บททั้งหมดของ อุ้มรักเพื่อนสนิท: บทที่ 21 - บทที่ 30

สัมขับรถไปตามท้องถนนด้วยความรู้สึกเคว้งคว้าง น้ำสีใสยังคงรินไหลออกจากตาไม่ขาดสายไม่เคยมีครั้งไหนเลยที่เธอจะรู้สึกโดดเดี่ยว และเคว้งคว้างมากขนาดนี้โดนสามีทำร้ายจิตใจยังไม่พอหวังกลับมาซบอกพ่อแม่ แต่กลับถูกพวกท่านผลักไสให้กลับไปลงนรกดั่งเดิมแทนที่จะเป็นห่วง และปลอบประโลมกันเธอไม่รู้เลยว่าจะเอายังไงกับชีวิตต่อไปมันมืดมนไปหมด หากเธอหย่ากับเพื่อนชายก็เหมือนตัดขาดกับพ่อแม่ด้วย หากให้ทนอยู่กับผู้ชายใจร้ายอย่างเพื่อนชายต่อก็ไม่ไหว ถ้าคิดแบบสั้น ๆ เธออยากหนีไปอยู่ไกล ๆ ในที่ไม่มีใครหาเจอไปใช้ชีวิตอยู่กับลูกแค่สองคนก็พอเพราะนี่อาจเป็นทางเลือกที่ดีที่สุดสำหรับเธอในเมื่อพ่อกับแม่ไม่เคยรักและนึกถึงความรู้สึกของเธอเลยสักครั้ง แล้วเธอจะนึกถึงความรู้สึกของพวกท่านอีกทำไม ที่ผ่านมาเธออดทนมาตลอดพวกท่านว่ายังไงก็ไม่เคยขัด มันคงถึงเวลาที่เธอต้องนึกถึงตัวเองบ้างให้พวกท่านอยู่กับผลประโยชน์ เกียรติยศ ชื่อเสียงที่รักและหวงมากกว่าลูกอย่างเธอไป ส่วนเพื่อนชายก็ปล่อยให้เขาได้อยู่กับสิ่งที่ตัวเองเลือกเธอคิดไตร่ตรองทางที่ตัวเองตัดสินใจเลือกซ้ำ ๆ กระทั่งขับรถมาถึงบ้านวิสุทธิ์ภักดีจึงสลัดความคิดออก แล้วเปิดประตูลง

หัวใจของแบงค์วูบโหวงโดยไม่ทราบสาเหตุวินาทีที่เห็นข้อความบนกระดาษที่เขียนว่าใบสำคัญการหย่ามีลายเซ็นของหญิงสาวเรียบร้อยใบหย่าคือสิ่งที่เขาต้องการมาตลอด แต่ทำไมเขาไม่ได้รู้สึกดีใจหรือมีความสุขสักนิดทั้งที่ความจริงเขาควรรู้สึกแบบนั้นไม่ใช่อาการวูบโหวงในอกอย่างเช่นตอนนี้รีบเดินไปเปิดตู้เสื้อผ้าดูปรากฏว่าภายในตู้เหลือเพียงเสื้อผ้าของเขาแขวนอยู่ ส่วนฝั่งของหญิงสาวว่างเปล่ามีเพียงไม้แขวนไร้เสื้อผ้าเขาเดินกลับมาหย่อนก้นลงนั่งริมเตียงด้วยความรู้สึกหลากหลาย อีกมือยื่นไปหยิบแหวนแต่งงานที่หญิงสาวถอดทิ้งเอาไว้มาดูสลับกับใบหย่า พร่ำบอกตัวเองว่ามันเป็นสิ่งที่เขาต้องการแล้วทำไมถึงไม่ดีใจบางทีอาจเป็นเพราะอยู่กับเธอทุกวันพอรู้ว่าอีกคนหายไปเป็นปกติที่ต้องรู้สึกแปลก ๆ เขาลอบถอนหายใจออกมาเบา ๆ ก่อนจะสลัดความคิดและความรู้สึกที่ตีกันออก แล้วลุกถอดเสื้อผ้าคว้าผ้าเช็ดตัวเดินเข้าห้องน้ำทว่าพอเข้ามาในห้องน้ำแล้วเห็นแก้วใส่แปรงสีฟันเหลือเพียงของเขาอันเดียววางโดดเดี่ยว โฬมล้างหน้าและของใช้ต่าง ๆ ของเธอที่เคยวางเต็มขอบอ่างล้างหน้าก็หายไปพานทำให้รู้สึกแปลก ๆ ไม่น้อย เขาไม่ชอบความรู้สึกแบบนี้เลย.."บ้าชะมัด" เส

