All Chapters of ท่านอ๋องบัดซบ!!! เล่ม 2: Chapter 21 - Chapter 30

“ตกลง ข้าไม่ได้ยืดเส้นยืดสายนานแล้ว ไปกันเลย” หวงฉีเจิ้งฟังเรื่องราวคร่าว ๆ ที่กว่าจะรู้เรื่องโดยเยี่ยหยางผู้เล่าเรื่องห่วย แต่เขาก็พอเข้าใจมันได้“เดี๋ยวสิ!!! เจ้าจะเล่นบทไหน”“ข้าไม่อยากเลือกเลย” ฉีเจิ้งคร่ำครวญ ลองคิดดูสิให้เขาทำตัวเป็นเส้าหยางจวินผู้เย่อหยิ่งก็แย่ เป็นชินอ๋องบัดซบยิ่งแย่กว่า นี่เพื่อนเขาจะใช้ชีวิตเป็นผู้เป็นคนดี ๆ กับใครเขาบ้างไม่ได้หรือ พฤติกรรมตัวตนแต่ละอย่าง แค่คิดว่าต้องสวมหน้ากากเป็นเพื่อนรักก็ละเหี่ยใจแล้ว ตัวเลือก...ยากมาก เพราะเขาหนังหน้าหนาไม่เท่าสหายรัก งั้นเลือก “เส้าหยาง” ...ดีกว่า“เจ้าไม่อยากลองเป็นท่านอ๋องบ้างหรือ?” เยี่ยหยางกล่อม เขาขี้เกียจอาบน้ำประแป้งแต่งตัวเพื่อนรักเยอะแยะ“ไม่” หวงฉีเจิ้งปฏิเสธเสียงแข็ง ...ท่านอ๋องข้าก็อยากเป็นอยู่ แต่ถ้าให้เป็นท่านอ๋องบัดซบ ข้าไม่เอา!!! “ก็ได้ ๆ เปลืองน้ำยาชะมัด แถมสีผมที่ได้ ทำภาพลักษณ์ข้าตกต่ำไปมาก” เยี่ยหยางบ่น เขาต้องใช้น้ำยาเปลี่ยนสีผมทั้งน้ำยาเปลี่ยนรูปเปลืองชะมัด แถมสีผมที่ได้ยังไม่เงาเหมือนสีผมของเขาอีก ต้นฉบับเจ้าของใบหน้าเส้าหยางตัวจริง จัดการแปลงโฉมให้หวงฉีเจิ้งผู้อยากลองประสบการณ์แปลกใหม่เส

นาน ๆ ครั้งเขาจะเรียกใช้พวกเขาอย่างเป็นการเป็นงาน ทำให้เหล่ากิเลนกระเหี้ยนกระหือรือเตรียมพร้อมกันทุกคน ฉีหลินอี้กิเลนหนึ่งผู้เป็นหัวหน้ากลุ่มปรากฏตัวเบื้องหน้าชินอ๋องท่ามกลางผู้คน สิบปีก่อนมันเป็นแค่องครักษ์ปลายแถวที่ได้แต่มองพี่น้องพวกพ้องถูกฆ่าอย่างเหี้ยมโหด ทำให้มันตั้งประณิธานไว้ว่า จะปกป้องพี่น้องและชินอ๋องตลอดชีวิต กิเลนคลั่งที่เหลือรอดจากเหตุการณ์สังหารครั้งนั้นได้รวมกลุ่มขึ้นใหม่ และพวกมันนี่แหละที่เป็นผู้พบตัวท่านอ๋องในวัยเยาว์ “ท่านอ๋อง ชือจิ่วกับชือชีอยากแข่งขันกันขอรับ พวกเขาจึงอยากขออนุญาต”“เจ้าสิบเก้ากับเจ้าสิบเจ็ดจะแข่งอะไรกันอีกล่ะ?” เยี่ยหยางส่ายหัวกับองครักษ์ตัวเอง รักกันเหมือนพี่น้องก็จริง ก็ชอบแข่งขันกันเองเป็นเรื่องสนุก ๆ กันในกลุ่ม หาใช่ความขัดแย้งมีโอกาสทีไรก็รีบคว้าไว้ทันที แต่ไม่มีใครยอมซ้อมมือกับพวกเขาสักเท่าไหร่ แม้แต่พวกเขาด้วยกันเอง จึงต้องเปลี่ยนเป็นซ้อมมือกับคนนอก และแข่งนับผลว่าใครเหนือกว่า“เรียนท่านอ๋อง ข้ากับพี่สิบเจ็ดจะแข่งว่าใครลงมือได้มากกว่ากัน และ ใครลงมือได้หนักกว่าขอรับ” ชือจิ่วหรือกิเลนสิบเก้าน้องเล็กสุดของกลุ่มยิ้มหวานถูมือถูไม้รอฟังคำขอ

