพี่นิค ก่อนไปทำงาน”เธอสั่งชาเขียวร้อน เขาสั่งคาปูชิโน่เย็น“มีอะไรหรือเปล่าคะวันนี้”“บังเอิญพี่ผ่านมาเลยแวะมาเยี่ยม”เขาว่าบังเอิญ แต่สโรชารู้ว่าจงใจ ... ผู้ชายหลายคนชอบใช้มุขนี้กับเธอ“ขอบคุณค่ะพี่นิค บัวสบายดี”“เอ่อ ... แล้ว ฝรั่งคนนั้นล่ะ เพื่อนบัวน่ะ”“เขากลับประเทศไปแล้วค่ะ มีคนมารับ”บริกรเสิร์ฟเครื่องดื่มที่สั่งพอดี ช่วยสโรชาเลี่ยงหลบแววตาหวั่นไหว ยามได้ยินอะไรเกี่ยวกับเขาไปได้ ธนนท์ฟังแล้วโล่งใจ“พี่ว่าบัวควรระวังไว้หน่อยนะ คนต่างชาติบางทีก็ไม่ได้มาแค่ท่องเที่ยว บางพวกมาแผ่อิทธิพล อย่างแถวพัทยานั่นไง มาเฟียรัสเซียทั้งนั้น”“พี่นิคขี้กังวลจัง เขากลับไปแล้วนะ เรื่องในเมืองไทยเดี๋ยวก็ลืมไปเอง”... เธอปลอบเขาและตัวเอง ... สักวันหนึ่งคงจะลืมเซอร์เกได้เอง“พี่กลัวจะเกิดเหตุการณ์ซ้ำรอยน่ะสิ พี่ถามจริงๆ เถอะ บัวจะทำอาชีพนี้ไปได้นานแค่ไหนกันเชียว”ทำไมนะ พักนี้จึงมีคนถามเธอด้วยรูปประโยคคล้ายๆ กัน“ก็คงทำไปเรื่อยๆ นั่นแหละค่ะ ตราบเท่าที่สังขารยังอำนวย”สโรชาหัวเราะ จงใจให้ตลก ทว่าฝืดเฝือเต็มที“บัว ... พี่เป็นห่วงเธอนะ”ธนนท์เก็บผ้าเช็ดลงกระเป๋าเสื้อ ค้อมร่างยกข้อ

สโรชาจึงมาฉุกคิดได้เธอไม่ได้ขออะไรเขา ... เบอร์โทร. อีเมลล์ หรือการติดต่อช่องทางใด การมาของเขาเหมือนดังความฝัน ... ลืมตาตื่นก็หายไปขาเพรียวพาเธอมาห้องนอน นั่งลง ... เครื่องปรับอากาศทำงานอย่างทรงประสิทธิภาพ นอกจากเย็นกายแล้วยังเย็นเยียบไปถึงหัวใจมือลูบหาไออุ่นจากคนเคยนอน แต่กลับเย็นเฉียบ เธอค้นหาต่อไปจนกลายเป็นทอดร่างลงบนเตียง ห้องนอนเงียบ ได้ยินเสียงเดิน ... ติ๊ก ... ติ๊ก ของนาฬิกา ผสานเสียงลมหายใจผะแผ่ว ก่อนจะกลายเป็นสะอื้น“ของคุณ”เจตวัฒน์ยื่นโทรศัพท์มือถือให้ภรรยา ตาจับจ้องเธอเขม็ง มัณฑลีชี้อกตนเองทำหน้าเหรอหรา ... เพื่อนเขาโทร.