All Chapters of ล่วงร้ายพ่ายเลว: Chapter 21 - Chapter 30

บทที่ 20 อันนารู้สึกหิวน้ำเธอจึงเดินเข้ามาในบ้านพร้อมกับเหยือกน้ำในห้องแต่เธอต้องหยุดชะงัก เมื่อออกมาเจอคนใจร้ายที่ตนเองหวั่นไหวและรู้สึกดีกอดอยู่กับผู้หญิงคนอื่น โดยเฉพาะผู้หญิงคนนั้นที่จ้องจะเอาเขาทำสามีทั้งๆ ที่เป็นเพื่อนสนิทกันในขณะที่เขาทั้งคู่ยืนโอบกอดกันแน่นดั่งคู่รักร่างบางได้เพียงแต่เงียบอยู่ๆ น้ำตาไหลเอ่อล้นทำไมจะต้องหวงหึงผู้ชายคนนี้ด้วย เธอได้เพียงแต่ถามตัวเองจนกระทั่งมือน้อยเผลอปล่อยเหยือกน้ำตกร่วงลงพื้นเสียงเพร๊งดังสนั่นเมื่อเหยือกน้ำในมือของอันนานั้นร่วงหลุดลงพื้นเหมราชกับควีนรีบดีดตัวออกจากกันด้วยความตกใจ เหมราชหันไปมองเสียงที่เกิดขึ้นเห็นเป็นอันนา เขารีบดีดตนเองออกจากเพื่อน เหมือนดั่งว่ากลัวอันนานั้นเข้าใจผิดทั้งๆ ที่เขาไม่จำเป็นต้องแก้ตัวก็ได้"ขอโทษค่ะ…พอดีว่าจะมาเอาน้ำ" อันนารีบก้มลงเก็บเศษแก้วที่แตกกระจายทั่วพื้น เธอทำท่าทีรนจนเศษแก้วนั้นบาดมือ "โอ๊ย!"ร่างน้อยสะดุ้งจนตัวโยกปลายนิ้วมือของเธอเต็มไปด้วยเลือด เหมราชส่ายหน้าไปมาเขาเดินมามองใกล้ๆ พร้อมกับเปิดไฟสว่างทั่วบ้าน"ทำบ้าอะไรเนี่ยเลือดออกขนาดนี้มานี่ไม่ต้องเก็บเอาไว้ให้คนอื่นเก็บ" แขนน้อยถูกจับกระชากให้ลุ

บทที่ 22หลังจากที่เขากลับไปเพื่อนของเขานั้นได้เข้ามาหาเธอหลังจากที่พยาบาลและหมอได้ทำแผลแล้วใส่น้ำเกลือให้เธอเหมือนเดิม ร่างบางหันไปมองหน้าประตูในขณะที่มองทีวีอยู่ได้รับรู้ข่าวของลุงตัวเอง"เขากลับไปแล้วเหรอคะ' คลาสเดินเข้ามาพร้อมกับถุงของกินที่ใช้ลูกน้องนั้นไปซื้อ เขาพยักหน้าให้กับเธอเพื่อตอบคำถามคลาสวางถุงของกินไว้บนโต๊ะและมองไปที่หน้าจอทีวีเพราะอันนาเอ่ยถามเขาโดยที่ไม่ละมองจากทีวี"ฉันคุยกับเหมราชแล้วนะ" อันนาเธอหันมองหน้าของคลาสเธอไม่เข้าใจความหมายที่เขานั้นกำลังจะบอกว่าคุยกับเพื่อนแล้ว“คุยอะไรเหรอ หรือว่าพร้อมที่จะฆ่าฉันกันแล้ว ฉันเองก็พร้อมแล้วเหมือนกัน" ร่างบางน้ำตาไหลออกมาพูดตอบกลับแต่ก็ยังไม่มองหน้าเขาเช่นเคย "ถ้าคนแบบฉันจะฆ่าเธอ ฉันเอาปืนยิงเข้าที่หัวมันก็จบแล้วฉันคงไม่เอาไปทรมานแบบนั้นหรอก!""ทำไมคุณถึงไม่ช่วยให้ลุงของฉันได้ทุกอย่างคืนมาเหมือนเดิม ทำไมต้องทำร้ายเขาด้วย" อันนาหันมองหน้าคลาสทั้งน้ำตาและเธอเผลอหลุดพูดว่าลุงจนทำให้เขาคิ้วขมวดเข้าหากันแต่อันนาเธอไม่รู้ตัวว่าตนเองนั้นหลุดพูดว่าลุง"เธอเป็นลูกสาวของกรณ์จริงๆ เหรอ" "โอเคไม่ตอบก็ไม่เป็นไร ฉันมีอะไรจะบอกกับเธอ ฉัน

