All Chapters of ระบบห้ามฆ่าตัวตายบังคับให้เป็นอาจารย์ของตัวร้าย: Chapter 11 - Chapter 20

บทที่ 7.1 เทพมังกรทอง[ยินดีด้วย ภารกิจตามหาอาวุธของลู่เหลียนและของคุณเองสำเร็จแล้ว รวมรางวัลแต้มลบได้ 1,600 แต้ม แต่เนื่องจากคุณไม่มีความรอบคอบจึงทำให้ลู่เหลียนบาดเจ็บสาหัสและเกือบตาย ระบบห้ามฆ่าตัวตายจึงขอมอบบทลงโทษให้กับคุณนั่นก็คือโชคป้องกันการบาดเจ็บ เมื่อโชคป้องกันการบาดเจ็บเริ่มทำงาน ไม่ว่าจะเป็นเหตุการณ์แบบไหนคุณก็จะถูกโชคช่วยเหลือไว้ไม่ให้ได้บาดเจ็บเสมอ] เมื่อฟางเซียนลืมตาตื่นขึ้นมาระบบฆ่าตัวตายก็รีบประกาศทันทีราวกับกลัวว่าจะไม่มีโอกาสได้พูดอีก ฟางเซียนแทบสบถคำหยาบออกมาเป็นภาษาบ้านเกิด ฟางเซียนไม่อยากตื่นเพราะเสียงน่ารำคาญและน่าโมโหของระบบห้ามฆ่าตัวตายนี่แหละ พอได้ยินแล้วมันทำให้นางอยากจะหลับไม่ตื่นไปเลย แต่เพราะนางรู้สึกไม่สบายตัวจากบาดแผลเมื่อวานจึงข่มตาหลับต่อไปไม่ลง แม้ว่าขณะนี้บาดแผลบนไหล่ซ้ายของนางจะถูกรักษาด้วยคาถาเวทรักษาของจ้าวหลงเทียนแล้วแต่ถึงอย่างนั้นนางก็ยังรู้สึกอ่อนเพลียจากการได้รับพิษจากหมอกพิษนั่น ความจริงแล้วนางไม่ได้รับยาถอนพิษแต่อย่างใด แต่ที่รอดมาได้ก็เป็นเพราะว่าระบบยัดเยียดวิธีขับพิษออกจากร่างกายด้วยการโคจรพลังปราณนั่นเอง กฎห้ามฆ่าตัวตายก็ดีเยี่ยมเสีย

บทที่ 8.1 เส้นทางแห่งความตายย่อมมีอุปสรรคสายลมฤดูใบไม้ร่วงพัดรุนแรงและหนาวเย็น ทว่าเมืองเหยาก็ยังจัดงานเฉลิมฉลองเทศกาล หน้าร้านและหน้าบ้านตามถนนเส้นหลักทั้งสายถูกประดับตบแต่งด้วยโคมไฟสีสันสดใส และตามถนนทุกสายก็จะมีพ่อค้าแม่ค้าตั้งแผงขายของและมีนักท่องเที่ยวเดินขวักไขว่หนาตาตลอดเส้นทาง มันแลดูเสียงดังและวุ่นวายไม่น้อย เนื่องมาจากว่าเจ้าเมืองของเมืองเหยาชื่นชอบงานเทศกาลและงานสังสรรค์ทุกประเภท เจ้าเมืองเหยาจึงมักจะจัดงานรื่นเริงแทบทุกวันจนในเมืองเต็มไปด้วยความวุ่นวายและมีสีสันสดใสเช่นนี้แทบตลอดเวลา และเพราะเหตุนี้เองคนต่างเมืองจึงชอบเดินทางมาท่องเที่ยวที่นี่และทยอยกันมามากขึ้นเรื่อยๆ ไม่ขาดสาย มันจึงแลดูวุ่นวายหนักกว่าเดิม ข้อดีเพียงอย่างเดียวของความวุ่นวายนี้ก็คือชาวบ้านในเมืองมีรายได้ทุกวันจนแทบร่ำรวย พากันร่ำรวยจนแทบกลายเป็นเศรษฐีก็ดีไม่น้อย แต่ก็จะต้องทำงานในเมืองอันแสนวุ่นวายจนแทบไม่ได้หลับได้นอนกันเลยทีเดียว อย่างไรก็ตามเจ้าเมืองรู้สึกปลื้มใจไม่น้อยที่ชาวเมืองของตนขยันขันแข็งถึงเพียงนี้ “ดี! ดี! เมืองของข้าคึกคักยิ่งนัก แขกผู้เยี่ยมชมเพิ่มขึ้นทุกวันเช่นนี้ไม่มีทางที่เมืองเหยาขอ

