LOGINShare
บทที่ 32-จบ
Last Updated:
2024-12-10 15:57:34Related chapters
ท่านประทานขา อย่ารังแกหนู บทที่ 1
เสียงจังหวะการเดินย่ำเท้าวนไปวนมาบริเวณหน้าประตูเพนท์เฮ้าส์ บ่งบอกอารมณ์กระวนกระวายของเจ้าของได้เป็นอย่างดี เท้าเล็กๆ เข้ากับรองเท้าส้นสูงสีแดงสด ขนาดของส้นเข็มที่สูงถึงสี่นิ้วไม่ได้เป็นอุปสรรคต่อการเดินหรือเคลื่อนไหวของเธอได้เลยแม้แต่น้อยร่างสวยในชุดรัดรูปเดินไปเดินมาพร้อมกับพยายามติดต่อใครบางคนที่จนถึงขณะนี้ก็ยังติดต่อไม่ได้ ทั้งๆ ที่นัดหมายเวลารวมถึงสถานที่อย่างชัดเจนแล้วและที่สำคัญเงินก็จ่ายไปแล้วเช่นกัน “จนป่านนี้แล้วทำไมถึงยังไม่มาอีกนะ” สีหน้าของกรรวียังคงเคร่งเครียดเพราะหากงานนี้เธอทำไม่สำเร็จ นั่นก็หมายความว่าเงินค่าแรงก้อนโตที่จะได้ก็พลอยปลิวหายไปต่อหน้าต่อตาเช่นกันเงินที่เธอหมายมั่นจะนำไปทุบหน้าใหม่ที่เกาหลีให้กลับมาสวยเหมือนสาวรุ่น ทั้งๆ ที่ตอนนี้เธอก็สวยมากอยู่แล้วแต่ก็อยากสวยไปมากกว่านี้อีก ให้เหมาะกับสโลแกนส่วนตัวว่าผู้หญิงอย่าหยุดสวย “มาหรือยัง” เสียงห้วนดังขึ้นจากด้านหลังนั่นทำให้กรรวีถึงกับสะดุ้ง ก่อนจะหันกลับมามองชายร่างท้วมตรงหน้า “ยังเลยค่ะคุณอดุลย์” กรรวีเอ่ยตอบเจ้านาย“มัวไปโอ้เอ้ทำอะไรอยู่ เดี๋ยวก็เสียงานใหญ่กันพอดี ถ้าเราทำงานนี้พังมีหวังได้ตกงานกันแน่” ง
Last Updated : 2024-11-18ท่านประทานขา อย่ารังแกหนู บทที่ 2
เพราะเพลียจากการเดินทางข้ามทวีป เนื่องจากก่อนหน้านั้นอชิระทำงานหามรุ่งหามค่ำไม่ได้หยุดลากยาวมาเป็นอาทิตย์ๆ เวลานี้เขาจึงอยากอาบน้ำแล้วพักผ่อนเต็มทีแต่พอสายตาเหลือบไปเห็นบรั่นดีสีส้มแกมทองอำพันเข้มที่ส่งตรงมาจากฝรั่งเศสพร้อมแก้วทรงสวยวางอยู่ก็ลังเลเล็กน้อย ก่อนจะคว้าแก้วใบนั้นมาถือไว้ในมือแล้วรินบรั่นดีรสเยี่ยมลงไปจากนั้นก็ยกขึ้นมาดื่ม รสชาติอันเป็นเอกลักษณ์ของมันช่วยสร้างความผ่อนคลายให้เขาได้เป็นอย่างดีอชิระใช้ปลายนิ้วคลึงปากแก้วไปมาขณะที่สมองก็กำลังใช้ความคิดไปด้วย จู่ๆ เขาก็ถูกพี่ชายเรียกตัวให้กลับมาเมืองไทยอย่างเร่งด้วย ถามถึงเหตุผลว่าเพราะอะไรก็ไม่ยอมบอกท่าเดียว “คงไม่ใช่เบื่อแล้วอยากวางมือเหมือนในละครอะไรพวกนั้นหรอกนะ” เสียงทุ้มเอ่ยกับตัวเองพร้อมกับจิบบรั่นดีในแก้วไปด้วย เขาเพียงแค่สันนิษฐานเท่านั้นเพราะที่ผ่านมาเขาก็เคยเบื่อแล้วอยากวางมือจากงานที่ทำอยู่ อยากออกไปสูดโอโซนรอบโลกดูสักครั้ง แต่เอาเข้าจริงก็ยังทำอย่างที่คิดไม่ได้แต่อนาคตก็ไม่แน่หลังจากนั่งจิบบรั่นดีพร้อมกับปล่อยความคิดให้ล่องลอยไปกับรสชาติของมันได้สามสี่แก้ว อชิระก็หยุดดื่มจากนั้นก็เดินกลับเข้าห้องนอนเพื่ออาบน้ำ