บทที่ 24 เป็นเวลาเดือนกว่าแล้วที่กรณ์ยังอยู่ในห้องไอซียูอาการของเขาเริ่มดีขึ้นแต่ยังไม่ฟื้นกลับคืนมาเป็นปกติ แต่วันนี้มือของเขานั้นขยับเหมือนจะเริ่มรู้สึกตัวเหมือนสัญญานว่าอีกไม่นานเขาคงฟื้นกลับมาเป็นปกติ หลังจากที่หมอแจ้งข่าวกับทางญาติได้รับรู้ นิตาผู้เป็นลูกสาวรีบมาที่โรงพยาบาลทันทีแต่ในขณะที่เดินผ่านห้องฉุกเฉินเธอหยุดชะงักเมื่อเห็นเหมราชกับเพื่อนสนิทของเขา "อันนาจะไม่เป็นอะไรใช่ไหมวะ" ดวงตาคู่น้อยเบิกกว้างในห้องฉุกเฉินนั้นต้องเป็นน้องสาวของเธอแน่ๆ เรือนร่างบางไม่รอช้าเธอพุ่งตัวเข้าหาผู้ชายใจร้ายอย่างเหมราชทันที"นี่มันอะไรกันน้องสาวของฉันอยู่ในนั้นใช่ไหม! นายทำอะไรน้องสาวของฉันอีก เมื่อไรจะพอสักที เลิกทำน้องสาวของฉันได้แล้ว" ร่างบางร้องห่มร้องไห้สะอึกสะอื้นยิ่งรู้ว่าน้องสาวของตนเองนั้นอยู่ในห้องฉุกเฉินเป็นครั้งที่นับไม่ถ้วน เธอยิ่งโกรธจนพุ่งตัวเข้ากระชากคอเสื้อของเหมราช "ถ้าอยากให้คนอื่นหยุดทำอันนาเธอก็ควรบอกความจริงนะ!!"น้ำเสียงใครคนหนึ่งพูดขึ้นจากทางด้านหน้าซึ่งทุกคนหยุดชะงักและหันไปมองเสียงนั้น หญิงสาวคนหนึ่งสวมใส่ชุดราตรีสีชมพูอ่อนสั้นเสมอหัวเข่าเดินตรงเข้ามาพร้อมกับกระเป๋า

