บทที่ 7

แต่ดูเหมือนฟ้าหลังฝนของเธอจะค่อยๆ สดใสขึ้น หลังผ่าตัดอาการของแม่ก็ถือว่าฟื้นตัวได้ดีแม้ต้องระวังเรื่องการติดเชื้อและภาวะแทรกซ้อนด้านอื่นๆ โดยเฉพาะที่สมอง เพราะแบบนั้นหมอจึงยังไม่อนุญาตให้ออกไปพักฟื้นที่บ้านได้อย่างที่มารดาต้องการ

“แม่หายดีแล้ว ทำไมหมอยังไม่ยอมให้ออกจากโรงพยาบาลอีกก็ไม่รู้” 

“หมอคงอยากให้แน่ใจว่าแม่หายดีแล้วจริงๆ ถึงอนุญาตนะคะ” สัมปันนีให้กำลังใจมารดาที่คงอยากกลับบ้าน แต่ดูยังไงตอนนี้แม่ของเธอก็ยังไม่พร้อมจะออกจากโรงพยาบาล 

“แต่แม่เบื่อโรงพยาบาลเต็มที”

“เบื่อก็ต้องทนค่ะ

“เป็นคนป่วยทำได้แค่นั่งๆ นอนๆ อยู่แบบนี้ เวลาแต่ละวันผ่านไปช้าเหลือเกิน” วรรณีที่ยังนอนอยู่บนเตียงคนไข้อดไม่ได้ที่จะบ่นกับสภาพของตัวเอง

ตั้งแต่เกิดมานี่คืออุบัติเหตุที่ร้ายแรงที่สุดในชีวิตก็ว่าได้แต่ถ้าย้อนเวลากลับไปเธอก็ยังคงจะข้ามถนนเพื่อไปซื้อของโปรดให้ลูกสาวเพียงคนเดียวเช่นกัน

“หนูรู้ค่ะว่าแม่เบื่อแต่ก็ต้องอดทน ถ้าหมอให้กลับบ้านหนูก็อยากให้แม่หยุดทำงานไปก่อน ลูกพอมีเงินเก็บอยู่บ้าง เอาออกมาใช้ก่อนเราก็คงพอจะอยู่ได้อีกหลายเดือน”

“ไม่ๆ เอาเงินแม่มาใช้ ลูกหนูเก็บเงินก้อนนั้นไว้เถอะลูก” วรรณีปฏิเสธที่จะให้สัมปันนีเอาเงินเก็บมาใช้เพราะรู้ว่าลูกสาวเองก็มีความฝันที่อยากทำจึงขยันทำงานเก็บเงินมาตลอด แล้วเธอจะกล้าไปเอามาใช้ได้ยังไง

สัมปันนีพยักหน้ารับคำแต่ลึกๆ ตัดสินใจแน่วแน่แล้วว่าจะไม่ทำตามที่แม่บอก เวลานี้ชีวิตของแม่สำคัญกว่าความฝันของเธอ คืนนั้นสัมปันนีนอนเฝ้าแม่ก่อนจะกลับมาบ้านตอนเช้าเพื่อเอาเสื้อผ้ามาเปลี่ยนแล้วจะกลับไปที่โรงพยาบาลอีกครั้ง ระหว่างทำความสะอาดบ้านเสียงโทรศัพท์มือถือของเธอก็ดังขึ้น

“ออย” สัมปันนีเอ่ยทักเพื่อนสนิทที่ตอนนี้ทำงานอยู่ต่างประเทศ 

“คิดถึงจังเลย” ปลายสายเอ่ยบอกทันทีที่ได้ยินเสียงของสัมปันนี 

“คิดถึงเหมือนกัน”

“ว่าแต่ลูกหนูยังจะมาเกาหลีใช่ไหม” อรอุมาเอ่ยถามขึ้น ตอนนนี้เธอทำงานอยู่ที่ร้านเครื่องสำอางที่เกาหลีใต้ เป็นแรงงานถูกกฎหมายไม่ได้ลักลอบเข้าเมือง ซึ่งลูกค้าของเธอก็คือกลุ่มคนไทยที่ไปเที่ยวที่นี่ 

“ไป แต่คงต้องเลื่อนออกไปก่อน”

“อ้าว! ทำไมล่ะ”

“พอดีแม่เราถูกรถชน ตอนนี้ยังอยู่โรงพยาบาล”

“จริงปะเนี่ย” อรอุมาอุทานออกมาอย่างตกใจ 

“จริง อาการโคม่าอยู่หลายวันแต่ตอนนี้ดีขึ้นมากแล้ว” 

“ตกใจจริงๆ นะ อีกอย่างเกิดเรื่องตั้งหลายวันพึ่งจะมาบอก เพื่อนสนิทกันจริงไหมเนี่ย” อรอุมางอนสัมปันนีเล็กน้อยแต่ก็เข้าใจได้ 