หลังจากกลับมาจากบ้านเอกวิโรจน์แบงค์ก็เดินเข้าไปทิ้งตัวลงนั่งปลายเตียงในห้องนอนด้วยความรู้สึกหนักอึ้งในสมอง คำถามผุดขึ้นในสมองตลอดเวลาว่าหญิงสาวหายไปไหน จะว่าไปอยู่บ้านเพื่อนคนไหนก็คงไม่ใช่เพราะเธอมีแค่นับดาวกับเขาที่เป็นเพื่อนกันเท่านั้น ลองติดต่อไปที่คนรู้จักของเธอ ทุกคนต่างก็บอกว่าไม่รู้ลำพังเขาไม่ได้เป็นเดือดเป็นร้อนเท่าไรหรอกกับการหายไปของเธอแม้จะรู้สึกวูบโหวงในใจอยู่บ้างคิดว่าอีกสักพักคงหายไปเอง แต่พ่อแม่ของเขากับพ่อแม่ของเธอพากันโทษว่าเป็นความผิดของเขา และบังคับให้เขาตามหาหญิงสาวให้เจอ โดยเฉพาะแม่ของเขาที่ยื่นคำขาดว่าหากหาเธอไม่เจอจะตัดเขาออกจากกองมรดกแต่ตอนนี้เขาไม่รู้เลยว่าจะเริ่มตามหาหญิงสาวจากตรงไหนดีเพราะไม่รู้ข้อมูลอะไรเลยสักนิด หนำซ้ำก่อนหน้านี้เธอไม่มีท่าทีว่าจะจากไปเลย หากหาก็เหมือนงมเข้มในมหาสมุทร เธอยังอยู่ในกรุงเทพหรือไปอยู่จังหวัดไหนก็มิอาจรู้ได้"เฮ้อ.." ลมหายใจหนัก ๆ ถูกพ่นออกจากจมูกโด่งด้วยความรู้สึกหนักใจ ก่อนเขาจะทิ้งตัวลงนอนแผ่หลา ยกมือขึ้นกายหน้าผาก สายตาจ้องมองเพดานสีขาวอย่างครุ่นคิด ผ่านไปเนินนานหลายนาทีจึงดีดตัวลุกขึ้นนั่งครั้นคิดอะไรออก ล้วงไปหยิบโทร

