หมายมั่นปั้นให้รัก のすべてのチャプター: チャプター 21 - チャプター 30

“แต่ฉันกลัว ถ้าหลิวรู้แล้วโกรธขึ้นมา ฉันจะทำไง”“ผมจะขอโทษคุณหลิวเองครับ ผมสัญญาว่าจะไม่ทำให้คุณต้องลำบากใจ” เอ่ยจบก็กระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้นซึ่งแสงจันทร์ก็ซุกตัวอยู่กับแผงอกของชายหนุ่ม ราวกับว่าเธอคือลูกนกตัวเล็กๆ ที่ต้องการการปกป้องคุ้มภัย อังกูรปรนเปรอแสงจันทร์ด้วยของแบรนด์เนมอีกหลายอย่าง แม้ปากจะบอกว่าไม่อยากได้แต่ลับหลังก็ตาลุกวาวจนเนื้อเต้น ขนาดพึ่งมีอะไรกันเขายังเปย์หนักขนาดนี้ถ้าเธอท้องขึ้นมา เขาคงคุกเข่าขอแต่งงานแน่ “ลูกจะปล่อยมือจากหลิวจริงๆ นะเหรอ” โรซี่เอ่ยถามลูกชายอย่างตรงไปตรงมา นั่นเพราะเธอพอจะมองเห็นอะไรในสายตาของเดวิส ต่อให้การหมั้นหมายจะเกิดขึ้นตั้งแต่ที่เดวิสยังไม่เกิด ทว่าพอรู้ลูกชายคนนี้ของเธอก็นิ่งและขอทำความรู้จักว่าที่เจ้าสาวเงียบๆทุกครั้งที่เบญจาไลฟ์สดหนึ่งในคนดูคือเดวิส เพียงแค่ลูกชายไม่ได้ใช้แอคเคาท์จริงเท่านั้น ที่รู้เพราะเธอเคยเห็นและเคยได้รับกล่องพัสดุที่ส่งมาจากเมืองไทย โดยของในนั้นล้วนเป็นสินค้าของเบญจาทั้งสิ้น แบบนั้นเรียกว่าตกหลุมรักได้หรือเปล่า ยิ่งรู้ว่าเบญจาจะบินมาถอนหมั้นเดวิสก

แต่ถึงอย่างนั้นเดวิสก็ยังคงลังเลที่จะบอกความรู้สึกแท้จริงว่าเขาคิดยังไงกับเบญจา ไม่ใช่ไม่อยากบอกแต่กลัวบอกไปแล้วจะทำให้เธอไม่สบายใจเพราะหญิงสาวเองก็ไม่ได้มีท่าทีหรือแสดงออกว่าคิดอะไรกับเขา เธอยังคงหนักแน่นเรื่องถอนหมั้นรวมถึงมั่นคงในความรักที่ต่ออังกูร นั่นทำให้เขารู้สึกอิจฉายิ่งใกล้ครบกำหนดเวลาที่เขายื้อเพื่อให้เบญจาอยู่ที่นี่มากเท่าไหร่ เวลาในแต่ละวันก็เหมือนจะยิ่งผ่านไปเร็วมากเท่านั้น แต่เบญจากลับไม่เคยรบเร้าให้เขาพูดอะไร เธอยังคงช่วยงานเขาตั้งแต่เช้าถึงเย็น แต่ที่เขาชอบมากที่สุดคือตอนที่เธออยู่กับมารดา“อีกไม่กี่วันเธอก็ต้องกลับเมืองไทยแล้วนะซัน” โรซี่กำชับลูกชายอีกครั้งซึ่งน่าจะเป็นครั้งสุดท้ายเช่นกัน นั่นเพราะตอนนี้เอกสารส่วนตัวที่หายไปของเบญจาได้ครบถ้วนหมดแล้ว รวมถึงตั๋วเครื่องบินก็มีพร้อมออกเดินทางเช่นเดียวกันคำพูดของแม่ทำให้เดวิสถอนหายใจออกมาหนักๆ เขาจะรั้งเธอให้อยู่ด้วยกันที่นี่ได้ยังไง มันไม่มีเหตุผลอะไรไปรั้งด้วยซ้ำ สุดท้ายก็เลือกที่จะทำให้ความต้องการแรกของเบญจาประสบผลสำเร็จ  เดวิสห

