บททั้งหมดของ เมื่อฉันได้บอสเป็นสามี: บทที่ 21 - บทที่ 30

ตอนที่ 9ความจริงที่ต้องพูด เด่นมาที่บ้านของภัชชาแต่เช้า ผู้ใหญ่คำกับภรรยามี ลางสังหรณ์อยู่แล้วว่าต้องมีอะไรเกิดขึ้นเกี่ยวกับงานแต่งงานของลูกสาวแน่ ๆ “เด่นมาที่นี่แต่เช้า คงไม่ใช่แค่มาหาภัชใช่ไหม ” ผู้ใหญ่พูดดักทางขึ้นก่อน เพราะเขาเตรียมใจที่จะรับฟังเรื่องที่จะเกิดขึ้นไว้ตั้งแต่เมื่อคืน เด่นและภัชชาก้มตัวลงกราบเท้าพ่อกับแม่ ด้วยความสำนึกในสิ่งที่ทั้งคู่กำลังจะบอกความจริง สารวัตรเด่นทำหน้าที่เล่าเรื่องราวทั้งหมดที่เกิดขึ้นตั้งแต่ต้นจนจบให้ผู้ใหญ่คำและภรรยาฟัง เพราะรู้ว่าถ้าให้ภัชชาเป็นคนพูดเธอคงร้องไห้จนพูดได้ไม่รู้เรื่องแน่ ๆ “ภัชใจง่าย เป็นลูกสาวที่สร้างความอับอายให้พ่อกับแม่ ความผิดครั้งนี้ลูกคงไม่ขอให้พ่อกับแม่ให้อภัย” หญิงสาวนั่งร้องไห้ก้มหน้ามองพื้นไม่ยอมเงยหน้าขึ้นมาสบตากับใครทั้งนั้น เพราะเธอรู้สึกว่าตัวเองผิด เกินกว่าที่จะได้รับการให้อภัย “พ่อเจ็บ เจ็บที่ลูกของพ่อเป็นแบบนี้ พ่อโกรธ พ่ออาย แต่เพราะลูกคือลูกของพ่อ พ่อจึงต้องยอมให้อภัย เป็นแม่คนแล้ว เลือกทางเดินชีวิตของตัวเองให้ดี พ่อคงไม่เข้าไ

ตอนที่ 11พยานรัก เด็กน้อยถูกคุณย่าจอมเห่อหลานตั้งชื่อเธอว่า ดาริน ที่หมายถึงของขวัญ “ชื่อดาริน จะได้เรียกหนูริน ร เรือ เหมือนย่าเลย” รังรองทำหน้าที่เลี้ยงหลานตลอดจนภัชชาเองทำหน้าที่แค่ตอนให้นมเท่านั้น ปลัดบอกกับทุกคนว่าตนเองมองเห็นเกือบปกติแล้ว คงต้องกลับไปทำงาน รังรองไม่อยากให้ไปแต่ไม่ใช่เพราะห่วงลูกชายอีกแล้ว แต่ตอนนี้เธอกำลังหวงหลานสาว “จะเดินทางกลับกันวันไหน แม่จะไปด้วย เอาลูกสาวเขามาอยู่เป็นเดือนเป็นปี จนเขามีหลานให้ แม่ยังไม่ได้ไปสู่ขอให้เป็นเรื่องเป็นราว แต่เอาเข้าจริง แม่คงต้องไปโดนพ่อแม่ภัชชาด่ามากกว่า แต่ลูกใคร ใครก็รัก เราก็ผิดนะว่าน ชิงสุกก่อนห่าม คราวนี้มีลูกสาว คอยเฝ้าให้ดีเลย” ทั้งสี่คนพากันเดินทางขึ้นเหนือเพื่อพาปลัดกลับไปปฏิบัติหน้าที่ และพาหลานสาวไปหาตากับยาย ส่วนรังรองเองก็จะไปทำหน้าที่ ของผู้ใหญ่ฝ่ายชาย ที่ความจริงเธอควรจะทำเสียก่อนหน้านี้นานแล้ว ปลัดยังขับรถไม่ได้ จึงต้องจ้างคนขับรถที่ชินทางขึ้นเหนือมาขับให้ ภัชชารู้สึกตื่นเต้นที่จะได้กลับบ้าน เธอไม่ได้เห็นหน้าพ่อกับแม่เกือบปีแล้ว ใช้ติดต่อกันแต่เพียง

