บททั้งหมดของ ภรรยาใบสมรสของคุณหลิง: บทที่ 41 - บทที่ 50

โจวหยุนหลงเดินตรงไปที่โต๊ะทำงานของซ่งเชี่ยน“ทะ…ซ่งเชี่ยน” เดิมทีตั้งใจจะเรียกว่าท่านประธาน แต่เมื่อนึกถึงคำพูดของหลิงหยาง ก็เปลี่ยนคำเรียกด้วยเสียงอ่อน แล้วถามด้วยท่าทีอ่อนน้อม “ไม่ใช่ว่ากำลังพักฟื้นอยู่บ้านหรอกเหรอ? มาทำงานทำไม?”ซ่งเชี่ยนมองไปที่จางเมิ่งเสวี่ยและซุนจิ่นเหยา แล้วตอบด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ “ถ้าฉันไม่มา ก็อาจจะโดนใครบางคนไล่ออกจากบริษัทไปแล้ว!”“ใครมีอำนาจขนาดนั้น? กล้าไล่เธอออกจากบริษัทได้ยังไง” โจวหยุนหลงทำเหมือนคนความจำเสื่อม ถามด้วยท่าทางไร้ยางอาย “เมื่อกี้มีคนบอกว่าฉันส่งคนไปทำร้ายเธอ แล้วยังขอให้คุณไล่ฉันออกด้วยไม่ใช่เหรอ?” ซ่งเชี่ยนย้ำเตือนให้ฟังอีกครั้งโจวหยุนหลงทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ “ไม่ต้องห่วง ไม่ว่าเธอจะทำอะไร ไม่มีใครกล้าไล่เธอออกจากบริษัทหรอก ทำงานต่อไปเถอะ...”ซ่งเชี่ยนรู้สึกงุนงงเล็กน้อย เธอคิดว่าโจวหยุนหลง จะทำตามคำขอของจางเมิ่งเสวี่ย และไล่เธอออกจากบริษัท แต่ไม่คาดคิดว่าโจวหยุนหลงจะพูดง่ายขนาดนี้ และให้เธอทำงานต่อไปได้จางเมิ่งเสวี่ยโกรธจนแทบระเบิด กับพฤติกรรมของโจวหยุนหลง หล่อนเดินเข้าไปหาท่านประธานแล้วถามเสียงแข็ง “โจวหยุนหลง คุณหมายความว่ายังไง? ฉันถูก

"ใช่ครับ ผมเห็นว่าจางเมิ่งเสวี่ยทำเกินไปมาก เธอทำร้ายพี่สะใภ้จนต้องเข้าโรงพยาบาล ผมกลัวว่าเธอจะกลับมาหาเรื่องอีกเลยส่งคนไปสั่งสอนซะหน่อย!" เกาหมิงยอมรับอย่างซื่อสัตย์"แล้วทำไมแกไม่บอกฉันสักคำ?"ผมคิดว่าคุณเมตตาเธอมากเกินไป กลัวว่าจะไม่กล้าลงมือ เลยตัดสินใจเอง นี่ก็เพื่อความปลอดภัยของพี่สะใภ้ทั้งนั้น" เกาหมิงเอาซ่งเชี่ยนมาอ้างเพื่อไม่ให้ตัวเองถูกด่า"แกคิดบ้างไหมว่า ถ้าจางเมิ่งเสวี่ยโทรแจ้งตำรวจ อาจทำให้พี่สะใภ้ของนายมีปัญหาได้?" ไม่ได้สนใจจางเมิ่งเสวี่ยแม้แต่น้อย เขาแค่ห่วงซ่งเชี่ยน หากเรื่องถึงตำรวจก็คงสาวมาถึงเกาหมิง แน่นอนว่าคงไม่พ้นตัวเขาเอง ภรรยาอาจเดือดร้อนได้"ไม่หรอกครับ อย่างแรก จางเมิ่งเสวี่ยกลัวโดนทำร้ายอีกจึงไม่กล้าแจ้งตำรวจ อย่างที่สอง แม้ว่าเธอจะโทรแจ้ง แต่ถ้าตำรวจไม่มีหลักฐาน พวกเขาก็ไม่กล้าทำอะไรพี่สะใภ้แน่นอน..." เกาหมิงค่อนข้างมั่นใจจึงกล้าลงมือ"ลานจอดรถที่อาคารสำนักงานหลานเถียนมีกล้องวงจรปิดทุกที่ ถ้าตำรวจตรวจสอบภาพจากกล้องวงจรปิดแล้วเจอว่าแกส่งคนไปทำร้ายหล่อน จะทำอย่างไร?" ยังคงไม่วางใจอยู่ดี เรื่องที่เกี่ยวกับซ่งเชี่ยนต้องรอบคอบมากที่สุด"ไม่ต้องห่วงครับ เราซื้อ

