All Chapters of (จบแล้ว ) 70‘s หยางซีซีฮองเฮาทะลุมิติพร้อมมือวิเศษ: Chapter 21 - Chapter 30

บทที่ 21 …พี่ใหญ่มาแล้ว!!!ต่อไปชีวิตของเธอและลูกกำลังจะเปลี่ยนแปลงไปแล้วเธอได้เจอฮองเฮาผู้นั้นแล้ว หานหรูอี้คิดก่อนจะค่อยๆหลับตาตามลูกสาวของเธอไป ….หยางซีซีมองสองแม่ลูกที่คนลูกนั้นนอนส่วนคนที่เป็นแม่นั้นนั่งให้ลูกสาวนอนหนุนตัก ตอนนี้หยางซีซีนั้นไม่ทราบเรื่องการตัดสินใจของหานหรูอี้ว่าจะยังกลับไปที่บ้านเดิมของเธอหรือไม่ หยางซีซีจึงไม่ได้ใส่ใจมากนัก เธอก็หลับตาและพักผ่อนเช่นกัน รถไฟวิ่งไปเรื่อยๆ จนกระทั่งตอนเย็นของวันที่ 2 พวกเขาก็มาถึงปักกิ่งเมื่อรถไฟเทียบท่าที่ชานชาลา ตอนนี้พวกเขาทั้ง 5 คนต่างก็พยายามเบียดผู้คนที่เบียดเสียดกันเพื่อจะลงจากรถไฟ หานหรูอี้นั้นมีกระเป๋าใบใหญ่หนึ่งใบที่กำลังสะพายอยู่ไหนจะอุ้มลูกสาวอีก ร่างผอมของเธอขึ้นไปเซเล็กน้อย พี่ใหญ่หยางฟู่หลงเห็นเช่นนั้นก็รีบเดินไปและขออุ้มหานอวี้ลูกสาวของหานหรูอี้เอง ซึ่งเธอก็ตกลงทันทีเธอยิ้มและเอ่ยขึ้นมาว่า“ขอบคุณมากค่ะพี่ใหญ่”ใช่แล้ว!! ตอนนี้หยางซีซีนั้นตัดสินใจที่จะรับหานหรูอี้เป็นน้องสาวบุญธรรมของเธอซึ่งพี่ใหญ่ฟู่หลงและพี่สะใภ้ใหญ่ก็ไม่มีความคิดเห็นที่ขัดแย้งอยู่แล้ว เพราะว่าพวกเขานั้นเชื่อว่าสิ่งที่หยางซีซีตัดสินใจนั้นถูกต้อ

บทที่ 23 ร้ายมาร้ายกลับ ฮองเฮาไม่เคยโกงหยางซีซีโอบกอดน้องสาวแน่น ร่างกายนี้ของเธอสั่นเทาด้วยความโกรธแค้นและความเสียใจ ความทรงจำในอดีตที่เลวร้ายผุดขึ้นมาในหัวของเธอ ภาพของน้องสาวที่ถูกทารุณกรรม ภาพของลุงที่ยืนมองด้วยสายตาเฉยเมย ภาพที่หลิวตงลูกชายของเขา ผลักน้องสาวเธอจนล้มกระแทกพื้นจนมือถูกหินบาดเลือดไหลเป็นแผลยาว ภาพเหล่านั้นทำให้ความเกลียดชังในใจของเธอลุกโชนหยางซีซีจับมือเล็กๆ ที่มีแต่กระดูกของน้องสาวขึ้นมาดู ยังมีรอยแผลจากรอยบาดนั้นปรากฎอยู่ เธอมองใบหน้าของน้องสาวที่เต็มไปด้วยรอยช้ำและบาดแผล ความโกรธแค้นในใจของเธอปะทุขึ้นมาอย่างรุนแรง เธอไม่สามารถทนเห็นน้องสาวของเธอต้องทนทุกข์ทรมานเช่นนี้อีกต่อไปแล้ว สายตาของเธอจ้องมองออกไปนอกประตูห้องเก็บของที่ผุพังเธอมองจ้องไปที่คนในบ้านหลังนี้…ก่อนจะเอ่ยขึ้นมาว่า"ฉันจะไม่ปล่อยให้คนที่ทำให้น้องสาวของฉันเป็นแบบนี้ลอยนวลไปได้หรอกไม่ต้องห่วง พวกเขาต้องชดใช้การกระทำครั้งนี้”น้ำเสียงที่เอ่ยนั้นเหมือนดังเป็นประกาศสัญญา ท้องฟ้าที่ปกคลุมด้วยหมอกหนามีแสงประกายแวบๆ เหมือนดั่งว่าพวกเขารับรู้ในคำประกาศนี้ของเธอหยางซีซีโอบกอดหยางชิงเย่วแน่น ร่างกายของน้อง