ตอนที่ 2ประชด ชัยชาญตัดสินใจย้ายไปอยู่เชียงใหม่ ซึ่งเป็นที่ดินของสวรรยาที่ซื้อทิ้งไว้ตั้งแต่ยังไม่มีถนน เพราะชัยชาญไม่อยากให้ลูกสาวไม่สบายใจที่ต้องเห็นหน้าเขากับภรรยาอีก “พรุ่งนี้พ่อกับสวรรยาจะไปอยู่เชียงใหม่แล้ว ต่อไปนี้ลูกจะได้ไม่ต้องรำคาญ หงุดหงิด ที่ต้องเห็นในสิ่งที่ลูกไม่ถูกใจ ถ้าวันไหนคิดถึงพ่อ ไปหาพ่อได้นะ พ่อรักลูกเสมอ จำไว้ยี่หวาความรักระหว่างพ่อกับลูกมันยิ่งใหญ่ที่สุด พ่อกับสวรรยาเราเป็นความรักที่มีให้กันโดยหวังแค่ดูแลกันยามแก่เฒ่าเป็นกำลังใจให้กันเท่านั้น ” ยี่หวาหันหลังให้บิดาทันที เธอรู้สึกเหมือนตัวเองไร้ค่า ที่เธอทำทุกอย่างทุกวันนี้แค่อยากให้พ่อเอาใจและแสดงความรักกับเธอมากกว่านี้ ไม่ได้ต้องการที่จะให้พ่อทิ้งเธอไป “เดินทางปลอดภัยนะคะพ่อ ยี่หวาอยู่คนเดียวที่อังกฤษมาตั้งหลายปี ถ้าจะต้องอยู่คนเดียวที่เมืองไทยอีก ก็คงไม่เป็นไร ดูแลภรรยาใหม่ให้ดีนะคะ เธออายุยังน้อยอย่าทำตัวให้เธอเบื่อเสียก่อน” บ้านหลังใหญ่ ที่มีเธออยู่เพียงคนเดียว ยี่หวาเองเพื่อนก็ไม่มี เธอจึงใช้เวลาช่วงกลางคืนออกเที่ยวทุกวัน เพื่อหวังว่าเธอคงจะได้เจอกับเพื่อนที่ถู

ตอนที่ 4ยี่หวาจะมีลูก ชายหนุ่มเดินมาเปิดประตูด้วยความมึนงง เพราะถึงเขาจะไม่ได้ดื่มจนเมาเหมือนยี่หวา แต่มันก็ทำให้เขาหลับสนิท จนเมื่อต้องมาสะดุ้งตื่นด้วยเสียงเรียกของเจ้าของบ้าน “มีอะไรมาเรียกพี่กลางดึกแบบนี้ ไม่สบายหรือเปล่า” เจ้าของห้องเปิดประตูออกมาถามแต่ไม่มีคำตอบ หยิงสาวผลักตัวชายหนุ่มให้กลับเข้าไปในห้องของตัวเองแกครั้ง “ยี่หวาจะมีลูก ในเมื่อคุณพ่อมีเมีย ยี่หวาก็จะมีผัว อยากรู้เหมือนกันว่ามันมีความสุขมากไหม” หญิงสาวพูดจบก็ดึงตัวว่านเข้ามากอดจูบลงไปที่แก้มและ ซอกคอของอีกฝ่าย เพื่อหวังกระตุ้นอารมณ์ ว่านพยายามจับแขนทั้งสองข้างของหญิงสาวที่กำลังพยายามกระตุ้นอารมณ์เขา แต่มันเหมือนเด็กน้อยที่กำลังหัดทำอะไรสักอย่างมากกว่า นอกจากมันจะไม่ทำให้ว่านมีความรู้สึกร่วมด้วย แต่มันกลับยิ่งทำให้เขารู้สึกสงสารแทน “พี่ว่านปล่อยมือยี่หวา ผู้ชายทุกคนชอบเรื่องแบบนี้เหมือนกันทั้งนั้นไม่ใช่เหรอ หรือยี่หวามันน่ารังเกียจ” ความเมาผสมความน้อยใจทำให้เจ้าของเรือนร่างบางพูดไปร้องไห้ไป และเหตุการณ์ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น เมื่อยี่ห

ตอนที่ 6กำลังใจ ความใกล้ชิดของทั้งสองคนเกิดขึ้นตอนไหนไม่รู้ มารู้อีกทียี่หวาก็รู้สึกเหงาทุกครั้งที่ว่านต้องไปทำงาน หญิงสาวจากที่วัน ๆ ไม่เคยทำอะไร เธอก็เริ่มฝึกทำงานบ้าน ทำกับข้าวไว้รออีกฝ่ายกลับมาจากทำงานตอนเย็น ว่านกลับมาจากทำงานก็เกือบมืดทุกวัน เพราะรถติดมาก ยี่หวายังทำใจแข็งไม่ยอมให้รถว่านไปใช้ เพราะเธอก็คิดว่าถึงเธอจะให้ยืมเขาก็คงไม่เอา “กลิ่นหอมเชียววันนี้ทำอะไรกิน” ว่านกลับมาพร้อมกับหิ้วท้องแสนหิวกลับมาด้วย เพราะเขารู้ว่าต้องมีกับข้าวและหญิงสาวคอยกินข้าวอยู่ “น้ำพริกเผาหน้าปากซอย ผักต้มตามรั้วบ้าน แกงส้มผักรวมแล้วก็ปลานิลทอดค่ะ” ยี่หวารับกระเป๋าทำงานจากมือของว่านก่อนจะทำท่าให้อีกฝ่ายไปล้างมือก่อน “ร้านขนมไปถึงไหนแล้ว ได้ออกไปดูบ้างไหม หรือเก็บตัวอยู่แต่ในบ้าน” ว่านกลัวว่ายี่หวาจะมัวแต่สนใจทำงานบ้าน จนลืมไปว่าตัวเองกำลังจะเปิดร้านขายขนม “วันนี้มีแค่เอาอุปกรณ์มาส่งค่ะ พรุ่งนี้ช่างจะมาติดตั้งและสอนวิธีการใช้ เออ...พี่ว่าน ยี่หวาได้ลูกน้องแล้วนะคะ คุณครูสมัยมัธยมที่สอนทำขนมหาให้ สองคนมาทำงานแ