Last Updated : 2024-11-18ท่านประทานขา อย่ารังแกหนู บทที่ 3
เมื่อหยุดไม่ได้ก็ต้องไปต่อ ชายหนุ่มหักห้ามใจไม่ให้ทำอะไรรุนแรงเกินไป ค่อยๆ แทรกตัวเข้าหาพร้อมกดน้ำหนักลงไปช้าๆ เนิ่บๆ รู้ว่าเธอเจ็บเพราะเห็นใบหน้าสวยเหยเกน่าสงสาร เขาจึงโน้มตัวลงไปจูบปากอิ่มที่เวลานี้บวมเจ่อเพราะฝีมือเขาอย่างดูดดื่มพร้อมกับใช้มือข้างหนึ่งนวดเฟ้นหน้าอกอวบอิ่มของเธอสลับบีบบี้เม็ดยอดสีชมพูสวยเบาๆ ในขณะที่สะโพกสอบก็ค่อยๆ เคลื่อนเข้าและออกอย่างเป็นจังหวะสัมปันนีรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังจะขาดอากาศหายใจ เธอเจ็บแต่ความเจ็บกลับมาพร้อมความเสียวซ่านที่เธอต่อต้านไม่ได้ รู้สึกเหมือนขณะนี้ร่างกายกำลังจะแตกเป็นเสี่ยงๆ มันเจ็บจนน้ำตาซึมแต่ไม่นานความเจ็บก็ค่อยๆ หายไปแล้วความรัญจวนแปลกใหม่ที่ไม่คุ้นเคยก็เข้ามาแทนที่ร่างบอบบางไหวโยกไปตามแรงส่งของอีกฝ่าย เขาเฝ้าจูบเฝ้าสัมผัสจนเธอเตลิดสติล่องลอยและปล่อยให้ทุกอย่างเกิดขึ้นต่อเนื่องยาวนาน อชิระเองก็กำลังหลงในรสสวาทที่กำลังเกิดขึ้น เขากลืนกินเธอครั้งแล้วครั้งเล่า แม้จะรู้ว่าหญิงสาวใหม่กับเรื่องบนเตียงทว่าเขากลับอดใจไม่ไหว“อืม…ยังมีเวลาอีกหลายชั่วโมงกว่าจะเช้า” อชิระที่หยิบนาฬิกามาดูเวลายิ้มมุมปากออกมาอย่างเจ้าเล่ห์ หลังจากครั้งแรกผ่านไปชายห
Last Updated : 2024-11-18ท่านประทานขา อย่ารังแกหนู บทที่ 4
อชิระเสยผมยุ่งๆ ที่หล่นมาปรกหน้าปรกตาแล้วก้าวลงจากเตียงทั้งๆ ที่ยังเปลือยเปล่าทว่าเท้ากลับเหยียบอะไรเข้า ชายหนุ่มเอื้อมมือลงไปหยิบก่อนจะพบว่ามันคือสร้อยข้อมือแบบถักที่มั่นใจว่าไม่ใช่ของเขาแน่นอน อชิระกำมันไว้ในมือข้างหนึ่งแล้วใช้มืออีกข้างที่ยังว่างคว้าผ้าขนหนูที่วางอยู่กับพื้นห้องขึ้นมาสวม จัดการผูกปมหลวมๆ ตรงเอวแล้วเดินหาผู้หญิงคนเมื่อคืนจุดแรกคือห้องน้ำ แต่สิ่งที่เห็นตอนนี้คือประตูห้องน้ำแง้มอยู่เล็กน้อยรวมถึงเสียงก็เงียบผิดปกติบ่งบอกว่าเธอไม่ได้อยู่ในนั้น อชิระหมุนตัวกลับเป้าหมายต่อไปของเขาคือห้องรับแขกทว่าเมื่อออกมาแล้วเขากลับไม่เห็นเธอ จึงเลยไปที่ห้องครัวตามด้วยห้องนอนอีกห้องก็ไม่เห็นแม้แต่เงาเช่นกัน “เสร็จงานแล้วก็ทิ้งกันไปดื้อๆ ไม่ลากันแบบนี้ได้ด้วยเหรอ” อชิระเอ่ยกับตัวเอง ยอมรับว่าชีวิตผู้ชายหนุ่มโสดแบบเขาเคยผ่านประสบการณ์ซื้อกินแบบนี้มาบ้าง แต่ทุกครั้งฝ่ายหญิงจะบอกลาอย่างอ้อยอิ่งและเปิดโอกาสให้เขาสานต่อหากต้องการ ทว่าครั้งนี้กลับต่างออก เพราะฤทธิ์ของบรั่นดีที่อาจผสมบางสิ่งบางอย่างไว้ทำให้สติของเขาเมื่อคืนมีไม่เต็มร้อยนัก ส่งผลให้เขาจำใบหน้าของเธอได้ไม่ชัดเท่าที่ควร รู้แค่
Last Updated : 2024-11-18ท่านประทานขา อย่ารังแกหนู บทที่ 5
แม้จะบอกให้ตัวเองเข้มแข็ง แต่สัมปันนีก็กินอะไรไม่ได้นั่งเหม่อลอยติดต่อกันหลายวัน รวมถึงทุกๆ คืนเธอมักจะสะดุ้งตื่นจากการฝันร้าย ฝันถึงเหตุการณ์ในคืนนั้นซ้ำๆ วนไปวนมา พยายามแค่ไหนก็สลัดมันออกไปจากหัวไม่ได้ โดยเฉพาะเงาของผู้ชายคนนั้น ความทุกข์ค่อยๆ กัดกินหัวใจของเธอ แม้จะไม่มีน้ำตาแต่แววตาของเธอก็ยังคงเศร้าสร้อยไร้ความสดใส วรรณีเองก็ทุกข์ใจกับสิ่งที่เกิดขึ้นกับลูกสาว เธอพยายามชวนคุยชวนไปทำบุญไปต่างจังหวัด แม้สัมปันนีจะไปด้วยทุกๆ ที่ทว่าก็ยังไร้ซึ่งชีวิตชีวา กระทั่งคืนหนึ่ง สัมปันนีก็ยอมเล่าเรื่องบางอย่างให้เธอฟัง ความรู้สึกขณะนั้นเหมือนหัวใจของคนเป็นแม่แบบเธอถูกกระชากออกจากอกแล้วใช้มีดแทงซ้ำๆ มันทั้งช็อค ทั้งจุกแน่นในอก ทั้งตกใจจนชาไปทั้งตัว เพราะไม่คิดไม่ฝันว่าสัมปันนีจะได้พบเจอกับเหตุการณ์เลวร้ายแบบนั้น ทั้งสองกอดกันร้องไห้และจับมือกันเพื่อจะก้าวผ่านช่วงเวลานี้ไปด้วยกัน “ผลสัมภาษณ์งานที่ใหม่ออกหรือยังลูก” วรรณีเอ่ยถามเพราะเมื่อสองสามอาทิตย์ก่อนจะเกิดเรื่องสัมปันนีบอกว่าได้ลาออกจากบริษัทเดิมพร้อมสัมภาษณ์งานที่บริษัทใหม่แล้ว เหตุผลที่ลาออกจากที่เก่าเพราะถูกหัวหน้างานที่เป็นผู้ชายคุกค
Last Updated : 2024-11-18ท่านประทานขา อย่ารังแกหนู บทที่ 6
“ลูกหนูไม่ได้อยากได้เงิน ลูกหนูอยากได้ร่างกายของลูกหนูคืน”“โอ๊ยลูกหนู อย่าทำเรื่องเล็กให้เป็นเรื่องใหญ่หน่อยเลย เสียตัวแบบนี้ดีจะตายไปเพราะได้เงินก้อนโตใช้ เงินที่ซื้อทุกอย่างได้ เงินที่ลูกหนูทำงานงกๆ หามาตลอดนั่นแหละ”“หยุดพูดแล้วออกไปจากบ้านลูกหนูเดี๋ยวนี้ ออกไปแล้วอย่ากลับมาให้ลูกหนูเห็นหน้าอีก ออกไป” ก่อนที่พิจิกาจะได้เอ่ยอะไรไปมากกว่านี้ สัมปันนีก็เข้าไปผลักเธอให้ออกไปจากบ้าน“แล้วเงินนี่ละ จะไม่เอาจริงๆ เหรอ เยอะนะ คิดดีๆ”“ใช่ ลูกหนูไม่เอา ถ้าพี่จะเอาก็เชิญ ลูกหนูทำบุญให้ ขอให้พี่ไปที่ชอบๆ หลังจากนี้อย่าได้เจอะได้เจอกันอีกเลย”“โอเค ขอบคุณมากสำหรับเงินแล้วก็คำอวยพรนะลูกหนู บายจ้ะ” พิจิกาไม่ได้สะทกสะท้านกับคำพูดของ สัมปันนีแม้แต่น้อย เธอจูบเงินในมือซึ่งจำนวนของมันไม่ใช่น้อยๆ ในเมื่อเธอตั้งใจเอามาให้สัมปันนีแต่อีกฝ่ายไม่ยอมรับเองก็ช่วยไม่ได้ นอนกับผู้ชายคืนเดียวทำเป็นตีโพยตีพาย เสียตัวแล้วยังได้เงินมันไม่ดีตรง
Last Updated : 2024-11-20ท่านประทานขา อย่ารังแกหนู บทที่ 7
แต่ดูเหมือนฟ้าหลังฝนของเธอจะค่อยๆ สดใสขึ้น หลังผ่าตัดอาการของแม่ก็ถือว่าฟื้นตัวได้ดีแม้ต้องระวังเรื่องการติดเชื้อและภาวะแทรกซ้อนด้านอื่นๆ โดยเฉพาะที่สมอง เพราะแบบนั้นหมอจึงยังไม่อนุญาตให้ออกไปพักฟื้นที่บ้านได้อย่างที่มารดาต้องการ“แม่หายดีแล้ว ทำไมหมอยังไม่ยอมให้ออกจากโรงพยาบาลอีกก็ไม่รู้”“หมอคงอยากให้แน่ใจว่าแม่หายดีแล้วจริงๆ ถึงอนุญาตนะคะ” สัมปันนีให้กำลังใจมารดาที่คงอยากกลับบ้าน แต่ดูยังไงตอนนี้แม่ของเธอก็ยังไม่พร้อมจะออกจากโรงพยาบาล“แต่แม่เบื่อโรงพยาบาลเต็มที”“เบื่อก็ต้องทนค่ะ“เป็นคนป่วยทำได้แค่นั่งๆ นอนๆ อยู่แบบนี้ เวลาแต่ละวันผ่านไปช้าเหลือเกิน” วรรณีที่ยังนอนอยู่บนเตียงคนไข้อดไม่ได้ที่จะบ่นกับสภาพของตัวเองตั้งแต่เกิดมานี่คืออุบัติเหตุที่ร้ายแรงที่สุดในชีวิตก็ว่าได้แต่ถ้าย้อนเวลากลับไปเธอก็ยังคงจะข้ามถนนเพื่อไปซื้อของโปรดให้ลูกสาวเพียงคนเดียวเช่นกัน“หนูรู้ค่ะว่าแม่เบื่อแต่ก็ต้องอดทน ถ้าหมอให้
Last Updated : 2024-11-20ท่านประทานขา อย่ารังแกหนู บทที่ 8
“สวัสดีค่ะคุณชมดาว” ทันทีที่สายตามองเห็นใครบางคนที่กำลังก้าวตรงมาหา กรรวีก็รีบลุกพร้อมเอ่ยทักทายชมดาวเลขาส่วนตัวของตุลย์ประธานบริหารบริษัท ที่จู่ๆ ก็เดินมาหาถึงที่หน้าโต๊ะทำงานโดยไม่บอกกันล่วงหน้าแบบนี้“สวัสดีค่ะคุณกรรวี” ชมดาวเอ่ยทักทายกลับไปเช่นกัน“คุณชมดาวมีธุระอะไรให้เอช่วยหรือเปล่าคะ”“คุณตุลย์อยากพบคุณอดุลย์นะคะ ชมเลยเดินมาเชิญ”“ได้ค่ะ เดี๋ยวดิฉันแจ้งคุณอดุลย์ให้ แต่อันที่จริงคุณชมดาวแค่ยกหูโทรศัพท์กริ๊งเดียวก็ได้นะคะ ไม่เห็นต้องเดินมาเองแบบนี้เลย” กรรวีส่งยิ้มให้ชมดาว หลังจากลาพักร้อนยาววันนี้ตุลย์คงกลับมาทำงานแล้วเป็นแน่ถึงได้เรียกเธอกับอดุลย์ให้ไปพบแบบนี้“ไม่เป็นไรค่ะ อ้อ…ท่านประธานแจ้งว่าให้คุณกรรวีเข้าไปพบพร้อมคุณอดุลย์ด้วยนะคะ”“ดิฉันด้วยหรือคะ” พอได้ยินว่าตุลย์อยากพบเธอด้วยกรรวีก็ยิ้มกริ่มออกมา“ใช่ค่ะ”“ค่