บทที่25 ซื้อบ้านที่ปักกิ่ง เช้าวันต่อมาขณะที่กำลังนั่งทานอาหารเช้ากันอยู่นั้น หยางซีซีก็เอ่ยขึ้นมาว่าเธอต้องการที่จะหาซื้อบ้านสักหลังเพื่อจะได้ย้ายชื่อของตัวเองและน้องเข้าไป และตอนนี้น่าจะรวมถึงชื่อของหานหรูอี้และลูกสาวของเธอหานอวี้ด้วยเพราะตอนนี้เธอได้หย่าขาดจากบ้านสามีเก่าแล้ว เธอเองก็ไม่ต้องการที่จะย้ายกลับไปที่บ้านเก่าของตัวเองด้วยเช่นกัน“อยากจะซื้อบ้านเพื่อจะได้ย้ายชื่อในทะเบียนที่ปักกิ่งอย่างนั้นหรือคะ?”หานหรูอี้เอ่ยขึ้นมา เมื่อหยางซีซีบอกว่าตอนนี้เธอและน้องสาวได้ย้ายออกจากทะเบียนของบ้านตระกูลหลิวแล้ว เท่ากับว่าตอนนี้สองพี่น้องนั้นชื่อยังลอยอยู่ยังไม่ได้เข้าทะเบียนที่ไหน จึงได้เอ่ยขึ้นมาหานหรูอี้นิ่งอยู่พักหนึ่งเธอกำลังคิดถึงเรื่องการซื้อขายสินทรัพย์ในยุค ปี 1976 ว่าสามารถทำได้หรือไม่ เพราะว่าในช่วงนี้ รัฐบาลยังเป็นผู้ควบคุมการผลิตและการกระจายทรัพย์สินหลักๆ รวมถึงที่อยู่อาศัยของประชาชนด้วย การซื้อขายอสังหาริมทรัพย์ส่วนตัวจึงก็มีข้อจำกัดและเงื่อนไขที่เข้มงวดมากและต้องได้รับอนุญาตจากรัฐบาล ผู้ที่ต้องการซื้อบ้านมักจะเป็นกลุ่มคนที่มีฐานะทางสังคมสูง หรือผู้ที่มีความสัมพันธ์ที่ดี

บทที่ 27 'โรคจำศีลหรือนิทรานิรันดร์ ' หยางฟู่หลงเมื่อเห็นว่าเหตุการณ์อันตรายผ่านพ้นไปได้ด้วยดีแล้ว เขาก็รีบวิ่งเข้ามาหาหยางซีซีทันที สายตาของเขาจับจ้องไปทั่วร่างบางเพื่อจะดูว่าเธอบาดเจ็บอะไรหรือไม่“น้องสะใภ้สาม เป็นอะไรหรือเปล่า บาดเจ็บหรือเปล่า? ” เสียงของเขาสั่นด้วยความเป็นห่วง“ไม่เป็นไรค่ะพี่ใหญ่ รถบรรทุกคันนั้นหยุดได้ทันพอดี”หยางซีซีมองไปที่หยางฟู่หลงที่กำลังเป็นห่วงเธอพลางพยักหน้าบอกว่าเธอไม่เป็นไร หยางฟู่หลงกวาดสายตามองน้องสะใภ้สามอีกรอบเพื่อความแน่ใจ เมื่อเห็นว่าหยางซีซีปลอดภัยดี หยางฟู่หลงก็ถึงกับถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอก เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อครู่นี้มันน่ากลัวเกินกว่าจะจินตนาการได้ เขาไม่เคยคิดเลยว่าน้องสะใภ้ของเขาจะมีพลังที่ยิ่งใหญ่ขนาดนี้ การที่เธอสามารถหยุดรถบรรทุกขนาดใหญ่นั้นได้ มันเป็นเรื่องที่เกินความคาดหมายของเขาไปมากส่วนชายชรายังคงตัวสั่นเทาและใบหน้าซีดเผือด จากเหตุการณ์ระทึกเมื่อสักครู่ เขามองไปยังหยางซีซีด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความซาบซึ้งใจ หากเมื่อครู่แม่หนูคนนี้ช้าไปเพียงเสี้ยววินาที เขาไม่อยากจะคิดเลยว่าเสี่ยวเป่าของเขาจะเป็นอย่างไร"ขอบคุณ...ขอบคุณมาก

บทที่ 29 พ่อ!! คุณพ่อรอผมด้วย!!!หลงเหยียนปังสูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆ รู้สึกถึงอากาศบริสุทธิ์ที่ไหลผ่านเข้าไปในร่างกายอย่างเต็มที่ ความรู้สึกนี้ช่างแปลกใหม่เหลือเกิน เพราะตั้งแต่เจ็บป่วยมาเขาก็ไม่เคยสูดหายใจได้ลึกและเต็มปอดแบบนี้มาก่อน ความเจ็บปวดที่หน้าอกและปอดที่เคยเป็นอุปสรรคในการหายใจลึกๆ ก็หายไปราวกับปาฏิหาริย์ เพราะโดยปรกติแล้วเขานั้นไม่สามารถที่จะสุดลมหายใจได้แรงๆ และลึกๆ ได้เพราะหากว่าเขาสูดลมหายใจแรงเขาจะมีอาการเสียดที่หน้าอก หมอที่เคยรักษาจึงได้สอนวิธีสูดหายใจให้เขา คือเบาๆ และปล่อยออกมาเร็วๆ นั้นเองเพื่อจะได้ไม่ทำให้ปอดและหัวใจต้องทำงานหนัก แต่ว่าเพราะการฟื้นขึ้นมาคราวนี้ของเขามันเหมือนกับการถูกบังคับให้ฟื้นสติ ดูเหมือนกับว่าร่างกายของเขาไม่สามารถต่อสู้กับพลังที่ยิ่งใหญ่ที่หลั่งไหลเข้าไปบังคับให้เขาตื่นได้ ร่างกายของเขาจำเป็นต้องตื่นขึ้นมานั้นเอง และตอนนี้เขารู้สึกเหมือนกับว่ามีพลังลมปราณไหลเวียนไปทั่วร่างของเขาด้วยนายพลหลงเหยียนปังรู้สึกประหลาดใจอย่างยิ่ง จากนั้นเขาก็ลองกำหนดลมปราณที่เขาเคยฝึกเมื่อนานมาแล้วดู เขากำหนดลมปราณช้าๆ แล้วสังเกตความรู้สึกภายในร่างกาย พบว่าภายในท้อ