บทที่ 26ในเช้าวันใหม่พระอาทิตย์ส่องแสงสว่างเข้ากระจกบานใหญ่เปลือกตาคู่น้อยค่อยๆ ลืมตาตื่นขึ้น เธอสัมผัสได้ว่าที่นี่เป็นโรงพยาบาลอย่างแน่นอน อันนาเธอไม่ได้พึ่งจะนอนโรงพยาบาลเป็นครั้งแรกแต่หลายครั้งที่ถูกกระทำจนเข้าโรงพยาบาลติดกันถึง 3 รอบ แค่เพียงเธอลืมตาตื่นก็รู้แล้วว่าบรรยากาศที่อยู่นั้นไม่ใช่ที่บ้านของเขา เธอค่อยๆ ขยับร่างกายของตนเองที่รู้สึกว่ามันหนักและปวดเนื้อปวดตัวมากโดยเฉพาะตรงช่วงท้องที่รู้สึกหน่วงๆ เหมือนกับว่าเป็นอะไรที่หน้าท้อง"คนไข้ใจเย็นๆ นะครับ ค่อยๆ ขยับ หิวน้ำหรือเปล่า" ลืมตาตื่นได้อย่างเต็มตาและเห็นพยาบาลกับหมอนั้นอยู่ด้านข้างผู้เป็นหมอเอ่ยถามเธอจึงส่ายหน้าไปมาเพราะว่าไม่รู้สึกหิว "ฉันมาอยู่ที่นี่ได้ยังไงเหรอคะ" อันนาจำอะไรไม่ได้หลังจากที่เธอถูกผลักแล้วทุกอย่างมืดดับไปหมดจนกระทั่งเธอรู้สึกตัวในตอนนี้ก่อนหน้านี้ที่เธอจะหมดสติไปเธอจำได้ว่ากำลังทะเลาะอยู่กับควีนเพื่อนของเขาและตนเองนั้นถูกผลักจนหัวกระแทกกับขอบโต๊ะ"สามีของคุณเป็นคนพามาตอนนี้เขารออยู่ที่หน้าห้อง" คิ้วน้อยขมวดเข้าหากันสงสัยในคำพูดของคุณหมอที่เอ่ยว่าเป็นสามี ทำไมเขาถึงไม่พูดว่าญาติของคนไข้หรือว่าเขาแส

บทที่ 28 เหมราชอยากจะเข้าใกล้อันนาใจจะขาดอยากปรับความเข้าใจและให้เธอยกโทษให้แต่คลาสได้ห้ามเอาไว้เพราะว่าถ้าเหมราชไม่ใจเย็นรีบร้อนเกินไปทุกอย่างจะแย่ลง ความรู้สึกของอันนาและความโกรธที่เกิดขึ้นจะทำให้มีแต่เสีย คลาสใช้ความคิดของตนเองคือให้นิตาเข้าไปปลอบใจน้องสาวเพื่อให้จิตใจของอันนานั้นรู้สึกดีขึ้น นิตาในตอนนี้เหมือนลูกไก่ในกำมือของเขาที่จะเอ่ยสั่งอะไรก็ได้เพราะเขาคืนทุกอย่างให้กับเธอทั้งบ้านและอำนาจบารมีของผู้เป็นพ่อ แต่ต้องแลกกับการเป็นเมียบำเรอให้กับเขาจนกว่าเขาจะพอใจในขณะที่คลาสคุยกับเหมราชอยู่นั้นโทรศัพท์มือถือของเขาดังขึ้นจึงพยักหน้าให้กับเพื่อนเดินมารับสายผู้เป็นแม่ที่โทรมาหาบอกว่ากำลังมาจากต่างประเทศให้ลูกชายไปรับที่สนามบินคลาสจึงรีบไป "ทำไมคุณแม่มาเร็วจังไหนบอกว่าจะมาอาทิตย์หน้า?"ผู้เป็นลูกชายหลังจากโอบกอดคุณแม่ด้วยความคิดถึงแล้วเขาจับจ้องมองคิ้วหนาขมวดเข้าหากันแม่ของเขามาเซอร์ไพรส์เร็วกว่าที่คิดในตอนที่คุยกันยังบอกว่ากลับมาอาทิตย์หน้าไหนวันนี้ถึงได้มาอยู่สนามบินแล้ว"แม่ตั้งใจจะมาเซอร์ไพรส์ลูกชายกะว่าจะกลับไปที่บ้านเองแต่กลัวว่าจะไม่เจอลูกเลยโทรให้ลูกชายมารับที่สนามบินจะดีก