Last Updated : 2024-11-21
Latest chapter
ท่านประทานขา อย่ารังแกหนู บทที่ 32-จบ
“คุณเป็นคนเก่ง” อชิระเอ่ยขึ้นในขณะที่เลขากำลังแสดงท่าทางบางอย่างออกมา“ค่ะ” น้ำเสียงอ่อนหวานของปลายฟ้าเอ่ยรับ สิ่งเดียวที่ทำให้เธอตัดสินใจรับงานนี้ไม่ใช่เงินเดือนเป็นแสนหรือสวัสดิการพิเศษอะไร แต่คือประธานหนุ่มที่ชื่ออชิระที่พยายามยั่วเขามาหลายเดือนกลับไม่เคยสำเร็จ“แล้วทำไมถึงด้อยค่าตัวเองด้วยการทำตัวไม่น่ารักแบบนี้”“เอ้” ปลายฟ้าอุทานออกมาอย่างตกใจ“ผมรู้ว่าคุณกำลังคิดจะทำอะไร ครั้งนี้ผมแค่เตือน แต่ถ้าคุณไม่หยุดเราคงทำงานร่วมกันไม่ได้” อชิระไม่ใช่คนใสซื่อถึงตามไม่ทันมารยาหญิงและวิธีรับมือ“ทำไมถึงปฏิเสธฉันคะหรือว่าท่านประธานจะเป็นเกย์อย่างที่คนอื่นพูดๆ กัน” ปลายฟ้าเอ่ยถามนั่นเพราะทุกครั้งที่มีโอกาสเธอจะเข้าหาอชิระเสมอแต่ประธานหนุ่มกลับไม่ได้แสดงท่าทีสนใจเธอเลยแม้แต่น้อย“เปล่าแต่ผมมีผู้หญิงที่อยากให้เกียรติทั้งต่อหน้าและลับหลัง”“เธอคนนั้นโชคดี
ท่านประทานขา อย่ารังแกหนู บทที่ 31
อชิระและสัมปันนีคบหากันได้หลายเดือน จู่ๆ ก็มีข่าวทลายซ่องโสเภณีที่ฮ่องกง โดยหนึ่งในเหยื่อที่ถูกหลอกให้ไปทำงานจนแทบไม่เห็นเดือนเห็นตะวันที่นั่นคือพิจิกา แม้จะเบลอหน้าเหยื่อไว้แต่สัมปันนีก็มองออกว่าเป็นใคร ในขณะที่ข่าววงในจากอชิระก็ช่วยยืนยันว่าคือคนเดียวกันอีกด้วย“เห็นข่าวแล้วใช่ไหม”“ค่ะ” สัมปันนีเอ่ยรับ อชิระดึงเธอเข้ามากอดเพราะอย่างน้อยเวลานี้พิจิกาก็กำลังรับกรรมที่ก่อไว้ แม้จะไม่ได้มาจากพวกเขาโดยตรงก็ตาม“เห็นว่าเธอติดโรคมาด้วย ตอนนี้กำลังรักษาตัวอยู่”“กรรมค่ะ คนเราทำกรรมอะไรไว้ก็ต้องรับแบบนั้น” เวลานี้สัมปันนีอโหสิกรรมให้พิจิกาแล้วหลังจากนี้ก็ขอให้ต่างคนต่างอยู่“ผมมีอะไรให้ลูกหนูดู” เอ่ยบอกเสร็จอชิระก็พา สัมปันนีไปที่โต๊ะทำงาน ซึ่งตอนนี้พวกเขาอยู่ที่เพนท์เฮ้าส์ของชายหนุ่ม“อะไรคะ”“แบบบ้านครับ” เสียงทุ้มเฉลยนั่นทำให้สัมปันนีแปลกใจเป็นอย่างมาก
ท่านประทานขา อย่ารังแกหนู บทที่ 30
