All Chapters of กระดังงาขัดดอก: Chapter 1 - Chapter 5

‘สะบันงา อิสระพงษ์’ นั่นแหละคือชื่อของฉันคุณคงคิดว่าฉันเป็นผู้หญิงที่หน้าตาออกจะโบราณและค่อนข้างจะเรียบร้อยไว้ตัวใช่ไหมล่ะ...นั่นคุณคิดผิด เพราะถ้าคุณรู้ความหมายของคำว่า ‘สะบันงา’ คุณจะมองฉันอีกแบบหนึ่ง ‘สะบันงา’ แปลว่า ‘ดอกกระดังงา’ นั่นไง... ฉันคิดถูก แค่คุณรู้ความหมาย คุณก็มองฉันด้วยสายตาอีกแบบ คุณคิดว่าฉันต้องร้อนแรง เปลี่ยนผู้ชายเป็นว่าเล่นและอาจพ่วงคำว่า ‘แม่ม่าย’ ให้อีกตำแหน่ง ตรงนี้ขอบอกว่าคุณคิดถูกเพียงข้อเดียว แต่มาเดากันว่าเรื่องอะไร หึหึหึ... .. พื้นที่รกร้างกว้างไกลสุดสายตาที่เห็นอยู่นี้ยังคงมีเค้าของไร่หรือสวนบางอย่างให้พอมองออก เพราะแนวคันดินที่ถูกแต่งให้เป็นแปลงและไม้ดามกิ่งพันธุ์ที่ยังคงมีให้เห็นอยู่บ้างประปราย แต่ก็คงไม่มีใครเดาได้ว่าครั้งหนึ่ง ที่ดินแห่งนี้เคยสร้างพืชผลอะไรให้เจริญงอกงามและสร้างความภาคภูมิใจให้กับเจ้าของที่ดินไว้อย่างมากมายแค่ไหน เพราะสิ่งที่ปรากฏอยู่ในมโนภาพนี้ คงมีเพียงเธอคนเดียวที่จดจำได้เพราะนอกนั้นแล้วผู้ที่อยู่ในเหตุการณ์ ไม่ล้มหาย ก็ตายจาก หรือไม่ก็ไม่คิดว่าสถานที่แห

อิฐเป็นคนหนุ่มคิดไกล เป็นที่รักของคนงานทุกคน อิฐวางแผนสร้างรีสอร์ตในสวนกุหลาบ เพื่อให้นักท่องเที่ยวได้มาพักผ่อนและชื่นชมดอกกุหลาบหลากหลายสายพันธุ์แต่โชคชะตาอาจปรานีไม่ให้เขาต้องทนทุกข์ดิ้นรนอยู่บนโลกใบนี้อยู่นาน อิฐจึงด่วนจากไปด้วยอุบัติเหตุหลังจากทำเรื่องเอาที่ดินผืนนี้เข้าธนาคาร เพื่อนำเงินก้อนมาปรับปรุงสวนให้ดีขึ้นเมื่อขาดอิฐไปเสียคน โครงการก่อสร้างก็หยุดชะงัก ทำให้สินีนาถที่ขณะนั้นหย่าขาดจากอิฐได้กว่า 5 ปี ต้องเข้ามาช่วยดูแลกิจการเพราะสะบันงาเพิ่งอยู่มหาวิทยาลัยปี 2 ที่กรุงเทพฯ ทั้งยังไม่รู้เรื่องงานของสวนเลยสินีนาถผู้รักความสบายไม่สามารถต่อสู้กับกลไกทางการตลาดหรือต่อสู้กับอะไรได้เลย เมื่อไม่มีผลผลิตก็ไม่มีเงินจะไปส่งดอกเบี้ยให้กับธนาคาร สินีนาถจึงเลือกที่จะหยุดทุกอย่าง ยุติกิจการที่อิฐสร้างมากับมือ เพราะที่ดินที่ปากช่องในเวลานั้นไม่ได้มีราคาเหมือนในเวลานี้ เธอจึงไม่เสียดายที่จะทิ้งไปแต่ในวันนี้ล่ะ เมื่อสะบันงายืนยันที่จะฟื้น ‘สวนอุ่นรัก’ ขึ้นมาอีกครั้ง ทั้งที่พวกเขาคิดว่าที่ดินผืนนี้เปลี่ยนมือไปแล้ว ทว่าความดีใจที่สะบันงาบอกว่าเธอยังคงเป็นเจ้าของที่ดินผืนนี้ดังเดิมต้องมีอันชะ

“36-24-36 โอ้ว... แม่คุณเอ๋ย... ทำบุญด้วยส้มโอหรือยังไงนะ ถึงได้ใหญ่โตมโหฬารอย่างนี้”ความคิดพวยพุ่งอย่างฉุดไม่อยู่ ฝ่ามือทำท่าคล้ายกะขนาดความเต็มไม้เต็มมือนั้นอย่างไม่รู้ตัว ทว่าความสัปดนที่เป็นหนึ่งในนิสัยผู้ชายเต็มตัว จำต้องถูกสั่งให้ระงับโดยเร็วที่สุด เพราะดวงตาสวยหวานปรายมองมาทางนี้เธอไม่ได้ยิ้มแต่เลือกที่จะมองผ่านเขาไปด้านหลังที่ตกแต่งเป็นโซนน้ำตกน้อยๆ ก่อนจะเดินเข้าไปสั่งกาแฟและขนมเค้กเพื่อเป็นของว่าง พร้อมแจ้งกับพนักงานว่าเธอจะนั่งในบริเวณที่หมายตาไว้ใจไวเท่าความคิดและร่างกายก็สนองตอบในทันที เมื่อเธอนั่งลงยังไม่ทันจะได้หายใจ ชยพลก็ไม่รอช้าที่จะเข้าไปทำความรู้จัก“หากไม่รังเกียจ...”เสียงทุ้มเอ่ยออกตัวอย่างสุภาพและทิ้งจังหวะให้เธออนุญาตเมื่อเขาแสดงออกอย่างชัดเจนว่าต้องการสนทนาด้วยดวงตาคมเข้มจ้องดอกไม้งามตรงหน้าไม่กะพริบ กลางดงกลางป่าอย่างนี้ แม้จะมีดอกไม้แวะเวียนมาให้เชยชมได้ไม่ขาด แต่ก็ไม่เคยมีดอกไหนที่เร้าหัวใจเขาจนสั่นระทึกได้เท่าดอกนี้ และในทันทีที่เธอปรายสายตาขึ้นมองเขา ชยพลก็นึกประหม่าในรูปลักษณ์ของตัวเองเป็นครั้งแรกในชีวิตเพราะดวงตาสวยหวานที่เขารู้สึกว่ามันคมราวกับมี