มาเองนี่ จะคุยกับเธอทำไม สามีเอียงโทรศัพท์ไปมาเป็นทำนองให้รับไปเสียที“ค่ะ ... ลีเอง”ปลายสายเป็นคนไม่คาดคิดเสียด้วย กฤตเจ้านายหนุ่มพูดน้อยของสโรชา“มีเรื่องให้ช่วยหน่อยครับ ต้องเป็นคุณลีเท่านั้นถึงจะเหมาะกับงานนี้”สโรชาไม่ได้ไปทำงานสองวันแล้ว เธอทั้งใจโหวง ทั้งไม่มีอารมณ์ ทุกสิ่งรอบกายดูเศร้าซึมไปหมด การจากไปของเซอร์เกไม่เหมือนผู้ชายคนก่อนๆ เลย ... ทุกคนจากเป็น บางครั้งยังส่งข้อความมาชวนกินข้าวมีเขาคนเดียวนั้นที่จากไปแบบไม่รู้ว่าเป็นหรือตาย ข่าวเขาหายไ

หนุ่มร่างสันทัดโทร.นัดคุยเรื่องขนมงานเลี้ยงบ่ายวันต่อมา เขาไม่ได้มาลำพัง มีหนุ่มผมดำตาเขียวปรากฏกายด้วย“เจ้านายผม มิสเตอร์ คิริลล์ นาบาบคิน”ส่วนตัวเขาเองชื่ออนุสิทธิ์ เป็นผู้ดูแลทรัพย์สินของเจ้านายในเมืองไทย“ยินดีที่ได้รู้จักครับ”คิริลล์ยื่นมือ มองเธอตาเชื่อม“เช่นกันค่ะ”สโรชายื่นมือให้เช่นเดียวกัน อนุสิทธิ์คุยเป็นภาษาไทยสลับอังกฤษ สโรชาเตรียมขนมไว้หลายอย่างให้เลือก ได้แก่ บัวลอยในแก้วค็อกเทลพลาสติคทรงกลม ข้าวเหนียวมูลมะม่วงชิ้นพอดีคำในถ้วยเล็ก บ้าบิ่น ขนมชั้น เม็ดขนุน ทองหยอด ฝอยทอง ในกล่องสี่เหลี่ยม ตะโก้เผือกและมะพร้าวในถ้วยกลมแบบคัพเค้ก“ฉันเสนอขนมที่ทานง่าย ไม่เลอะมือค่ะ”เธอคาดว่างานเลี้ยงเปิดบ้านตากอากาศน่าจะเป็นแบบค็อกเทล จึงประยุกต์ภาชนะให้ถือง่าย กินไปคุยไปสะดวก อนุสิทธิ์อธิบายส่วนผสมขนมให้เจ้านายฟัง ศัพท์บางคำไม่ได้ใช้จึงติดขัด สโรชาช่วยอธิบายเป็นภาษาอังกฤษ“ขนมคุณรสชาติเยี่ยมมากครับเชฟ” คิริลล์ชม“ฉันไม่ใช่เชฟหรอกค่ะเป็นแค่คนทำขนม”เขาสนใจเธอ ... สโรชารู้สึกได้ เธอยอมให้มองเพราะอย่างไรเสียก็เป็นลูกค้า จะเสียมารยาทใส่ก็ใช่ที“ทำเองหมดเลยเหรอครับ”สำเนียงเขาเพราะแบบเจ้า

บ้านคิริลล์กว้างใหญ่มาก สองสาวลงจากรถมองอย่างทึ่งๆ ตึกลักษณะสองชั้น ออกแบบหน้าต่างเป็นกระจกบานสูง ปลูกต้นไม้โดยรอบ โดยเฉพาะไม้จำพวกลีลาวดีขาวและชวนชมสีสดทางเข้าก่อนถึงประตูมีกำแพงน้ำตกประดับปูนปั้นรูปสิงห์ ... ให้อารมณ์สไตล์บาหลี งานเลี้ยงจัดบริเวณสระว่ายน้ำทรงสี่เหลี่ยมผืนผ้า ซึ่งมีบันไดเป็นขั้นประดับด้วยกระถางเฟื่องฟ้าชมพูทอดไปถึงชายหาด“ถ้าฉันมองจากฝั่งทะเล