All Chapters of ท่านประทานขา อย่ารังแกหนู: Chapter 1 - Chapter 10

เสียงจังหวะการเดินย่ำเท้าวนไปวนมาบริเวณหน้าประตูเพนท์เฮ้าส์ บ่งบอกอารมณ์กระวนกระวายของเจ้าของได้เป็นอย่างดี เท้าเล็กๆ เข้ากับรองเท้าส้นสูงสีแดงสด ขนาดของส้นเข็มที่สูงถึงสี่นิ้วไม่ได้เป็นอุปสรรคต่อการเดินหรือเคลื่อนไหวของเธอได้เลยแม้แต่น้อยร่างสวยในชุดรัดรูปเดินไปเดินมาพร้อมกับพยายามติดต่อใครบางคนที่จนถึงขณะนี้ก็ยังติดต่อไม่ได้ ทั้งๆ ที่นัดหมายเวลารวมถึงสถานที่อย่างชัดเจนแล้วและที่สำคัญเงินก็จ่ายไปแล้วเช่นกัน “จนป่านนี้แล้วทำไมถึงยังไม่มาอีกนะ” สีหน้าของกรรวียังคงเคร่งเครียดเพราะหากงานนี้เธอทำไม่สำเร็จ นั่นก็หมายความว่าเงินค่าแรงก้อนโตที่จะได้ก็พลอยปลิวหายไปต่อหน้าต่อตาเช่นกันเงินที่เธอหมายมั่นจะนำไปทุบหน้าใหม่ที่เกาหลีให้กลับมาสวยเหมือนสาวรุ่น ทั้งๆ ที่ตอนนี้เธอก็สวยมากอยู่แล้วแต่ก็อยากสวยไปมากกว่านี้อีก ให้เหมาะกับสโลแกนส่วนตัวว่าผู้หญิงอย่าหยุดสวย “มาหรือยัง” เสียงห้วนดังขึ้นจากด้านหลังนั่นทำให้กรรวีถึงกับสะดุ้ง ก่อนจะหันกลับมามองชายร่างท้วมตรงหน้า “ยังเลยค่ะคุณอดุลย์” กรรวีเอ่ยตอบเจ้านาย“มัวไปโอ้เอ้ทำอะไรอยู่ เดี๋ยวก็เสียงานใหญ่กันพอดี ถ้าเราทำงานนี้พังมีหวังได้ตกงานกันแน่” ง

เมื่อหยุดไม่ได้ก็ต้องไปต่อ ชายหนุ่มหักห้ามใจไม่ให้ทำอะไรรุนแรงเกินไป ค่อยๆ แทรกตัวเข้าหาพร้อมกดน้ำหนักลงไปช้าๆ เนิ่บๆ รู้ว่าเธอเจ็บเพราะเห็นใบหน้าสวยเหยเกน่าสงสาร เขาจึงโน้มตัวลงไปจูบปากอิ่มที่เวลานี้บวมเจ่อเพราะฝีมือเขาอย่างดูดดื่มพร้อมกับใช้มือข้างหนึ่งนวดเฟ้นหน้าอกอวบอิ่มของเธอสลับบีบบี้เม็ดยอดสีชมพูสวยเบาๆ ในขณะที่สะโพกสอบก็ค่อยๆ เคลื่อนเข้าและออกอย่างเป็นจังหวะสัมปันนีรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังจะขาดอากาศหายใจ เธอเจ็บแต่ความเจ็บกลับมาพร้อมความเสียวซ่านที่เธอต่อต้านไม่ได้ รู้สึกเหมือนขณะนี้ร่างกายกำลังจะแตกเป็นเสี่ยงๆ มันเจ็บจนน้ำตาซึมแต่ไม่นานความเจ็บก็ค่อยๆ หายไปแล้วความรัญจวนแปลกใหม่ที่ไม่คุ้นเคยก็เข้ามาแทนที่ร่างบอบบางไหวโยกไปตามแรงส่งของอีกฝ่าย เขาเฝ้าจูบเฝ้าสัมผัสจนเธอเตลิดสติล่องลอยและปล่อยให้ทุกอย่างเกิดขึ้นต่อเนื่องยาวนาน อชิระเองก็กำลังหลงในรสสวาทที่กำลังเกิดขึ้น เขากลืนกินเธอครั้งแล้วครั้งเล่า แม้จะรู้ว่าหญิงสาวใหม่กับเรื่องบนเตียงทว่าเขากลับอดใจไม่ไหว“อืม…ยังมีเวลาอีกหลายชั่วโมงกว่าจะเช้า” อชิระที่หยิบนาฬิกามาดูเวลายิ้มมุมปากออกมาอย่างเจ้าเล่ห์ หลังจากครั้งแรกผ่านไปชายห