ทั้งอชิระและสัมปันนีก็ต่างเป็นคนสำคัญของกันและกัน เพราะไม่อยากให้กระทบกับหน้าที่การงานโดยเฉพาะอิชระ สัมปันนีจึงตั้งกฎว่าห้ามเปิดเผยความสัมพันธ์นี้ให้คนอื่นรู้อย่างเด็ดขาดแม้จะไม่อยากรับปากแต่อชิระก็จำต้องทำตามกฎที่เธอกำหนดขึ้นแต่ถึงอย่างนั้นประธานหนุ่มก็มักจะหาโอกาสหรือจังหวะเหมาะๆ เพื่อให้ได้อยู่ตามลำพังกับสัมปันนีในที่ทำงานเสมอๆ ใช้ข้ออ้างเรื่องงานยุ่งเรื่องกาแฟหมดเพื่อให้เธอมาดูแลบ้าง แม้สัมปันนีจะรู้ทันแต่เธอกลับไม่ได้แย้งอะไร“กาแฟค่ะ” เสียงสดใสเอ่ยบอกพร้อมกับวางกาแฟหอมๆ ลงบนโต๊ะทำงานประธานหนุ่มที่เวลานี้เขาคือความรักของเธอเช่นกัน“ขอบคุณครับ อืม…ช่วงนี้งานยุ่งมาก ลูกหนูคิดว่าผมรับเลขาคนใหม่ดีไหม” เสียงทุ้มเอ่ยถามนั่นเพราะตอนนี้ชมดาวได้ลาออกไปแล้วส่งผลให้ประธานหนุ่มไม่ได้มีเลขาส่วนตัว เหตุผลเพราะมั่นใจว่าตนทำงานคนเดียวได้ทว่าพึ่งมาตระหนักว่าเขาไม่ได้มีเวลามากพอที่จะจัดการทุกอย่างงานเล็กๆ น้อยๆ บางอย่างเขาก็ต้องส่งให้เลขาช่วยจัดการแทน ไม่อย่างนั้นคิวงานเขาจะชนกันอย่างที่เป็นอยู่ แต่สมัยนี้การจะหาเลขาเก่
ท่านประทานขา อย่ารังแกหนู บทที่ 29
วันรุ่งขึ้นอชิระมาที่บ้านของสัมปันนีตั้งแต่เช้าตรู่ ชายหนุ่มอาสาขับรถไปส่งทั้งคู่ที่โรงพยาบาลท่ามกลางความสงสัยของสัมปันนี นั่นเพราะแม่ของเธอไม่ได้มีปฏิกิริยาตกใจหรือสงสัยที่จู่ๆ อชิระก็มารับแม้แต่น้อย แต่ก็ยังคงเก็บความสงสัยเหล่านั้นเอาไว้ระยะเวลารอคิวที่โรงพยาบาลรัฐใช้เวลาครึ่งค่อนวันแต่อชิระก็ไม่ได้บ่นหรือแสดงท่าทางหงุดหงิดอะไร แต่เพราะอยากให้วรรณีได้รับการดูแลที่ดีกว่านี้เขาจึงเสนอทางเลือกให้ ซึ่งทั้งคู่กลับปฏิเสธที่จะรับข้อเสนอนั้นอชิระจึงมัดมือชกจัดการเปลี่ยนโรงพยาบาลจากรัฐไปเอกชนทันที“ไม่ต้องทำถึงขนาดนี้ก็ได้โอม” ขณะนั่งรอเรียกพบหมอวรรณีก็เอ่ยขึ้น“ผมเต็มใจครับ อีกอย่างลูกเขยดูแลแม่ยายจะเป็นไรไป” อชิระยิ้มออกมา ซึ่งประโยคนี้สัมปันนีไม่ได้ยินเพราะเธอเดินไปซื้อน้ำ แต่พอกลับมาก็คอยสังเกตคนทั้งคู่มาตลอดหลังจากเก็บความสงสัยมาตั้งแต่เช้าในที่สุดก็เอ่ยถามออกไป“แม่รู้จักท่านประธานมาก่อนหรือเปล่าคะ”“ตอบยังไงดีล่ะทีนี้” วรรณีหันมองมาที่อชิระราวก
ท่านประทานขา อย่ารังแกหนู บทที่ 28
“ฉันต้องกลับบ้านแล้ว” สัมปันนีพยายามคุมโทนเสียงอย่างมากเพื่อไม่ให้สั่นสะท้านไปกับสัมผัสของอชิระ แต่ดูเหมือนประธานหนุ่มจะไม่ปล่อยเธอไปง่ายๆ เพราะนอกจากลูบไล้เขาก็เริ่มเปลี่ยนมาเป็นขย้ำหน้าอกอวบอิ่มของเธอเบาๆ“ท่านประธาน…อา” เสียงครางกระเส่าดังมาจากคนในอ้อมกอด เธอเผลอส่งเสียงที่ทำให้อชิระตื่นตัวแบบนี้เขาจะปล่อยให้เธอกลับบ้านได้ยังไง“ลูกหนูกำลังทำให้ผมหลง”“หนูเปล่า” สัมปันนีขบเม้มริมฝีปากอิ่มแล้วเผลอเอ่ยแทนตัวเองด้วยชื่อนั่นกลับยิ่งทำให้อชิระยิ่งลูบไล้เธอมากขึ้น “สีหน้ายั่วๆ แบบนี้ เสียงกระเส่าแบบนี้ มันทำร้ายผมมากรู้ไหม เพราะฉะนั้นลูกหนูต้องรับผิดชอบ”“ท่านประธาน”“ทำไมถึงยังเรียกผมว่าท่านประธาน” เสียงทุ้มเอ่ยถาม“หนูอยากเรียก ในที่ทำงานหนูจะเรียกคุณว่าท่านประธาน”“แล้วนอกเวลางานจะเรียกว่าอะไร”“เอ่อ…” สัมปันนีอึกๆ อักๆ ทันที ใบหน้าหวานแดงก่ำ“ว่าไงจะเรียกว่าอ
ท่านประทานขา อย่ารังแกหนู บทที่ 27
“จะโกรธคุณ ฉันจะไปจากคุณ ฉันจะฆ่า…คุณ”“จะทำแบบนั้นกับผมจริงๆ นะเหรอลูกหนู” ขณะเอ่ยถามอิชระก็เร่งจังหวะนิ้วให้ถี่กระชั้นยิ่งขึ้น “ไม่ค่ะ ฉันไม่ทำ ได้โปรดอย่างทรมานฉันแบบนี้อีกเลย” สัมปันนีครางกระเส่าออกมา ดูเหมือนว่าเวลานี้เธอไม่อาจต่อรองอะไรกับอชิระได้ทั้งนั้น เธอต้องรังเกียจสัมผัสจากเขาไม่ใช่โหยหาอย่างที่เป็นอยู่ แต่ไม่ว่าจะบอกตัวเองยังไงร่างกายและหัวใจกลับไม่ทำตามคำตอบที่ได้ยินทำให้อชิระยิ้ม ชายหนุ่มเลื่อนกายขึ้นมาทาบทับบนร่างเปลือยของสัมปันนี เขาเองก็อดทนมามากพอแล้วเช่นกัน ทั้งคู่สบตากันก่อนที่อชิระจะมอบจูบให้เธออีกครั้งพร้อมกับค่อยๆ บดเบียดสะโพกสอบเข้าหาแล้วใช้หัวเข่าดันขาทั้งสองข้างของสัมปันนีให้แยกห่างออกจากกันจากนั้นก็ค่อยๆ แทรกตัวฝากฝังความเป็นชายที่เวลานี้ตื่นตัวอย่างเต็มที่ให้เธอ ความคับแน่นก่อเกิดเป็นความเจ็บที่ทำให้สัมปันนีสะดุ้ง แม้นี่จะไม่ใช่ครั้งแรกแต่เธอก็ยังใหม่อยู่มาก“เจ็บใช่ไหม”“ค่ะ” สัมปันนีเอ่ยรับอย่างไม่ปิดบัง อชิระจึงเพิ่มความนุ่มนวลให
ท่านประทานขา อย่ารังแกหนู บทที่ 26
อชิระยังคงมอบจูบให้สัมปันนีอย่างต่อเนื่อง ใช้ปากของตัวเองปิดปากของเธอพลอยทำให้จังหวะหายใจของสัมปันนีสะดุดตามไปด้วยนั่นเพราะเธอยังรับมือกับเรื่องนี้ได้ไม่ค่อยดีนัก จูบลงโทษอยากเขาช่างร้อนแรงจนเธอไม่อาจต่อต้านได้นั่นเพราะแม้จะพยายามหลบเลี่ยงมากแค่ไหนก็ยังคงถูกประธานหนุ่มล็อคตัวไว้ได้และทำให้เธอดำดิ่งไปกับรสสวาทจนหาทางออกไม่ได้ โดยเฉพาะปลายลิ้นร้อนชื้นแสนชำนาญของอชิระตวัดเกี่ยวรัดกับปลายลิ้นของ สัมปันนีอย่างช่ำชอง นั่นทำให้สัมปันนีเผลอส่งเสียงครางออกมาเบาๆ ยามที่ชายหนุ่มจูบอย่างดูดดื่มความรู้สึกต่อต้านค่อยๆ หายไปเหลือเพียงความโหยหาที่เธอก็ไม่เข้าใจเช่นกันว่าเพราะอะไรถึงได้รู้สึกแบบนั้นกับอชิระ เธอต้องผลักไสเขา เธอต้องรังเกียจเขาแต่แล้วทุกๆ อย่างกลับไม่เป็นแบบนั้น เสียงครางกระเส่าของ สัมปันนีทำให้อชิระถอนจูบออกอย่างอ้อยอิ่ง“นึกว่าจะไม่ได้ยินเสียงครางแบบนี้อีก”“คุณ” สัมปันนีกำลังจะด่าทอแต่ก็ถูกอีกฝ่ายปิดกั้นด้วยจูบที่ครั้งนี้ร้อนแรงและเต็มไปด้วยความต้องการ พร้อมกันนั้นอชิระก็จัดการถอดเสื้อของเธอออก แต่
