All Chapters of ล่วงร้ายพ่ายเลว: Chapter 31 - Chapter 40

บทที่ 30 ในวันนี้อันนารู้สึกดีขึ้นและยิ่งรู้ว่าลุงของตนเองนั้นอาการดีขึ้นมากจนหมออนุญาตให้ย้ายไปอยู่ในห้องพักฟื้นและสามารถให้ญาติของคนป่วยเข้าเยี่ยมได้ อันนากับนิตาลุกขึ้นแต่เช้าจัดเตรียมข้าวของของกินและของโปรดที่ลุงของตนเองชอบ "อันนาอย่าเดินมากสิเดี๋ยวกระทบกับลูกในท้อง หลานฉันจะเป็นอันตรายเอานะ" นิตาที่เคยมีใบหน้าสวยเฉิดฉายแต่งเติมด้วยเครื่องสำอางราคาแพงในตอนนี้เธอกลับไม่แต่งเติมอะไรใบหน้าถึงแม้ว่าจะไม่ได้แต่งเติมด้วยเครื่องสำอางแต่หน้าตาของเธอก็จิ้มลิ้มและสวยอย่างสง่านิตากลัวว่าอันนาที่เดินไปมาจัดเตรียมข้าวของจะลื่นล้มจึงรีบเดินมาจับแขนของน้องสาวเอาไว้พร้อมกับเอ่ยพูดด้วยคิ้วขมวดเข้าหากัน"ไม่ถึงขนาดนั้นหรอก แค่ท้องนะไม่ได้พิการคิดมากเกินไปหรือเปล่า" อันนาส่ายหน้าไปมาให้กับผู้เป็นพี่สาวทั้งสองคนเหมือนเพื่อนสนิทกันมากกว่า "ก็รู้แล้วว่าไม่ได้พิการแต่คนท้องเขาไม่ให้เดินไปมามาก เมื่อคืนนี้นิตาเข้าไปหาข้อมูลมาเขาบอกว่าพยายามให้อยู่เฉยๆ อย่าทำงานหนักให้นั่งทำเอาไม่ใช่ให้เดินอย่างกับนักกีฬา" ใบหน้าน้อยทำหน้าตาบึงตึงแถมยังคิ้วขมวดผูกปมราวกับเด็กไม่พอใจอันนาเธอหัวเราะยกมือจับแก้มของพี่สา

บทที่ 32เหมราชเดินมาที่สระน้ำของโรงพยาบาลซึ่งใหญ่มากอยู่ตรงช่วงกลางของตึก ลูกน้องคนสนิทรีบตามมาพยายามถามเจ้านายของตัวเองจะทำแบบนั้นจริงๆ เหรอผู้คนมากมายผ่านไปมาเห็นจะต้องมองว่าเขาบ้าลงไปแช่ในสระน้ำทำไม"นายจะทำแบบนี้จริงๆ เหรอครับ" "ก็ถ้าทำแล้วทำให้เมียกับลูกของกูกลับคืนมา กูก็จะทำแค่แช่น้ำอยู่ในสระคงไม่ตายหรอก" เหมราชถอดเสื้อคลุมของตนเองออกพร้อมกับปลดเนกไทนิดหน่อยแล้วโดดลงไปในสระน้ำซึ่งมันไม่ลึกมากอยู่เสมอกับหน้าอกของเขาพอดี "เดี๋ยวนะครับคุณลงไปในสระน้ำแบบนั้นได้ยังไงทางโรงพยาบาลไม่อนุญาตให้ใครลงไป" รปภ. รีบวิ่งมาห้ามแต่เหมราชนั่นลงไปยืนอยู่ในกลางสระแล้ว"คุณไม่รู้จักเหรอว่าเจ้านายของผมเป็นใครอย่ามายุ่ง" "ผมไม่สนหรอกนะว่าเจ้านายของคุณจะเป็นใคร แต่ทำผิดกฎของโรงพยาบาลช่วยตามเจ้านายของคุณขึ้นมาด้วยถ้าไม่อยากถูกแจ้งความ" ลูกน้องคนสนิทของเขาได้เพียงแต่ส่ายหน้าไปมาดูเหมือนว่าเขาจะต้องไปจัดการอะไรบางอย่างจึงรีบเดินออกไปปล่อยให้เหมราชนั้นอยู่ในสระน้ำ รปภ.รีบกลับไปทันทีหลังจากได้รับโทรศัพท์จากหัวหน้าเขาไม่กล้าที่จะมาบอกเหมราชนั้นขึ้นแล้วและรู้ว่าถ้าไม่กล้าจริงหรือว่าใหญ่จริงก็คงไม่ลงไปแช่

