บททั้งหมดของ เมียขายฝาก: บทที่ 81 - บทที่ 90

ปางภูจะให้หล่อนช่วยอะไร ใบฟางรับรู้เรื่องตรงหน้าแม้หญิงสาวผู้นี้คะเนวัยแล้วคงสามสิบต้นๆ ที่ปางภูแนะนำให้ทราบว่าเป็นเพื่อนเขา ทีแรกเธอมองใบฟางเหมือนเคลือบแคลงใจ หรือคิดอะไรบางอย่าง แล้วอมยิ้ม ก็นับว่าเธอมีมารยาท ไม่ได้แสดงว่ามีท่าทีดูหมิ่นไม่พอใจ “เธอมีปัญหากับสามีของเธอ ที่จะตามตัวเธอกลับอเมริกาด้วยกันหรือคะ” หญิงสาวรับคำที่ถ่ายทอดจากปางภูแล้ว นำมาครุ่นคิดถามเขาอีกครั้งทำไมต้องให้เธอมายุ่งเรื่องคนอื้นด้วยล่ะ แบบนี้น่ายุ่งเสียที่ไหน ลำพังเรื่องของใบฟางก็ปวดหัวเสียแย่ เอาเถอะเมื่อเขาขอร้อง ใบฟางพอทำได้ ไม่ขัดเขาหรอก หล่อนทรุดนั่งอยู่กับเขาตามลำพังขณะที่หญิงสาวซึ่งเป็นเจ้าของบ้านลับหายเข้าไปในห้อง “เอ เธอพักอยู่กับใครคะ คุณปางภู ทำไมบ้านดูเงียบ”อดถามไม่ได้หลังจากชะเลืองสายตามองสำรวจรายรอบแล้ว บ้านเต็มไปด้วยดงไม้ครื้มสงบน่าอาศัย แต่ทว่าเงียบเกินควร และคิดว่า คงไม่ได้ อยู่อาศัยแค่คนเดียวหรือสองคนเท่านั้น หล่อนยังเห็นห้องชั้นบนเปิดหน้าต่าง ชายหนุ่มขมวดคิ้วตอบ “น่าจะมีด้วยกัน ประมาณห้าคนครับ รวมทั้งคนใช้ด้วย แล้ว ก็เพิร์ล”ตอบเท่าที่ภามิญาเล่าให้ฟัง ใบฟางพยักหน้ายิ

เมล.. ควอเนอร์ เป็นผู้ชายที่ร้ายกาจ ทุกคนคาดการประมาทผู้ชายคนนี้เกินไปแล้ว และอาจจะผิดพลาดถ้าคิดว่าเขาเป็นคนดี โดยผ่านสีหน้าที่หล่อใสซื่อดวงตาคมระยับเฉกผู้ชายแสนเสน่ห์แบบชาวตะวันตกทั่วไป แต่หล่อนรับรู้มาแล้ว ทราบความจริง..ว่าเขายิ่งกว่าสิ่งปฏิกูลที่น่ารังเกียจเสียอีก.. ช่องว่างสิ่งที่ดีๆเกิดขึ้นในใจของหล่อน สำหรับเมล นั้นจึงไม่มี.. เพราะชีวิตที่ผ่านมาของหล่อน เหมือนตกนรกแล้วทั้งเป็น หล่อนเจ็บแล้วก็จำ มันจนชั่วลมหายใจเข้าออกไม่มีทางที่หล่อนจะลืมความร้ายกาจครั้งนี้ของผู้ชายสถุลอย่างเขา หล่อนพอจะอุ่นใจได้บ้างที่มีปางภู กับเพื่อนสาวของเขาอยู่ด้วย อย่างน้อยไม่ได้อยู่คนเดียวและขาดที่พึ่งพิง.. การมีคนร่วมหลายๆคน ทำให้หล่อนสามารถต่อกรเขาได้.. ไม่ให้เมล ควอเนอร์ คิดหลงลำพองและย่ามใจ ว่าเขาจะเดินทางมาจัดการกับหล่อน เรียบร้อยโดยไม่มีปัญหา ใบฟางชำเลืองมองดูอาคันตุกะชาวตะวันตกที่ก้าวเข้ามาเป็นแขกบ้านหลังนี้ด้วยสายตาเงียบพบเห็นแววตาที่ไม่น่าไว้ใจจากผู้ชายนัยน์ตาสีฟ้า คมกริบ แววตายิ้มมาทางหล่อนแฝงความกรุ้มกริ่มจนน่าสะอิดสะเอียนและขยับถอยหนี ใบฟางเบ้ปากไปทางอื่น ยังดีที่มีปางภู

แค่นี้เหนื่อยจะแย่ หาเรื่องเบาๆคุยกับหล่อนดีกว่า“แล้วนี่คุณอาบน้ำแล้วหรือยังฟาง” รู้สึกดีใจที่เขาเป็นห่วง และห่วงใย“อาบเสร็จแล้วค่ะ พอดีคุณโทร.เข้ามา”“งั้น ไม่เป็นไร ถือว่าผมไม่ได้กวนคุณ”“ค่ะ ไม่ได้กวนหรอก อีกอย่างฟางเองคงจะเข้านอนในเวลานี้”“งั้นตามสบายเถอะครับ อรุณสวัสดิ์” เสียงทุ้มนุ่มของเขาเอ่ยตอบมา หลังจากที่คิดว่าจะขอนั่งพักอีกสักชั่วโมงกว่าๆ พออารมณ์เย็นดีแล้ว จินตนาการเกิด เขาต้องลงมือทำงานเขียนนิยายที่ตัวเองรักชอบต่อ เพราะเป็นความรับผิดชอบตัวเอง และเป็นความเคยชิน ตั้งใจว่าจะเก็บเงินไว้สักก้อน ก้อนที่ค่อนข้างมากทีเดียว อาจจะเพื่อใครบางคน ที่เขาเพิ่งคุยด้วยที่ผ่านมานี้สาวสวยยังมีท่าทีสงสัยหล่อนขมวดคิ้ว เขาขยันทำงานจัง แต่ว่า งานอะไรของเขากัน ไม่เห็นจะเสร็จสรรพสักที บางครั้งหล่อนเคยโทร.เข้าไป เขาบอกว่า ติดงาน งานยังไม่เสร็จ ต้องนำกลับมาทำที่บ้าน“งานของคุณนี่ ทำตาปีตาชาติก็ไม่เห็นเสร็จเลยนะคะ ปางภู” ชายหนุ่มอมยิ้ม ที่เห็นหล่อนยังต่อความกับเขาต่อ“ครับ งานเสร็จแล้วก็เริ่มใหม่ มันต้องเริ่มทุกครั้ง ที่รู้ว่าใกล้จะจบ” หล่อนเดาเอาว่าเขาเป็นคนที่ขยันเกินมนุษย์ม