แน่นอนว่าจางเมิ่งเสวี่ยไม่ยอมรับ ว่าเป็นคนจ้างลักพาตัวซ่งเชี่ยน แกล้งทำท่าทางน่าสงสาร ตีหน้าเศร้าแล้วถามหลิงหยางอย่างตัดพ้อ“ในใจคุณ ฉันเป็นผู้หญิงเลวร้ายขนาดนั้นเชียวเหรอ?” “เธอเพิ่งทำร้ายซ่งเชี่ยน จนต้องเข้าโรงพยาบาลเมื่อสองวันก่อน และเมื่อวานก็ให้แม่เธอไปยุยงพ่อแม่ของฉัน เพื่อขัดขวางการแต่งงานของเรา อย่างนี้ยังไม่เลวอีกเหรอ” หลิงหยางถามด้วยเสียงเข้ม ถ้าจะมีใครน่าสงสัยในเรื่องนี้ ก็ต้องเป็นจางเมิ่งเสวี่ยเท่านั้นจางเมิ่งเสวี่ย แดงที่ถูกหลิงหยางพูดใส่ แต่ก็รีบตั้งสติแล้วตอบกลับ “แล้วเช้าวันนั้นล่ะ ที่ซ่งเชี่ยนหาคนมาทำร้ายฉัน มันหมายความว่าอะไร? หรือหล่อนไม่ใช่ผู้หญิงที่ชั่วร้ายเหมือนกัน?”“ฉันจะบอกให้ฟังชัดๆ นะ เช้าวันนั้นที่เธอถูกทำร้าย มันไม่เกี่ยวอะไรกับซ่งเชี่ยนแม้แต่นิดเดียว!” หลิงหยางพูดพร้อมกับหยิบโทรศัพท์ออกมาแล้วโทรหาภรรยา ไม่อยากโต้เถียงเรื่องไร้สาระนี้อีกแล้ว ในใจเป็นห่วงแต่ซ่งเชี่ยนขอโทษค่ะ หมายเลขที่ท่านเรียก ไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้…เสียงจากระบบตอบรับอัตโนมัติที่นุ่มนวลดังขึ้นจากโทรศัพท์สองโจรที่จับตัวซ่งเชี่ยนขึ้นรถไปนั้น กลัวว่าจะมีคนติดตามพวกเขาผ่านสัญญาณโทรศั