ท่านประทานขา อย่ารังแกหนู บทที่ 25
“อย่านะ”“งั้นก็ตอบตามความจริงมา” ลมหายใจอุ่นๆ รดอยู่บริเวณใบหน้าของสัมปันนีนั่นยิ่งทำให้เธอประหม่า“ท่านประธานจะอยากรู้ไปทำไมว่าใช่ฉันหรือไม่ใช่”“ผมถามเรื่องสร้อยข้อมือไม่ได้ถามสักคำว่าคืนนั้นใช่คุณไหม”“คุณอชิระ” เพราะความลนทำให้สัมปันนีพลาดพลั้ง จะปฏิเสธก็คงไม่ทันเสียแล้วรวมไปถึงคำพูดของประธานหนุ่มก็ยิ่งตอกย้ำให้สัมปันนีมั่นใจว่าเขาคือผู้ชายในคืนนั้นไม่ผิดแน่“เรียกชื่อกันแบบนี้ โกรธแล้วใช่ไหม”“เปล่าค่ะ ท่านประธาน” น้ำเสียงของสัมปันนีห้วนขึ้นอย่างเห็นได้ชัด โลกใบนี้ทำไมมันถึงไม่เมตตาเธอเลยสักนิด“ปล่อยฉันได้หรือยังคะ”“ปล่อยแต่ยังไม่ใช่ตอนนี้”“จะทำอะไร” เพราะเขาโน้มใบหน้าลงมาใกล้อีกครั้งสัมปันนีก็ถามขึ้นพร้อมกับออกแรงผลักไสชายหนุ่มให้ออกห่าง“ต้องให้บอกด้วยเหรอ ทั้งๆ ที่เราก็โตๆ กันแ
ท่านประทานขา อย่ารังแกหนู บทที่ 24
เพราะงานยังไม่เสร็จทำให้สัมปันนีจำต้องอยู่เป็นคนสุดท้ายของแผนก การจ้องหน้าจอคอมพิวเตอร์ติดต่อกันนานๆ ทำให้สัมปันนีเกิดอาการตาล้าและเมื่อยแถวๆ หัวไหล่ลามไปจนถึงบ่าและหลัง แต่ถึงอย่างนั้นเธอก็ต้องรีบทำเพราะถ้าไม่เสร็จก็ส่งงานให้คนอื่นทำต่อไม่ได้ ในขณะที่เธอกำลังขะมักเขม้นจดจ่อกับการเคลียร์งานอยู่นั้น จู่ๆ ไฟส่วนกลางที่ตั้งเวลาไว้ก็ดับลงพรึบ!สัมปันนีถึงกับสะดุ้งโหยงพร้อมกับขนเส้นเล็กๆ บนร่างกายก็พากันลุกซู่ด้วยความพร้อมเพรียง เธอนั่งตัวตรงแล้วจู่ๆ เรื่องผีในออฟฟิศที่พึ่งฟังจากรายการผีรายการหนึ่งก็ผุดเข้ามาโลดแล่นในหัวเป็นเรื่องเป็นราว จินตนาการฟุ้งไปหมดเพราะมองไปมุมไหนก็เจอแต่ความมืดและเงียบ เงียบจนได้ยินเสียงหายใจแสงที่มีตอนนี้มาจากคอมพิวเตอร์บนโต๊ะของเธอเท่านั้น สัมปันนีนั่งคิดครู่หนึ่งก่อนจะตัดสินใจหอบงานกลับไปทำต่อที่บ้านดีกว่าทนทำงานต่อในบรรยากาศแบบนี้ เธออาศัยแสงจากไฟฉายในโทรศัพท์นำทาง เดินไปได้ไม่กี่ก้าวก็รู้สึกเสียวสันหลังแปลกๆ คล้ายมีลมเย็นๆ ผ่านไปเมื่อครู่รวมถึงรู้สึกเหมือนมีใครจ้องมองอยู่“เอาเป็นว่า เดี๋ยวพรุ่งนี้จะทำบุญให้” สัมปันนี