ขอบคุณโชคชะตาที่ดึงตัวเขาพ้นไปจากชีวิตหล่อนเร็ววัน และให้ทราบว่าเขาคิดคดทรยศต่อหล่อน..โดยให้เขาเป็นฝ่ายเลือกสวรรค์สีผู้หญิงเกลือกลั้วมากรักคนนั้นแทน.. หล่อนคิดว่า สมควรแล้วที่ฟ้าดินลงโทษเขาแบบนั้น ใบฟางเงียบอีกครั้ง ยังอยู่ในระหว่างทำอะไร เศร้าใจ..และหล่อนสะเทือนใจจนกระทั่งกล้าที่จะสาดคำพูดแรงๆกราดตอกย้ำในหัวสมองและหูของเขาได้รับรู้เพื่อให้เขาได้รู้ว่าใบฟางเจ็บแค่ไหนกับการกระทำของเขา “พี่ขอบอกกับฟางอีกครั้งว่า.. พี่ขอโทษนะฟาง”“ไม่ต้องพูดคำนี้อีกแล้วค่ะ ฟางไม่อยากรับรู้ได้ยินอีกแล้ว” ใบฟางเกรี้ยวกราดใส่ สติปัญญาเขาคิดได้แค่นี้หรือ“แต่เมื่อรู้แล้ว ฟางก็ไม่ได้คิดอะไรมาก ขอบใจพี่ธีด้วยซ้ำที่กล้าหาญพูดความจริงแบบลูกผู้ชาย”เขารู้สึกดีขึ้นบ้างที่ใบฟางมองเขาในแง่ดีในสายตาของหล่อนบ้างยามนี้ “ถึงแม้ฟางจะอภัยให้พี่ธี แต่ก็ไม่ใช่ว่า ฟางจะไม่โกรธพี่ธีนะคะ”“พี่เข้าใจ”เขาเอ่ยตอบสีหน้าสลดวูบ หล่อนเลยสรุปเรื่องราวทั้งหมด“งั้นฟางทราบแล้วล่ะ ทั้งหมดมันเกิดขึ้นเพราะกิเลสกามารมณ์ของมนุษย์..ปางภู คอยดูเถอะ ฟางจะกลับไปเฉ่งเขา เอาเรื่อง. ที่เขาทำมักง่าย คิดมักง่ายกับฟาง.. ผู้ชายนี่เลวๆเ

เขายืนยันบอกคุณลำดวน“เด็กนั่นชื่อออกฉาวโฉ่ แกจะไปสนใจทำไม มีข่าวว่าควงผู้ชายไม่เว้นแต่ละวัน พอผละจากนายธีรคาม ก็มีหนุ่มคนอื่นมาส่งถึงบ้าน แถมไปไหนมาไหนเที่ยวกันจนดึกดื่น จนชาวบ้านแถบนี้มาฟ้องบอกแม่..นี่แกยังจะพิจารณายัยเด็กนั่นอยู่อีกหรือ ตาศรา”คุณลำดวนเอ่ยพูดอย่างอ่อนอกอ่อนใจ ที่บุตรชายค้านเสียงแข็งทำท่าจะไม่เชื่อถือนางผู้เป็นแม่“แม่ผิดหวังกับแกเหลือเกิน จนไม่รู้ว่าจะตัดสินใจกับแกอย่างไรดีแล้ว” เขานิ่ง พยายามให้มารดาใจเย็น “เอาไว้ผมจะลองคุยกับน้องฟางดูสักครั้งก่อนเถอะครับ.. ผมเชื่อมั่นในตัวน้องฟาง”คุณลำดวนสะบัดหน้ากับคำร้องขอของเขา แล้วมองเมินไปทางอื่น โบกมือไล่ให้เขาออกไปก่อน “ถ้าแกจะมาพูดเรื่องนี้กับแม่ ไปทำธุระอย่างอื่นให้เสร็จก่อนเถอะ อาบน้ำอาบท่า หรือจะลงมากินข้าว ยังดีกว่าแกมาพูดกับแม่ถึงเรื่องนี้.. แม่ไม่อยากจะฟัง”นางลำดวนเอ่ยเสียงเด็ดขาดก่อนจะลุกขึ้นสะบัดตัวพรึดเดินจากไป โดยที่เขาได้ตี่มองตามผู้เป็นมารดาอย่างไม่เข้าใจเท่านั้นเมื่อก่อนท่านสนับสนุนเขากับใบฟาง แต่บัดนี้ท่าทีเปลี่ยนแปลงไป เหมือนไม่ได้นึกปลื้มเด็กสาวที่น่ารักอย่างใบฟางเข้าแล้ว.. เขาต้องพิสูจน์