บททั้งหมดของ นักเลงหัดรัก: บทที่ 1 - บทที่ 4

อำเภอเมือง จังหวัดนครศรีธรรมราชโรงเรียนธัญศิลาวิทยา"มองไรวะ!" 'ชนัศชัย ศิวาพร หรือแดช" เด็กหนุ่มวัยเพียงสิบแปดปีตรงเข้ากระชากคอเสื้อของเพื่อนร่วมห้องคนหนึ่งอย่างไม่สบอารมณ์นักเมื่อสังเกตได้ว่าเด็กชายหลายคนในกลุ่มนั้นกำลังจดจ้องมายังเขาอย่างไม่ละสายตา"ปละ...เปล่ามองสักหน่อย" แม้จะรู้สึกเกรงกลัวคนที่ได้ชื่อว่าเป็นนักเลงในรั้วโรงเรียนก็ตามที หากแต่เด็กชายคนนั้นก็พยายามอย่างหนักที่จะไม่แสดงอาการหวาดหวั่นออกมาให้แดชนั้นได้เห็น"ก็กูเห็นอยู่ว่ามึงมอง!" น้ำเสียงนั้นกระโชกโฮกฮากอย่างรู้สึกไม่พอใจก่อนจะประเคนกำหมัดเข้าใส่สองเบ้าตาของเด็กชายผู้เคราะห์ร้ายคนนั้นเสียจนเต็มแรง"มึงจะมองอีกมั้ยไอ้สั...หน้ากูมันไปเหมือนโคตรพ่อโคตรแม่มึงรึไงถึงได้เอาแต่มองกูอยู่นั่น" หลังจากที่ลงมือประทุษร้ายอย่างรุนแรงเสียจนร่างสูงโปร่งนั้นล้มลงทั้งยืนแล้ว นิ้วชี้หนาใหญ่ก็เหยียดเข้าใส่นักเรียนด้วยกันอย่างเอาเรื่อง"มะ..ไม่แล้ว""อาจารย์คะ! อาจารย์! ทางนี้ค่ะชนัศชัยรังแกคนไม่มีทางสู้อีกแล้วค่ะอาจารย์!" 'ดรัลพร สุพลพรัญชัย หรือ ดีน่า' ที่มีตำแหน่งเป็นหัวหน้าห้องร้องเรียกอาจารย์ที่ปรึกษาให้รีบเข้ามาห้ามปรามการกระทำท

"ถ้าแดชขอโทษมัน สัญญามาก่อนดิว่าดีน่าจะยอมตกลงเป็นแฟนกับแดช" แดชยกมือขึ้นกอดอกขณะที่ใบหน้าหล่อคมก้มลงหาใบหน้าสวยหวานจนแทบจะแนบชิดติดเป็นคนๆ เดียวกัน"ดีน่าจะยอมเป็นแฟนของแดชไหมละ?""นายนี่มันจริงๆ เลยแดช ทั้งเจ้าเล่ห์ ทั้งร้ายกาจ" ดีน่าออกปากด่าอย่างรู้สึกเบื่อหน่ายกับนิสัยที่นานวันก็ยิ่งเอาแต่ใจของแดช"อย่างนายใครเขาจะอยากได้มาเป็นแฟนกันแดช""ดีน่าไงที่อยากจะมีแดชเป็นแฟน" แดชว่าอย่างมั่นใจในความรู้สึกของตัวเอง ถึงแม้หญิงสาวจะไม่เคยกล่าวออกมาว่าชอบพอกันกับเขาแต่ถึงอย่างนั้นเขาก็รับรู้ได้ว่าแท้จริงแล้วเธอก็มีใจให้กับเด็กนักเรียนเลวๆ แบบเขาเช่นเดียวกันเพียงแค่เธอเลือกที่จะไม่พูดมันออกมาก็เท่านั้นเอง..."ฉันเปล่านะ เคยพูดอย่างนั้นเหรอ" ดวงใจสาวถึงกับสั่นไหวเมื่อฟังดูเหมือนกับว่าเขาอ่านความในใจของเธอที่มีต่อเขาได้ออก"ดีน่าจะกลับรถเมย์อีกแล้วเหรอ" แดชแสร้งว่าเปลี่ยนเรื่องก่อนจะขยับตัวเข้าหาร่างเล็กๆ ของหญิงสาวอย่างฉกฉวยโอกาสในตอนที่เธอกำลังเผลอ"จำเป็นต้องชิดขนาดนี้ไหม" แม้ปากสีชมพูระเรื่อนั้นจะเอ่ยต่อว่าออกมาไม่หยุดหากแต่ความเป็นจริงแล้ว ภายในใจสาวมันรู้สึกอบอุ่นอยู่ไม่น้อยที่มีเขามาคอย