จะคิดว่าที่นี่เป็นโรงแรมนะเนี่ย ตกแต่งหรูจัง”มัณฑลีชวนคุย ขณะช่วยยกกล่องขนมไปจัดเรียง งานเริ่มหนึ่งทุ่ม สโรชา มัณฑลีและเจตวัฒน์มาช่วยจัดของตั้งแต่หกโมงเย็น อาทิตย์แสงสุดท้ายยังไม่ลับ ไฟประดับต้นไม้และโต๊ะเริ่มเปิดกระพริบพราย“ถ้าชอบให้คุณหนึ่งซื้อให้ก็ได้นี่ เขารวยออก”พนักงานมานำพวกเธอไปยังสถานที่ ซึ่งคนเดินขวักไขว่ วุ่นวายกับการเตรียมงาน เจตวัฒน์พาคนงานกลับไปเอาของอีกจากรถ“เขาไม่ได้รวยขนาดนั้นหรอก แค่พออยู่ได้”มัณฑลีก็เล่าเรื่องสามีอีกนิดหน่อย สโรชาไม่ทันได้ฟัง เธอคิดว่าหมดงานนี้แล้วจะพยายามเลี่ยงไม่เจอคิริลล์อีก ... เห็นหน้าเขาแล้วแสลงใจถึงอีกคน อีกอย่างเขาเป็นนักธุรกิจรัสเซีย อาจรู้จักกับเซอร์เก เลี่ยงไว้ก่อนละเป็นการดี

“คุยกันตรงนี้ไม่ได้เหรอ”คำต่อรองสโรชามีผลน้อยเหลือเกิน เพราะเจ้าของรถสตาร์ทแล้ว พร้อมเริ่มเร่งเครื่องเสียงดัง“ก็ได้ๆ”อย่างน้อยสโรชาก็คิดว่าเขาคงไม่ใจร้าย ทำอะไรรุนแรงกับเธอหรอก ... และก็เป็นอย่างที่คาด เซอร์เกขับรถช้าระวังเธอมาก ทั้งๆ หน้าโกรธออกอย่างนั้น เขาเลี้ยวรถมาจอดริมทะเล“ในท้องนั่นน่ะ ลูกผมใช่ไหม”สโรชาตกใจเม้มริมฝีปากสั่นระริก ... ไม่กี่ชั่วโมง เขาก็รู้เสียแล้ว ยังไม่ทันหาคำโกหกเลย“อย่ามาโมเมนะ ลูกคนอื่นต่างหาก”“โกหก! คุณไม่มีใครเลย เป็นซิงเกิ้ลมัม”“คุณนั่นแหละไปเอาข่าวมาจากไหน มั่นใจได้ยังไงว่าลูกคุณ”“ในห้องน้ำ เช้าที่คุณเมามาก ... เราไม่ได้ป้องกัน”เธอหน้าแดง อายจนแทบแทรกแผ่นดินหนี ภาพความหวามร้อนแรงลอยเข้ามาย้ำเตือนอยู่เนือยๆ“แค่ครั้งเดียว ไม่บังเอิญขนาดนั้นหรอกน่า”“หลังจากพบผมแล้วคุณไม่มีใคร เด็กในท้องต้องเป็นลูกผม”เขาโทร.ไปคาดคั้นเอากับกฤตซึ่งปากหนักเหลือหลาย‘เธอลาออกไปหลังคุณโดนยิงสองอาทิตย์’อดีตเจ้านายเธอทิ้งปริศนาไว้แค่นั้น รวมกับอนุสิทธิ์บอก‘มิสสโรชาเป็นซิงเกิ้ลมัม ไม่มีใครเคยเห็นสามีเธอ ทีแรกคิดว่าเป็นหมอที่มาหาบ่อยๆ แต่เขาไม่เคยค้างที่นั่น จึงไม่ใช่สา