จากวันนั้นเวลาก็ล่วงเลยมาสามเดือนเต็ม ๆ แล้วที่ส้มหนีมาอยู่อเมริกา เดือนแรกที่มาอยู่มันยากเย็นมากสำหรับเธอ รู้สึกโดดเดี่ยวเคว้งคว้างหัวใจสุด ๆ กลางคืนนอนกอดตัวเองร้องไห้จนหลับไปทุกคืนเพราะคิดถึงคนใจร้าย แต่พอเข้าเดือนที่สองก็เริ่มเคยชินกับการอยู่ตัวคนเดียว กระทั่งมาถึงวันนี้หัวใจที่บอบช้ำของเธอค่อย ๆ แข็งแรงขึ้นเรื่อย ๆ อาจมีคิดถึงเขาบ้างแต่ก็ไม่ได้มีน้ำตา หรือเจ็บปวดเหมือนช่วงแรก เวลาค่อย ๆ เยียวยาหัวใจที่แตกสลายของเธอ และเชื่อว่าในสักวันเธอจะนึกถึงเขาได้โดยไม่รู้สึกอะไรเลย..เธอนั่งมองรูปที่เคยถ่ายกับเพื่อนชายในโทรศัพท์ด้วยแววตาเรียบนิ่ง วันนี้เธอสามารถมองรูปของเขาได้โดยไม่มีน้ำตาแล้ว มือเรียวเลื่อนดูรูปในโทรศัพท์ที่เป็นโมเม้นต์ต่าง ๆ ของเธอกับเขาที่มีมากกว่าสองร้อยรูปไปเรื่อย ๆ กระทั่งถึงรูปสุดท้ายจึงกดไปที่ลบอัลบั้มวันนี้เธอตัดสินใจจะลบออกจากโทรศัพท์แม้จะรู้สึกเสียดายก็ตาม แต่ในเมื่อมันเป็นแค่อดีตไปแล้วก็ไม่รู้จะเก็บไว้อีกทำไม เธอหลับตาสูดลมหายใจเข้าปอดลึก ๆ พร้อมกับจิ้มนิ้วลงบนคำว่ายืนยันลบรูป แค่เสี้ยวนาทีรูปนับสองร้อยก็หายไปในพริบตา นับจากนี้ไปจะไม่มีคนชื่อแบงค์อยู่ในชีวิต

วันรุ่งขึ้นแบงค์ก็เดินทางไปยังประเทศอเมริกาทันทีจุดมุ่งหมายคือนครนิวยอร์กตามที่คิดไว้ว่าเพื่อนสาวน่าจะอยู่ที่นั่น ครั้นเดินทางมาถึงเขาก็เข้าพักผ่อนที่โรงแรมชื่อดังย่านใจกลางเมือง นอนพักผ่อนเอาแรงวันพรุ่งนี้จะได้เริ่มออกตามหาเพื่อนสาวพอรุ่งเช้าแบงค์ก็เริ่มออกตามหาเพื่อนสาวทันทีโดยเริ่มจากบริเวณโรงแรมที่พักอยู่ใช้รูปถามไถ่ผู้คนไปเรื่อย ๆ และยังจ้างนักสืบของที่นี่ช่วยตามหาอีกแรง ทว่าผลการตามหาในวันแรกกลับไม่ได้ข้อมูลอะไรเกี่ยวกับเธอเลย ทุกคนที่เขาไปถามไถ่ต่างบอกว่าไม่เคยเจอแต่ไม่ว่ายังไงเขาจะไม่มีวันถอดใจ นิวยอร์กพื้นที่ออกกว้างขว้างต้องมีสักที่แหละที่เขาจะเจอเพื่อนสาวแม้จะต้องใช้เวลาพอสมควรก็ตาม"เธอกับลูกอยู่ที่ไหนนะส้ม" เขาถอนหายใจออกมาพรืดใหญ่ ก่อนจะหยิบโทรศัพท์ที่วางอยู่ข้างตัวขึ้นมาเปิดดูรูปของเพื่อนสาวที่ถ่ายคู่กับเขา นิ้วเรียวลูบไล้ใบหน้าที่เคลือบด้วยรอยยิ้มของเพื่อนสาวบนหน้าจอโทรศัพท์ด้วยความรู้สึกผิดรอยยิ้มที่เขาคงไม่มีวันได้เห็นมันอีกเพราะเขาได้ทำลายมันเองกับมือไม่รู้ว่านานแค่ไหนที่เขานั่งมองรูปเพื่อนสาวอยู่อย่างนั้น ก่อนจะลอบถอนหายใจออกมาเบา ๆ แล้วปิดหน้าจอโทรศัพท์ลงจัดก