บทที่ 9.1 ลูกศิษย์คนใหม่ณ ห้องพักส่วนตัวของโรงเตี๊ยมแห่งหนึ่งในเมืองเฉิน “ปลดผนึกเสีย” ฟางเซียนออกคำสั่ง “ไม่ขอรับ” ลู่เหลียนปฏิเสธเสียงหนักแน่น “ลู่เหลียน!” ฟางเซียนตะโกนเรียกชื่อของลูกศิษย์ตัวดีด้วยน้ำเสียงเกรี้ยวกราด “ขอรับ!” แม้ว่าตอนนี้ฟางเซียนจะดูโกรธมาก แต่ลู่เหลียนก็ตอบรับเสียงหนักแน่นอย่างไร้ท่าทีหวาดกลัว ฟางเซียนโกรธมากจนอยากจับลูกศิษย์คนงามที่ไม่ยอมเชื่อฟังมาตีสักครั้ง เขาแอบปิดผนึกกระบี่ของนางและไม่ยินยอมปลดผนึกแม้ว่านางจะออกคำสั่งก็ตาม ไหนกันลูกศิษย์ที่เชื่อฟังอาจารย์ทุกอย่าง? มีแต่นกยูงจอมดื้อดึงเท่านั้นแหละ! “อย่าให้ข้าใช้กำลังลู่เหลียน!” ฟางเซียนจ้องตาของเขาเพื่อกดดัน ลู่เหลียนส่ายหัวปฏิเสธก่อนจะถามว่า “ทำไมท่านอาจารย์ไม่ปลดผนึกเองล่ะขอรับ? ผนึกเพียงเท่านั้นไม่น่าจะคณามือของท่านนี่ขอรับ” ทันใดนั้นใบหน้าของฟางเซียนก็หม่นหมอง ให้นางปลดผนึกเองงั้นเหรอ? เป็นไปไม่ได้เลยเพราะตอนนี้แม้แต่โคจรพลังปราณนางก็ยังทำไม่ได้เลย บางครั้งกฎห้ามฆ่าตัวตายก็ทำมากเกินไป ปิดกั้นพลังปราณของนางทุกจุดราวกับกลัวว่าหากปราณมารของนางรั่วไหลออกมาเพียงแค่นิดเดียวนางก็จะตาย ซึ่งมันไม่มีท

บทที่ 10.1 อยู่เฉยๆ ความตายก็วิ่งเข้าหาเมื่อแปดปีก่อนบางสิ่งบางอย่างได้สร้างลัทธิฆ่าตัวตายขึ้นมา สิ่งนั้นได้ทิ้งตะกอนบางอย่างให้ฟางเซียนรู้สึกสงสัยว่ามันอาจจะเป็นระบบเช่นเดียวกับระบบฆ่าตัวตาย แต่ฟางเซียนไม่คิดจะสนใจและปล่อยผ่านจนกระทั่งเทพสายฟ้า ชูฮวา ได้กล่าวประโยคที่คล้ายกับปีศาจงูกินคนได้กล่าวไว้นางสงสัยว่าพวกเขาอาจจะเกี่ยวข้องกัน แต่เมื่อถามระบบที่น่าจะรู้เรื่องมากที่สุดมันกลับหายไปหลายวันจนกระทั่งฟางเซียนลืมที่จะถามมันอีกและหมดความสนใจไป กว่าจะรื้นฟื้นความสงสัยนั้นได้ก็ผ่านมาแปดปีแล้วคนที่น่าจะเป็นเทพสายฟ้ามาทำให้นางรู้สึกสะกิดใจสงสัยเดินหายไปแล้ว นางจึงบีบคั้นให้ระบบเอ่ยเล่าจนมันยอมพูดออกในที่สุด[สิ่งที่อยู่กับปีศาจงูกินคนเมื่อแปดปีก่อนคือระบบห้ามฆ่าตัวตายที่ได้ร่วงหล่นสู่ความมืดครับ] ระบบบอกสิ่งที่ฟางเซียนสงสัยมากที่สุดขึ้นมาก่อน [เมื่อแปดปีก่อนผมสงสัยสิ่งที่เทพสายฟ้าและปีศาจงูกินคนพูดจึงได้ไปสอบถามผู้สร้าง ผมจึงได้รู้ว่าสิ่งนั้นคือระบบเช่นเดียวกับผม แต่มันเป็นระบบห้ามฆ่าตัวตายที่ปฏิเสธที่จะทำงานห้ามคนอื่นไม่ให้ฆ่าตัวตายและเปลี่ยนตนเองให้กลายเป็นระบบนำทางสู่ความตายแทน มั่นใ

บทที่ 11.1 ไปเที่ยวปรโลกประตูปรโลกจะถูกเปิดออกเพื่อกำจัดมารร้าย เหล่าเทพจึงส่งสัญญาณเตือนเหล่ามนุษย์ไม่ให้เข้าใกล้ประตูปรโลกมากเกินไป ไม่เช่นนั้นร่างกายและวิญญาณจะถูกปรโลกกลืนกิน เมื่อชาวบ้านธรรมดาทราบเช่นนั้น พวกเขาก็พากันหวาดกลัวคำเตือนและพร้อมใจกันอพยพไปอยู่ที่อื่นชั่วคราวความตื่นตระหนกที่เกิดขึ้นในหมู่ชาวบ้านทำให้ข่าวเกี่ยวกับการเปิดประตูปรโลกแพร่กระจายออกไปอย่างรวดเร็ว ใช้เวลาเพียงชั่วข้ามคืนข่าวลือก็ถูกส่งไปถึงเมืองเหยียน ชาวบ้านต่างก็เล่าลือกันอย่างสนุกปากว่ามารร้ายตนนั้นร้ายกาจมากเพียงใด แม้ว่าพวกเขาจะไม่รู้ว่าเกิดสิ่งใดขึ้นก็ตาม เพราะร้ายกาจเกินคำบรรยายจึงต้องทำลายให้สิ้นซาก... ทุกคนต่างก็พูดกันเช่นนั้น ไม่มีใครรู้ความจริงเลยว่ามารร้ายตนนั้นเป็นคนเช่นไรกันแน่ มีเพียงลู่เหลียนเท่านั้นที่รู้ดีว่ามารร้ายในข่าวลือเป็นคนเช่นไร แต่ยามเมื่อลู่เหลียนได้ทราบข่าว เขาได้แต่คิดและหวังว่ามารร้ายตนนั้นจะไม่ใช่อาจารย์ของเขา เขาไม่อยากยอมรับความจริงว่าฟางเซียนกำลังจะถูกสังหาร ถูกทำลายทั้งร่างกายและวิญญาณนางก็แค่คนอยากตายคนหนึ่งเท่านั้น มารร้ายในข่าวลือนั่นจะต้องไม่ใช่นางลู่เหลียนมีอาการ