“ขอโทษที พอดีเรายุ่งๆ”

“อืม…เข้าใจ เรื่องมาเกาหลีสะดวกก่อนก็ได้ ฝากบอกป้าวรรณด้วยนะว่าขอให้หายเร็วๆ เดี๋ยวเราส่งอาหารบำรุงจากที่นี่ไปให้”

“ขอบใจมากนะออย” สัมปันนีเอ่ยบอก ทั้งคู่คุยกันอยู่ครู่ใหญ่ก่อนจะวางสายจากกัน สัมปันนีจัดการธุระส่วนตัวเสร็จก็กลับมาทิ้งตัวลงนอนลงบนเตียง ทุกๆ คืนก่อนนอนเธอจะขอพรในใจให้แม่หายวันหายคืนกลับมาใช้ชีวิตเป็นปกติได้ รวมถึงขอเรื่องงานขอให้สิ่งที่เธอหวังจงสำเร็จ

ช่วงสายของวันรุ่งขึ้นบริษัทที่รอผลสัมภาษณ์งานอย่างใจจดใจจ่อมาตลอดก็โทรมาแจ้งผลว่าพวกเขารับเธอเข้าทำงานและขอให้เริ่มงานในทันที คำขอที่เธอขอก่อนนอนค่อยๆ เกิดขึ้นจริงทีละข้อ

แม้จะเป็นข่าวดีทว่ากลับทำให้สัมปันนีลังเล นั่นเพราะตอนนี้แม่ยังดูแลตัวเองไม่ได้ แต่ถ้าปฏิเสธไปหลังจากนี้เธอหางานดีๆ เงินดีๆ บริษัทดีๆ มั่นคงแบบนี้ได้จากที่ไหนอีก ค่าใช้จ่ายเกิดขึ้นทุกวันถ้าเงินหมดโดยไม่มีรายได้เพิ่มเข้ามาใช้แต่เงินเก็บตอนนั้นจะยิ่งลำบาก

สัมปันนีนั่งครุ่นคิดกระทั่งจู่ๆ ก็พบทางออกที่น่าจะดีกับทั้งเธอและตัวของแม่ หญิงสาวตัดสินใจนำเงินส่วนที่เหลือจากคู่กรณีมาจ้างคนดูแลแม่ในตอนกลางวัน ซึ่งก็ไม่ใช่คนอื่นคนไกลคือลูกมือที่เคยช่วยแม่ทำข้าวกล่อง โดยหลังเลิกงานเธอจะรีบมาเปลี่ยน 

แม้จะเสียดายเงินอยู่บ้างแต่วรรณีเองก็เห็นด้วยกับวิธีนี้ เพราะอย่างน้อยมีคนอยู่กับเธอก็คงช่วยทำให้        สัมปันนีทำงานอย่างสบายใจได้ ซึ่งเธอเองก็ไม่อยากให้ลูกสาวปฏิเสธงานดีๆ ที่พึ่งได้เช่นกัน 

“อดทนหน่อยนะคะแม่ อีกไม่นานหมอก็คงให้แม่ออกจากโรงพยาบาลแล้ว” สัมปันนีกุมมือของแม่ไว้ 

“จ้ะ…แม่ดีใจเรื่องงานด้วยนะลูก”

“ขอบคุณค่ะ หนูผ่านโปรเมื่อไหร่เราไปฉลองด้วยการเที่ยวทะเลกันนะคะ คราวนี้ไปกระบี่ดีกว่าเพราะทะเลที่นั่นสวยกว่าหัวหิวหรือชะอำหลายเท่า” 

“ได้สิลูก” วรรณียิ้มรับ แม้จะเจ็บป่วยแต่เธอก็จะพยายามดูแลตัวเองเพื่อให้กลับมาแข็งแรงเหมือนเดิมให้เร็วที่สุด นอกจากสู้เพื่อตัวเธอเองแล้วยังสู้เพื่อลูกสาวที่เป็นดั่งแก้วตาดวงใจของเธอเช่นกัน

เช้าวันแรกของการไปทำงานที่ใหม่ สัมปันนีตื่นมาอาบน้ำแต่งตัวตั้งแต่ตีห้า เธอแวะไปขอกำลังใจจากผู้เป็นแม่ที่โรงพยาบาลก่อนจะเลยไปที่บริษัท วันแรกดูเหมือนเวลาจะหมดไปกับการอบรมซึ่งมันก็ทำให้เธอรู้จักบริษัทที่นี่มากยิ่งขึ้น โดยเฉพาะผู้บริหารที่ชื่อว่าตุลย์ 

บทที่ 8