กิเลนห้าผู้เป็นเหมือนพ่อบ้านของกลุ่มองครักษ์รีบจัดการให้น้อง ๆ ยกชุดเก้าอี้บุผ้ารองอย่างดีตามจำนวนคน แม้แต่บ่าวรับใช้และสาวใช้ข้างกายฮูหยินสกุลจูยังมี พร้อมตั่งโต๊ะยกเข้ามาในศาลอย่างรวดเร็ว“บังอาจ!!! ที่นี่คือศาลไม่ใช่โรงงิ้ว” หลี่ไท้หยวนที่นั่งเป็นประธานผู้ตัดสินถูกเมินหน้าแดงโกรธจนหนวดเครากระตุก“เชิญกว๋อกง เชิญท่านน้านั่ง” เยี่ยหยางเอ่ยชวนท่านพ่อท่านแม่ตนอย่างเป็นทางการในฐานะชินอ๋องนั่งลงที่เก้าอี้รอชมเรื่องสนุก “สิบสี่...เม็ดแตง”กิเลนสิบสี่หิ้วปิ่นโตเถาใหญ่จัดเรียงเม็ดแตง เม็ดถั่ว และของว่างกินเล่นมากมาย แน่นอนว่าไม่ซ้ำกับที่ทานไปที่โรงเตี๊ยม พร้อมน้ำชาอุ่นร้อนกลั้วคอ หากนี่ไม่ใช่ว่าท่านอ๋องเพิ่มตื่นบรรทม เจ้าสิบสี่คงเตรียมสุรารสเลิศแทนน้ำชาขมแล้วชาวบ้านต่างเรียนรู้ความกล้าของท่านอ๋องอย่างใส่ใจ และคิดเก็บท่วงท่าไว้เลียนแบบ 

หลี่ไท้หยวนยังคงงงงวยมึนงง กว๋อกงผู้เจ้าเล่ห์ดุจจิ้งจอกพันปีของราชอาณาจักรเป่ยฉิน กับ ประธานสมาคมการค้าเหวินชาผู้ลึกลับโหดเหี้ยมลงมือไม่กะพริบตาสีหน้าไม่เปลี่ยนทำไมถึงมาอยู่ที่นี่ได้?ไม่จริง...นี่ไม่ใช่เรื่องจริงถ้าเป็นคนสองคนที่น่าหวาดกลัวเช่นทั้งคู่มาที่เจียงตง เจ้าเมืองอย่างเขาคงต้องได้ยินข่าวคราวมาบ้าง“เจ้าหน้าที่!!! โบยผู้ต้องหาในข้อหาแอบอ้างเป็นผู้อื่นหนึ่งร้อยไม้” เจ้าเมืองมือสกปรกตั้งลำใหม่ แสดงความโง่ต่ออย่างไม่ยอมรับความจริงใด ๆเยี่ยหยางถอนหายใจเฮือกใหญ่ เห็นทีเขาต้องเก็บกวาดทั้งเช็ดทั้งถูเมืองเจียงตง จนขึ้นเงาแน่ เขาโบกมือให้สัญญาณเพียงครู่เดียวกลุ่มกิเลนคลั่งทยอยแบกหามมือปราบที่ถูกมัดเป็นหมูถูกเชือด ใบหน้าบวมฉึ่งอืดฟกช้ำดำเขียวเล็กน้อยเรียงเข้ามาเหมือนเนื้อรอแบ่งขาย“อ่าห์...เปิ่นหวางลืมถามเลย คนพวกนี้ใช่มือปราบที่ไม่รู้จักกาลเทศะหรือไม่ พวกมันมาวุ่นวายเวลาอาหารเช้าของเปิ่นหวาง ช่างไม่รู้จักที่ต่ำที่สูง”“หากเจ้าไม่กวดขันลูกน้องของเจ้า ศาลที่ตัดสินความยุติธรรมคงไม่มีความน่าเชื่อถื

ถ้อยคำน้ำเสียงที่ค่อย ๆ เผยความจริงช่างเย็นยะเยือกดั่งความตาย เยี่ยหยางแสยะยิ้มพูดกับหลี่ไท้หยวนผู้ที่จะรู้ทุกสิ่งแต่ไม่อาจเผยทุกอย่างได้“ชินอ๋องและเส้าหยาง คือ ข้า ชายคนนั้นคือพระบิดาของข้า เป็นพระเชษฐาของฮ่องเต้ หญิงคนนั้นคือพระมารดาของข้า ทั้งสองคนที่เจ้าและญาติผู้น้องของเจ้าล่วงเกิน คือเชื้อพระวงศ์ตระกูลมู่หรงแห่งราชอาณาจักรซีเว่ย ความผิดสถานใดเจ้าคงแจ้งแก่ใจดี ที่ข้ายังเมตตาไว้ชีวิตเจ้าก็มากเกินพอแล้ว ยังไม่รวมความผิดที่พวกเจ้าตระกูลหลี่ทำไว้กับผู้อื่นอีก ชีวิตที่เหลืออยู่ก็จงสำนึกเสียใจกับสิ่งที่ตัวเองทำซะเถอะ”ทันทีที่สิ้นเสียงของเยี่ยหยางและเจ้าตัวผละออกมา อดีตเจ้าเมืองกุมคอดิ้นทุรนทุรายอยู่ที่พื้น ภายในลำคอของหลี่ไท้หยวนเจ็บปวดราวกับถูกของมีคมกรีดซ้ำหลาย ๆ ที แต่ก็ไม่มีเสียงใดหลุดลอดออกมาเยี่ยหยางขอยืมกระบี่จากเจ้าเจ็ดที่รั้งอยู่ด้วย ตวัดข้อมือลงอย่างรวดเร็ว ขาสองข้างจนถึงสะโพกถูกเฉือนออก รอยตัดเรียบเนียน แม้แต่กระดูกก็ตัดขาดจากกัน โลหิตไหลพุ่ง ร่างกายที่ด้วนไร้ขาล้มกลิ้งอยู่ที่พื้นเปรอะเปื้อนเลือดของมันเอง“รู้หรือไม่ว่า ทำไม