ในห้องพักของโรงงานซ่อมรถที่ถูกทิ้งร้างในเขตชานเมืองฝั่งตะวันออก จางฟานกดซ่งเชี่ยนลงบนเตียงอย่างแรง ซ่งเชี่ยนพยายามดิ้นรนสุดชีวิต แต่สุดท้ายก็ไม่สามารถสู้แรงของจางฟานได้ ร่างกายของเธอเริ่มอ่อนแรงลงเรื่อยๆ มันเตรียมที่จะลงมือข่มขืนเธอ ทันใดนั้นก็มีเสียง “ปัง” ดังขึ้นประตูห้องพักถูกถีบเปิดออกจากด้านนอก หลิงหยางและเจ้าหน้าที่ตำรวจที่สวมชุดเครื่องแบบหนึ่งคนปรากฏตัวขึ้นที่หน้าประตู และยังมีตำรวจจำนวนมากยืนอยู่ด้านหลังพวกเขา จางฟานตกใจแทบสิ้นสติ รีบพลิกตัวออกจากร่างของซ่งเชี่ยนอย่างรวดเร็วตำรวจที่นำทีมใช้ปืนจ่อไปที่ศีรษะของจางฟาน พร้อมตะโกนเสียงดัง “ยกมือขึ้นและนั่งคุกเข่าลงกับพื้น!”จางฟานรีบกระโดดลงจากเตียง ย่อตัวลงกับพื้นและยกมือขึ้นเหนือศีรษะ หลิงหยางพุ่งไปข้างหน้า เตะจางฟานจนล้มลงกับพื้น แล้วตะโกนด่าเสียง“แกมันสัตว์นรก! ครั้งที่แล้วฉันเตือนแกแล้วว่าอย่ามายุ่งกับซ่งเชี่ยนและครอบครัวของเธอ แต่แกไม่ฟัง! วันนี้ฉันจะจัดการแกให้สาสม!”พูดจบเขายกเท้าขึ้น และเหยียบลงไปที่หว่างขาของจางฟาน“โอ๊ย!” จางฟานร้องด้วยเสียงโหยหวน เมื่อถูกหลิงหยางเหยียบที่จุดสำคัญ “คุณหลิง ให้พวกเราเป็นคนจัดการกับอา

“ใครเป็นคนทำร้าย?” หลิวฮุ่ยหลิงถามด้วยความกังวล ยิ่งเห็นจางเมิ่งเสวี่ยมีสีหน้าเศร้าสร้อยก็ยิ่งรู้สึกเห็นใจ“คนของหลิงหยางเป็นคนทำร้ายฉัน…” จางเมิ่งเสวี่ยหน้าตาด้วยสีหน้าหม่นหมอง เธอไม่อาจกล่าวอ้างชื่อซ่งเชี่ยนได้“อะไรนะ ทำไมถึงเป็นเขา?” หลิวฮุ่ยหลิงตกใจมาก “ทำไมหลิงหยางถึงส่งคนมาทำร้ายเธอ?”“เขาทำเพื่อปกป้องซ่งเชี่ยน...”จางเมิ่งเสวี่ยเล่าเหตุการณ์เช้านี้ ที่เธอถูกคนร้ายสองคนในชุดดำทำร้ายในที่จอดรถ โดยไม่บอกเรื่องที่จ่ายเงินให้ลูกพี่ลูกน้อง ไปจ้างคนลักพาตัวซ่งเชี่ยนเมื่อหลิวฮุ่ยหลิงได้ฟังเรื่องราวก็โกรธขึ้นมาทันที “อีกแล้ว ซ่งเชี่ยน! หลิงหยางทำเรื่องไม่น่าให้อภัยก็เพราะผู้หญิงคนนั้น คาดไม่ถึงว่าเขาจะกล้าสั่งคนมาทำร้ายเธอ!”“ใช่ค่ะ” จ้าวชิงหย่าผสมโรงด้วย “ดูสิว่าลูกสาวฉันถูกทำร้ายขนาดไหน คุณต้องช่วยทวงความยุติธรรมให้เมิ่งเอ๋อร์”“ไม่ต้องห่วง ครั้งนี้ฉันจะต้องสั่งสอนเจ้าเด็กบ้าหลิงหยางให้รู้สำนึกบ้าง” หลิวฮุ่ยหลิงพูดพร้อมกับหยิบโทรศัพท์ที่วางอยู่บนโต๊ะน้ำชา แล้วกดเบอร์ของลูกชายตัวดีในขณะนั้นเองหลิงหยางและซ่งเชี่ยนได้มาถึงห้องพักฟื้นของคุณย่าหลิงแล้ว หญิงสาวเป็นคนแรกที่เดินเข้าไปใกล้เ