All Chapters of กลิ่นแก้ว (นิยายชุด หอมรัญจวน): Chapter 1 - Chapter 5

ความเดิมตอนที่แล้ว ‘กลิ่นแก้ว’ เป็นนิยายชุด ‘หอมรัญจวน’ ซึ่งประกอบไปด้วยนิยายสั้นจำนวน 4 เรื่องด้วยกัน ได้แก่ กลิ่นจันทร์ กลิ่นนวล กลิ่นนาง และกลิ่นแก้ว เนื้อเรื่องใช้ตัวละครหลักร่วมกัน แต่แยกเป็น 4 คู่ พระ-นาง สามารถแยกอ่านได้ เรื่องราวเริ่มต้นจาก พระเกษตรานพคุณ (คุณพระนพ) เดินทางมารับราชการที่หัวเมือง โดยมีผู้ใต้บังคับบัญชาติดตามมาด้วย 3 คน ได้แก่ หลวงธรณีพิทักษ์ (หลวงปาน) ขุนชลาสินธุ์อนุรักษ์ (ขุนเปลว) และ หมื่นพิบูลย์ไพศาล (หมื่นขวัญ) หน้าที่ของ คุณพระนพ คือ ตรวจตราดูว่าประชาชนในพื้นที่ได้รับความเดือดเนื้อร้อนใจเรื่องใดบ้าง พืชพันธุ์มีพร้อมสำหรับปลูกไหม น้ำดีไหม ดินดีไหม ติดขัดปัญหาใดที่ต้องการให้ทางการช่วยหรือไม่ รวมทั้งตรวจสอบเรื่องการเก็บภาษีที่นาว่าถูกต้องเหมาะสมแล้วใช่ไหม ..เมื่อเข้ามาในพื้นที่ คุณพระนพกลับพบว่าในตำบลแห่งนี้ ผู้ที่ยิ่งใหญ่และมีอิทธิพลมากสุดคือ กำนันเดช กำนันเดชเลี้ยงนักเลงหัวไม้ไว้มากมาย ทำตัวเป็นพ่อพระ ให้ชาวบ้านกู้หนี้ยืมสินโดยเอาที่ดินที่นามาขัดเอาไว้ แต่แล้วก็ปลอมสัญญาการกู้เงิน เก็บดอกเบี้ยรายว

ดวงตาสวยหวานแต่ดูหวาดหวั่นอย่างที่สุด มองตรงไปยังศาลาชานเรือน ที่นั่น ‘แก้วตา’ เห็น ‘กำนันเดช’ ลุงของหล่อนนั่งนิ่งมาสักพักหนึ่งแล้ว เหมือนท่านกำลังรอคอยใครอยู่ แน่นอนว่าแก้วตาก็รอคอยไปพร้อมๆ กับท่านด้วยเช่นกัน เพราะเรื่องราวที่อาจเกิดขึ้นแล้วเมื่อคืน หล่อนคาดเดาผลลัพธ์ไม่ได้เลย แต่ก็หวังให้เป็นไปในทิศทางดี อย่าให้สิ่งใดร้ายๆ กระทำการได้สำเร็จสายตาหวาดหวั่นยังมองคุณลุง ทว่าหยาดน้ำตากลับค่อยๆ เอ่อล้น เมื่อนึกไปถึงค่ำคืนที่ผ่านมาเมื่อคืนหลังจากไปแจ้งข่าวที่เรือนคุณพระนพ ว่าเหตุการณ์ร้ายๆ อาจจะเกิดขึ้น เพราะนาทรับคำสั่งจากคุณลุงให้ไปเผาเรือนคุณพระนพและเรือนคุณพระอรรถ หากมีใครขวางก็ให้ฆ่าไม่เว้นแต่คนทางนั้นกลับยืนยันว่าหาทางรับมือได้ พร้อมกำชับหล่อนหนักหนาว่า ‘ห้าม’ มาแจ้งข่าวใดๆ อีก‘คุณแก้วตา ต้องจำคำที่ผมบอกให้ดี ห้าม! เด็ดขาด ห้ามคุณแก้วตาให้พี่นิ่มหรือใครก็ตาม มาแจ้งข่าวที่เรือนคุณพระเด็ดขาด ผมห้าม!’น้ำเสียงของ ‘หมื่นพิบูลย์ไพศาล’ หรือ ‘หมื่นขวัญ’ ยามเอ่ยคำว่า ‘ห้าม!’ นั้นคือห้ามจริงจัง เด็ดขาด แต่ถ้าไม่ให้มาแจ้งแล้วรอให้หมื่นขวัญไปติดตามข่าวเอง มันจะช้าไปน่ะสิ‘ถ้ามัวแต่รอหมื่นขว

ค่ำคืนมาเยือน แก้วตานั่งแปรงผมอยู่ที่หน้าโต๊ะเครื่องแป้ง หันมองนิ่มที่กำลังจัดเตรียมที่หลับที่นอนให้ ตลอดทั้งวันนี้ตั้งแต่รุ่งสางก็มีสิ่งที่ทำให้หล่อนว้าวุ่นใจหลายอย่าง จึงไม่อยากอยู่ตามลำพัง อยากพูดคุยกับนิ่ม ซักซ้อมทางหนีทีไล่กันให้มากกว่านี้ แต่กลับกลายเป็นว่าตั้งแต่นิ่มออกจากห้องไปยามสาย ก็หายไปเลย แล้วเพิ่งกลับเข้ามาตอนนี้ เมื่อเข้ามาแล้วก็แทบจะไม่ได้พูดอะไรกับหล่อน ถามคำตอบคำ หน้าก็ไม่มอง เหมือนคนอยู่ในภวังค์ตลอดเวลาแก้วตามองนิ่มที่ก้มหน้าก้มตาใช้ผ้าผืนเล็กปัดเศษฝุ่นบนที่นอน ก่อนจะไปนำผ้าห่มออกมาจากตู้แล้วมาวางเตรียมไว้“พี่นิ่ม”แค่เรียกเบาๆ ภาพที่สะท้อนจากกระจกเงาก็เห็นว่านิ่มสะดุ้งจนตัวโยน นั่นทำให้แก้วตาหันกลับมาโดยเร็ว ในขณะที่นิ่มยิ่งก้มหน้าลงต่ำดั่งกลัวหล่อนจะเห็นใบหน้าแก้วตาก้าวเข้าประชิด ทรุดร่างลงนั่งตรงหน้า“พี่นิ่ม เป็นอะไรหรือเปล่า หรือว่าไม่สบาย”“ไม่... นิ่มไม่เป็นอะไรค่ะ”นิ่มละล่ำละลักพูดก้มหน้า เหมือนต้องการจะหลบ“หน้าโดนอะไรมารึ”“ไม่นะคะ ไม่ได้โดนอะไร”“เช่นนั้นก็เงยหน้ามองฉันสิ พี่นิ่ม พี่ก้มหน้าทำไม มองหน้าฉัน”“นิ่มจะไปออกไปแล้วค่ะ คุณแก้วตาพักผ่อนนะคะ”