แม้จะบอกให้ตัวเองเข้มแข็ง แต่สัมปันนีก็กินอะไรไม่ได้นั่งเหม่อลอยติดต่อกันหลายวัน รวมถึงทุกๆ คืนเธอมักจะสะดุ้งตื่นจากการฝันร้าย ฝันถึงเหตุการณ์ในคืนนั้นซ้ำๆ วนไปวนมา พยายามแค่ไหนก็สลัดมันออกไปจากหัวไม่ได้ โดยเฉพาะเงาของผู้ชายคนนั้น ความทุกข์ค่อยๆ กัดกินหัวใจของเธอ แม้จะไม่มีน้ำตาแต่แววตาของเธอก็ยังคงเศร้าสร้อยไร้ความสดใส วรรณีเองก็ทุกข์ใจกับสิ่งที่เกิดขึ้นกับลูกสาว เธอพยายามชวนคุยชวนไปทำบุญไปต่างจังหวัด แม้สัมปันนีจะไปด้วยทุกๆ ที่ทว่าก็ยังไร้ซึ่งชีวิตชีวา กระทั่งคืนหนึ่ง สัมปันนีก็ยอมเล่าเรื่องบางอย่างให้เธอฟัง ความรู้สึกขณะนั้นเหมือนหัวใจของคนเป็นแม่แบบเธอถูกกระชากออกจากอกแล้วใช้มีดแทงซ้ำๆ มันทั้งช็อค ทั้งจุกแน่นในอก ทั้งตกใจจนชาไปทั้งตัว เพราะไม่คิดไม่ฝันว่าสัมปันนีจะได้พบเจอกับเหตุการณ์เลวร้ายแบบนั้น ทั้งสองกอดกันร้องไห้และจับมือกันเพื่อจะก้าวผ่านช่วงเวลานี้ไปด้วยกัน “ผลสัมภาษณ์งานที่ใหม่ออกหรือยังลูก” วรรณีเอ่ยถามเพราะเมื่อสองสามอาทิตย์ก่อนจะเกิดเรื่องสัมปันนีบอกว่าได้ลาออกจากบริษัทเดิมพร้อมสัมภาษณ์งานที่บริษัทใหม่แล้ว เหตุผลที่ลาออกจากที่เก่าเพราะถูกหัวหน้างานที่เป็นผู้ชายคุกค

แต่ดูเหมือนฟ้าหลังฝนของเธอจะค่อยๆ สดใสขึ้น หลังผ่าตัดอาการของแม่ก็ถือว่าฟื้นตัวได้ดีแม้ต้องระวังเรื่องการติดเชื้อและภาวะแทรกซ้อนด้านอื่นๆ โดยเฉพาะที่สมอง เพราะแบบนั้นหมอจึงยังไม่อนุญาตให้ออกไปพักฟื้นที่บ้านได้อย่างที่มารดาต้องการ“แม่หายดีแล้ว ทำไมหมอยังไม่ยอมให้ออกจากโรงพยาบาลอีกก็ไม่รู้” “หมอคงอยากให้แน่ใจว่าแม่หายดีแล้วจริงๆ ถึงอนุญาตนะคะ” สัมปันนีให้กำลังใจมารดาที่คงอยากกลับบ้าน แต่ดูยังไงตอนนี้แม่ของเธอก็ยังไม่พร้อมจะออกจากโรงพยาบาล “แต่แม่เบื่อโรงพยาบาลเต็มที”“เบื่อก็ต้องทนค่ะ“เป็นคนป่วยทำได้แค่นั่งๆ นอนๆ อยู่แบบนี้ เวลาแต่ละวันผ่านไปช้าเหลือเกิน” วรรณีที่ยังนอนอยู่บนเตียงคนไข้อดไม่ได้ที่จะบ่นกับสภาพของตัวเองตั้งแต่เกิดมานี่คืออุบัติเหตุที่ร้ายแรงที่สุดในชีวิตก็ว่าได้แต่ถ้าย้อนเวลากลับไปเธอก็ยังคงจะข้ามถนนเพื่อไปซื้อของโปรดให้ลูกสาวเพียงคนเดียวเช่นกัน“หนูรู้ค่ะว่าแม่เบื่อแต่ก็ต้องอดทน ถ้าหมอให้

“นั่นก็ไม่ได้นี่ก็ไม่ได้ แบบนี้เราไม่ต้องหางานใหม่รอหรอกหรือคะ” งานดีๆ เงินดีๆ สมัยนี้หาง่ายเสียเมื่อไหร่ ต่อให้เจอก็ไม่ได้มาครบทั้งสองอย่างแน่ “ไม่ๆ เพราะทางรอดของเราคือต้องติดต่อแม่เล้าคนนั้นให้ได้” อดลุย์ยังคงหวังที่จะติดต่อแม่เล้าในคืนนั้นได้ “แต่ถ้าไม่ได้จริงๆ เราจะทำยังไงกันดี”“ถ้าไม่ได้ก็คงต้อง…”“ก็คงต้องอะไรคะ” “ยอมรับชะตากรรม” คำพูดของอดุลย์ทำให้กรรวีแทบจะดึงทึ้งศีรษะของตัวเอง ชะตากรรมแบบนี้เธอไม่อยากยอมรับเอาเสียเลย ก่อนจะสลัดความสิ้นหวังทิ้งแล้วตั้งหน้าตั้งตาติดต่อแม่เล้าในคืนนั้นซ้ำๆ กรรวีถามไปที่เอเจนซี่เพื่อขอข้อมูลติดต่ออื่นๆ ทั้งที่อยู่ที่ทำงานหรือที่ไหนก็ตามที่จะติดต่อได้ ทว่ากลับมีอะไรที่ซับซ้อนมากกว่านั้น เมื่อถามไปถามมาถึงได้รู้ว่ามีการกินหัวคิวเกิดขึ้นภายในเอเจนซี่ เป็นการหักหน้าแย่งงานกันเองของอดีตเด็กที่ชื่อพิจิกาที่ผันตัวมาเป็นแม่เล้ารายใหม่ นอกจากเป็นแม่เล้าแล้ว