เบญจารีบลุกขึ้นจากกองฟาง แต่เพราะรีบร้อนมากไปรวมถึงอาการเมาที่ยังคงมีสุดท้ายเธอก็เซถลาจนเกือบล้ม ยังดีที่เดวิสเข้ามาช่วยพยุงไว้ได้ทัน จากนั้นเขาก็พาเธอกลับเข้าบ้านแล้วแยกย้ายพักผ่อน ทั้งคู่ต่างทิ้งตัวลงนอนบนเตียง แม้จะง่วงแม้จะอยากหลับแต่พวกเขากลับเอาแต่นอนมองเพดานห้องตัวเองอยู่แบบนั้น เบญจาพลิกตัวไปมาในขณะที่เดวิสนอนยกมือขึ้นก่ายหน้าผาก หัวใจของทั้งคู่เต้นไม่เป็นส่ำบ่งบอกว่าจูบที่เกิดขึ้นมันไม่ได้ฉาบฉวยหรืออยากให้จบเพียงแค่นั้น“ไม่ได้ๆ เราไม่ได้คิดอะไรกับเขา ไม่ได้คิด” เบญจาส่ายหน้าแรงๆ ไล่ความคิดแสนฟุ้งซ่านให้ออกไปจากหัว ก่อนจะคว้าผ้าห่มนวมขึ้นมาคลุมโปงขณะที่เธอกำลังสับสนอยู่นั้นจู่ๆ ก็เกิดข่าวลือขึ้นที่เมืองไทย เพราะการที่เธอหายหน้าหายตาไปอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ยแถมตลอดเวลาเกือบหนึ่งเดือนมานี้ก็ไม่เคยไลฟ์สด จึงมีคนกุข่าวขึ้นว่าเธอท้องกับผู้มีอิทธิพลและตอนนี้ก็กำลังหนีอายไปคลอดลูกอยู่ที่ต่างประเทศยิ่งข่าวในโลกออนไลน์ที่รับข่าวสารเพียงสั้นๆ จากนั้นก็กดแชร์ต่อๆ ไปอย่างสนุกมือยิ่งเหมือนลมที่พัดข่าวลือของเบญจาให้กระจายไปเร็วขึ้น แม้ข่าวจะเกิดขึ้นเม

โรซี่ที่ยืนฟังทั้งคู่พูดคุยกันถึงกับถอนหายใจออกมาหนักๆ ทำไมลูกชายเธอถึงยังไม่ยอมพูดความในใจออกมาสักที หรือไม่ก็พูดยื้อให้เบญจาอยู่ด้วยกันที่นี่อีกสักหน่อย ทำไมถึงชอบได้ใจร้ายกับความรู้สึกของตัวเองแบบนั้นนะ ข่าวลือที่เกิดขึ้นกับหลานสาวถึงหูของนพพลเช่นกัน เพราะรู้ว่ามันไม่มีเรื่องไหนจริงนพพลจึงไม่ได้ร้อนอกร้อนใจกลับคิดว่าดีเสียอีก เพราะข่าวนี้อาจพิสูจน์ใจคนได้โดยเฉพาะกับคนใกล้ตัวบางคนที่ทำร้ายเบญจาได้อย่างเลือดเย็น คืนก่อนเดินทางเบญจายังคงไปนั่งคุยกับเจ้าไก่ซิลค์กี้แต่คราวนี้เธอไม่กล้าแตะเครื่องดื่มแอลกอฮอล์เพราะกลัวเหตุการณ์ในคืนนั้นเกิดขึ้นซ้ำ เพียงแค่คิดถึงมันใจเธอก็เอาแต่เต้นโครมครามไม่หยุดรวมถึงความรู้สึกร้อนๆ หนาวๆ เหมือนคนเป็นไข้นี่ก็ด้วย“เอากลับไปเลี้ยงที่ไทยด้วยไหม ผมยกให้”“อยากเอามันกลับไปด้วยอยู่เหมือนกัน แต่ฉันกลัวทำมันตายนะสิ”“งั้นผมจะเลี้ยงให้”“เลี้ยงดีๆ นะคะ อย่าจับมันลงหม้อตุ๋นเชียว”“ตัวเท่านี้ไม่น่าจะอิ่มท้องเท่าไหร่” เดวิสมองไปยังเป้าหมาย ซึ่งคำพูดของชายหนุ

“อ้อ…เมื่อกี้เหมือนฉันจะเห็นร้านบะหมี่อยู่ข้างๆ ร้านสะดวกซื้อ เราไปกินกันไหมคะ เพราะตอนนี้ฉันก็หิวแล้วเหมือนกัน” เอ่ยบอกเสร็จก็ส่งยิ้มให้เขา แม้จะยิ้มไม่สดใสเหมือนเดิมอย่างน้อยรอยยิ้มนี้ก็สลัดความทุกข์ออกไปจากความรู้สึกของเบญจาได้พอสมควร “ครับ” เดวิสเอ่ยรับ ทั้งคู่นั่งกินก๋วยเตี๋ยวกันคนละชามก่อนที่เดวิดจะอาสาไปส่งเธอที่บ้านซึ่งเบญจาก็บอกเส้นทางให้ ขณะนั่งรถอยู่นั้นเธอก็อดที่จะทึ่งกับทักษะการขับรถที่ดีเยี่ยมเกินคาดของอีกคนมาก ออกเดินทางมาได้ครู่ใหญ่ก็ถึงบ้านของเบญจา“ขอบคุณนะคะที่มาส่ง ขอบคุณความบังเอิญที่คุณไปเจอฉันแล้วช่วยดึงสติไว้” เบญจาคิดว่าทุกอย่างระหว่างเธอกับเดวิสคือความบังเอิญเท่านั้น แต่ชายหนุ่มรู้ว่ามันไม่ใช่ความบังเอิญเขาตั้งใจตามหาเธอต่างหาก “ครับ”“ว่าแต่คืนนี้คุณพักที่ไหน” เบญจามีคำถามในหัวมากมายแต่ถ้าถามออกไปอีกฝ่ายจะคิดว่าเธอก้าวก่ายเรื่องส่วนตัวของเขาหรือเปล่า เพราะคิดแบบนั้นเธอจึงได้แต่เก็บคำถามไว้ “โรงแรม...ครับ” “จากบ้านฉันไปก