บทที่ 34เสียงคลื่นทะเลนั้นกระทบเข้าฝั่งด้วยบรรยากาศที่เย็นเยือกหญิงสาวร่างบางได้เพียงแต่นั่งกอดเข่ามองไปไกลแสนไกลทำไมชีวิตของเธอเจอแต่ความเจ็บปวดขนาดนี้ ทุกๆ อย่างที่เคยคิดว่าดีกลายเป็นสิ่งที่เลวร้ายมากที่สุดในชีวิต อันนามาอยู่กับป้าที่แท้จริงแม่ของคลาสขอดูแลอันนา เขาพาเธอมาพักใจบ้านพักต่างจังหวัด "อันนาชีวิตของคนเราต้องเดินต่อนะ ลูกป้ารู้ว่าหนูเสียใจแต่ทุกอย่างมันไม่สามารถคืนกลับมาได้ ชีวิตของเราก็ต้องเดินต่อ ไม่มีใครพบเจอแต่ความสุขทุกคนต้องสูญเสียและเจอกับความทุกข์กันทั้งนั้นล้วนแต่เป็นชะตากรรมใครชะตากรรมมันก็เท่านั้นเอง ต่อจากนี้ไปหนูต้องดูแลตัวเองและเจ้าตัวน้อยในท้อง ป้าจะคอยดูแลอยู่ข้างๆ สนับสนุนหนูกับหลานเองนะ" ดวงตาคู่น้อยมองผู้เป็นป้าน้ำตาคลอจนร่วงหล่นเต็มแก้มเธอร้องไห้สะอื้นพุ่งตัวเข้ากอดป้าเอาไว้"ทำไมชีวิตหนูเจอแต่คนใจร้ายจัง หนูไม่เคยคิดเลยว่าลุงจะทำแบบนั้นหนูคิดว่าเขารักหนูและดีกับหนูมาโดยตลอด จริงๆ แล้วเขาไม่เคยรักหนูเลย ถ้าเขาไม่มีผลประโยชน์กับหนูป่านนี้เขาคงฆ่าหนูตายไปแล้ว" มือหนาของผู้เป็นป้าลูบหัวของหลานสาวเบาๆ"ชีวิตของเขาก็ไม่มีความสุขอีกต่อไปแล้ว ถ้าไม่มีหนูเช

บทที่ 36 อันนาลืมตาตื่นหลังจากฤทธิ์ยาสลบนั้นหมดฤทธิ์แล้วในช่วงเวลากลางคืน เธอได้ยินเสียงของเด็กน้อยร้องอยู่ด้านข้างดวงใจของเธอที่เคยหดหู่และเจ็บปวดมานานได้ยินเสียงของเด็กน้อยนั้นมันเริ่มกลับมาเต้นแรงอีกครั้ง ดีใจจนน้ำตาไหล เรือนร่างบางขยับร่างกายเตรียมที่จะลุกขึ้นแต่รู้สึกเจ็บที่หน้าท้องเพราะว่าแผลผ่าตัด"อันนาใจเย็นๆ นะ แผลจะฉีก" คิ้วน้อยขมวดเข้าหากันคนที่พูดขึ้นนั้นคือเขา ผู้ชายใจร้ายที่เธอเกลียดมากที่สุดในชีวิตเขาพุ่งตัวเข้ามาประคองเธอ"มาที่นี่ทำไม" สายตาคู่น้อยกวาดมองด้วยความไม่พอใจน้ำเสียงกระชากพูดใส่เขาอย่างไม่พอยังสะบัดมือออกไม่ให้เขาจับตัวเอง"มาดูแลเมียกับลูกสิอันนา ลูกของเราน่ารักมากๆ เลยนะไม่สิเขาต้องเรียกว่าน่าเกลียดน่าชังมากๆ เลย ดูสิเขาเลี้ยงง่ายด้วย" อันนาเธอได้เพียงแต่มองหน้าเขานิ่งๆ ในครั้งนี้ไม่เหมือนกับทุกๆ ครั้งที่เธอเอ่ยไล่เขาและใช้อารมณ์รุนแรงไม่เขวี้ยงข้าวของใส่เขา อันนาก็มักจะเขวี้ยงข้าวของใส่เขาแต่ในครั้งนี้เธอกลับนิ่งสายตาคู่น้อยหันไปมองลูกตัวเอง "อันนาอยากเห็นลูกใกล้ๆ ใช่ไหมเดี๋ยวฉันขยับลูกเข้าไปใกล้ๆ ให้นะ" เหมราชดีใจจนเนื้อตัวสั่นเขารีบขยับลูกเข้าไปใกล้

บทที่ 38เหมราชเดินออกมาจากบ้านของคลาสด้วยความว่างเปล่าเขาไม่ได้คำตอบจากแม่ของคลาส แต่รู้อยู่ในใจว่ายังไงต้องเป็นเขาที่ช่วยอันนาหนีไป"มึงส่งคนไปดูทีว่าคลาสไปจังหวัดไหน" ในขณะที่นั่งรถกลับเหมราชสั่งกับลูกน้องคนสนิทให้จัดการส่งคนไปดูว่าคลาสไปอยู่ที่ไหน เขาพยายามทำทุกทางและตามหาทุกที่จนกว่าจะเจอเมียกับลูก "ได้ครับนาย" ใช้เวลาเพียงไม่นานไมถึง 10 นาที ด้วยซ้ำภาพของคลาสและที่อยู่นั้นปรากฏขึ้นบนหน้าจอช่องแชทในไลน์ของมือถือเหมราช คลาสอยู่จังหวัดกำแพงเพชรซึ่งอยู่บ้านพักตากอากาศแต่ไม่ได้อยู่กับอันนาคนที่อยู่ด้วยนั้นคือนิตาเหมราชคิ้วขมวดเข้าหากันทำไมเพื่อนสนิทของตัวเองถึงอยู่กับผู้หญิงฆาตกรที่ฆ่าน้องสาวของเขา"หมายความว่ายังไงวะ…ทำไมคลาสถึงอยู่กับนิตา?"เหมราชเงยหน้าขึ้นมองลูกน้องคนสนิทที่ไร้คำตอบเช่นเคยเขาได้เพียงแต่ส่ายหน้าไปมา"แล้วอันนากับลูกอยู่ไหน" เหมราชไม่ยอมหยุดที่จะตามหาภรรยาและลูกอย่างแน่นอน เขาส่งข้อความไปบอกกับท่านรองให้ช่วยตามหาอันนากับลูกให้เขา ไม่ว่าจะเสียเงินสักเท่าไรเขายอมเสียเพื่อที่จะได้เจอเมียกับลูก มือหนาทั้งสองข้างกุมเข้าหากัน เขานั่งอยู่โซฟากลางบ้านใบหน้าที่เหม่อลอยห